«SANTA CLAUS» ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥΣ…

              

           Ο νάνος, πλησίασε ανήσυχος προς το γραφείο, την ώρα που ο Σάντα Κλάους διάβαζε συνοφρυωμένος την ημερήσια αλληλογραφία.

-            Με συγχωρείς αφεντικό που σε διακόπτω αυτή την ιερή στιγμή, αλλά τα αποτελέσματα της έρευνας που μου ανέθεσες, είναι… ανησυχητικά. Τα παιδιά είναι πολύ περισσότερα φέτος από ότι λογαριάζαμε. Ο υπερπληθυσμός στον πλανήτη είναι πλέον εκτός ελέγχου. Ήδη οι άνθρωποι στη Γη έχουν φτάσει τα επτάμισι δις και σε τριάντα χρόνια από σήμερα, θα ξεπεράσουνε τα δέκα. Το μερτικό που αντιστοιχεί για κάθε παιδί σε φαγητό, ενέργεια, νερό, ελπίδα και χαρά, όλο και λιγοστεύει. Οι πάγοι…

-            Σταμάτα επιτέλους νάνε, είπε ο Σάντα και ήπιε ρουφηχτά μια γουλιά από το λιποδιαλυτικό κινέζικο τσάι που άχνιζε πάνω από τη διαφημιστική  κούπα της Coca Cola.  Αυτά είναι γνωστά και ισχύουν όπως τα λες. Εκτός βέβαια από την ελπίδα, η οποία ως γνωστόν πεθαίνει τελευταία και συνεπώς, η τάση της είναι και θα παραμείνει ανοδική!

-            Ναι, αλλά εμείς υποτίθεται Κλάους, ότι μοιράζουμε ελπίδα και χαρά. Τόλμησε να ξεστομίσει ο νάνος.

-            Πολλές φορές είναι χρήσιμο να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στα μεγάλα προβλήματα νάνε. Εξάλλου, μέρες που είναι, συνέχισε χαϊδεύοντας τα γένια του, πρέπει να παρουσιαζόμαστε ως αισιόδοξοι. Ακόμη κι αν κάποιοι μας κατηγορήσουν ότι δημιουργούμε ψευδαισθήσεις. Ακόμη κι αν κάποιοι άλλοι κακόβουλοι επικριτές, μας καταλογίζουν ότι ενθαρρύνουμε την καταναλωτική μανία των παιδιών σκορπώντας δώρα και παιχνίδια.

            Μερικά μέτρα πιο πέρα, ο Ρούντολφ, ο τάρανδος, κοίταξε επίμονα το σακούλι με το σανό που είχε αποθέσει λίγο νωρίτερα ο νάνος στην ταΐστρα με το σήμα της Monsanto και κούνησε τα τεράστια κέρατά του πέρα δώθε από ευχαρίστηση. 

-            Πάει, πέρασε ο καιρός, συνέχισε ο Σάντα χωρίς να σταματήσει στιγμή να χαϊδεύει την ολόλευκη γενειάδα του, που ήμουνα ο Saint Nicholas και μοίραζα στα φτωχά παιδιά δώρα, ελπίδα και χαρά. Τώρα αναβαθμίστηκα σε ένα είδωλο της Coca Cola! Σε ένα διαφημιστικό πολυεργαλείο, σε βασιλιά του τουρισμού. Είμαι ο μεταλλαγμένος Santa Claus του καταναλωτισμού, με μια τεράστια κοιλιά κι ένα θεσπέσιο Xo Xo Xo Xo, πάνω στο χιόνι.

-            Συμφωνώ, Σάντα! Είσαι πλέον καθιερωμένος και ενταγμένος στην παγκόσμια πρωτοχρονιάτικη παράδοση. Μπορεί να μην έχεις καμία σχέση με τον Άγιο Νικόλαο της προτεσταντικής Δύσης ή με τον Άγιο Βασίλειο με τον οποίο σε έχουνε ταυτίσει στην Ελλάδα, αλλά μοιράζεις δώρα, ελπίδα και χαρά στα παιδιά όλου του κόσμου. Και μάλιστα χωρίς να τα διακρίνεις ρατσιστικά, σε πλούσια ή φτωχά, σε ανοιχτόχρωμα ή μελαψά. Κι αυτό είναι που έχει σημασία, γιατί είναι μια πράξη ισότητας και δικαιοσύνης, μια πράξη δημοκρατίας και προόδου. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι είσαι το σύμβολο της πανανθρώπινης συνύπαρξης. Στέκεσαι πάνω από τη διαφορετικότητα, μέσα από την οποία πραγματώνεται η πολιτισμική ολοκλήρωση!

Ο Ρούντολφ, ήπιε μερικές γουλιές νερό από την ποτίστρα με το σήμα της Nestle και ρεύτηκε ικανοποιημένος.

-            Ωστόσο ένα γράμμα που έλαβα μόλις προ ολίγου, νάνε, με προβλημάτισε πολύ, είπε ο Κλάους που παρέμενε όλη την ώρα συνοφρυωμένος. Ένα παιδάκι άρρωστο βαριά και με σπάνια ομάδα αίματος, μου ζητάει αντί για παιχνίδια να του προσφέρω ένα συμβατό με την ασθένειά του όργανο. Ένα νεφρό! Δείχνει να είναι απελπισμένο το καημένο, παρότι νοσηλεύεται σε έναν πολυτελέστατο θάλαμο ενός νοσοκομείου της Γενεύης.

-            Μα εμείς αγαπητέ μου Σάντα Κλάους, παιχνίδια φτιάχνουμε στο εργαστήριο, δεν φτιάχνουμε νεφρά!

-            Μα, να, σκεφτόμουν νάνε, μήπως και προλαβαίναμε ακόμα κι αυτή την ύστατη στιγμή, να συγκροτούσαμε μια οργάνωση, με τέτοιες ευαγείς δραστηριότητες. Είναι αλήθεια πως υπάρχουν χιλιάδες ασυνόδευτα παιδιά, κυρίως οικονομικών μεταναστών, που θα έδιναν ευχαρίστως το ένα τους νεφρό για να βρούνε πάλι τους γονείς τους και να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους κάπου στη Βόρεια Ευρώπη ή και στη Βόρεια Αμερική.

-          Εδώ που τα λέμε Σάντα, ευχή είναι η μία, ευχή είναι και η άλλη. Και η δική μας η δουλειά, είναι να ικανοποιούμε τις ευχές, αυτές τις άγιες μέρες! Ύστερα δεν θα πρωτοτυπήσουμε εμείς. Αυτή είναι δουλειά που γίνεται από χρόνια, να αφαιρούνται δηλαδή όργανα από φτωχά και ανυπεράσπιστα παιδιά του τρίτου κόσμου, χωρίς να τα ρωτήσουν καν, και τα όργανά τους να τα χρησιμοποιούν για μεταμόσχευση σε όσους διαθέτουν χρήματα. 

