ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

            Όλοι όσοι κατοικούμε ή κατά καιρούς επισκεπτόμαστε την παραθαλάσσια περιοχή που πιάνει από τη Ραφήνα, το Μάτι, τον Άγιο Ανδρέα και το Ζούμπερι, ως τη Νέα Μάκρη, γνωρίζαμε και συζητούσαμε εδώ και πολλά χρόνια, πως αν έπιανε κάποια μέρα φωτιά, θα γινότανε απίστευτη καταστροφή.

Το πυκνότατο πευκοδάσος, η άναρχη δόμηση μέσα σε αυτό, λόγω της απουσίας στοιχειώδους πολεοδομικού σχεδιασμού και τα ξερά χόρτα σε συνδυασμό με τις πευκοβελόνες που δεν τα απομάκρυνε ποτέ κανείς, δεν άφηναν πολλά περιθώρια για ολιγωρία και αυτό το γνώριζαν όλοι, κάτοικοι και αρχές, αρχές και κάτοικοι.

Καμία απολύτως δικαιολογία δεν υπάρχει για την τραγωδία που εξελίχθηκε στο Μάτι. Οι προειδοποιήσεις για υψηλή επικινδυνότητα σε εκδήλωση πυρκαγιών ήταν σαφείς. Ο κρατικός μηχανισμός θα έπρεπε να βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού, αλλά αποδείχθηκε στην πράξη, ότι δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε!   

             Σχέδια αντιμετώπισης αυτού του τύπου των καταστροφών υπάρχουν, αλλά ουδέποτε έχουν δικιμασθεί, λόγω του υψηλού οικονομικού κόστους και των δυσκολιών των δοκιμών. Έτσι, αυτά τα σχέδια δεν βελτιώνονται και παραμένουν υποτυπώδη και ανεπαρκή.

Ωστόσο η κύρια αιτία που δεν λειτουργεί τίποτε σωστά σε αυτή την χώρα είναι η ατιμωρησία. Κανείς δεν είναι ποτέ υπεύθυνος, κανείς δεν ελέγχεται, κανείς δεν λογοδοτεί. Έχουν καταργηθεί ή απενεργοποιηθεί στο όνομα μιας στρεβλής αντίληψης που έχει επικρατήσει, όλοι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Δεν υπάρχουν υπόλογοι. Δεν αναλαμβάνει ποτέ κανείς την ευθύνη που του αναλογεί όταν κάτι πάει στραβά.

 Αυτό το φαινόμενο ξεκινάει από πολύ ψηλά, από την πολιτική ηγεσία. Το θράσος και η αλαζονεία που διακρίνει τους πολιτικούς – κοινοβουλευτικούς ή μη - που τίθενται επικεφαλής στην κλίμακα της εκτελεστικής εξουσίας, αντλείται από την αντισυνταγματική νομοθεσία που τους θέτει στο απυρόβλητο. Αυτή είναι η πηγή και η αιτία του κακού.

Στην προκειμένη περίπτωση, στο Μάτι Αττικής, που οι συγκυρίες και οι συνθήκες ήταν δραματικά δύσκολες, θα μπορούσε κάτι να γίνει;

Αυτό αναρωτήθηκε ένας ρεπόρτερ τηλεοπτικού καναλιού, ευρισκόμενος ανάμεσα σε δεκάδες απανθρακωμένους συμπολίτες μας, ανάμεσα σε κατεστραμμένα από την πύρινη λαίλαπα σπίτια και αυτοκίνητα. Ανάμεσα στα αποκαΐδια ενός ολόκληρου οικισμού: «Θα μπορούσε κάτι να γίνει»;

Φυσικά και θα μπορούσε! Από μια σοβαρή πολιτική ηγεσία, από τη στοιχειώδη έστω λειτουργία του κράτους, από πολίτες που έχουν καταστεί υπεύθυνοι και ενεργοί, με εργαλείο την οργάνωση και την παιδεία. Από λαό που συμμετέχει και απαιτεί!  

