ΕΝΑ ΚΟΥΤΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑΚΙΑ

 

            Ο Χρηστάρας, δικαίως ή αδίκως, είχε αποκτήσει τη φήμη ενός κλασικού τεμπελχανά. Μερικοί λένε ότι αυτό το κουσούρι το απέκτησε από γεννησιμιού του, όταν την πρώτη νύχτα που τον επισκέφτηκαν οι Μοίρες στην κούνια του για του «γράψουν» τα μελλούμενα, ήταν κι οι τρεις τους …αδιάθετες. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι τον χάλασε το περιβάλλον του, που του έκανε ανεξαιρέτως όλα τα χατίρια. Στην πραγματικότητα όμως, για όλη αυτή την τραγική κατάσταση και ρετσινιά που τον ακολουθούσε, ευθύνεται ένα κουτί σοκολατάκια!

            Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ήταν ανήμερα των Χριστουγέννων και ο Χρηστάκης, όπως τον φώναζαν τότε, γιόρταζε για έκτη φορά το όνομά του. Ξαφνικά, εκεί που έτρωγε το πρωινό του αυγουλάκι, το μάτι του έπεσε κάτω ακριβώς από το χριστουγεννιάτικο δένδρο και πίσω από τη φάτνη, σε ένα φανταχτερό κουτί με καταπράσινο περιτύλιγμα. «Μαμά τι έχει εκείνο το πράσινο κουτί;», ρώτησε τη μάνα του. «Θα μάθεις την πρωτοχρονιά που θα ανοίξουμε όλα τα δώρα», του απάντησε εκείνη, που δεν σήκωνε και πολλές κουβέντες.

Τον Χρηστάκη όμως, όπως και όλα τα παιδιά στην ηλικία του, τον έτρωγε η περιέργεια! Έτσι λοιπόν, όταν η μάνα του πετάχτηκε λίγο αργότερα στην αγορά για κάτι ψώνια και έμεινε μόνος του στο σπίτι, πήρε στα χέρια το πράσινο κουτί, έβγαλε προσεκτικά το περιτύλιγμα για να μπορέσει μετά να το ξανατυλίξει, και όταν το άνοιξε, βρέθηκε αντιμέτωπος με μια σειρά από λαχταριστά σοκολατάκια!

Αν ο δύστυχος Χρηστάκης ήξερε να διαβάζει, θα έβλεπε στο επάνω μέρος του κουτιού μία σημείωση που έλεγε: «ΠΡΟΣΟΧΗ: Η παρτίδα αυτή είναι σκάρτη και έχει παρενέργειες. Μοιράστηκε κατά λάθος από τον Άγιο Βασίλη. Συνίσταται η αποφυγή της κατανάλωσής της από τα παιδιά και η άμεση επιστροφή του κουτιού στα εργαστήρια της «Santa Claus A.E.» στη Λαπωνία»!

Ήταν όμως αργά!

Η γεύση από το πρώτο σοκολατάκι ήταν μαγευτική! Ο Χρηστάκης βρέθηκε αίφνης πάνω σε ένα ποδήλατο που παρότι δεν είχε ρόδες βοηθητικές, αυτός μπορούσε και το οδηγούσε! Τρελάθηκε από τη χαρά του! Κάποια στιγμή όμως βρέθηκε σε μία διασταύρωση με τρεις δρόμους.

Ο πρώτος ήταν ανηφορικός και οδηγούσε προς τον ουρανό. Στο έμπα του καθόταν ένα ξωτικό που έλεγε: «Περάστε από εδώ, αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς την ευτυχία».

Ο δεύτερος που ήτανε στο ίσωμα, δεν έδειχνε να καταλήγει πουθενά! Αλλά το ξωτικό που στέκονταν στην είσοδό του, φώναζε: «Αυτός είναι ο δρόμος της ευδαιμονίας»!

Ο τρίτος δρόμος ήταν κατηφορικός και στην αρχή του κάθονταν ένα καλικατζαράκι με σαρδόνιο χαμόγελο, έδειχνε με το δάχτυλο την κατηφοριά και διαλαλούσε: «Από εδώ ελάτε, όπου οι έσχατοι γίνονται πρώτοι! Αυτός είναι ο τρίτος δρόμος, της προόδου»!

Παιδάκι ήταν τότε ο Χρηστάρας, δεν του έκοβε και τόσο, κολακεύτηκε που θα γινότανε «και πρώτος», και έτσι αποφάσισε ο φουκαράς, να πάρει τον κατήφορο!!!

Κι εκεί που άρχισε ο Χρηστάκης μας να ακολουθεί τον τρίτο δρόμο, χάθηκε ξαφνικά η μαγική εικόνα από εμπρός του.

Άρπαξε αμέσως το δεύτερο σοκολατάκι και το έβαλε στο στόμα του με βουλιμία! Βρέθηκε πάλι πάνω στο ποδήλατο να κάνει ορθοπεταλιά στην κατηφόρα όταν στην άκρη του δρόμου συνάντησε ένα λυχνάρι. Σταμάτησε, το έτριψε όπως ο Αλαντίν στο παραμύθι και παρουσιάστηκε μπροστά του το τζίνι! «Τι μπορώ να κάνω για σένα αφεντικό;», ρώτησε αυτό. «Θέλω, πολλά παιχνίδια, θέλω γκατζετάκια, θέλω και πολλά γλυκά», απάντησε με αφέλεια ο μικρός! «Αμέσως», είπε το τζίνι και γέμισε ο τόπος με υπέροχες λιχουδιές, παιχνίδια και γκατζετάκια πάσης φύσεως. Του έβαλε κι ένα χαρτί στην τσέπη της ζακέτας του. «Τι είναι αυτό;», ρώτησε παραξενεμένος ο Χρηστάκης. «Τίποτε που θα πρέπει να σε ανησυχεί, απάντησε το τζίνι, είναι ο λογαριασμός αλλά θα τον πληρώσεις μετά από πολλά χρόνια όταν θα είσαι πια μεγάλος και τρανός. Μέχρι τότε όμως, παίξε φάε και πιες να το φχαριστηθείς εδώ και τώρα, που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι». Αυτά είπε το τζίνι και εξαφανίστηκε. Μετά από λίγο όμως, εξαφανίστηκε και η εικόνα.

Έτσι λοιπόν, ο μικρός Χρηστάκης, άρχισε να τρώει ένα-ένα τα σοκολατάκια και να ζητάει κάθε φορά που συναντούσε ένα λυχνάρι κι ένα …καινούριο τζίνι στο δρόμο του, όλο και περισσότερα αγαθά και ευκολίες, αδιαφορώντας για τα χαρτάκια που του έβαζαν κάθε φορά τα «τζίνια» στην τσέπη!

Με αυτά και με αυτά, περάσανε τα χρόνια και ο Χρηστάκης έγινε Χρηστάρας με τ’ όνομα! Κοίταγε πως θα βολευτεί ο ίδιος σε βάρος των άλλων, μισούσε κάθε τι που θα του χάλαγε την ησυχία, υπερασπίζονταν για τους άλλους το δικαίωμα στην εργασία αλλά ο ίδιος δεν είχε καμιά διάθεση να πάει για δουλειά. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν σε ποια πιστωτική κάρτα θα χρέωνε το γκαμπριολέ, το τελευταίας τεχνολογίας κινητό του και τους λογαριασμούς στα παραλιακά τα …μαγαζιά!

Μέχρι που κάποια Χριστούγεννα μετά από χρόνια, ξύπνησε αμέριμνος γύρω στις έντεκα από το κρεβάτι του. «Μιράντα, φώναξε στη γυναίκα του, κανόνισες για ρεβεγιόν; Μη ξεχάσεις να πεις και στην νταντά να έρθει το βράδυ για να κρατήσει τον μικρό»!

«Πάλι όνειρα έβλεπες καημένε μου, του είπε απ’ την κουζίνα η Μιράντα. Ξέχασες πως εδώ και δέκα χρόνια είμαστε σε καραντίνα, είτε από μνημόνια, είτε από ιούς και πανδημίες»;

Δεν πρόλαβε να αποσώσει την κουβέντα του το αντρόγυνο και ήρθε τρέχοντας απ’ το σαλόνι ο μικρός τους γιός, όλος χαρά!

«Μπαμπά, μαμά, κοιτάξτε τι βρήκα κάτω από το δένδρο! Ένα κουτί που άφησε τη νύχτα ο Άι Βασίλης»!

Τον Χρηστάρα τον ζώσανε τα φίδια! Πήρε στα χέρια το κουτί και το άνοιξε με αγωνία.

«Τι είναι εκείνα τα χαρτιά μπαμπάκα μου που έχει μέσα το κουτί;» ρώτησε όλος απορία ο μικρός!