-            Καλά λοιπόν, με έπεισες, δεν είναι σωστό να χαλάσουμε σε κάποιο από τα παιδάκια το χατίρι. Βάλε λοιπόν στο πρόγραμμα μια ΜΚΟ φιλανθρωπίας, είπε ο Σάντα, και χούφτωσε μια δωδεκάδα από φακέλους αλληλογραφίας που μόλις είχαν καταφθάσει στο γραφείο.

            Ο Ρούντολφ, ο τάρανδος, κοίταξε επίμονα τα αφεντικά του. Ύστερα, κούνησε τα τεράστια κέρατά του πέρα δώθε, πέταξε από πάνω του τα χαλινάρια, έδωσε μια κλωτσιά στο έλκηθρο και με μια δρασκελιά εξαφανίστηκε, αφήνοντας τον Σάντα με τον βοηθό του μόνους.

            Ακούστηκε αργότερα, πως κάτι παιδιά τον είδανε σε μια τούνδρα του βορά, να περπατά ελεύθερος κι αγέρωχος πάνω στο χιόνι.

            Κάποιοι άλλοι, είπαν, ότι τον είδαν να στέκεται, δίπλα σε έναν γέρο ιερέα σε κάποια απομακρυσμένη ενορία, ανήμερα της εορτής του Αγίου Βασιλείου την πρωτοχρονιά, την ώρα που ο ηλικιωμένος ιερέας μοίραζε δώρα στα παιδάκια, αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία.

  

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

                     

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο μου «Αμοντάριστα Πλάνα» από τις εκδόσεις «Λευκό Μελάνι» και περιέχει 56 ευχάριστα διηγήματα (και Χριστουγεννιάτικα), μπορείτε να το βρείτε ΕΔΩ. Διατίθεται επίσης, σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, σε όλα τα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία και κατόπιν παραγγελίας σε όλα τα βιβλιοπωλεία. 

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΚΑΙ Η ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ

           

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

Στη σκηνή παρουσιάζονται, αριστερά η καλύβα του Καραγκιόζη και δεξιά το Σαράι. Στο μέσον οι φιγούρες του Σουλτάνου και του Χατζηαβάτη να συζητούν:

ΧΑΤΖ: Σας καλημερίζω και σας προσκυνώ πολυχρονεμένε μου Σουλτάνε! Ο Θεός να σας έχει καλά, να κόβει μέρες από εμένα και να σας δίνει χρόνια. Να γίνω, ο καημένος ο δούλος σας, χώμα να με πατήσετε και γεφύρι να περάσετε από πάνω μου!

ΣΟΥΛ: Καλώς το φίλο μου το Χατζηαβάτη, στον ουρανό σε γύρευα, στη γη σε βρήκα! Σε ήθελα, βρε παιδί μου. Έχω μεγάλο πρόβλημα με την κόρη μου την Φατμέ! Την άλλη βδομάδα έχει τα γενέθλιά της και μου ζήτησε για δώρο τη Γαλάζια Πατρίδα!

ΧΑΤΖ: Δεν ξέρω εγώ ο καημένος πολυχρονεμένε μου από αυτά, αφού όμως το ζήτησε η Φατμέ, δεν θα πρέπει να της χαλάσεις το χατίρι! Να βρούμε μια στα Jumbo και να την αγοράσουμε!  

ΣΟΥΛ: Τι είναι αυτά που λες βρε παιδί μου Χατζηαβάτη. Η Γαλάζια Πατρίδα δεν είναι παιχνίδι για να το αγοράσω. Είναι ένα καράβι που πλέει στο Αιγαίο και έχει στα αμπάρια του χρυσάφι, αρχαία αγάλματα και αμφορείς. Μας την είχαν κλέψει παλιά οι Γκιαούρηδες και τώρα για να την πάρουμε πίσω, πρέπει, λέει, να κάνουμε διαπραγματεύσεις και συνδιαχείριση. Ψάχνω λοιπόν να βρω έναν καλό διαπραγματευτή για να κάνουμε μια δίκαιη μοιρασιά. Ενενήντα πέντε τοις εκατό εμείς και πέντε αυτοί. Θέλω να μου βρεις έναν κατάλληλο γι αυτή τη δουλειά και μετά να έρθεις στο Σαράι να πληρωθείς.

ΧΑΤΖ: Δεν είναι ανάγκη για τα λεφτά άρχοντά μου… Τρέχω ο καημένος αμέσως για να τον βρω.

Αποσύρεται ο Σουλτάνος και ο Χατζηαβάτης χτυπά την πόρτα στην παράγκα του Καραγκιόζη.

ΚΑΡ: Γιατί με ξύπνησες βρε γρουσούζη Χατζηαβάτη πρωί πρωί δώδεκα το μεσημέρι;

ΧΑΤΖ: Που να σου τα λέω Καραγκιόζη! Ο Σουλτάνος μοιράζει λεφτά! Θα γίνουμε πλούσιοι. Θέλει κάποιον σαν εσένα για διαπραγματευτή. Δηλαδή να είναι ψεύτης, θρασύς, καταφερτζής και να έχει πτυχία από το Μπέρκλεϋ και το Χάρβαρντ. 

ΚΑΡ: Δε γίνεται Χατζατζάρη! Τα πτυχία τα είχα σε ένα μπαούλο και μου τα έφαγαν τα ποντίκια.

ΧΑΤΖ: Σε είχα και για έξυπνο κακομοίρη μου. Δεν είναι ανάγκη να έχεις πτυχία, αρκεί να το δηλώσεις στο βιογραφικό σου και γίνεσαι μέχρι και υπουργός. Να, πάρε μερικά να τα έχεις μαζί σου τώρα που τα βρήκα φτηνά στο Γιουσουρούμ και θα πάμε στο Σουλτάνο να του τα δείξεις.

Λίγο αργότερα στο Σαράι

ΣΟΥΛΤ: Δε μου λες Διαπραγματευτή. Ξέρεις τι είναι η Γαλάζια Πατρίδα;

ΚΑΡ: Βεβαίως Σουλάτσο μου. Και τη γαλάζια και την πράσινη και την παρδαλή παρτίδα ξέρω! Σαράντα χρόνια τώρα τις σπουδάζω που μου καθίσανε στο σβέρκο.

ΣΟΥΛ: Όχι παρτίδα βρε, αλλά πατρίδα! Τέλος πάντων, ξέρεις τι είναι η ΑΟΖ;

ΚΑΡ: Ούου… Ξέρω! Ο Αθλητικός Όμιλος Ζωνιανών. Έχει και γήπεδο με καλοκουρεμένο μυρωδάτο χόρτο!

ΣΟΥΛ: Μπράβο! Είσαι βλέπω και διπλωμάτης. Από τώρα αναλαμβάνεις διαπραγματευτής για να μας φέρεις πίσω τη Γαλάζια Πατρίδα που μας έκλεψαν οι Γκιαούρηδες. Θα πάς τώρα να διαπραγματευτείς μαζί τους με έναν έναν ξεχωριστά γιατί αυτοί γίνονται επικίνδυνοι όταν τους βρίσκεις μονιασμένους. Πάρε και αυτά τα γρόσια για προκαταβολή και για λαδώματα.