Πριν μερικά χρόνια όταν βρέθηκα στην Ουάσιγκτον, πέραν των άλλων, μου έκανε εντύπωση που το γρασίδι μπροστά από όλα τα σπίτια, αλλά και στους δημόσιους χώρους, ήταν πάντοτε πολύ καλά κουρεμένο, χωρίς καμία εξαίρεση. Ζήτησα τότε από ένανΑμερικανό κάτοικο να μου εξηγήσει το φαινόμενο.

Εκείνος, έκανε αρχικά έναν μορφασμό που έδειχνε πως δεν κατανοούσε το νόημα της ερώτησής μου και μετά χαμογελώντας, μου εξήγησε πως μια φορά την εβδομάδα γίνεται έλεγχος από συνεργεία του δήμου, και όποιος δεν το έχει κουρεμένο κάτω από δέκα πόντους ύψος, πληρώνει πρόστιμο. Τρελάθηκα!

«Και αυτοί που απουσιάζουν»; «Που λείπουν για τον άλφα ή βήτα λόγο από τα σπίτια τους;», τον ρώτησα πάλι.

«Αυτοί, μου απάντησε, είτε βάζουν κάποιο συνεργείο επί πληρωμή να κάνει τη δουλειά, είτε την αναθέτουν σε κάποιον άλλον της εμπιστοσύνης τους. Σε κάθε περίπτωση, φέρουν ακεραία την ευθύνη»!

Θα μου πει κάποιος: «Πολύ τραβηγμένο! Αυτά τα πράγματα δεν μπορούν με τίποτε να γίνουν στην Ελλάδα. Εδώ χρεοκοπήσαμε και γίναμε περίγελο της οικουμένης, πνιγήκαμε στα ρέματα της Μάντρας, καταστρέψαμε το περιβάλλον στον Σαρωνικό, πυρπολούμε κάθε τρεις και λίγο την Αθήνα, συλλογικότητες υποκαθιστούν το κράτος, και δεν ανέλαβε ποτέ κανείς την ευθύνη, τα χόρτα κάτω από τα πεύκα θα κουρέψουμε και το γκαζόν»;

Δεν θα διαφωνήσω πως έτσι έχει η κατάσταση! Μπορούμε όμως να ξεκινήσουν από τα βασικά αυτοί που κυβερνάνε. Ας κάνουν την αρχή που θα τους εξασφαλίσει το ηθικό πλεονέκτημα! Ας ζητήσουνε πρώτη φορά ΣΥΓΓΝΩΜΗ!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΛΥΠΗΣΗ Ο ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ

                Η πρόσφατη είδηση πως η Ελλάδα εξακολουθεί να κατέχει την πρωτιά σε πνιγμούς στις παραλίες κατά την καλοκαιρινή περίοδο, δεν θεωρήθηκε εντυπωσιακή! Έτσι, πέρασε ως δευτερεύουσα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με τη μορφή κάποιων πρόχειρων και ολιγόλεπτων ρεπορτάζ.

Ως ένα σημείο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί φυσιολογικό, αφού η ίδια ακριβώς είδηση, επαναλαμβάνεται ανελλιπώς κάθε χρόνο αυτή την εποχή. Ωστόσο, από άποψη τραγικότητας είναι αναμφισβήτητα κορυφαία, αν αναλογιστεί κανείς πως από τα τετρακόσια άτομα που χάνονται περίπου κάθε καλοκαίρι από πνιγμό στη θάλασσα, τα τριανταπέντε τουλάχιστον είναι  παιδιά και έφηβοι. Συνολικά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, ο αριθμός των πνιγμών ξεπέρασε κατά πολύ τις δέκα χιλιάδες. Χάθηκε μια ολόκληρη πόλη!

                Η ευθύνη που φέρει η πολιτεία είναι τεράστια. Ουδέποτε το υπουργείο παιδείας, έλαβε στα σοβαρά υπόψη του το ζήτημα. Ποτέ στα εκπαιδευτικά προγράμματα του Δημόσιου Σχολείου δεν συμπεριλήφθηκε συστηματικά η εκμάθηση της κολύμβησης, έστω στα υπάρχοντα κολυμβητήρια, παρότι είμαστε μια χώρα «ναυτική», με 13.676 χιλιόμετρα ακτογραμμής και με καταγεγραμμένους τους περισσότερους πνιγμούς  στα πρώτα δεκαπέντε μέτρα από τις ακτές!