«Τίποτε το σημαντικό παιδί μου», ψέλλισε ο Χρηστάρας και συνέχισε με ένα κόμπο στο λαιμό, «Κάτι παλιοί λογαριασμοί! Φαίνεται… ήρθε η ώρα να πληρώσουμε»!!!

 

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΑ ΠΛΑΝΑ»

 

       Αγαπητοί μου φίλοι! Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι η παρουσίαση του βιβλίου μου «ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΑ ΠΛΑΝΑ», που είχε προγραμματισθεί να γίνει στην Αθήνα, δεν θα πραγματοποιηθεί τελικά, λόγω των απαγορεύσεων και των ειδικών συνθηκών που επικρατούν με αφορμή την πανδημία. Οφείλω να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας, 
     (α) Τη Συγγραφέα, Ποιήτρια, Ζωγράφο και επί τιμή Σχολική Σύμβουλο κα Ελευθερία Τζιάλλα-Μάντζιου. 
      (β) Την καθηγήτρια Αστικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών κα Ιωάννα Κονδύλη και 
     (γ) Τον Καρδιολόγο-Παιδοκαρδιολόγο και Συγγραφέα κ Βασίλειο Τόλη, που με τίμησαν με το ενδιαφέρον τους να παρουσιάσουν το εν λόγω έργο μου.
        Με την ευκαιρία θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι σε συνεννόηση με τον εκδότη μου, όσοι εκδηλώσατε ενδιαφέρον να παραστείτε στην παρουσίαση του βιβλίου και όσοι φίλοι λάβετε αυτό το μήνυμα και επιθυμείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο (όχι μόνο από την Αθήνα αλλά και από όλη την Ελλάδα), δεν έχετε παρά να επικοινωνήσετε μαζί μου στο messenger ή στο τηλέφωνο 6977482261 και να δηλώσετε Διεύθυνση, ΤΚ και τηλέφωνο, και θα σας αποσταλεί αντικαταβολή το βιβλίο στο σπίτι σας με μόλις 12€ (τελική τιμή), χωρίς να επιβαρυνθείτε με τα έξοδα μεταφοράς και αντικαταβολής. (ήτοι συνολική έκπτωση 40%).
        Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και την αγάπη σας! Καλές γιορτές!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας,
Ιωάννινα 16 Δεκ 2020   

ΚΑΛΛΙΟΝ ΤΟ ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΕΙΝ Ή ΤΟ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙΝ

                Στις αρχές του έτους, όταν η ανθρωπότητα βρέθηκε αντιμέτωπη με τον COVΙD-19 και την απροθυμία της κομμουνιστικής Κίνας να δώσει στην δημοσιότητα όσα στοιχεία είχε στη διάθεσή της, οι κυβερνήσεις των χωρών του βορείου ημισφαιρίου και κυρίως της Ευρώπης και της Αμερικής βρέθηκαν ανέτοιμες και απόλυτα αιφνιδιασμένες. Οι συνέπειες είναι γνωστές και το δράμα που εξελίχθηκε αρχικά στην Ιταλία και στη συνέχεια στην Ισπανία και τη Γαλλία, δεν έχει όρια. Κι απ’ ότι φαίνεται, ούτε και τελειωμό!

                 Το πρόβλημα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση, ήταν πιο σύνθετο σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, καθότι παρουσιάστηκε η πανδημία σε μια περίοδο που η οικονομία της χώρας βρίσκεται στα κακά της τα χάλια και όλες οι υποδομές και πλουτοπαραγωγικές πηγές της είναι υποθηκευμένες με απεχθέστατους όρους στους δανειστές, για σχεδόν εκατό χρόνια. Από την άλλη, ο ελληνικός λαός που κλήθηκε να πληρώνει επί μία δεκαετία την άφρονα διαχείριση της εξουσίας και την ανεπάρκεια όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης, βρέθηκε αντιμέτωπος με τις συνέπειες μιας πανδημίας, βαθιά απογοητευμένος και ανήσυχος για το μέλλον του και το μέλλον της Ελλάδας, βλέποντας τα παιδιά του να φεύγουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στο εξωτερικό προς αναζήτηση ευκαιριών και αξιοπρεπούς βίου. 

Επιπλέον, η ελληνική κυβέρνηση, πέραν της άγνωστης συμπεριφοράς του ιού και της κατάστασης της οικονομίας, είχε να αντιμετωπίσει: 1^ον Μια αδίστακτη και μικρόψυχη αντιπολίτευση - και αυτό αποδεικνύεται σήμερα περίτρανα με τον διχαστικό λόγο που προβάλλει - η οποία ήταν έτοιμη από την πρώτη στιγμή να την κατηγορήσει ότι δεν έλαβε πολύ αυστηρά μέτρα, στέλνοντας τον λαό στο θάνατο και στη δυστυχία προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. 2^ον Ένα ανεπαρκές σύστημα υγείας που παρέλαβε από τους προηγούμενους. 3^ον Έναν λαό με «μεσογειακές» εξάρσεις στη συμπεριφορά του, ο οποίος δεν είναι συνηθισμένος στον έλεγχο και την εφαρμογή του νόμου. 4^ον Τον υψηλό μέσο όρο της ηλικίας των πολιτών με ότι αυτό συνεπάγεται.  

Παρά το περίπλοκο του προβλήματος η κυβέρνηση, όπως αναγνωρίστηκε διεθνώς, στην πρώτη φάση κατόρθωσε να επιτύχει το βέλτιστο δυνατό αποτέλεσμα, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τις δυνατότητες του συστήματος υγείας προς όφελος των πολιτών.  

Ωστόσο, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τέτοιες καταστάσεις δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν επιπτώσεις και να μην απαιτηθούν συμβιβασμοί. Οι επιπτώσεις αφορούν κυρίως τους δείκτες της οικονομίας και οι συμβιβασμοί στην πολιτική σκοπιμότητα που ακολουθήθηκε, η οποία είχε δυστυχώς αρνητικό αντίκτυπο κυρίως προς την επιστημονική ομάδα, της οποίας οι προτάσεις έδειξαν ανακολουθία και προβλημάτισαν μια μερίδα του ελληνικού λαού που κακώς, κάκιστα, χαρακτηρίστηκαν ως «ψεκασμένοι».

Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να αποφευχθούν οι τοποθετήσεις των επιστημόνων για τη χρησιμότητα ή όχι της μάσκας, η οποία δεν επηρεάζεται από τα χαρακτηριστικά και τις μεταλλάξεις του ιού. Η μάσκα ή προστατεύει ή δεν προστατεύει. Δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι η επιστήμη υποτάχθηκε στην πολιτική διότι αρχικά όταν υπήρχε έλλειψη στην αγορά δαιμονοποιήθηκαν οι μάσκες, ενώ στη συνέχεια, όταν δημιουργήθηκε επάρκεια, η μάσκα χαρακτηρίσθηκε ως απαραίτητη για την προστασία από τον ιό!

Φτάνοντας στο δια ταύτα, δυστυχώς με το δεύτερο κύμα, η εικόνα που έχουμε σήμερα αναφορικά με το ποσοστό των κρουσμάτων σε πανελλήνιο επίπεδο, δεν είναι τόσο καθαρή όσο θα έπρεπε. Αυτό συμβαίνει γιατί απλούστατα τα στοιχεία με τα οποία τροφοδοτείται το μαθηματικό μοντέλο που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τις προτάσεις της επιτροπής (αλήθεια έχει ψυχολόγους στη σύνθεσή της;) και συνεπώς τις αποφάσεις της κυβέρνησης, δεν είναι όσο θα έπρεπε ακριβή. Για να είναι ακριβή τα στοιχεία, θα πρέπει το δείγμα (όσοι υποβάλλονται στο COVID τεστ) να είναι τυχαίο και αντιπροσωπευτικό. Επιπλέον να γίνεται ταυτόχρονα σε όλη την επικράτεια. Παρουσιάζεται το φαινόμενο σε μία Περιφέρεια να γίνονται πολλοί έλεγχοι και σε γειτονική της σχεδόν καθόλου.  

Και γίνομαι πιο σαφής. Με το να βγάζουμε κάποια συνεργεία στις πλατείες και να εξετάζουμε όσους προσέρχονται εθελοντικά, απλώς κάνουμε μία ανίχνευση. Δεν εκμεταλλευόμαστε τη δειγματοληψία η οποία ακολουθώντας τον νόμο των πιθανοτήτων θα μας οδηγούσε σε ασφαλή συμπεράσματα όπως θα έπρεπε. Οδηγούμαστε μόνο σε επισφαλείς εκτιμήσεις.  