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Στο μέσο της σκηνής ο Καραγκιόζης. Ενώ τα όργανα παίζουν, εισέρχεται ο Σταύρακας χορεύοντας ζεϊμπέκικο με το τσιγάρο στο στόμα. Ο Καραγκιόζης του ρίχνει μία πάπια νοσοκομείου στο κεφάλι.

ΚΑΡ: Πάρε αυτή Σταύρο. Μόνο αν είσαι πρώην υπουργός υγείας μπορείς να καπνίζεις όπου σου γουστάρει.

ΣΤΑΥΡ: Δε μου λες ρε Καραγκιόζο, στα σοβαρά με βάρεσες ή για αστείο;

ΚΑΡ: Στα σοβαρά Σταύρο!

ΣΤΑΥΡ: Καλά τότε, γιατί κάτι τέτοια αστεία εγώ δε τα σηκώνω.

ΚΑΡ: Άκου τώρα τα νέα! Είναι ένα καράβι που πλέει στο Αιγαίο και έχει στα αμπάρια του χαλασμένα εμβόλια και λέμε να το δώσουμε στον Σουλτάνο όπως κάναμε και με το όνομα της Μακεδονίας που το δώσαμε στα Σκόπια και τώρα γίναμε φίλοι με τους Σκοπιανούς και έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.

ΣΤΑΥΡ: Ότι πει ο μεγάλος θα κάνω κι εγώ Καραγκιόζο. Εγώ είμαι παλίκαρος και δε φέρνω ποτέ αντιρρήσεις!

Ο Καραγκιόζης του ρίχνει ένα κουτί με ουροκαθετήρες στο κεφάλι.

ΚΑΡ: Πάρε αυτή Σταύρο, γιατί είσαι παλίκαρος!

ΣΤΑΥΡ: Δε μου λες ρε Καραγκιόζο, στα σοβαρά με βάρεσες ή για αστείο;

ΚΑΡ: Για αστείο Σταύρο!

ΣΤΑΥΡ: Καλά τότε, γιατί αν ήταν στα σοβαρά, θα θύμωνα.

Ενώ τα όργανα παίζουν, αποχωρεί από τη σκηνή ο Σταύρακας και εισέρχεται ο Μορφονιός κρατώντας στο χέρι μια ελληνική σημαία.

ΜΟΡΦ: Ουίτς τριά λαρί λαρό! Εμένα λένε Μορφονιό, αλλιώς χρυσό καμάρι, όλες οι νιές τρελαίνονται ποια θα με πρωτοπάρει!

ΚΑΡ: Καλώς τον Μορφονιό με την χρυσή προβοσκίδα! Άκου τώρα ομορφάνδρα μου να σου πω τα νέα! Είναι ένα καράβι που πλέει στο Αιγαίο, το λένε Γαλάζια Πατρίδα και έχει στα αμπάρια του χαλασμένες πατάτες. Λέμε, για να μη μπαίνουμε εμείς στον κόπο, να το δώσουμε στον Σουλτάνο να τις φυτέψει με δικά του έξοδα και να πάρουμε κι εμείς τις μισές. Το μόνο πρόβλημα, είναι ότι έχει υψωμένη στην πρύμνη του την ελληνική σημαία και αυτό δεν αρέσει καθόλου στο Σουλτάνο, που θέλει να τη βγάλουμε και να την κάψουμε!

ΜΟΡΦ: Ουίτς… Καραγκιόζη μου, αυτό δεν είναι πρόβλημα! Το δικαίωμα στον οποιοδήποτε να καίει τη σημαία είναι αναφαίρετο! Ουίτς…

Ο Καραγκιόζης χτυπάει με το χέρι, την τεράστια μύτη του.

ΜΟΡΦ: Γιατί με χτυπάς βρε βλάκα! Αυτή είναι η μύτη μου.

ΚΑΡ: Μπά! Μύτη είναι αυτή η προβοσκίδα; Κι εγώ την πέρασα για μεγάλη… ντροπή!  

Ενώ παίζουν τα κλαρίνα, αποχωρεί από τη σκηνή ο Μορφονιός και εισέρχεται ο Μπαρμπαγιώργος τραγουδώντας την Ιτιά.

ΜΠΑΡΜΠ: Ούι μανούλα μ’. Σήμερα είμι πολύ χαρούμενος.

ΚΑΡ: Τι έγινε μπάρμπα; Γέννησαν οι προβατίνες;

ΜΠΑΡΜΠ: Τι λες ουρέ μπασμένου, τόχις χαμένου! Τα πούλησα τα πρόβατα και έφτιαξα μια μικιό. Παίρνου λεφτά απ΄τ’ς Ευρουπαίους για να μεταφέρου κρυφά τς μιτανάστες απ’ τα νησιά στν Ευρώπ’ που τς θελν οι πλούσιοι για δουλς στα σπίτια τς και για φτηνούς εργάτες στη βιουμηχανία. Παίρνου κι άλλα λεφτά απ’ τς πλούσιους τς μουσουλμάνς, απ’ θέλουν να γεμίσουν τν Ευρώπ με δαύτς!

ΚΑΡ: Ωραία μπάρμπα! Τώρα που έμαθες να φτιάχνεις ΜΚΟ, θέλω να φτιάξεις και μία καινούργια, για να πιάσουμε ένα καράβι που το λένε «Γαλάζια Πατρίδα» και να το συνδιαχειριστούμε με τους Τούρκους που πληρώνουν καλά!

ΜΠΑΡΜΠ: Τι λες ουρέ ζαγάρ! Η «Γαλάζια Πατρίδα», εκτός από το χρυσάφ’ που κουβαλάει στ’ αμπάρια, έχει στα σωθικά και μέσα στην ψυχή τ’ς, την ιστορία και τον πολιτισμό τ’ς Ελλάδας. Είναι η ίδια η πατρίδα μας, είναι μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβ'. Κανένας δεν έχ’ του δικαίωμα να τη διαπραγματευτεί. Μου έδωσες όμως μια ιδέα! Λέω να φτιάξω μια κινούργια μικιό που να δέρν’ όλους τς προδότες και τ’ς καραγκιόζηδες… Να, πάρε κι ετούτη… πάρε κι εκείνη πάρε και τ’ν άλλη…

ΚΑΡ: Φτάνει μπάρμπα με σακάτεψες στο ξύλο… σηκώνω τα χέρια ψηλά και παραδίνομαι!!!

Εδώ κυρίες και κύριοι και μικρά παιδιά η παράσταση «Ο Καραγκιόζης και η Γαλάζια Πατρίδα» έλαβε τέλος. Καλά Χριστούγεννα και καλή πρωτοχρονιά!!!   

Γιάννης Β, Δεβελέγκας

Το βιβλίο μου «Αμοντάριστα Πλάνα» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Λευκό Μελάνι» και περιέχει 56 ευχάριστα διηγήματα (και Χριστουγεννιάτικα), μπορείτε να το βρείτε Εδώ. Διατίθεται επίσης, σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, σε όλα τα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία και κατόπιν παραγγελίας σε όλα τα βιβλιοπωλεία. 