Ακόμη πιο τραγικό είναι το γεγονός, ότι δεν αξιοποιούνται και οι παραλίες το καλοκαίρι. Εδώ φέρουν την ευθύνη οι τοπικές αρχές που αδιαφορούν. Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, δείχνουν να είναι εγκλωβισμένες ανάμεσα σε οργανωμένα επιχειρηματικά συμφέροντα και κοντόφθαλμες μικροπολιτικές αντιλήψεις! Όπως συνέβη στην ιστορία που ακολουθεί:

Πριν κάποια χρόνια, υπήρχε μια μικρή πανέμορφη παραλία - που θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε μέσα στην ελληνική επικράτεια - η οποία αν και σχετικά απόμερη, ήταν εύκολα προσβάσιμη. Κάθε καλοκαίρι τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο την χρησιμοποιούσαν διάφορες Μονάδες του στρατού, για να εφαρμόσουν εκεί τα θερινά προγράμματα εκπαιδεύσεως των οπλιτών, στα οποία πλέον των άλλων, διδάσκονταν από κατάλληλους εκπαιδευτές, το μαθήματα εκμάθησης των βασικών κανόνων κολύμβησης. Κι αυτό γιατί, ένας σοβαρός αριθμός στρατιωτών -ακόμα και αυτοί που ισχυρίζονταν πως «ήξεραν μπάνιο» - τους αγνοούσε παντελώς!  

Τα οργανωμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, που ως γνωστόν βλέπουν πολύ μακριά, είχαν αντιληφθεί πως με τις αλλεπάλληλες μειώσεις της θητείας και την υπογεννητικότητα που μάστιζε τη χώρα, μία των ημερών ο στρατός θα εγκατέλειπε αυτόν τον υπέροχο χώρο, λόγω λειψανδρίας. Έτσι λοιπόν, είχαν καταστρώσει τα σχέδιά τους για την εκμετάλλευσή του, είχαν «πλησιάσει» τους κατάλληλους ανθρώπους που κατείχαν τις κατάλληλες θέσεις, και καιροφυλακτούσαν για να αρπάξουν από τα μαλλιά την ευκαιρία.  

Εκείνο το καλοκαίρι, θα ήταν όπως έδειχναν τα πράγματα, το τελευταίο που θα έκανε εκεί την παρουσία του το «χακί»! Αποφάσισε λοιπόν η Δημοτική Αρχή, να στείλει τον αρμόδιο αντιδήμαρχο να έρθει σε επαφή με τον υπεύθυνο συνταγματάρχη και να καθοριστούν επί τόπου, οι λεπτομέρειες της παράδοσης του χώρου και των υπαρχουσών εγκαταστάσεων! Η βασική αποστολή του αντιδημάρχου, ήταν, αφενός να βολιδοσκοπήσει την κατάσταση και τις προθέσεις του στρατού, και αφετέρου, να πείσει τους… σχολιαστικούς και … γραφειοκράτες στρατιωτικούς, να κατεδαφίσουν από μόνοι τους, τις κτιριακές υποδομές (Μαγειρεία, υπόστεγο εστιατορίων, τουαλέτες - λουτρά κ.λ.π.) ώστε να μην τις χρεωθεί ο δήμος και στη συνέχεια να μην μπορεί να τις… ξεφορτωθεί!

Η παρουσία του αντιδημάρχου στην παραλία, θα έπρεπε να γίνει με μεγάλη μυστικότητα, ώστε να μην τον πάρουν είδηση οι ενοχλητικοί συμπολίτες τους, που πρότειναν σε αυτόν τον καλά οργανωμένο χώρο, αντί για ιδιωτικά κάμπινγκ ή ξαπλώστρες όπως ήθελε ο δήμαρχος, να λειτουργήσουν παιδικές δημοτικές κατασκηνώσεις.  