Αν για να έχουμε τυχαίο και αντιπροσωπευτικό δείγμα απαιτείται νομοθετική ρύθμιση, η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να το πράξει αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος, καθότι αν μας βρει και τρίτο κύμα χωρίς να έχουμε δειγματοληψία που να παράγει αποτελέσματα κοντά στην πραγματικότητα, να γνωρίζουμε επιτέλους το ποσοστό των κρουσμάτων τουλάχιστον κατά περιοχή, είναι πολύ πιθανό να οδηγηθούμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

           Οι εξελίξεις στον μεσογειακό και στον ευρύτερο δυτικοευρωπαϊκό χώρο σε ότι αφορά στα ενεργειακά αποθέματα και το μεταναστευτικό ζήτημα, διευρύνουν προς δυσμάς τη ζώνη της Ευρασίας, στην οποία είχε επικεντρωθεί το γεωπολιτικό ενδιαφέρον τα τελευταία σαράντα χρόνια.

            Η επιβεβαίωση ύπαρξης τεράστιων υποθαλάσσιων αποθεμάτων υδρογονανθράκων στη λεκάνη της Αν. Μεσογείου, η ανάγκη μείωσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο της ενεργειακής και πολιτικής εξάρτησής της από τη Ρωσία, οι ευνοϊκές προοπτικές στην παγκόσμια αγορά ενέργειας και τέλος η αποδόμηση των οικονομιών των κρατών που έχουν κυριαρχικά δικαιώματα στην Αν. Μεσόγειο, είτε με χρεωκοπία, είτε με την εμπλοκή τους σε εμφύλιοπολεμικές- θρησκευτικές περιπέτειες, δημιούργησαν ευνοϊκές προϋποθέσεις για επικερδή εκμετάλλευση των αποθεμάτων από τις ενδιαφερόμενες εταιρείες εξόρυξης.

            Παράλληλα, το μεταναστευτικό ζήτημα που έλαβε μεγάλη έκταση από την επικρατούσα μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου αντίληψη της παγκοσμιοποίησης και του «μπολιάσματος» των λαών και των πολιτισμών, δέχθηκε σοβαρά πλήγματα και αμφισβήτηση, αμέσως μετά το χτύπημα της Αλ Κάιντα στους δίδυμους πύργους το 2001,το κίνημα της Γένοβας στην Ιταλία την ίδια χρονιά και τις συνεχείς τρομοκρατικές επιθέσεις ακραίων ισλαμιστών στην Ευρώπη.

Όλο και περισσότεροι διανοούμενοι, επιστήμονες και πολιτικοί, με αφορμή τον αποκεφαλισμό του καθηγητή ιστορίας και γεωγραφίας Σαμιέλ Πατί στη Γαλλία, υιοθετούν την άποψη ότι βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη ο «πόλεμος των πολιτισμών» - και όχι των θρησκειών όπως έντεχνα επιδιώκουν να προσδιορίσουν οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης - καθότι δεν υπήρξε αντίδραση απέναντι στη βαρβαρότητα του Ισλάμ από τις χριστιανικές και ιουδαϊκές κοινότητες, αλλά από την ίδια τη γαλλική κυβέρνηση και τον γαλλικό λαό, προφανώς γιατί αυτές οι ενέργειες είναι αδιανόητες στον ευρωπαϊκό χώρο και μάλιστα σε μία χώρα, όπως είναι η Γαλλία της ελεύθερης έκφρασης, στην οποία ο διαχωρισμός κράτους και θρησκείας χρονολογείται από την εποχή του Μεγάλου Ναπολέοντα.   

            Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα όχι μόνο λόγω της γεωγραφικής της θέσης, αλλά και ως κορωνίδα του δυτικού πολιτισμού, αντιπροσωπεύοντας τον ορθό λόγο, τη δημοκρατία, την ελευθερία του ατόμου, τη χριστιανική πνευματικότητα και το δίκαιο, βρίσκεται για μια ακόμη φορά από την εποχή των περσικών πολέμων στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων ανάμεσα στους δύο κόσμους, Ανατολής και Δύσης! Και δυστυχώς αυτή τη φορά έχει απέναντί της μια φιλόδοξη Τουρκία που διεκδικεί την ηγεμονία του μουσουλμανικού κόσμου και αποτελεί την αιχμή του δόρατος στην βίαιη προσπάθεια «ισλαμοποίησης» της Ευρώπης που προσφάτως αφυπνίζεται.

            Ας εξετάσουμε στο μέτρο που μας επιτρέπει η έκταση αυτού του άρθρου, τη στάση και τη συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στις εξελίξεις του ενεργειακού τοπίου από το οποίο φαίνεται να έχει μείνει εκτός, και του μεταναστευτικού ζητήματος το οποίο προσπαθεί να εκμεταλλευτεί για να πετύχει τους στόχους της:

Μια σειρά επιτυχημένων κινήσεων των κυπριακών κυβερνήσεων, αρχής γενομένης από την απόρριψη του σχεδίου Ανάν και την οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) με τις γειτονικές χώρες, εκτός Ελλάδος και Τουρκίας, οδήγησε τη Μεγαλόνησο στην υπογραφή συμβάσεων εξόρυξης των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου που βρίσκονται στον θαλάσσιο χώρο νοτίως της Κύπρου, με επενδυτικούς κολοσσούς όπως είναι η Exxon Mobil, η TOTAL και η ENI, τα συμφέροντα των οποίων υποστηρίζονται από τις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ, Γαλλίας και Ισραήλ που πέραν των άλλων διαθέτουν πυρηνικό οπλοστάσιο.

Αποκορύφωμα αυτών των επιτυχημένων ενεργειών, είναι η πρόσφατη συμφωνία Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου, Ελλάδος και Ιταλίας για την κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου (Eastmed) από την Ανατολική Μεσόγειο προς τη Δυτική Ευρώπη (δια μέσου της Κρήτης, του Ιονίου πελάγους και της Ιταλίας), περιορίζοντας με αυτόν τον τρόπο σημαντικά την ενεργειακή και πολιτική εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία που κατέχει ως τώρα το μονοπώλιο.

H Τουρκία, που «συνελήφθη κοιμώμενη», προσπαθεί εκ των υστέρων να διεκδικήσει κυριαρχικά δικαιώματα και πολιτικοοικονομικά οφέλη από την εκμετάλλευση αυτών των υδρογονανθράκων, αδιαφορώντας για τις διατάξεις του Δικαίου των Θαλασσών – Ωκεανών που δίδουν στο σύμπλεγμα Καστελορίζου κυριαρχικά δικαιώματα, προβάλλοντας τη στρατιωτική της ισχύ και τη γεωπολιτική της θέση.    

Παγιδευμένη καθώς είναι η Τουρκία, καθίσταται επικίνδυνη και τρομοκρατεί συστηματικά το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο, το οποίο με τη σειρά του προσπαθεί να δικαιολογήσει την αδυναμία του που ενισχύεται από την οικτρή οικονομική κατάσταση που έφερε τη χώρα, με διαχρονική υποχωρητική πρακτική και προφάσεις που απαξιώνουν εν τέλει ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο της χώρας, όταν κυβερνητικά στελέχη - ακόμη και υπουργοί - προετοιμάζουν το έδαφος για παραχώρηση όχι μόνο κυριαρχικών δικαιωμάτων όπως είναι η ΑΟΖ, αλλά και εθνικής κυριαρχίας όπως είναι τα χωρικά ύδατα και ο εναέριος χώρος, τα οποία εδώ και πολλά χρόνια θα έπρεπε να είχαμε επεκτείνει στα δώδεκα ναυτικά μίλια.

Η Τουρκία τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει ενισχυθεί υπερβολικά με σύγχρονα οπλικά συστήματα και τεχνογνωσία που της παρέχουν οι ΗΠΑ και η Γερμανία, προκειμένου να αντεπεξέρχεται με επιτυχία στο ρόλο του χωροφύλακα που της αναθέτουν με το αζημίωτο, για να εξυπηρετούνται χωρίς πολιτικό γι αυτές κόστος, τα συμφέροντά τους στη Συρία, το  ΙΡΑΚ, το ΙΡΑΝ, τη Λιβύη και την ευρασιατική ζώνη νοτίως του Καζακστάν, το οποίο αποτελεί το μήλο της έριδος ανάμεσα σε Ρωσία, Κίνα και μεγάλα διεθνή οικονομικά συμφέροντα που κινούνται πάνω στο δρόμο του μεταξιού!

Οι μεταναστευτικές ροές από το έδαφός της Τουρκίας αποκλειστικά προς την Ελλάδα, η πολιτισμική ένταση στην Ευρώπη,  η στρατιωτική ισχύς της γειτονικής χώρας  και ο ηγετικός ρόλος που διεκδικεί στον μουσουλμανικό κόσμο, αν συνδυαστούν με την ενεργειακή της αναβάθμιση από τα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, θα της δώσουν όλα τα όπλα που χρειάζεται για να προχωρήσει σε υβριδικές επιχειρήσεις στην Ευρώπη, ξεκινώντας από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια για την υλοποίηση των μεγαλοϊδεατικών της στόχων.

Η Ευρώπη αν δεν κατανοήσει τις παραμέτρους που προαναφέρθηκαν και εγκαταλείψει την Ελλάδα απροστάτευτη απέναντι στην Τουρκία, θα οδηγηθεί σε μεγάλες περιπέτειες με ανυπολόγιστο κόστος και καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Η Ελλάδα δυστυχώς σε όλα τα εν δυνάμει σενάρια, παρουσιάζεται ως ο αδύναμος κρίκος!

 Αναλογιστείτε για παράδειγμα, σε έναν υβριδικό πόλεμο ο οποίος δεν απαιτείται καν να κηρυχθεί καθότι δεν είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθεί τακτικός στρατός παρά μόνο να ενεργοποιηθούν επιχειρήσεις πληροφοριών και προπαγάνδας, κυβερνοεπιθέσεις, διπλωματία, υποστήριξη τοπικών αναταραχών από κατευθυνόμενες ομάδες φανατικών κπλ, ποια θα είναι η επόμενη μέρα, όταν ταυτόχρονα αποχωρήσουν από τη χώρα μας (που δεν μπορεί να θρέψει ούτε τα παιδιά της) όλες οι ΜΚΟ, και εγκαταλειφθούν στο έλεος του Θεού τους τα εκατομμύρια των μεταναστών που εισέβαλαν παράνομα, παρέα με εκατοντάδες «ασυνόδευτους» ξένους πράκτορες.  

Ε, δε χρειάζεται και πολύ φαντασία! Καλά θα έκαναν οι αρμόδιοι σε αυτόν τον τομέα υπουργοί, οι σύμβουλοι και οι καλοπληρωμένοι παρατρεχάμενοι, να προετοιμάζονται γι αυτό το ενδεχόμενο, και ας αφήσουν το θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων σε αυτούς που έχουν την ευθύνη!  

 Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ

Η αλήθεια είναι ότι είμαι εκ γενετής λιγάκι αντιδραστικός, ιστορικώς ολίγον περισσότερο αντιστασιακός και σίγουρα πολύ αναρχικός! Καθόλου όμως δεν φταίω εγώ γι αυτό το τελευταίο! Όταν ζεις σε μία χώρα με άπειρους νόμους και κανόνες, που όμως δεν εφαρμόζονται ποτέ γιατί κανείς δεν ελέγχει κανέναν και για τίποτε, μοιραία εθίζεσαι στην αναρχία.

Όταν πρωτοστατούσα πριν λίγα χρόνια στο κίνημα «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω», όλοι με θαυμάζανε και το κορίτσι μου με λάτρευε! Μόνο ο ψυχολόγος που με παρακολουθούσε ανησυχούσε! Γι’ αυτό και μου συνέστησε να κάνω περιπάτους στα βουνά! Με έβαλε μάλιστα και σε ένα πρόγραμμα υπνοπαιδείας! Αλλά κι αυτό νομίζω πως ελάχιστα με επηρέασε, αν και τώρα τελευταία παρατήρησα ότι μου συμβαίνουν κάποια πράγματα περίεργα! Κάποια ανεξήγητα φαινόμενα!

Για παράδειγμα, προχθές που σκαρφάλωνα στις Δρακολίμνες, σε μια αναστροφή του δρόμου έπεσα πάνω σε έναν γέροντα ίσα με εκατό χρονών. Μπορεί και παραπάνω!

-           Πού πας ρε παλικάρι, με καλωσόρισε με αυστηρό τόνο στη φωνή του. Τρελάθηκες; Δε βλέπεις τον καιρό;

Κοίταξα ψηλά στον ουρανό, καταγάλανος, ούτε ένα σύννεφο. «Βαρεμένος θα είναι ο γέροντας», σκέφτηκα!

-           Όχι, μου είπε καπάκι πάνω στη σκέψη μου αυτός, λες και την… άκουσε! Για τον Αυτιά κάθομαι εδώ πάνω, για να του βγάλω τα μερομήνια. Δεν ήρθα για τον Βαρεμένο! Ο Βαρεμένος, άλλωστε, είναι αριστερός διανοούμενος και προοδευτικός και όλα αυτά τα θεωρεί αηδίες, ότι είναι προϊόντα του επάρατου του καπιταλισμού.

Δεν πρόλαβε να αποσώσει την κουβέντα του ο γέροντας και άρχισαν να πέφτουν χοντρές σταγόνες βροχής.

-           Σε λίγο θα πέσει και χαλάζι, μου είπε με βεβαιότητα, έλα μαζί μου να κρυφτούμε σε κείνη τη σπηλιά.

Τον ακολούθησα. Φόρεσα και την πολυχρησιμοποιημένη μάσκα που κουβαλούσα τώρα τελευταία στην κωλότσεπη για να μη φάω κανένα κορονο-πρόστιμο και μπήκα μαζί του στη σπηλιά.

-         Εσύ δε φοράς μάσκα παππού σε κλειστό χώρο; τον ρώτησα.

-           Όχι μου αποκρίθηκε, εγώ θα τη φορέσω με το τρίτο κύμα τα Χριστούγεννα.

-           Και πώς το ξέρεις αυτό γέροντα; τον ρώτησα. Τα κύματα ακολουθούν το Θρησκευτικό εορτολόγιο; Πάσχα, Δεκαπενταύγουστος, Χριστούγεννα;    

-           Αυτό είναι ένα μυστικό που μόνο εγώ και ο Μπιλ Γκέιτς το γνωρίζουμε… μου απάντησε ψυχρά!

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή χτύπησε το 5G iphone του γέροντα. Είχε μια κλήση επίμονη στο viber. Ο γέροντας φαινόταν προβληματισμένος!

-         Γιατί δεν απαντάς; Τον ρώτησα.

-           Δεν τρελάθηκα να το σηκώσω, μου είπε και μου έκλεισε το μάτι. Αυτός είναι ικανός να μου τραβήξει 150 ευρώ πρόστιμο ακόμα και απ’ το τηλέφωνο! Είναι ο Χαρδαλιάς παρέα με τον Τσιόρδα. Περιμένουν να τα τινάξω για να με χρεώσουν στα θύματα του κορονοϊού.

-         Παππούλη υπερβάλλεις του αντιγύρισα και ανατρίχιασα!

Ύστερα ξύπνησα! Μπορεί να ήταν μάθημα υπνοπαιδείας, σκέφτηκα. Μπορεί και μάθημα ζωής! Φόρεσα γρήγορα τη μάσκα, τα γάντια και την κουκούλα, από αυτά που μοίρασε πρόσφατα δωρεάν ο δήμαρχος και τράβηξα για το μίνι μάρκετ της γειτονιάς για να προμηθευτώ απολυμαντικά… Για κάθε ενδεχόμενο!

 

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΧΑΣΑΝ (Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ)

Αυτή είναι η ιστορία του Χασάν, απόγονου του Σεβάχ του Θαλασσινού, που νόμισε, κόντρα στις πικρές βουλές του Αλλάχ και τις σκοτεινές ψυχές των ανθρώπων, ότι μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του:

…….

«Ο Χασάν, πέρασε το ένα πόδι πάνω στο άλλο σταυρωτά και κάθισε κατάχαμα στην άκρη του δρόμου που ταξίδευε παράλληλα με την όχθη του ποταμού. Η βασανιστικά ήρεμη ροή του Ευφράτη λίγο πριν το χάραμα, τον παρέσερνε σε περίεργες αναζητήσεις πίσω από τα γράμματα της μοίρας. Πέρα από το πεπρωμένο.

Γύρισε το κεφάλι του προς την ανατολή για να προσδιορίσει το χρόνο. Κάθε πρωί, αυτή την ώρα, περνούσε για έλεγχο του δρομολογίου η μηχανοκίνητη περίπολος του αμερικάνικου στρατού που προστάτευε τα επιχειρηματικά συμφέροντα της υπερδύναμης στη Μέση Ανατολή. Αμέσως μετά, ακολουθούσε το φορτηγό της εταιρείας, που μάζευε στην ξέσκεπη καρότσα του τους ντόπιους εργάτες, για να τους μεταφέρει στις πετρελαιοπηγές της βόρειας όχθης. Του έμενε ακόμα λίγος χρόνος να ονειρευτεί έναν καινούριο κόσμο, δίκαιο.

Είχε βυθιστεί για τα καλά στις σκέψεις του ο Χασάν, όταν τον πλησίασε από πίσω μια γυναικεία φιγούρα.

-            Για σένα είμαι εδώ Χασάν, του αποκρίθηκε. Ξέρω ότι σου τρώνε το ψωμί τ’ αφεντικά σου και ότι το κεμέρι σου είναι άδειο. Αλλά έμαθα ότι είσαι καλός άνθρωπος και ήρθα να σε βοηθήσω!

Η γυναίκα ήταν καλοφτιαγμένη, ντυμένη με ρούχα ευρωπαϊκά. Ο Χασάν την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια. Είχε μάθει από παιδί να αναγνωρίζει την ομορφιά και τον χαρακτήρα των γυναικών, μέσα από το σχήμα και την έκφραση των ματιών τους. Θαμπώθηκε όμως από το βαθύ γαλάζιο χρώμα των ματιών αυτής της γυναίκας κι απόμεινε για λίγο σαστισμένος. Ύστερα ρώτησε, πιότερο από περιέργεια, πώς και ήξερε το όνομά του και πώς τη λέγανε την ίδια.   

-            Δεν έχει σημασία το όνομά μου, του απάντησε εκείνη ψυχρά. Πες ότι είμαι ένα ουρί του παραδείσου, που έστειλε ο Αλλάχ για να σε βοηθήσει. Ξέρω πως εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους και πως θέλεις να αλλάξεις τη μοίρα του κόσμου.

-            Μα, εγώ, απάντησε δειλά ο Χασάν, δεν θέλω να αλλάξω τον κόσμο, δεν είμαι ο Σεβάχ, είμαι ένας απλός εργάτης των πετρελαιοπηγών και το μόνο που θέλω, είναι να αλλάξω τη δική μου μοίρα. Θέλω να ταξιδέψω μακριά από το μουχλιασμένο νερό της ερήμου και να ζήσω όπως ζουν αυτοί που κλέβουν τον πλούτο της γης μου και με εκμεταλλεύονται. Δουλεύω όμως σκληρά και κάποια μέρα θα μαζέψω τα λεφτά για το ταξίδι.

-            Σε όλη σου τη ζωή να δουλεύεις κακόμοιρε Χασάν, δεν πρόκειται να τα μαζέψεις τα λεφτά που σου χρειάζονται για να πληρώσεις τους εμπόρους της ελπίδας και να φτάσεις στον προορισμό σου. Ο δρόμος για τη Δύση είναι γεμάτος από δαύτους και σε περιμένουν σαν τα ακράτητα σκυλιά. Εγώ όμως μπορώ να σου τα δώσω τα λεφτά που χρειάζεσαι και τώρα αμέσως μάλιστα. Ορίστε, θα γεμίσω το κεμέρι σου με ευρώ και με δολάρια»!

-            Και ποιο θα είναι το αντάλλαγμα που θα ζητήσεις; Παραξενεύτηκε ο Χασάν!

-            Εγώ δεν θέλω ανταλλάγματα! Του απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη η γυναίκα. Δουλεύω μόνο για την ειρήνη της ψυχής μου. Για να κερδίσω τον δικό μου παράδεισο πάνω στη γη και ίσως και στον ουρανό! Είμαστε μια φιλανθρωπική και ανθρωπιστική οργάνωση που καμιά σχέση δεν έχουμε με κυβερνήσεις. Νοιαζόμαστε μόνο για το καλό και την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Πιστεύουμε ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να ζουν ελεύθερα όπως οι ίδιοι επιλέγουν, χωρίς να τους χωρίζουν τα σύνορα, οι κοινωνικές διακρίσεις, το χρώμα του δέρματος και οι θρησκείες. Να ζουν κάτω από μια παγκόσμια διακυβέρνηση που θα φροντίζει χωρίς διακρίσεις για το καλό ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μιας ανθρωπότητας απαλλαγμένης από πολέμους και μίση.

-            Αυτά που λες κυρία μου, είναι ωραία λόγια, είπε ο Χασάν, αλλά μαντάτα άσχημα φτάνουν συνέχεια στ’ αυτιά μου, από κάποιους γνωστούς μου που έφυγαν πριν από πέντε χρόνια με την βοήθεια κάποιων οργανώσεων σαν τη δική σου. Τα πράγματα τα βρήκανε αλλιώς και όχι όπως τους λέγανε. Τους τάξανε μια όμορφη ζωή στη Γερμανία και στη Βόρεια Ευρώπη, αλλά στο δρόμο, άλλοι έχασαν τη ζωή και τα παιδιά τους σε πνιγμούς, και άλλοι σε αρρώστιες. Μάνες ακόμα κλαίνε σήμερα κι οδύρονται, στη σκέψη πως τα βλαστάρια τους που χάσανε στον πηγαιμό για την Ευρώπη, τα κατατεμαχίσανε για εμπόριο οργάνων.

-            Και όσοι πάλι τελικά κατάφεραν με χίλια βάσανα και φτάσανε στη Δύση, συνέχισε ο Χασάν, βρέθηκαν σε απόγνωση όταν κόπηκαν τα επιδόματα που έπαιρναν από αυτές τις οργανώσεις και αναγκάστηκαν να εργάζονται σαν δούλοι εθελοντές, σε μαύρη εργασία. Γιατί, όπως οι ίδιες κυβερνήσεις αυτών των χωρών ομολογούν, μόνο ένας στους πέντε πρόσφυγες έχει κοινωνική ασφάλιση και σεβασμό. Και κάποιοι άλλοι ελάχιστοι, γύρισαν  πίσω στην πατρίδα με τσακισμένη τη ζωή και τα όνειρα που είχαν.  

-            Άκου Χασάν, αυτή είναι η πρόταση που έχω εγώ για εσένα. Πάρε άλλα τόσα χρήματα κι εσύ αποφασίζεις!  Να, πάρε και τηλέφωνο για να επικοινωνούμε»!

………

Ο Χασάν, πέρασε το ένα πόδι πάνω στο άλλο σταυρωτά και κάθισε κατάχαμα στην άκρη του ευρωπαϊκού δρόμου, που ταξίδευε παράλληλα με τη ροή του χρήματος και την υποκρισία.

«Κατάντησα δούλος με τη θέλησή μου», αποκρίθηκε καταβεβλημένος, όταν τον ρώτησε ο οδηγός που τον συμμάζεψε. Ύστερα, σκαρφάλωσε σαν το κατσίκι στην καρότσα του ημιφορτηγού, και τράβηξε για την επόμενη διασταύρωση…

Γιάννης Β. Δεβελέγκας  

ΕΝΤΑΞΕΙ ΤΟΤΕ...«FOLLOW ME»

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

            Πριν λίγο καιρό, βρέθηκα στην πανέμορφη πόλη της Κέρκυρας και πήρα το δρόμο από το 2^ο Γυμνάσιο προς την πλατεία Δημαρχείου. Μια διαδρομή που ακολουθούσα καθημερινά όταν ήμουν μαθητής στις δύο πρώτες τάξεις του γυμνασίου, μισό περίπου αιώνα πίσω στο χρόνο! Κατεβαίνοντας προς την οδό Μοντσενίγου, ξαναζωντάνεψε η φωνή του Αβατάγγελου με τις ηλεκτρικές συσκευές που έλεγε τραγουδιστά στην κυρία που έμενε απέναντι: «Καλημέρα Πιπίτσα μου. Λουλούδια η στράτα σου».

Σταμάτησα στην απόληξη της οδού, εκεί που παλιά ήταν η αντιπροσωπεία της Τογιότα που την είχε τότε κάποιος κύριος Ονούφριος Μαρόλλας (Πώς να ξεχάσεις αυτό το όνομα)!

            Έτσι απορροφημένος καθώς ήμουνα μέσα σε τόσες αναμνήσεις, δέχθηκα ένα ξαφνικό, δυνατό χτύπημα, στον αριστερό ώμο και γύρισα παραξενεμένος το κεφάλι μου να δω ποιος είναι. Ήταν ένας ευτραφής κύριος, περίπου στην ηλικία και στο μπόι μου, με μια τεράστια κατάλευκη σα βαμβάκι μουστάκα. Με κοίταζε επίμονα στα μάτια και χαμογελούσε. Ήταν βέβαιο πως από κάπου γνωριζόμασταν, αλλά εμένα δεν μου θύμιζε κάτι η φυσιογνωμία του. «Εγώ σε κατάλαβα αμέσως λοχαγέ», μου είπε εκείνος και μου έδωσε άλλη μία γερή με τη χερούκλα του στο μπράτσο.

«Αν μου δώσεις άλλη μία τέτοια, θα ξεχάσω και το όνομά μου», του είπα αγριεμένος, αντιλαμβανόμενος ωστόσο από την προσφώνηση, ότι έπρεπε να αναζητήσω την γνωριμία μας σε μια άλλη μεταγενέστερη εποχή, από εκείνη των παιδικών μου χρόνων! Αυτός πάλι, όσο με έβλεπε έτσι προβληματισμένο, έδειχνε να το απολαμβάνει. Τελικά, μου είπε με αγγλο-κερκυραϊκή προφορά: «Φόλοου μι»!

Αυτό ήταν, αμέσως τον θυμήθηκα: «Ήταν το καλοκαίρι του ¨83, Ιούλιος μήνας, όταν κληθήκαμε δέκα στρατιώτες κι ένας λοχαγός - που λέει και το τραγούδι - να επισκευάσουμε μια σιδερένια γέφυρα στο Σιδάρι της Κέρκυρας. Την γέφυρα την είχε σχεδόν καταστρέψει μια υπερβολικά φορτωμένη νταλίκα που πέρασε από πάνω της, με αποτέλεσμα να διακοπεί η κύρια πρόσβαση προς το χωριό στα μέσα της τουριστικής περιόδου.   

            Αφού κατασκηνώσαμε στο διπλανό χωράφι, πιάσαμε αμέσως δουλειά. Τις δύο πρώτες μέρες όλα πήγανε ρολόι και ο πρόεδρος της κοινότητας είναι αλήθεια πως μας φρόντιζε σε ότι του ζητούσαμε. Την Τρίτη μέρα, κατά το σούρουπο, είχαμε σχεδόν τελειώσει. Έτσι, μάζεψα τους στρατιώτες και τους έδωσα άδεια να πάνε μια βόλτα στο χωριό και στην παραλία, με την προϋπόθεση όμως, ότι στις δώδεκα η ώρα θα έχουν επιστρέψει στον καταυλισμό. Άφησα έναν σκοπό να φυλάει τις σκηνές και τα οχήματα, και κράτησα τον οδηγό του τζιπ σε ετοιμότητα, μήπως και χρειαστεί για κάτι έκτακτο.

            Όταν η ώρα πήγε δώδεκα και δεν είχε επιστρέψει κανείς τους, άρχισα να ανησυχώ. Στις δωδεκάμισι, με ζώσανε τα φίδια. Πήρα λοιπόν το τζιπ με τον οδηγό και οργώσαμε τον τόπο, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Εν τω μεταξύ στο χωριό από τον κεντρικό δρόμο ως την παραλία είχε διαμορφωθεί από τα πολύχρωμα φώτα, τη μουσική, το χορό, τις όμορφες κοπέλες και το αλκοόλ, μια φανταστική ατμόσφαιρα. Είχε ξεδιπλωθεί, ένας επίγειος παράδεισος!

            Όταν όμως η ώρα πήγε μιάμιση και δεν είχαν δώσει ακόμα τα στρατιωτάκια σημεία ζωής, δεν μου έμεινε άλλη επιλογή από το να πάω στο αστυνομικό τμήμα! Φτάνοντας εκεί, στο βάθος μιας στενόμακρης αίθουσας, καθόταν όπως στις αμερικάνικες ταινίες με τα πόδια πάνω στο γραφείο, ο αρχιφύλακας υπηρεσίας. Με το ένα χέρι χάιδευε την τεράστια κατάμαυρη μουστάκα του και με το άλλο χτυπούσε ρυθμικά ανάμεσα στα δάχτυλά του ένα μπεγλέρι! Του εξήγησα αμέσως, ποιο ήταν το πρόβλημά μου. Αυτός, χωρίς να σπαράξει από τη θέση του, με περιεργαζόταν ενοχλητικά απαθής. Στο τέλος, με ρώτησε βαριεστημένα: «Έχεις όχημα»; «Έχω ένα τζιπ απέξω με τον οδηγό» του είπα. «Εγώ πίσω δεν κάθομαι», μου διευκρίνισε. Συμφώνησα, παρότι η όλη συμπεριφορά του είχε αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα. Αυτός αντίθετα, έδειχνε να το απολαμβάνει. «Εντάξει τότε ... φόλοου μι», αποφάνθηκε. Στριμωχθήκαμε τελικά και οι δύο στο μπροστινό κάθισμα του τζιπ και έδωσε εντολή στον οδηγό. «Μικρέ, φύγαμε, θα πιάσεις παραλία και μετά, θα κάνεις αριστερά».

            Ύστερα από λίγο φτάσαμε κοντά στο Κανάλ ντ Αμούρ, μπροστά σε κάτι φωταγωγημένα σκαλοπάτια που οδηγούσαν σε ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο. «Εδώ είναι», μου είπε με βεβαιότητα και στρογγυλοκάθισε ατάραχος στο κάθισμα του συνοδηγού.

            Ανέβηκα γρήγορα τα σκαλιά που οδηγούσαν στο ξενοδοχείο και βρέθηκα σε μια τεράστια στρογγυλή κλιματιζόμενη αίθουσα. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, αισθάνθηκα άβολα! Κάτι δεν μου καθότανε καλά, χωρίς όμως να μπορώ να το εντοπίσω. Δεξιά ήταν η ρεσεψιόν, και αμέσως μετά, ακολουθούσε ένας ατέλειωτος πάγκος στον οποίο σερβίρανε ποτά. Στο κέντρο της αίθουσας και ένα επίπεδο πιο χαμηλά, γύρω στους εξήντα πόντους, υπήρχαν διάφορα μικρά σαλονάκια, που όμως άφηναν αρκετό χώρο στη μέση για χορό. Στην πίστα χόρευαν παθιασμένα μερικά ζευγάρια κάτω από το ημίφως και την απαλή ερωτική ατμόσφαιρα που δημιουργούσε η αργή, ψυχεδελική μουσική! Και τότε τους είδα τους λεβέντες μου στο βάθος της αίθουσας να κάθονται  πάνω σε κάτι πανύψηλα σκαμπό, με την πλάτη γυρισμένη προς το μπαρ. Κρατούσαν από ένα ποτό ο καθένας τους στο χέρι και κοίταζαν αποσβολωμένοι προς τη μεριά της πίστας.

            Τότε πήρα κι εγώ ο έρμος χαμπάρι τι γινότανε! Στην πίστα δεν υπήρχαν καθόλου γυναίκες! Ήταν ένα πάρτι τραβεστί, όπως μου εξήγησε ένας σερβιτόρος που ήρθε προς το μέρος μου και για τους επισκέπτες επιτρεπόταν μόνο να καθίσουν στο μπαρ. Πολύ προχωρημένο συμβάν για εκείνη την εποχή και τα καημένα τα φανταράκια, όχι άδικα, είχαν χάσει την αίσθηση του τόπου και του χρόνου…»!

            …..

            «Λοχαγέ, φόλοου μι» επανέλαβε ο «αρχιφύλακας», σίγουρος τώρα πια ότι τον είχα αναγνωρίσει! Και πριν προλάβω να πω κάτι, συμπλήρωσε με νόημα… «άλλαξαν οι καιροί»! Γελάσαμε και οι δύο ταυτόχρονα. Του κοπάνησα κι εγώ μία γερή στον ώμο και πήραμε παρέα το δρόμο προς το «Λιστόν», για …παγωτό και τζιτζιμπίρα!!!
           Καλό καλοκαίρι!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

           

                 

Ο ΓΥΦΤΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΘΕΡΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ»

Κόντρα στις μετεωρολογικές προβλέψεις εκείνο το φθινοπωρινό διήμερο του ¨82, ο καιρός μας έκανε το χατίρι και ήρθε με το μέρος μας. Όταν φτάσαμε μεσημεράκι του Σαββάτου στο παραθαλάσσιο χωριουδάκι Βασιλική της Λευκάδας, μας υποδέχθηκαν φιλόξενα ο υπέροχος ήλιος της Μεσογείου και το ανεπαίσθητο αεράκι που έσπρωχνε νωχελικά προς το μέρος μας, τα χιλιάδες μικρά κυματάκια που γεννούσε το Ιόνιο πέλαγος πίσω από το σμίξιμό του με τον καταγάλανο ουρανό. Όπως στους πίνακες του Τσόκλη!

Ήταν η εποχή που δεν είχαμε ακόμη αποκτήσει παιδιά, κι έτσι, τρεις καλοί φίλοι με τις συζύγους μας, είχαμε την ευχέρεια να κάνουμε σχετικά κοντινές εκδρομές, δύο φορές το μήνα, καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Ο συνηθέστερος προορισμός μας, με κέντρο τα Γιάννινα, ήταν η πανέμορφη Κέρκυρα η οποία πέρα από τις γραφικές παραλίες της, προσέφερε ποιότητα, πολιτισμό, ιστορία, αρχιτεκτονική και γενικά κοσμοπολίτικο περιβάλλον. Η Λευκάδα, ούτε που μας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό, ως την ημέρα που μας το πρότεινε ένας φίλος Λευκαδίτης.

-            Βρε παιδιά, μας είπε, μην σνομπάρετε τη Λευκάδα. Μπορεί να έχει μείνει πολύ πίσω σε σχέση με την Κέρκυρα, την Πάργα, ακόμα και την ορεινή Ήπειρο, αλλά έχει κι αυτή τις ομορφιές της και κυρίως καλούς και φιλόξενους κατοίκους. Προσέξτε μόνο, όταν θα φτάσετε στο νησί με τα αυτοκίνητά σας, μήπως χτυπήσετε κανέναν ντόπιο κατά λάθος, γιατί οι άνθρωποι εκεί κινούνται με τους δικούς τους ρυθμούς. Ο χρόνος ξέρετε στη Λευκάδα, κυλάει πολύ πιο αργά απ’ ότι εδώ στην πόλη!

Έτσι λοιπόν, βρεθήκαμε στη Βασιλική και είναι αλήθεια πως περάσαμε υπέροχα, κυρίως γιατί βρήκαμε μια ανοιχτή αγκαλιά ανεπιτήδευτης φιλοξενίας, αγνούς και αληθινούς ανθρώπους. Φτάνοντας στον λιμενίσκο, αριστερά στη γωνία ήταν η ψαροταβέρνα του κυρ Βλάχου (Αν θυμάμαι καλά το μικρό του όνομα ήταν Κώστας), συνταξιούχου της χωροφυλακής από την Κέρκυρα. Ένας φανταστικός άνθρωπος πολύ ανοιχτός και καλαμπουρτζής. Η γυναίκα του, που είχε την ευθύνη της κουζίνας, ήταν μια καταπληκτική μαγείρισσα και ένας ωραίος άνθρωπος. Ψάρια μας προμήθευε ένας καλοκάγαθος ψαράς που κυκλοφορούσε χειμώνα καλοκαίρι με ένα πουκάμισο, ανοιχτό στο στήθος και που του είχαμε δώσει το παρατσούκλι «το θεριό της θάλασσας».

Σαν αποτέλεσμα αυτής της φιλοξενίας, του εξαιρετικού θυμαρίσιου μελιού, του αφτιασίδωτου φυσικού περιβάλλοντος και του καλού φαγητού, η Λευκάδα και ιδίως η Βασιλική έκανε στην άκρη τους άλλους προορισμούς μας και έγινε το μόνιμο στέκι μας. Κι εμείς, οι Ηπειρώτες και οι Ακαρνάνες, στηρίζαμε τον τουρισμό και την οικονομία που εκείνη την εποχή ήταν σε τραγική κατάσταση στο νησί, τιμώντας με το αζημίωτο το σκουμπρί, τη συναγρίδα, την παλαμίδα πλακί στο φούρνο, τις υπέροχες κακαβιές, ακόμα και τους αστακούς. Σε αντίθεση, οι ξένοι τουρίστες, έδεναν με τα ιστιοφόρα τους σε κάθε όρμο και απάνεμο ορμίσκο, απλώς για να μηρυκάσουν τις ντόπιες σαλάτες και τα ζαρζαβατικά, που τα έσπρωχναν στο στομάχι τους με τεράστιες γουλιές μπύρας, λεβενμπρόι!

……..

Δέκα – δεκαπέντε χρόνια αργότερα το τουριστικό προϊόν είχε αλλάξει μορφή στην πατρίδα μας. Ο Έλληνας άρχισε να θεωρείται δεύτερης κατηγορίας επισκέπτης και κορόιδο. Κυρίως, γιατί ήταν καλοφαγάς, γέμιζε τα τραπέζια των εστιατορίων με άπειρα πιάτα και «καταλάμβανε» τα καταλύματα συν γυναιξί, τέκνοις και πενθεράς, χωρίς να πολυρωτάει για τις τιμές. Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος με την παρακάτω απόλυτα αληθινή ιστορία, όπως φυσικά ήταν και η προηγούμενη:

Ένα πρωί του Ιουνίου, παρουσιάζεται στον διευθυντή του, ο υπάλληλος Χ, με αίτημα να πάρει δεκαήμερη άδεια για την Ουαλία, προκειμένου να επισκεφθεί τον γιο του που σπούδαζε σε κάποιο κολέγιο. Είχε κλείσει μάλιστα και θέση με τον χρεοκοπημένο εθνικό αερομεταφορέα, πληρώνοντας ενενήντα χιλιάδες δραχμές την απλή διαδρομή Αθήνα-Λονδίνο. Φυσικά εγκρίθηκε το αίτημά του και ο υπάλληλος αναχώρησε την επομένη για την Ιγκλαντέρα.

Μετά από μία εβδομάδα, τηλεφωνεί πάλι ο Χ στον διευθυντή του από την Ουαλία.

-            Κύριε διευθυντά, δεν βρήκα εισιτήριο για την επιστροφή και μου έκλεισε ο γιος μου με ένα γκρουπ Εγγλέζων τουριστών που έρχονται για δεκαήμερες διακοπές στο Σιδάρι της Κέρκυρας. Λέω να γυρίσω μαζί τους, αλλά θα επιστρέψω στο γραφείο μια μέρα αργότερα… αν δεν έχετε αντίρρηση!

-            Μα θα σου κοστίσει ο κούκος αηδόνι βρε αδερφέ με το γκρουπ, του απάντησε ο διευθυντής. Προσπάθησε να βρεις εισιτήριο κι αν αργήσεις μερικές μέρες ακόμη, δε χάλασε ο κόσμος.

-            Ως προς αυτό δεν υπάρχει πρόβλημα κύριε διευθυντά, γιατί το δεκαήμερο διακοπών στην Κέρκυρα, ξενοδοχείο, γεύματα, αεροπορικά εισιτήρια μετ’ επιστροφής και ξεναγήσεις, κοστίζουν για τους Άγγλους, μόνο σαράντα περίπου χιλιάδες δραχμές το άτομο. Λέω μάλιστα επειδή θα μείνουν σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων, που για μένα είναι άπιαστο όνειρο, αν θα μπορούσα να καθίσω και μια δυο μέρες έξτρα στην Κέρκυρα! Μια και θα είναι όλα πληρωμένα!

…...

Πέρασαν ακόμη καμιά εικοσαριά χρόνια φαγούρας και φτάσαμε σήμερα στην εποχή που ο κορονοϊός φαίνεται να χτυπάει αλύπητα την οικονομία και τον τουρισμό μας στην Ελλάδα. Και αναρωτιέμαι:

Μήπως έφτασε η ώρα και παρουσιάζεται η χρυσή ευκαιρία, να αναθεωρήσουμε τη στάση μας απέναντι στον Έλληνα τουρίστα; Να του δείξουμε τον σεβασμό που του αξίζει και να τον αντιμετωπίσουμε τουλάχιστον όπως τους ξένους;

Μήπως θα ήταν χρήσιμο να επανεξετάσουμε τη συμπεριφορά μας προς αυτόν που ανέκαθεν στήριζε και στηρίζει τον τουρισμό της χώρας και να μην τον θεωρούμε δεύτερης και τρίτης κατηγορίας επισκέπτη που υποτίθεται ότι καταντά τον τόπο μας γύφτικο προορισμό;  

Γιατί, όπως και να το κάνουμε, οι προσβλητικές δημόσιες δηλώσεις κάποιων ανόητων που δυστυχώς εκπροσωπούν επαγγελματικούς κλάδους οι οποίοι τρώνε ψωμάκι από τον τουρισμό, δεν απέχουν πολύ από την αλαζονική αντίληψη που επικρατεί σε κάποιες περιοχές που έχασαν τον αρχικό τους βηματισμό.

Η κατάσταση θέλει προσοχή, υπευθυνότητα και ριζοσπαστικές αποφάσεις, γιατί, όπως είπε κάπου κάποτε σε μια παρέα νέων το «θεριό της θάλασσας»: «Την πέτρα άμα τη ρίξεις και τον λόγο άμα τον πεις, δεν γίνεται να τα πάρεις πίσω»!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

 Υ.Γ.: Οι προσβλητικές, προς τους Ηπειρώτες και τους Αιτωλοακαρνάνες, δηλώσεις του προέδρου του επιμελητηρίου της Λευκάδας, ότι δηλαδή καταντούν με την παρουσία τους το νησί γύφτικο προορισμό, δυστυχώς δεν έγιναν τυχαία. Από την ίδια αντίληψη διακατέχεται και ένα μεγάλο μέρος των μόνιμων κατοίκων του νησιού! Καλύτερα θα ήταν γι αυτούς να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα και να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους, για να μην καταντήσουν αντί για «γύφτικος προορισμός» ουραγοί. Να δουν πως αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα για παράδειγμα στην Κρήτη, τα αεροδρόμια της οποίας υποδέχονται τις ετήσιες αφίξεις του Ακτίου μόλις σε μία εβδομάδα!!! Ελπίζω το εν λόγω κείμενο που θα δημοσιευθεί τις επόμενες μέρες στην εφημερίδα και το διαδίκτυο, να το εκλάβουν ως προσφορά και να το αξιοποιήσουν ανάλογα. 

http://www.astakos-news.gr/2020/05/blog-post_39.html

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΣΙΠ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ

            Ο Κόβι Ντι, διακεκριμένος βιολόγος και Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Εργαστηρίου Βιοασφάλειας της Ουχάν, έδειχνε πολύ ανήσυχος μετά από ένα περίεργο τηλεφώνημα που δέχθηκε στις 04:37 ξημερώματα ώρα Πεκίνου.  Ακούμπησε το κινητό 5G με χέρι που έτρεμε στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι του και γύρισε προς το μέρος της γυναίκας που ήταν ξαπλωμένη δίπλα του. Εκείνη, τράβηξε με τα δυο της χέρια το μεταξωτό σεντόνι για να καλύψει το γυμνό της στήθος και τον κοίταζε με τρόμο στα μάτια.

-            Τι έγινε αγάπη μου; τόλμησε να τον ρωτήσει τελικά την ώρα που ο Γενικός Διευθυντής σκούπιζε με το μανίκι της πιτζάμας του τον κρύο ιδρώτα από το ρυτιδιασμένο του μέτωπο. Σας ξέφυγε πάλι κανένας πειραματικός ιός από το εργαστήριο; Κανένα καινούριο μικρόβιο; 

-            Κάτι χειρότερο, απάντησε ο Κόβι Ντι, καθώς φορούσε βιαστικά το παντελόνι του. Με κάλεσε στο γραφείο του ο ίδιος ο Γραμματέας του Κου Κου Κι. Φαινόταν εξοργισμένος με τα αποτελέσματα ενός προγράμματος τσιπαρίσματος που παρήγγειλε η Τριμερής επ’ ωφελεία της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης. Κάτι πήγε στραβά! Με περιμένει αεροπλάνο. Φεύγω αμέσως για το Πεκίνο. Αν ζω, θα σου τηλεφωνήσω το βράδυ. Φιλιά.

            Λίγες ώρες αργότερα, ο Γενικός διευθυντής του εργαστηρίου βιοασφάλειας της Ουχάν, περίμενε έξω από το γραφείο του ΓΓ του ΚΚΚ.

-            Μήπως ξέρεις με ποιους είναι μέσα η αυτού μεγαλειότης ο κύριος Γενικός; Ρώτησε με ανυπομονησία την υπεύθυνη της αίθουσας αναμονής.  Εκείνη, κοίταξε προς το μέρος των ανδρών ασφαλείας που στέκονταν ακριβώς απέναντι με το δεξί χέρι κάτω από το σακάκι τους και έμεινε αμίλητη.

Ύστερα από λίγα λεπτά, άνοιξε η πόρτα και βγήκε μέσα από το γραφείο του ΓΓ του ΚΚΚ, ένας κύριος με γενάκι. Ο Κόβι Ντι ήταν σίγουρος ότι αυτόν τον τύπο τον είχε ξαναδεί σε κάποιο συνέδριο της σοσιαλιστικής διεθνούς. Αλλά πάλι, τον μπέρδευε το γενάκι!

-            Πριν περάσεις μέσα για οδηγίες από τους εκπροσώπους της Τριμερούς, θα πρέπει να σε ενημερώσω σχετικά, του είπε εκείνος κάνοντας επανωτά σαρδάμ και μιλώντας τα αμερικάνικα σαν μητρική του γλώσσα.

-            Εγώ παίρνω οδηγίες μόνο από τον Γενικό Γραμματέα του Κόμματος, τόλμησε να πει ο βιολόγος. Εσείς ποιος είστε;  

-            Όπως θα έπρεπε να ξέρεις, απάντησε χωρίς να κάνει σαρδάμ αυτή τη φορά ο κύριος με την καραφλίτσα και το γενάκι, το Κόμμα έχει την κυβέρνηση αλλά δεν έχει την εξουσία! Την εξουσία την έχει η οικονομική Ελίτ και η Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Όσο για εμένα, εγώ είμαι από την Ελλάδα και απλώς ξεσκονίζω και προσέχω τα πανωφόρια και τα σακίδια πλάτης των εκπροσώπων της Τριμερούς. Είμαι επίσης υπεύθυνος στον τομέα της πράσινης ανάπτυξης στην Ανατολική Μεσόγειο και με τις ιδιότητες αυτές, θα σε ενημερώσω πριν παρουσιαστείς στην επιτροπή, για ένα πρόβλημα πειθαρχίας που αντιμετωπίζουμε με αυτόν τον διεφθαρμένο ελληνικό λαό. Ελπίζουμε πως με το τσιπάκι που θα τους περάσουμε στο αίμα με το νέο εμβόλιο του κορονοϊού και με μπόλικη 5G ακτινοβολία, θα τους καθυποτάξουμε ολοκληρωτικά αυτούς τους αχρείους!  

Οι άνδρες του προσωπικού ασφαλείας από απέναντι χάιδεψαν τα κινέζικα Μάγκνουμ κάτω από τα σακάκια τους και η υπεύθυνη της αίθουσας αναμονής σήκωσε το αριστερό της φρύδι! Ο Κόβι Ντι έσκυψε το κεφάλι.

-            Όλοι εμείς που έχουμε κατά καιρούς κυβερνήσει τον ελληνικό λαό, δεινοπαθήσαμε με τις παραξενιές και τις ιδιοτροπίες του, συνέχισε ο κύριος με το γενάκι. Μας έχουν ψήσει αυτοί οι μασκαράδες το ψάρι στα χείλη. Όταν τους κυβερνάμε, μας αναγκάζουν να τους διορίζουμε στο Δημόσιο για αραλίκι. Όταν πάμε να εφαρμόσουμε τους νόμους και να ασκήσουμε ελέγχους, μας απειλούν πως δεν θα μας ξαναψηφίσουν. Απαιτούν να κρατικοποιούμε και να κοινωνικοποιούμε όλες τις βιομηχανικές μονάδες και τις μεγάλες εταιρείες, για να τακτοποιούνται τα παιδιά τους και να συνδικαλίζονται. Μας αναγκάζουν να δανειζόμαστε λεφτά από ιδιωτικές τράπεζες του εξωτερικού και να τους τα μοιράζουμε για να αγοράζουν αυτοκίνητα πολυτελείας και να πάνε διακοπές στη Μύκονο το καλοκαίρι και στις Άλπεις το χειμώνα. Μας υποχρεώνουν να ρίχνουμε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών τους ταμείων στο χρηματιστήριο, για να θησαυρίζουν από τις μετοχές. Μας εκβιάζουν να παίρνουμε μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα για να μας κατηγορούν μετά πως είμαστε διεφθαρμένοι σαν κι αυτούς. Υπέρτατες αξίες τους είναι η καλοπέραση και η φιγούρα. Ψηφίζουν συνέχεια όλους εμάς τους ίδιους και του ίδιους, κι αμέσως μετά αρχίζουν να μας βρίζουν.  

            Οι άνδρες του προσωπικού ασφαλείας από απέναντι απασφάλισαν τα κινέζικα Μάγκνουμ κάτω από τα σακάκια τους και η υπεύθυνη της αίθουσας σήκωσε και το άλλο της το φρύδι! Ο Κόβι Ντι δεν άντεξε και πήρε το λόγο οργισμένος.

-            Άκουσε να σου πω κύριέ μου, ως εδώ και μη παρέκει. Όλοι εμείς οι επιστήμονες, σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου, αλλά και όλοι οι άνθρωποι σε ετούτον τον πλανήτη μαθαίνουμε και ξέρουμε, πως οι Έλληνες είναι ένας υπέροχος λαός που έδωσε τις επιστήμες και τον πολιτισμό σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Πως είναι ένας πρόσχαρος, κοινωνικός και φιλόξενος λαός. Πως έχουν αυξημένο το θρησκευτικό τους συναίσθημα. Οι αξίες τους έχουν τις ρίζες τους στην αρχαιότητα και όταν χρειαστεί, δίνουν ακόμα και τη ζωή τους για την πατρίδα και την ελευθερία. Όταν μάλιστα βρεθούν σε μια οργανωμένη και αξιοκρατική κοινωνία, διακρίνονται και διαπρέπουν!

            Οι άνδρες του προσωπικού ασφαλείας από απέναντι ασφάλισαν τα Μάγκνουμ, βγάλανε τα χέρια απ’ τα σακάκια τους και χειροκρότησαν. Η υπεύθυνη της αίθουσας αναμονής και γραμματέας του ΓΓ του ΚΚΚ, χαμογέλασε ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της και ο Κόβι Ντι πήρε θάρρος και συνέχισε.

-            Όσα τσιπάκια και ακτινοβολίες να ρίξετε στον Έλληνα, ποτέ δεν πρόκειται να τον υποδουλώσετε γιατί ο Θεός τον έπλασε να μη σηκώνει το ζυγό. Και όταν πρέπει, πειθαρχεί από μόνος του χωρίς καμία βία, αρκεί να του κεντρίσεις το φιλότιμο!!!

-            Αλήθεια …κύριε, αγρίεψε ο Κόβι Ντι, ποιο είπατε πως είναι το όνομά σας;

Γιάννης Β. Δεβελέγκας