ΟΙ …ΔΙΑΚΙΝΗΤΕΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

Αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες που ζητούν από τον ελληνικό λαό να βάλει "πλάτες" στο μεταναστευτικό, φυλάσσονται οι ίδιοι και οι οικογένειές τους από δεκάδες αστυνομικούς και φυσικά μένουν σε γειτονιές που το ποσοστό των παράνομων μεταναστών είναι και θα παραμείνει μηδενικό! Αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες, ηθελημένα ή όχι, καταδεικνύουν με αυτόν τον τρόπο πως η κυβέρνηση βαδίζει αποσπασματικά, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς καμία πρόβλεψη ή προετοιμασία στον τομέα του μεταναστευτικού ζητήματος. Την παρουσιάζουν ως απόλυτα αιφνιδιασμένη και αναποτελεσματική.

Από την άλλη, η ίδια η κυβέρνηση δια των υπουργών της, παρακολουθεί εκ του μακρόθεν, αμήχανα, την κοινωνία να διχάζεται, χωρίς να λαμβάνει άμεσα μέτρα. Αρκείται στον προγραμματισμό κάποιων χρονοβόρων παρεμβάσεων σε υποδομές και σε βελτιώσεις της νομοθεσίας της προηγούμενης κυβέρνησης, η οποία εν προκειμένω,  απέτυχε παταγωδώς να προετοιμάσει τη χώρα για τα δυσμενέστερα σενάρια, τα οποία όμως δεν ήταν καθόλου απίθανο να συμβούν. Και συμβαίνουν.

Οι υπουργοί που ορίστηκαν να διαχειριστούν μια πραγματικά δύσκολη κατάσταση, εμφανίζονται αιθεροβάμονες, προκλητικά ανεπαρκείς και θα πρέπει να εξετασθεί η άμεση αντικατάστασή τους. Πρόσφατα μάλιστα ένας εξ αυτών, χαρακτήρισε την κατάσταση ως εκρηκτική και μη διαχειρίσιμη, προτείνοντας να κινητοποιηθεί η δύσκαμπτη και αδιάφορη Ευρωπαϊκή Ένωση!

 Με ημίμετρα και αμυντική στάση, δεν παράγεται αποτέλεσμα. Απαιτείται τόλμη! Να νομοθετηθούν εξουθενωτικές ποινές στους δουλεμπόρους – διακινητές, οι οποίοι να αντιμετωπίζονται ως εχθροί του έθνους και να τους επιβάλλονται ποινές άμεσα και με ταχύτατες διαδικασίες. Να μπουν κάτω από αυστηρούς κανόνες και εξονυχιστικούς ελέγχους οι ΜΚΟ που αλωνίζουν στα νησιά και διασύρουν τη χώρα μας διεθνώς, ασκώντας στην πράξη κυριαρχικά δικαιώματα, στα σημεία εκείνα που δεν ανταποκρίνεται όπως θα έπρεπε ο κρατικός μηχανισμός.

Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου και η εκτελεστική εξουσία με τις υπηρεσίες πληροφοριών της, οφείλει να απαντήσει και να ενημερώσει υπεύθυνα τον ελληνικό λαό σε κρίσιμα ερωτήματα, όπως: Πού βρίσκουν άραγε τα χρήματα οι οικονομικοί μετανάστες από το Μπαγκλαντές, το Αφγανιστάν κλπ και πληρώνουν (δεκάδες χιλιάδες ευρώ) στους διακινητές; Γιατί τους κατευθύνουν οι Τούρκοι στον Έβρο και στα νησιά και πνίγονται και δεν τους περνούν πανεύκολα στην ΕΕ από την Βουλγαρία;

Δεν αντιλαμβάνονται άραγε αυτοί που έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, ότι δίνουν δικαιώματα στους κακόβουλους επικριτές τους και στους πολιτικούς τους αντιπάλους για αυστηρή κριτική; Πως δημιουργούνται αντίρροπες δυνάμεις ακόμα και μέσα στην δική τους παράταξη, από πρωτοκλασάτα στελέχη που προσεγγίζουν το πρόβλημα με τρόπο διαφορετικό; Πως ολιγωρούν απέναντι σε ξένο από τα εθνικά μας συμφέροντα σχεδιασμό γειτόνων, που εκμεταλλεύονται το ολέθριο λάθος της διπλωματίας μας να αποδεχθεί τον κανονισμό «Δουβλίνο ΙΙ» και την παθητική μας ως τώρα στάση;

Η χώρα πρέπει να κηρυχθεί άμεσα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να κινητοποιηθεί ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός από την Πολιτική Προστασία. Να εκπονηθούν ειδικά σχέδια ή αν υπάρχουν, να τεθούν σε εφαρμογή. Να διατεθούν τα απαιτούμενα κονδύλια προκειμένου να παρακαμφθούν οι χρονοβόρες διαδικασίες.

Εμείς αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα κύριε υπουργέ της προστασίας του πολίτη και όχι οι Ευρωπαίοι!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

SYRIANA: ΤΑ ΠΡΙΝ, ΤΑ ΥΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΟΠΙΝ

            ΤΑ ΠΡΙΝ

«Γουέλκαμ του Σούρια»! Η χαριτωμένη φωνή μιας πανέμορφης μελαχρινής κοπέλας με στολή αεροσυνοδού, καλοδέχθηκε το γκρουπ από την Αθήνα στο κατώφλι μιας μεγάλης αίθουσας επενδυμένης με σκουρόχρωμο ξύλινο ραμποτέ, λίγα μόλις μέτρα από την είσοδο στους χώρους άφιξης του αεροδρομίου.

Είναι αλήθεια πως η ιδέα για ένα ταξίδι δύο εβδομάδων στη Συρία το καλοκαίρι του 2009, άφηνε γενικά τον Τζώρτζη αδιάφορο και δεν θα πήγαινε αν δεν το κέρδιζε σε μια λαχειοφόρο. Σήμερα όμως, δέκα χρόνια μετά, θεωρεί τον εαυτό του πολύ τυχερό που πρόλαβε να δει τη Συρία πριν την ισοπεδώσουν τα τεράστια γεωπολιτικά συμφέροντα, που απομυζούν τον ενεργειακό της πλούτο!  

«Γουέλκαμ του Σούρια»! Επανέλαβε αρκετές φορές η χαριτωμένη φωνή μέχρι να μπουν όλοι οι ταξιδιώτες στην αίθουσα. Στο βάθος, τους περίμενε ένας κύριος μετρίου αναστήματος με κατάλευκο κουστούμι και γκριζοπράσινη γραβάτα για να τους προσφέρει παραδοσιακό συριακό καφέ και μια τσάντα με χάρτες της χώρας και με διάφορα άλλα ταξιδιωτικά έντυπα. Τους είπε κάτι στα συριακά που δεν το κατάλαβε κανένας και τους χάρισε και από ένα καπέλο διακοσμημένο με τα χρώματα της συριακής σημαίας! Έτσι ακριβώς ξεκίνησε εκείνο το αξέχαστο ταξίδι στη Συρία!  