  Κυριακή πρωί λοιπόν, την ώρα της εκκλησίας, θα ήταν ότι έπρεπε! Το σκάφος του λιμενικού που μετέφερε τον αρμόδιο αντιδήμαρχο, έδεσε μετά από μια ολιγόλεπτη διαδρομή στην μικρή ξύλινη προβλήτα του κέντρου θαλάσσιας εκπαίδευσης. Εκεί τον περίμεναν, ο υπεύθυνος συνταγματάρχης, ένας λοχαγός με τα τοπογραφικά σχέδια, ένα πτυσσόμενο τραπέζι με τέσσερις καρέκλες εκστρατείας και ένας φανταράκος που παρίστανε τον καφετζή, αντικαθιστώντας τον κανονικό κυλικειάρχη που έλλειπε για το Σαββατοκύριακο.

-Ωραία παραλία αυτή εδώ, βιάστηκε να πει ο αντιδήμαρχος μόλις θρονιάστηκε! Είμαι σίγουρος πως η στρατιωτική υπηρεσία, θα κάνει από εδώ, μια «καθαρή έξοδο»!

-Καθαρή και ξάστερη, του αντιγύρισε ο συνταγματάρχης που δεν έπιασε το υπονοούμενο του αντιδημάρχου. Θα σας παραδώσουμε τις εγκαταστάσεις σε άριστη κατάσταση με επιτροπές και με πρωτόκολλα, όπως προβλέπεται!

-Δεν εννοούσα… αυτό, είπε ανήσυχος ο αντιδήμαρχος! Ο σεβασμός στο περιβάλλον βλέπετε… δηλαδή θέλω να πω… η αποκατάσταση… αυτές οι εγκαταστάσεις μήπως θα έπρεπε να γκρεμιστούν από εσάς…

-Τι θα πάρετε παρακαλώ; Τους διέκοψε η φωνή του φανταράκου που παρίστανε τον καφετζή!

-Έναν ελληνικό σκέτο γιατί έχω ανεβασμένο το ζάχαρο, παρήγγειλε ο αντιδήμαρχος!  

Η μέρα ήταν καταπληκτική! Η θάλασσα, καθώς ήταν πεντακάθαρη εκείνη την ώρα, πρόβαλε τον αμμώδη βυθό της πάνω στο παιγνιδιάρικο κυματάκι, που αστραποβολούσε σκορπώντας πότε δεξιά και πότε ζερβά τις ζωογόνες ηλιαχτίδες!

«Μωρέ τούτοι εδώ οι καραβανάδες, βάλθηκαν να με σκάσουν», σκέφτηκε ο αντιδήμαρχος και ξαμόλησε ένα πλατύ χαμόγελο, που μετά από τόσα χρόνια στην πολιτική, ούτε ο ίδιος πλέον αναγνώριζε, πότε ήτανε αληθινό και πότε ψεύτικο!

Δεν πρόλαβε ωστόσο να αναπτύξει τα επιχειρήματά του, καθώς, με την άκρη του ματιού του, έπιασε την κοσμοσυρροή έξω από την πύλη του καταυλισμού! Έχασε αμέσως το χρώμα του ο αρμόδιος αντιδήμαρχος! Πάνιασε! «Δεν είναι δυνατόν, κάποιος τους ειδοποίησε αυτούς» σκέφτηκε φωναχτά, αδιαφορώντας που τον ακούγανε οι άλλοι. «Αυτό είναι καραμπινάτη προβοκάτσια της αντιπολίτευσης. Είναι παγίδα»!

-Ήρθαν τα καφεδάκια σας! Διέκοψε και πάλι ο φανταράκος και περίμενε με ενδιαφέρον να πιει την πρώτη του γουλιά ο αντιδήμαρχος!

-Φτού, που να πάρει η οργή! Ακούστηκε να λέει τότε εκείνος! Βαλθήκατε να με σκοτώσετε; Ο καφές έχει ζάχαρη. Καλύτερο τρόπο από αυτόν συνταγματάρχη, δεν θα βρίσκατε για να με διώξετε!

Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες του αρμόδιου αντιδημάρχου, πριν πηδήξει σαν αίλουρος πάνω στο σκάφος του λιμενικού και γίνει καπνός. Ζητώντας ο αφιλότιμος από πάνω και τα ρέστα!

