Τρεις φορές όλες κι όλες, συνάντησα
τον Ανδροκλή στη ζωή μου! Η πρώτη ήταν στη γνωστή «ρωμαϊκή» εκδοχή του μύθου του
Αισώπου, με επιμύθιο (Ηθικό δίδαγμα): «Η ευγνωμοσύνη είναι αυτό που
χαρακτηρίζει τις ευγενικές ψυχές». Σύμφωνα με τον μύθο, ο Ανδροκλής που ήταν
σκλάβος, κατόρθωσε μια μέρα να δραπετεύσει από τον δυνάστη του. Στο δάσος όπου
πήγε να κρυφτεί, συνάντησε ένα λιοντάρι που είχε πρησμένο το πόδι του και αιμορραγούσε
επειδή είχε πατήσει ένα τεράστιο αγκάθι. Χωρίς καθόλου να διστάσει και με
μεγάλο κίνδυνο της ζωής του, έβγαλε το αγκάθι από το πόδι του λιονταριού και έδεσε
την πληγή με ένα κομμάτι ύφασμα από τον χιτώνα του. Όταν αργότερα συνέλαβαν τον
Ανδροκλή και τον έριξαν για τιμωρία και παραδειγματισμό στην αρένα με τα θηρία,
για καλή του τύχη, το λιοντάρι που όρμησε να τον κατασπαράξει, ήταν εκείνο το
ίδιο που είχε βοηθήσει ο Ανδροκλής στο δάσος. Προς μεγάλη έκπληξη του
αυτοκράτορα και των θεατών, μόλις το θηρίο πλησίασε τον Ανδροκλή και τον αναγνώρισε,
αντί να τον φάει, άρχισε να του γλείφει τα χέρια από ευγνωμοσύνη!
Η δεύτερη ήταν ένα βροχερό απόγευμα,
όταν παιδί ακόμα, περίμενα στη σειρά μπροστά από το περίπτερο της γειτονιάς μου,
για να αγοράσω με το δίφραγκο που μου είχε δώσει ο παππούς μου, οκτώ τσιγάρα
«στούκας» Αγρινίου και μια τσίχλα χύμα βαρελάκι για τον κόπο μου! Δίπλα μου
ακριβώς στεκόντουσαν, ο γείτονάς μας κύριος Ανδροκλής με τη γυναίκα του και με τις
δυο τους κόρες, κοκέτες! Στην πένα τις είχε ο Ανδροκλής, που ήταν κύριος σε όλα
του, αλλά παρ΄όλα αυτά, οι γυναίκες της ζωής του, δεν του φερόντουσαν ανάλογα!
Κάποια
στιγμή, δημιουργήθηκε ένταση ανάμεσα στη μάνα και τις δύο κόρες, πράγμα που
αντιλήφθηκε ακαριαία η ομήγυρη. Ωστόσο, οι κουβέντες που αντάλλασσαν οι τρεις
γυναίκες ήταν τόσο ψιθυριστές, που κανένα από τα τεντωμένα αυτιά της ουράς του
περιπτέρου δεν κατάφερνε να τις αποκωδικοποιήσει! Να φανταστείτε πως εγώ που
ήμουν ακριβώς δίπλα τους, με δυσκολία κατόρθωσα να διακρίνω τις λέξεις «Ακρόπολις»
και «Βήμα», για να συμπεράνω πως ο καβγάς ήταν… ιδεολογικός!
Ο Ανδροκλής, φανερά προβληματισμένος
με την δημόσια εικόνα που παρουσίαζε η οικογένεια, προσπάθησε ο φουκαράς με τη
μετριοπάθεια που τον διέκρινε, κάτι να πει! Και τότε, άκουσα κι εγώ με τα ίδια
μου τα αυτιά να του λένε συντονισμένα, μάνα και κόρες, τη φράση, ένεκα της
οποίας είχε καταντήσει ο φουκαράς ο Ανδροκλής περίγελως: «Τσώπα εσύ Κλη, δεν ξέρεις»!
Η Τρίτη και φαρμακερή φορά που
συνάντησα τον Ανδροκλή, ήταν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για τη Μακεδονία
μας, μετά από τις εν κρυπτώ και παραβύστω μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, και την
παραχώρηση στα Σκόπια μέσω του προσυμφώνου των Πρεσπών, βασικών κυριαρχικών μας
δικαιωμάτων, όπως το όνομα της Μακεδονίας, τη μακεδονική ταυτότητα, τη
μακεδονική γλώσσα και δικαιώματα στην ΑΟΖ του Αιγαίου πελάγους, όταν αυτή ήθελε
οριοθετηθεί!
Αυτός
ο Μακεδόνας Ανδροκλής, ήταν καβάλα επάνω σ΄ένα άλογο και φορούσε τη στολή των προγόνων
του!
-
Γιατί
φοράς στολή; Τον ρώτησα.
-
Είναι η στολή που φορούσε ο παππούς μου
όταν πολεμούσε για την απελευθέρωση της Μακεδονίας τους Οθωμανούς Νεότουρκους, τους
Κομιτατζήδες και τις δυνάμεις του Πανσλαβισμού, μου είπε με καμάρι! Έχει επάνω
της νωπό το αίμα του Παύλου Μελά, του Αθανάσιου Μπρούφα, του Σαραντέλου
Αγαπηνού, του Κωνσταντίνου Χρήστου και τόσων άλλων παιδιών, της Κρήτης, της
Ηπείρου, της Πελοποννήσου, της Ελλάδας!