Την πρώτη βδομάδα το γκρουπ, περιηγήθηκε την κεντρική και ανατολική χώρα, από τη Δαμασκό ως τον Ευφράτη ποταμό. Κινήθηκε πάνω στο δρόμο του μεταξιού, συναντώντας σε όλη τη διαδρομή ένα επίπεδο τοπίο, μία έρημο. Οι ντόπιοι σερνόντουσαν μέσα στη φτώχια και στη σκόνη. Κι όμως, η περιοχή αυτή κρατάει στη αγκαλιά της, όλον τον πλούτο της Συρίας. Από εκεί περνούν οι αγωγοί του πετρελαίου και αναβλύζουν οι πηγές με τους υδρογονάνθρακες. Εκεί βρίσκεται και το μεγαλύτερο μέρος του αρχαίου τους πολιτισμού.

Επισκέφτηκαν τα Ορθόδοξα μοναστήρια, την Παλμύρα της Βασίλισσας Ζηνοβίας, τις σκηνές των Βεδουίνων, τα αρχαία από πέτρα θέατρα που ήταν διακοσμημένα με κίονες ελληνικούς και τα αρχαιολογικά μουσεία που είχαν ως εκθέματα αντίγραφα αρχαιοτήτων, καθότι τα πρωτότυπα τα είχαν κλέψει οι Γερμανοί του τρίτου Ράιχ και τα είχαν μεταφέρει στο Βερολίνο, για να τα κομματιάσουν στη συνέχεια οι βόμβες των συμμάχων!

Σε αντίθεση με την κεντρική και ανατολική μεριά της Συρίας, η δυτική, ως τα παράλια της Μεσογείου, παρουσίαζε μια πολύ διαφορετική εικόνα με σύγχρονες πόλεις όπως η Χομς, η Χάμα, η Λατάκεια και το Χαλέπι, με έντονη οικονομική δραστηριότητα, με μεγάλους και καθαρούς δρόμους και με αρχαιολογικούς χώρους όπως το κάστρο του Σαλαντίν που ήταν πολύ καλά συντηρημένοι και στο έπακρο αξιοποιημένοι.

Στη Δαμασκό που μείνανε δύο ολόκληρες ημέρες είδαν τα πάντα! Τα αποτυπώματα του αραβικού κόσμου, του ελληνικού και του ρωμαϊκού πολιτισμού. Μέσα σε μια μόνο πλατεία, συγκεντρωμένες μια και δυο και τρεις χιλιετίες ιερού πολιτισμού και διαμάχης, να συνυπάρχουν τώρα πια αρμονικά. Το Ισλάμ, ο Ιουδαϊσμός, ο Καθολικισμός και η Ορθοδοξία να στέκουν σφιχταγκαλιασμένα δόγματα, στις στέρεες βάσεις των ναών του Δία και στα απομεινάρια του Παγανισμού και του Ζωροαστρισμού!

Βάδισε ο Τζώρτζης πάνω στο καλντερίμι ακολουθώντας τα βήματα του Ιησού και παζάρεψε διακοσμητικά μπακίρια και ένα κεχριμπαρένιο κομπολόι. Θαύμασε εκεί τα χειροποίητα χαλιά και χάιδεψε γεμάτος θαυμασμό τη λάμα από ένα ξακουστό δαμασκηνό σπαθί, που κρέμονταν σε ένα παλιό κατάστημα κοντά στην είσοδο του Ορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας.

Ο χρόνος όμως κύλισε γρήγορα, όπως το συνηθίζει άλλωστε στις διακοπές. Όταν το αεροπλάνο απογειώθηκε για την επιστροφή, ο Τζώρτζης συνειδητοποίησε πως είχε γαντζωθεί απάνω του, η γοητεία αυτού του τόπου. Τον ακολούθησε ένα άρωμα μεθυστικό, που δεν ξεθύμανε ποτέ!     

ΤΑ ΥΣΤΕΡΑ

Δύο χρόνια μετά, στις αρχές του 2011,καθώς ο Τζώρτζης ξεφύλλιζε ένα περιοδικό στην γκρίζα αίθουσα αναμονής του ΚΤΕΟ, το μάτι του έπεσε σε ένα άρθρο για την Μέση Ανατολή. Ανέφερε σε ένα σημείο πως η Συρία συμφώνησε με το ΙΡΑΝ και το ΙΡΑΚ, στην κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου –τον Islamic Gas Pipeline- ο οποίος θα προσέφερε στο ΙΡΑΝικό φυσικό αέριο μια εναλλακτική οδό προς την ευρωπαϊκή αγορά. Ο Τζώρτζης δαγκώθηκε! Ο αγωγός αυτός περιόριζε την εξάρτηση της ΕΕ από τη Ρωσία και ενοχλούσε αφάνταστα τον Πούτιν, αποδυνάμωνε την ενεργειακή αξία της Τουρκίας και έκανε τον Ερντογάν μπουρλότο, προκαλούσε πονοκέφαλο στα πετρελαϊκά συμφέροντα της Σαουδικής Αραβίας και προξενούσε δολοφονικό αμόκ στους Αμερικανούς αξιωματούχους. Οι οιωνοί ήταν κακοί!

Δύο μήνες μετά, ξέσπασε η εξέγερση κατά του Άσαντ και η Συρία καταστράφηκε ολοσχερώς.

Τα μοναστήρια, οι ναοί, τα αρχαία της Παλμύρας, τα μουσεία, όλα λεηλατήθηκαν και τα αμύθητης αξίας αντικείμενα, τα βούτηξαν της Δύσης οι κλεπταποδόχοι. Η ανθρώπινη ζωή έχασε τελείως την αξία της. Η αυτοκαταστροφική μανία των αντιμαχόμενων πλευρών που χρηματοδοτήθηκαν, εξοπλίστηκαν και εκπαιδεύτηκαν, από τις ανεπτυγμένες και ¨πολιτισμένες¨ μεγάλες δυνάμεις, ρήμαξε το Διαμάντι της Ανατολής. Στη χώρα που έζησε η Αγκάθα Κρίστι και εμπνεύστηκε τις ωραιότερές της ιστορίες, διαπράχθηκε ατιμωρητί, το τέλειο έγκλημα!

ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΟΠΙΝ

«Άκου Μεμέτη αυτά που έχω να σου πω»! Είπε ο Σουλτάνος στον υποτακτικό του! «Ήρθε η ώρα να επιτεθούμε στην Συρία και να αλλάξουμε τα σύνορα! Έτσι, ούτε οι Κούρδοι πρόκειται να φτιάξουν κράτος, ούτε η Συνθήκη της Λωζάνης από εδώ και πέρα θα ισχύει, αφού η αλλαγή των συνόρων θα γίνει με τις ευλογίες όλων αυτών που εξαγόρασα και έχω βάλει στο τσεπάκι μου. Τους βούλωσα τα στόματα Μεμέτη: Δώσαμε στη Γερμανία διακόσια πενήντα εκατομμύρια ευρώ για αγορά πολεμικού υλικού και τάξαμε στην Μέρκελ -που πιέζεται αφόρητα από τον σύνδεσμο των Γερμανών Βιομηχάνων- την κατασκευή εργοστασίου της Volkswagen στην Τουρκία. Δώσαμε άδεια στον Πούτιν να κατασκευάσει δύο πυρηνικούς αντιδραστήρες και αγοράσαμε τις συστοιχίες S400. Υπέγραψα πρόσφατα, με τη βοήθεια του γαμπρού μου, εμπορική συνεργασία με τις ΗΠΑ που ξεπερνά τα εκατό δισεκατομμύρια δολάρια και αγορά πολεμικού εξοπλισμού. Πάτησα πόδι στη Σερβία, εγκαινιάζοντας έξι μεγάλες επενδύσεις σε δρόμους και σε εργοστάσια. Σειρά τώρα Μεμέτη, έχει να αποκαταστήσουμε την αδικία και ν΄ απελευθερώσουμε τη σκλαβωμένη, τη Γαλάζια μας Πατρίδα»!

-            Τι έχεις Τζώρτζη και βογκάς; Πάλι κοιμήθηκες στον καναπέ και πιάστηκες; Γύρνα τουλάχιστον πλευρό να σου περάσει!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Ο ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ «ΛΑΪΚΟΥ ΤΥΠΟΥ»

            Δεν μπορείτε να φανταστείτε με πόση λαχτάρα περίμενα όλο το καλοκαίρι τα πρωτοβρόχια. Όχι, δεν έχω ζωντανά για να τα ταΐσω με φρέσκο χορταράκι! Ούτε τον κήπο μου σπαρμένο με αχόρταγο γκαζόν. Ο λόγος και η αιτία, ήταν άλλος. Ήταν το πρόγραμμα των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων του καλοκαιριού που έφερε στο σπίτι η γυναίκα μου, η Φρόσω!

            Σ΄ αυτό το σημείο, θα πρέπει να σας συστηθώ! Με λένε Τιμολέοντα και κοντεύω αισίως τα πενήντα πέντε. Είμαι ένας άνθρωπος απλός, εργάτης της ζωής. Από αυτούς που λένε, «τύπος λαϊκός», όπως οι περισσότεροι της κλάσης μου! Είμαι και δημοκράτης. Σε όλο μου το βίο, προσπαθούσα να κρατήσω χαμηλούς τόνους για να αποφύγω τη γλωσσοφαγιά και τις τρικλοποδιές της κοινωνίας. Σε αντίθεση με μένα, η γυναίκα μου, η Φρόσω, είναι ένας άνθρωπος εξωστρεφής και πλέον του δέοντος …κινητική!

-            Λεό, μου είπε εκείνο το πρωί χαδιάρικα. Φέτος το καλοκαίρι δεν θα χάσουμε καμιά παράσταση. Θα δούμε θέατρο, θα πάμε σε όλες τις συναυλίες και θα χαρούμε τα υπαίθρια παραδοσιακά χορευτικά! Να, δες, σημειώνω αμέσως τις ημερομηνίες για να τις βάλεις στο μυαλό σου. Κοίτα να κανονίσεις τις δουλειές σου!

Αδιαφόρησα! Χωρίς να ρίξω μια ματιά στο χαρτάκι που μου έδωσε η Φρόσω, το έβαλα στην πίσω τσέπη του παντελονιού μου. Κι εκεί θαρρώ πως θα είναι ακόμα, σταφιδιασμένο απ’ τα πολλά πλυσίματα.  Ωστόσο, δεν άργησε να έρθει η ημέρα που θα πλήρωνα… το μάρμαρο!

-            Ακόμα έτσι είσαι Χριστιανέ μου; μου είπε αυστηρά ένα απόγευμα! Πρέπει να πάμε μια ώρα νωρίτερα στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης για να πιάσουμε θέση. Η είσοδος στη συναυλία της κλασικής μουσικής είναι ελεύθερη και θα γίνει ο κακός χαμός από τους κουλτουριάρηδες!

-          Ας πάμε τότε κάπου αλλού! Τόλμησα να ξεστομίσω!

-           Δεν έχει να πάμε πουθενά αλλού. Σε έχω ενημερώσει εδώ και ένα μήνα, αλλά εσύ, καθόλου δεν με νοιάζεσαι. Ποτέ δε δίνεις προσοχή σε όσα λέω. Αντίθετα, όταν σου ζητήσουν κάτι οι φίλοι σου, τρέχεις αμέσως πίσω τους σαν το σκυλάκι, για να μη τους στεναχωρήσεις. Μόνο εμένα παραμελείς. Εγώ δεν πήρα άντρα, σατράπη πήρα. Καλά μου το έλεγε η μάνα μου πως είσαι ένας χωριάτης. Και να σου πω και το άλλο; Πήγες και έδωσες όλα τα λεφτά για σκυλιά και δίκαννο, για το κυνήγι. Μόνο τον εαυτό σου σκέφτεσαι! Κι εγώ η καημένη, τι σου ζήτησα; Ένα τηλέφωνο της προκοπής. Δεν γίνεται να σου κυκλοφορούν οι άλλες με τα ροζέ τα πανάκριβα τα σμάρτ με τις καρδούλες, και η γυναίκα σου να μη τολμά να βγάλει απ’ την τσάντα το κινέζικο! Μαζεύω ένα χρόνο τώρα ευρουδάκι-ευρουδάκι, για ν’ αγοράσω το καινούριο το «αι φον το έντεκα» που θα κυκλοφορήσει τέλος Σεπτεμβρίου για να τους μπω στο μάτι. Και θα το πάρω, Λεό, ο κόσμος να χαλάσει. Σήκω τώρα να πάμε στη συναυλία της ορχήστρας σύγχρονης μουσικής της ΕΡΤ στο αρχαίο θέατρο, να κάτσουμε πάνω στα κοτρώνια, μόνο και μόνο γιατί είναι τσάμπα! Αχαΐρευτε!

Συμφώνησα! Όχι με το αχαΐρευτε, αλλά με το να πάμε στη συναυλία. Δε βαριέσαι, σκέφτηκα, ορχήστρα σύγχρονης μουσικής θα είναι, τσάμπα είναι, μπορεί να έχει και τίποτε καλό! Σε λίγες μέρες εξάλλου άρχιζε και το κυνήγι για τα ορτύκια τα τρυγόνια και τις τσίχλες… Δε με συμφέρανε οι κόντρες με τη Φρόσω!

…….

Όταν φτάσαμε, βρήκαμε το θέατρο γεμάτο κόσμο. Όπου επιτρεπόταν δηλαδή να κάτσεις, γιατί ολόγυρα γινόταν έργα.  Μας μοίρασαν κι ένα φυλλάδιο που έγραφε για τη χρησιμότητα, την ποιότητα και την αντιπροσωπευτικότητα των παραστάσεων, καθώς και  για τη θετική επίδραση που έχουν αυτές στους νέους και στον πολιτισμό! Εγώ πάντως πολλούς νέους γύρω μου, δεν θα έλεγα ότι είδα! Ούτε την αντιπροσωπευτικότητα αντίκρισα, αφού το πρόγραμμα δεν είχε ούτε λαϊκά, ούτε κλαρίνα! Όπως και να το κάνουμε, εγώ παρέα με τον Γιώργο τον Μαργαρίτη μεγάλωσα και τον Βασίλη τον Καρρά! Αυτή την κλασική και τη νεότερη την ξενέρωτη την καψουριάρικη με τους χλεχλέδες, ποτέ μου δεν τη χώνεψα! Ψέματα να λέμε τώρα;

Μόλις τελείωσε το πρώτο το κομμάτι, άρχισε μια κυρία μέσα από την ορχήστρα να μιλάει στο μικρόφωνο, κάτι σαν ποίηση. Ωραία φωνή είχε, δε λέω, αλλά ανάθεμα αν καταλάβαινα και τίποτε απ’ όσα έλεγε!

Το πρώτο δεκάλεπτο είχα κιόλας κουραστεί. Με ζώσανε τα φίδια! Βγάζω τσιγάρο!

-            Λεό, τρελάθηκες; Ήταν η Φρόσω! Δεν είδες που απαγορεύεται το κάπνισμα; Τι πάς να κάνεις; Θα μας διώξουν!

-          Μα όλοι γύρω καπινίζουν, δεν το βλέπεις;

-          Και τις γόπες τι θα τις κάνεις; Θα τις βάλεις στην τσέπη σου;

-          Ότι κάνουν και οι άλλοι! Θα τις σβήσω πάνω στα λιθάρια!

Ποτέ δεν την κατάλαβα αυτή τη γυναίκα. Όλα μισά μου τα λέει. Δεν φτάνει που απαγορέψανε το κάπνισμα στους χώρους τους κλειστούς, απαγορεύεται λέει τώρα και στην ύπαιθρο. Έλεος πια σ’ αυτόν τον τόπο, με τους νόμους τους και την Ευρώπη τους!

Ευτυχώς που στα μέσα της παράστασης άρχισαν κάποιοι να την… κάνουν, από το πίσω το διάζωμα.

-           Πάμε, της λέω, ώρα να φεύγουμε κι εμείς.

Να πούμε όμως την αλήθεια, λίγο, ντράπηκα όταν είδα τον μαέστρο να γυρνάει και να κοιτάει απορημένος αυτούς που φεύγανε από πίσω. Το ένα τρίτο από τον κόσμο έφυγε στα μέσα της παράστασης.

-          Κάτσε, μου είπε η Φρόσω, σε λίγο έχει πρόγραμμα ελληνικό!

…..

-            Φρόσω με κορόιδεψες, της είπα μετά το τέλος της παράστασης όταν βρεθήκαμε στο αυτοκίνητο. Δεν έκλεισε με ελληνικά η συναυλία!

-      Το πρόγραμμα το ελληνικό αρχίζει τώρα, μου είπε τότε εκείνη αγριεμένη, και έβαλε στο σιντί να παίξει το τραγούδι: «Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ»!

……

Επιτέλους, αρχήσανε οι μπόρες και οι καταιγίδες! Σώθηκα!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΚΗ

            Παρότι η Ιερά Μονή Καστρίτσης, είναι τόσο κοντά στην πόλη των Ιωαννίνων, δεν θα είναι περισσότερες από δυο - τρεις οι φορές που την έχω επισκεφθεί εδώ και χρόνια! Κι όμως, θα έπρεπε να την επισκέπτομαι όσο μπορώ συχνότερα, αν ληφθεί υπόψιν, το πέρα από κάθε λογική συμβάν που βίωσα εκεί, μαζί με ορισμένους αξιωματικούς και χειριστές μηχανημάτων του Τάγματος Μηχανικού, στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα. Και στο οποίο θα αναφερθώ αμέσως:

            Καθόμουν κοντά στο παράθυρο του γραφείου μου στο στρατόπεδο «Ιωάννου Βελισσαρίου» και παρατηρούσα τον έντονο κυματισμό που προκαλούσε ο δυνατός αέρας στις λαμαρίνες του υποστέγου του όρχου οχημάτων, όταν, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η αυστηρή φωνή του μεράρχου, ο οποίος μου έδωσε εντολή να μεταβώ αμέσως για αναγνώριση στο μοναστήρι, καθώς είχε αναφερθεί αναζωπύρωση μιας εστίας φωτιάς που έκαιγε από την προηγουμένη, και οι δυνάμεις της πυροσβεστικής είχαν εμπλακεί σε άλλες μεγάλες εστίες και σε μεγάλη απόσταση από εκεί. Μου παρεχώρησε μάλιστα τη δυνατότητα, ανάληψης των απαιτούμενων πρωτοβουλιών για μετακίνηση προσωπικού και μηχανημάτων, μετά από μια απλή του ενημέρωση.  

            Η ευθύνη που σκαρφάλωσε στην πλάτη μου ήταν μεγάλη. Χωρίς καθυστέρηση, έδωσα οδηγίες να βρίσκεται σε ετοιμότητα το τμήμα πυρασφάλειας και να προωθηθούν για κέρδος χρόνου στη ανατολική πύλη του στρατοπέδου, δύο κατάλληλα για τη δημιουργία αντιπυρικής ζώνης μηχανήματα, με τους πιο έμπειρους χειριστές που διαθέταμε.

            Παίρνοντας τον ανηφορικό για το μοναστήρι δρόμο, που εκείνη την εποχή δεν είχε τις σημερινές βελτιώσεις, ο αέρας όλο και δυνάμωνε. Με προβλημάτιζε έντονα η πιθανότητα εγκλωβισμού του προσωπικού και των μηχανημάτων σε κάποια απότομη στροφή κατά την ανάβαση.

            Λίγα λεπτά αργότερα χτυπούσα τη βαριά πόρτα του μοναστηριού. Μέχρι να μου ανοίξουν, κοίταξα προς τη μεριά από την οποία έσπρωχνε ο άνεμος την κάπνα. Μου άνοιξε μια μοναχή. Όταν με είδε με τη στρατιωτική στολή, έδειξε να παραξενεύεται. Χωρίς ωστόσο να περιμένει να της δώσω περισσότερες εξηγήσεις για το λόγο της επίσκεψής μου, με παρακάλεσε να παραμείνω στην είσοδο και πήγε να ενημερώσει την ηγουμένη.

            Η ανησυχία μου, φαίνεται πως άμβλυνε αρκετά την αίσθηση του χρόνου. Τα λίγα λεπτά που χρειάστηκαν να ενημερωθεί η ηγουμένη και να σπεύσει, μου φάνηκαν απελπιστικά πολλά και η ανησυχία μου μετατράπηκε σε ανυπομονησία. Αργούσε πολύ.

Έκαναν την παρουσία τους τώρα στον ορίζοντα οι πρώτες πύρινες γλώσσες.

Ειδοποίησα με τον ασύρματο να έρθουν τα μηχανήματα και το προσωπικό στη διασταύρωση του δημόσιου δρόμου προς το μοναστήρι και παραβίασα τον κανόνα! Έσπρωξα την πόρτα του μοναστηριού και προχώρησα στον προαύλιο χώρο. Η γαλήνη και η αταραξία που επικρατούσε γύρω από το πεντακάθαρο και περιποιημένο πλακόστρωτο μου έδωσε την εντύπωση ότι μεταφέρθηκα κάπου αλλού, σε κάποιο άλλο μέρος, ασφαλές! Ξαφνικά από ένα πέτρινο κτίριο που βρισκόταν στα δεξιά μου, εμφανίστηκαν κάποιες μοναχές που δεν έκρυψαν τη δυσφορία τους για την παρουσία μου στο χώρο. Με παρακάλεσαν να βγω έξω, τόσο επιτακτικά, όσο χρειαζόταν για να έρθω σε δύσκολη θέση. Υποχώρησα! 

            Μαζί με την ηγουμένη, εμφανίστηκαν και δύο από τους αξιωματικούς μου που είχα καλέσει εν τω μεταξύ να έρθουν μαζί με τους χειριστές των μηχανημάτων, προκειμένου να ακούσω τις απόψεις τους πριν πάρω την τελική απόφαση.  

            Η ηγουμένη, μια ηλικιωμένη γυναίκα, κρατούσε σφιχτά μπροστά στο στήθος της έναν ξύλινο σταυρό και τον έτριβε με τον αντίχειρά της. Νόμισα πως θα ματώσει. Ωστόσο στο πρόσωπό της φαινόταν πως διατηρούσε τον έλεγχό και την ψυχραιμία της. Αισθάνθηκα πως ήδη με είχε συγχωρέσει για το προηγούμενο ατόπημά μου. «Εγώ τηλεφώνησα», είπε κοφτά. «Είμαι σίγουρη πως θα πράξετε το καθήκον σας με το παραπάνω».

            Ο έμπειρος χειριστής, που πριν έρθει στο Τάγμα είχε οργώσει με τη ΜΟΜΑ τα βουνά της Ηπείρου, είχε αντίθετη άποψη. «Θα καούμε ζωντανοί κύριε διοικητά, πριν προλάβουμε να φτάσουμε εδώ πάνω».

            Κοίταξα πάλι προς την κατεύθυνση από την οποία ερχόταν η φωτιά. Οι φλόγες τώρα είχαν μεγαλώσει υπερβολικά, ο αέρας έφερνε μαζί του κύματα καπνού που στροβιλιζόταν από πάνω μας, χωρίς ωστόσο να μας κόβει την ανάσα. Οι αξιωματικοί, περίμεναν αμίλητοι τις οδηγίες μου. Έστεψα το βλέμμα μου προς την ηγουμένη αναζητώντας μια διέξοδο.  

            «Είμαστε έτοιμες για την εκκένωση», είπε εκείνη και αμέσως συμπλήρωσε, «Αλλά η προσευχή μας είναι δυνατή»!  

            Πήρα μια βαθιά ανάσα και έδωσα εντολή τα μηχανήματα να αρχίσουν να ανεβαίνουν. Φτάνοντας στο πρώτο πλάτωμα στο μέσον περίπου της διαδρομής, να ασχοληθούν άμεσα με την επέκταση του πλατώματος και τη δημιουργία μιας πρώτης ζώνης αντιπυρικής προστασίας. Για το προσωπικό έδωσα εντολή να παραμείνει στη θέση του, καθότι έκρινα ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν θα μπορούσε να προσφέρει κάποια βοήθεια.

Ενημέρωσα εν συντομία τον μέραρχο για την κατάσταση και τις αποφάσεις μου. Αυτός μου είπε να μην ρισκάρω την σωματική ακεραιότητα του προσωπικού και να εξασφαλίσω τα μέσα και τα μηχανήματα. Με πληροφόρησε επίσης ότι καταφθάνουν σύντομα ο υποδιοικητής της μεραρχίας και τα πρώτα οχήματα της πυροσβεστικής. 

            Ο αέρας ερχόταν τώρα προς το μέρος μας πυρωμένος και μας κατάκαιγε τα χέρια και το πρόσωπο. Η φωτιά είχε πλησιάσει απειλητικά στα πενήντα περίπου μέτρα από την επάνω μεριά των κτισμάτων και φαινόταν ότι η καταστροφή θα ήταν αναπόφευκτη. Σε μια στιγμή, νόμισα πως τα ρούχα μου θα αρπάζανε φωτιά. Τα χρειάστηκα!  

            Όταν οι πύρινες γλώσσες είχαν πλησιάσει στα είκοσι μέτρα. Ήμασταν έτοιμοι πλέον όλοι να εγκαταλείψουμε το μοναστήρι ακολουθώντας την άσφαλτο, που προς το παρόν παρείχε ασφάλεια.  

Και τότε συνέβη κάτι το τελείως ανεξήγητο. Οι φλόγες που από τον αέρα είχαν σχεδόν οριζόντια κλίση προς τη μεριά του μοναστηριού, έγιναν ξάφνου κατακόρυφες. Τραβούσαν ίσα προς τον ουρανό, λες και υπάκουαν σε κάποιο κάλεσμα! Αυτό κράτησε για μερικά λεπτά, παρότι η κατεύθυνση του ανέμου δεν άλλαξε ούτε στιγμή και φυσικά εμείς ήμασταν ανίκανοι για οποιαδήποτε παρέμβαση. Όταν κάηκε ότι ήταν να καεί ως εκείνο το σημείο που είχε φτάσει η φωτιά, έσβησε μόνη της. Κατάκατσε!  

            Το έργο της πυροσβεστικής και των μηχανημάτων του Μηχανικού από εκεί και πέρα ήταν τελείως διαδικαστικό και προληπτικό.  

            Η ηγουμένη, έστεκε όλη την ώρα σαν άγαλμα στη θέση της. Η μόνη κίνηση που φανέρωνε πάνω της ζωή, ήταν αυτή του αντίχειρά της στον ξύλινο σταυρό, που εξακολουθούσε να κρατά σφιχτά πάνω στο στήθος της. Όταν την πλησίασα για να την αποχαιρετήσω, διέκρινα στο πρόσωπό της ένα αμυδρό χαμόγελο. Δεν χρειαζόταν να πει τίποτε. Όλα τα έλεγε η έκφρασή της. Ήξερε καλύτερα από κάθε άλλον, Ποιον έπρεπε να ευχαριστήσει! Και αποσύρθηκε!

            Αφορμή για να γράψω αυτό το περιστατικό όπως το ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε εκείνη τη μέρα στο λόφο της Καστρίτσας, στάθηκε η αξιοπερίεργη σωτηρία του μικρού ναού και του μοναστηριού από την πρόσφατη πυρκαγιά στην Εύβοια, όταν τριγύρω τους όλα είχαν γίνει παρανάλωμα.

Αγναντεύοντας σήμερα προς τα πίσω στο χρόνο, μπορώ να πω με βεβαιότητα, πως όσα συνέβησαν εκείνη την ημέρα στον τόπο της Ιεράς Μονής Καστρίτσης, τα αποδέχθηκα, την ίδια τη στιγμή, ως απολύτως φυσιολογικά. Καθώς, τα αναγνώρισα μέσα από τα μάτια ενός πιστού, και όχι απλώς ενός ανθρώπου θρησκευόμενου!  

Γιάννης Β. Δεβελέγκας