  -Μα τι έπαθε αυτός έτσι στα ξαφνικά; Αναρωτήθηκε ο συνταγματάρχης! Έκανε σαν τρελός μόλις αντίκρισε τους γονείς των οπλιτών στην πύλη, που ήρθανε να δούνε τα παλληκάρια τους στο επισκεπτήριο!

-Προφανώς θα νόμισε πως ήταν ντόπιοι διαδηλωτές, διευκρίνισε ο λοχαγός που ήτανε απ’ την περιοχή! Ο κόσμος θέλει να κάνει αυτόν το χώρο παιδικές κατασκηνώσεις, αλλά η δημοτική αρχή, απ’ ότι φαίνεται, ενδιαφέρεται περισσότερο για την… αποκατάσταση του περιβάλλοντος και την… πράσινη ανάπτυξη!

-Εγώ κύριε συνταγματάρχη μου, δεν ήθελα να πικραθεί ο αντιδήμαρχος, γι αυτό του έβαλα και λίγη ζάχαρη στον καφέ, δικαιολογήθηκε τρεμάμενος ο φαναταράκος! Τον λυπήθηκα τον κακομοίρη!

-Μη φοβάσαι βρε μικρέ και δεν πρόκειται να σε τιμωρήσω, αν και τα έκανες σαλάτα! Εξάλλου, όλοι εδώ πέρα συμφωνούμε, πως … είναι για λύπηση ο κακομοίρης!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Χρόνια στο μεροκάματο, κοπίδι και σφυρί, τύχαινε μια φορά στις τόσες να κυκλοφορήσω στους δρόμους της πόλης πρωινιάτικα και αναρωτιόμουνα:

-Μα καλά! Αυτός ο κόσμος που βολτάρει αμέριμνος τις καθημερινές και κάθεται στις καφετέριες ρεμβάζοντας, δεν έχει δουλειά; Πώς ζει;

-Αυτό το γυναικομάνι που μελετάει νυχθημερόν τις βιτρίνες των καταστημάτων, δεν έχει σπίτι, παιδιά να φροντίσει;

Έτσι λοιπόν προχθές, από νωρίς το πρωί, αποφάσισα να βγάλω το άχτι μου. Αγόρασα δυο τρεις εφημερίδες, τις έβαλα παραμάσχαλα, προσποιήθηκα το κλασικό υφάκι του ρεμπεσκέ, όργωσα το κέντρο της πόλης με βήμα όσο μπορούσα πιο αργό, χαιρετήθηκα με πεντέξι σεσημασμένους τεμπελχανάδες και κάθισα σε τέσσερις διαφορετικές καφετέριες να δροσιστώ!!!

Για να πω όμως την αλήθεια, το όλον (έργκα όμνες) εγχείρημα, δεν το πολυευχαριστήθηκα!!!

Οι απανωτοί καφέδες, μου έφεραν έντονο εκνευρισμό. Η χαμηλού επιπέδου προπαγάνδα των αθηναϊκών πολιτικών εφημερίων που επέλεξα τυχαία, μου ανέβασε την αρτηριακή πίεση ακόμα περισσότερο. Αισθάνθηκα πως χάθηκε μια μέρα απ' τη ζωή μου τσάμπα και βερεσέ. Έκανα πλούσιους τους καφετζήδες που επιδίδονται στην αισχροκέρδεια. Και τι μου έμεινε εν τέλει;

Να σας το πω;

Και διατί να το κρύψωμεν άλλωστε: ΤΟ ΟΦΘΑΜΟΛΟΥΤΡΟΝ!!!
Κι εγώ ο φουκαράς, αναρωτιόμουνα...

…..

-Φυσικά και δεν το πολυευχαριστήθηκες, παρατήρησε ένας φίλος γιατρός με τον οποίο συζήτησα το θέμα λίγο αργότερα! Για να πετύχει η συνταγή, θέλει κι άλλα υλικά! Αγνόησες κάτι πολύ βασικό! Αυτοί που βολτάρουν αμέριμνοι, ούτε τη μέρα τους χάνουν ούτε είναι όλοι τους τεμπέληδες και ρεμπεσκέδες, όπως λανθασμένα εσύ πιστεύεις. Απλά, είναι άνθρωποι που έχουν φιλοσοφήσει τη ζωή!