-
Λατρεύω ετούτη τη στολή, για έναν
επιπλέον λόγο, συνέχισε αγέρωχος ο Μακεδόνας. Γιατί ξέρω πως βλέποντάς με,
δαιμονίζονται τα δουλικά των ξένων συμφερόντων! Ξέρω επίσης πως βλέποντάς με, με
τη στολή των αγωνιστών της ελευθερίας, τους πιάνει σύγκρυο γιατί
αντιλαμβάνονται πως αδιαφορώ απέναντι στις απειλές τους και στην τρομοκρατία
του δικού τους παρακράτους.
-
Κι όταν αύριο, όλα αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια
θα με πούνε γραφικό και θα με λοιδορήσουν, στην πραγματικότητα θα αποκαλύψουν
τον φανατισμό τους και το μίσος που θρέφουν για κάθε τι το διαφορετικό από την
ιδεολογία τους. Ο πραγματικός δημοκράτης, σέβεται τη γνώμη, τις θέσεις, τις
ιδέες, την ελεύθερη έκφραση, ακόμη και την εμφάνιση του κάθε πολίτη. Αυτοί όχι!
Αυτοί δεν σέβονται τη βούληση του λαού, δεν τον θεωρούν κυρίαρχο. Μας θεωρούν
διεφθαρμένους, εύκολους, υποταγμένους. Πιστεύουν πως με ένα πενιχρό επίδομα και
μία κάλπικη ελπίδα να αιωρείται, θα μας εξαγοράσουν τη συνείδηση και θα μας
ξεριζώσουν την Ελλάδα απ΄ την καρδιά μας! Αν
σεβόντουσαν το λαό, θα πήγαιναν ευθύς σε δημοψήφισμα για τη Μακεδονία!
«Τσώπα εσύ Κλη, δεν ξέρεις», θυμήθηκα
τον έρμο Ανδροκλή της γειτονιάς μου κι αισθάνθηκα τελείως μόνος, παρότι ήμουνα
ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο! Αισθάνθηκα τελείως μόνος και ανήμπορος,
ως τη στιγμή που με πλησίασαν ένα ποτάμι Ελληνόπουλα, νέα αγόρια και κορίτσια, μαθήτριες
και μαθητές του Γυμνασίου, του Λυκείου, η νέα γενιά! Μου έβαλαν ένα χαρτί στο
χέρι κι απομακρύνθηκαν προς τον Λευκό τον Πύργο αφήνοντας πίσω ένα χαμόγελο. Και
το χαμόγελό τους ήταν δυνατό, αυθόρμητο,
αποφασιστικό, ανυποχώρητο! Ήταν ελπίδα!
Ξεδίπλωσα
όλος περιέργεια το χαρτί και διάβασα: «Η εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας
τυχόν αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων με την ονομασία Μακεδονία, θα
αποτελούσε επίσημη αμφισβήτηση των συνόρων της Ελλάδας. Ο ελληνικός λαός, δεν ξέρουμε κατά πόσον θα μπορέσει να παραμείνει
απαθής μπροστά σ΄αυτήν την απειλή κατά της εθνικής του υπόστασης και της
εδαφικής του ακεραιότητας. Για μας η
ψυχή μας είναι το όνομά μας» Υπογραφή: Οδυσσέας Ελύτης(ποιητής), Γιάννης
Γεωργάκης (Ακαδημαϊκός), Ελένη Γλύκατζη-Αρβερέλ ( Πρόεδρος του πανεπιστημίου
της Ευρώπης), Αριστόβουλος Μάνεσης (Πανεπιστημιακός), Μελίνα Μερκούρη (Ηθοποιός),
Δημήτριος Τσάτσος (Καθηγητής του Πανεπιστημίου Χάαγκεν της Γερμανίας)!
«Σώπα εσύ Λαέ, δεν ξέρεις»! Το
άκρον άωτον της αχαριστίας, απέναντι στον λαό που χάρισε τα πάντα στην
ανθρωπότητα και υπέφερε τα πάνδεινα από την άδικη πολιτική των ισχυρών της!
«Σώπα λαέ! Δεν έχεις κρίση, ούτε
δικαιώματα»! Λόγια και πράξεις ασήμαντων πολιτικών, που είναι πρόθυμοι να
παραδώσουν από ιδιοτέλεια, τη Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη μας, προκειμένου να εξυπηρετήσουν
ξένα συμφέροντα και Ειδικές Οικονομικές Ζώνες στα Βαλκάνια.
«Σιώπα λαέ ταπεινωμένε, φοβισμένε»!
Πρακτικές που αποδέχεται αδιαμαρτύρητα η άφαντη ακαδημαϊκή κοινότητα, του
πνεύματος η κορωνίδα απούσα. Που παρακολουθεί εκ του μακρόθεν, αμέτοχη στην εξέγερση
της ελληνικής ψυχής που έρχεται! Ακαδημαϊκή κοινότητα που εξουδετερωμένη και περιχαρακωμένη
στο επιστημονικό της αντικείμενο, αδυνατεί να αντιληφθεί πως όπου να ΄ναι θα
σημάνουν οι καμπάνες! Πως οι τιμημένοι μας νεκροί: «Κάτω απ’ το χώμα, μες στα
σταυρωμένα χέρια τους, κρατάνε της καμπάνας το σκοινί και προσμένουνε την ώρα
να σημάνουν την Ανάσταση»!
Και
η ώρα αυτή, πρέπει να μας βρει όλους μαζί, ενωμένους!!!
Γιάννης Β. Δεβελέγκας