Αισθάνθηκα προς στιγμή ότι με περιπαίζει ο γιατρός, αλλά αυτός συνέχισε απτόητος, με πολύ σοβαρό ύφος και αυστηρότητα στη φωνή του!

-Η τέρψη των οφθαλμών αγαπητέ μου από μόνη της, δεν φτάνει για να ικανοποιήσει τον Έλληνα. Πρέπει να συνοδεύεται από κουβέντα!

-Η επιστήμη δια στόματος επιφανών ψυχιάτρων και παγκοσμίου φήμης ψυχολόγων, συνέχισε, έχει αποδεχθεί πως η αιτία που στη σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει ακόμα πάρει έκταση το φαινόμενο της μαζικής προσφυγής του πληθυσμού στις πολυθρόνες των ψυχαναλυτών, εκτός από την άσκοπη περιπλάνηση των Ελλήνων στους δρόμους, οφείλεται και σε έναν εξίσου, αν όχι πιο σημαντικό παράγοντα. Στο ατελείωτο κουβεντολόι!  

Ο έλληνας αυτο-ψυχο-θεραπεύεται στα ταβερνάκια και στα συναφή κέντρα διασκέδασης. Εκεί - εμποτισμένος με μερικά ποτηράκια - αποφορτίζεται με την συστηματική εξομολόγηση των προβλημάτων του και με πάσης φύσεως σχολιασμούς κρίσεις και επικρίσεις! Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο ψυχαναλυτής του είναι άχρηστος!

Εν κατακλείδι αγαπητέ μου, το οφθαλμόλουτρο, η βιτρινοαγαλίαση και η κουβέντα, είναι το κλειδί της ευτυχίας για τους Έλληνες. Είναι θεραπευτική αγωγή. Είναι η σωτηρία της ψυχής τους!

-Ο Έλληνας, είναι «Ζώον ομιλητικόν και οπτικόν», συνέχισε ο γιατρός χωρίς να πάρει ανάσα! Είτε βρίσκεται σε ταβέρνα είτε σε καφενείο είτε στο δρόμο, παρατηρεί και μιλάει ατελείωτα! Τον θρέφει η κουβέντα και η περιπλάνηση, το κοινώς λεγόμενο σουλάτσο!

Όταν χωρίζονται δύο Έλληνες, δεν ρωτάνε: «Πότε θα ξαναειδωθούμε;». Δεν λένε: «Θα σε δω αργότερα» ή «Έλα να σε δω λίγο που σε επιθύμησα», όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες και τις γλώσσες του κόσμου.

Αλλά λένε: «Πότε θα τα ξαναπούμε;» ή «Θα τα πούμε αργότερα!» ή «κάτσε να τα μιλήσουμε λιγάκι που σε πεθύμησα»!

-Μπορεί που λες αγαπητέ μου, στην αρχαιότητα οι σοφοί πρόγονοί μας να θεωρούσαν τη φλυαρία ως σοβαρή πάθηση και τους φλύαρους ανθρώπους ανόητους και επικίνδυνους… ωστόσο αναγνώριζαν πως με το διάλογο….. Όταν ο Ιπποκράτης είχε αναλάβει τη διεύθυνση του Ασκληπιείου στην Κω… ο άρρωστος αποτελεί μια ενιαία ψυχοσωματική οντότητα… Μια άλλη θεωρεία επιβεβαιώνει πως… Οι επιφανέστεροι λογοθεραπευτές επιμένουν… Ο Καρλ Γιουγκ είναι απόλυτα σαφής…

-Εντάξει γιατρέ με έπεισες, του είπα απελπισμένος. Πρέπει να σε αφήσω τώρα γιατί έχω μια επείγουσα δουλειά! Συνεχίζουμε την ενδιαφέρουσα αυτή «συζήτηση» μιαν άλλη φορά! Τα λέμε!

-Εντάξει αγαπητέ μου, μου αποκρίθηκε, καιρό είχαμε να τα πούμε! Ελπίζω από εδώ και πέρα να τα λέμε πιο συχνά!

-Γεια σου γιατρέ! Τα ξαναλέμε!

-ΟΚ αγαπητέ μου! Τα λέμε!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας