ΕΣΥ ΧΑΝ’Σ

 

«Είναι αλήθεια πως είμαι από τους ανθρώπους που παίρνουν δύσκολα αποφάσεις. Ακόμα και στα πιο απλά πράγματα, ακόμα και στα αυτονόητα, εφευρίσκω διάφορα εμπόδια και δυσκολεύομαι να δώσω λύσεις. Πώς να στο πω! Έχω αναστολές, κυρίως ηθικές. Και βέβαια αυτό που μου συμβαίνει, το έχω πληρώσει πολύ ακριβά στη ζωή μου. Και τώρα που βρίσκομαι κοντά στη σύνταξη, αισθάνομαι ότι απέτυχα πλήρως να εκμεταλλευτώ τις ευκαιρίες και τις καταστάσεις»!

            Αυτά μου έλεγε τις προάλλες ένας παλιός μου φίλος, ο Παντελής, και δεν το πίστευαν τα αυτιά μου. Για να σας δώσω να καταλάβετε, ο Παντελής, είναι ένα επιτυχημένο διοικητικό στέλεχος και μάλιστα τα τελευταία χρόνια ακούγεται πως θεωρείται περιζήτητος στον κύκλο των ναυτιλιακών επιχειρήσεων.  

            Από περιέργεια του ζήτησα να μου εξηγήσει τον λόγο που τον κάνει να αισθάνεται τόσο χάλια. Και ιδού παρακάτω η ιστορία του, όπως ο ίδιος μου τη διηγήθηκε και την δημοσιεύω με την άδειά του, αλλάζοντας μόνο τον τόπο καταγωγής του, που θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε μέρος της ελληνικής επικράτειας:

            Για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους από την αρχή, άρχισε τη διήγηση, θα πρέπει να διευκρινίσω ότι αναφέρομαι στην προσωπική μου ζωή και όχι στην επαγγελματική, όπου οι συνθήκες και τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά και έχουν τους δικούς τους κανόνες.

Όπως θα ξέρεις, οι γονείς μου ήταν άνθρωποι θεοσεβούμενοι και μου μετέδωσαν τις πατροπαράδοτες αξίες και αρχές του έθνους μας και της ορθόδοξης πίστης μας. Αρχές που ακoλούθησα σε όλη μου τη ζωή, από τη δεκαετία του εξήντα που ήμουν μαθητής δημοτικού, έως και τα τώρα. Μικρός σαν ήμουν, είχα έναν μπάρμπα πολιτευτή, που ερχόταν συχνά από το χωριό, την Άνω Γούρνα, στο σπίτι μας για να ζητήσει… εξυπηρετήσεις από τον πατέρα μου που ήταν υπάλληλος στο ΙΚΑ και πέρναγαν χαρτιά και αιτήματα από τα χέρια του. Όταν λοιπόν με έβλεπε να παίζω με τους φίλους μου επιτραπέζια παιχνίδια, ερχόταν από πίσω, με έπιανε από τον ώμο και μου έλεγε ψιθυριστά στο αυτί: «Κλέβ’ς;»! Όχι, του απαντούσα εγώ! «Εσύ χάν’ς» μου έλεγε απογοητευμένος και απομακρυνόταν περίλυπος γιατί προφανώς προέβλεπε το μέλλον μου ζοφερό!  

Ο μπάρμπας μου, εμφανίστηκε πάλι στη ζωή μου στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα με την ιδιότητα του συνδικαλιστή αυτή τη φορά. «Έχ’ς Παντελή απ’ τον πατέρα σ’, κάτι παλιοχώραφα στην Κάτω Γούρνα. Θα βάλω εγώ το τρακτέρ με την καρότσα θα τη γεμίσω με τεύτλα και θα την πάω προσωπικά και με ασφάλεια για ζύγισμα στην πλάστιγγα. Θα τη ζυγίσω είκοσι –τριάντα φορές και με τα ζυγολόγια θα πάω να πάρω τα πρίμα! Λίγα λεφτουδάκια θα κρατήσω εγώ, κατ’ θα πάρ’  ο συνεταιρισμός για τα λειτουργικά του έξοδα, κατ’ θα κρατήσει και το κόμμα γιατί έχει πολλές υποχρεώσεις, και τα περισσότερα θα μείνουν για σένα. Λεφτά από τ’ν ΕΟΚ είναι, όλοι θα ωφεληθούμε και δεν θα ζημιωθεί κανένας! Το είπε και ο Ανδρέας, πως μέχρι πεντακόσια εκατομμύρια το κλέψιμο είναι νόμιμο! Αρνήθηκα! «Εσύ χάν’ς», μου είπε ο μπάρμπας και έφυγε απογοητευμένος για την κατάντια μου.  

Όταν τελείωσαν τα παιδιά μου το στρατιωτικό, ήρθε και με βρήκε ο ξαδερφούλης μου, γιος του μπάρμπα μου και σημαίνων πολιτικός παράγων κληρονομικώ δικαίω, και μου πρότεινε τη μεσολάβησή του προκειμένου με πενήντα χιλιάδες ευρώ κάτω από το τραπέζι, να διορίσει και τα δύο παιδιά μου στο δημόσιο. Του αρνήθηκα και πάλι ευγενικά. Φεύγοντας από το γραφείο γύρισε από την πόρτα και μου είπε σηκώνοντας τους ώμους του: «Εσύ χάν’ς»!  

Πριν από δύο εβδομάδες, πώς μου ήρθε κι εμένα, πήρα το αυτοκίνητό μου, ένα φορντ εικοσαετίας, πετρέλαιο, και βρέθηκα Κυριακή μεσημέρι στη πλατεία της Άνω Γούρνας. Εκεί συνάντησα για δεύτερη φορά τον ξαδερφούλη μου. Ήρθε και με βρήκε στο τραπέζι που καθόμουν κάτω από τον πλάτανο!

-       «Βλέπω Παντελή, εσύ δεν έχεις πάρει ακόμα ηλεκτρικό αυτοκίνητο, μου είπε. Πρέπει να έρθεις στο κλαμπ γιατί με το σαράβαλο που κυκλοφορείς επιβαρύνεις το περιβάλλον με ρύπους και συνεισφέρεις στην κλιματική κρίση!  

-       Μια χαρά είναι το αμαξάκι μου, του είπα, εξάλλου, όπως κι εσύ, καθόλου δεν τον πηγαίνω τον ¨τραμπικό¨ τον Ίλον Μασκ που παράγει το ηλεκτρικό Τέσλα που οδηγάς!

-       Κοίτα να δεις, επέμενε αφήνοντας στην άκρη το ειρωνικό μου σχόλιο. Εσύ έχεις κάτι παλιοχώραφα από τον πατέρα σου στην Κάτω Γούρνα. Θα κάνω εγώ, προσωπικά και με ασφάλεια, ηλεκτρονική αίτηση σε Κέντρο Υποδοχής Αιτήσεων φάντασμα ότι εκεί βόσκεις δέκα χιλιάδες πρόβατα και γίδια και θα τσεπώσουμε το παραδάκι! Λίγα λεφτουδάκια θα κρατήσω εγώ, κατ’ θα πάρ’  ο πολιτικός μου προϊστάμενος για τα λειτουργικά του έξοδα, κατ’ θα κρατήσει και το κόμμα γιατί έχει πολλές υποχρεώσεις και εσύ θα πάρεις ένα ηλεκτρικό Τέσλα ολοκαίνουριο για να κάνεις το κομμάτι σου και να προστατεύεις το περιβάλλον. Λεφτά από τ’ν ΕΕ είναι, όλοι θα ωφεληθούμε και δεν θα ζημιωθεί κανένας! Αυτό γίνεται σαράντα πέντε χρόνια τώρα και είναι απολύτως νόμιμο!

Αρνήθηκα!

-        «Εσύ χάν’ς», μου είπε ο ξάδερφος και πέταξε ένα κολλαριστό εικοσάευρω πάνω στο τραπέζι. Κερνάω εγώ!  

 Γιάννης Β. Δεβελέγκας

             

ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

    

Ο Λαλάκης είναι ένας ιδιωτικός υπάλληλος χωρίς σπουδαία επαγγελματική εξέλιξη. Στην πραγματικότητα έχει παραμείνει στο ίδιο πόστο από την ημέρα που προσελήφθη, με μέσον, σε μια ασφαλιστική εταιρεία της πρωτεύουσας την εποχή της μεγάλης σπατάλης των εν Αθήναις ολυμπιακών αγώνων. Δηλαδή εν έτει 2004.

Δεν θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις ούτε όμορφο ούτε άσχημο, ούτε ψηλό ούτε κοντό, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Γενικά είναι ένας τύπος, «ούτε»! Από εκείνους δηλαδή τους κοινούς θνητούς που περνούν απαρατήρητοι. Που δεν τους δίνει κανένας σημασία! Εν ενί λόγω, μια μετριότητα!

Κι όμως, είχε κάτι για  το οποίο ο ίδιος καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι καθώς πίστευε ότι αυτό τον έκανε ξεχωριστό και συνεπώς αποδεκτό στην κοινωνία! Ήταν ένα σπορ κατακόκκινο αυτοκίνητο, με δύο εντυπωσιακές πλαστικές αεροτομές, δύο εξατμίσεις (Η μία εκ των οποίων ήταν εικονική, κάτι σαν το ζωγραφισμένο σε μουσαμά μετρό της Θεσσαλονίκης που εγκαινίασε ο Αλέξης) και τέσσερις σούπερ ντούπερ ουάου μεταχειρισμένες ακτινωτές ζάντες αλουμινίου μαϊμού! 

Εκείνο το πρωί, τον βρήκε η μάνα του να κοιμάται μπρούμυτα στο μονό του κρεβάτι, εν είδει μωρού!

«Ξύπνα Λαλάκη, πάλι θα αργήσεις στη δουλειά»! του φώναξε εν διεγέρσει η δόλια η μάνα του. «Και μη ξεχάσεις να μου αφήσεις τα λεφτά για να πληρώσω τη δόση του αυτοκινήτου», συμπλήρωσε μέσα από έναν βαθύ αναστεναγμό που δεν κατάφερε να κρύψει!

Ο Λαλάκης σηκώθηκε βαριεστημένα, και σχεδόν εν υπνώσει, ντύθηκε, σενιαρίστηκε, παρφουμαρίστηκε και μπήκε στην κατακόκκινη αμαξάρα του που τον περίμενε φρεσκοπλυμένη στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Φωτίστηκε το πρόσωπό του! Αισθάνθηκε πολύ σπουδαίος ο Λαλάκης μόλις στρογγυλοκάθισε στο δερμάτινο θερμαινόμενο κάθισμα του οδηγού! «Αυτό είναι» κραύγασε, και γύρισε εν εκστάσει το κλειδί της μηχανής!

Στο δρόμο είχε κίνηση, αυτό όμως δεν τον ενόχλησε καθόλου. Εν αντιθέσει μάλιστα, το εύρισκε πολύ διασκεδαστικό γιατί του δινόταν η ευκαιρία να δείξει στην άσφαλτο, αφενός τις δυνατότητες του δικού του αυτοκινήτου και αφετέρου να επιδείξει τις απαράμιλλες οδηγικές του ικανότητες, απέναντι στα ανθρωπάκια που οδηγούσαν γύρω του τα παρακατιανά σαραβαλάκια τους.

Και τότε συνέβη κάτι το απίστευτα εκνευριστικό, αν και εν δυνάμει πιθανό στη νέα εποχή της ηλεκτροκίνησης που ζούμε! Εντελώς αθόρυβα εμφανίστηκε ακριβώς δίπλα του καθώς περίμενε στο φανάρι, ένα μεγαλοπρεπές ηλεκτρικό αυτοκίνητο μάρκας Τέσλα! Αισθάνθηκε να υποχωρεί το έδαφος κάτω από τις ρόδες του, ότι βρισκόταν εν διωγμώ. Ένοιωσε εντελώς ξαφνικά μικρός κι ασήμαντος, όπως συνέβαινε συχνά στο χώρο της δουλειάς όταν δεχόταν αδιαμαρτύρητα τις παρατηρήσεις των προϊσταμένων του! Βρισκόταν πλέον εν αμύνη!

Κάρφωσε εν θερμώ την πρώτη στο σασμάν και μισοσήκωσε το πόδι από τον συμπλέκτη μαρσάροντας ταυτόχρονα ελαφρά, για να είναι έτοιμος με το που θα ανάψει το πράσινο να φύγει πρώτος! «Θα σε φτιάξω εγώ απατεώνα» μουρμούρισε πίσω από το σφιγμένα του δόντια. «Όλα τα λαμόγια και οι κομπλεξικοί αγόρασαν, ποιος ξέρει με τι κομπίνες, τα ηλεκτρικά του φασίστα του Ίλον Μασκ και μας παριστάνουν τον σπουδαίο». Ο…  Ίλον Μασκ, απλά τον άφησε να προσπεράσει…

Ο Λαλάκης δεν αναγνώριζε επ’ ουδενί την επιτυχία των άλλων. Αμφισβητούσε όποιον παρουσίαζε κάποια οικονομική άνεση ή είχε δημιουργήσει κάτι στη ζωή με τις ικανότητές του και δουλεύοντας σκληρά! Απατεώνες τους ανέβαζε, λαμόγια και κομπιναδόρους τους κατέβαζε. Μόνο αυτός ήταν άψογος και αψεγάδιαστος! Όταν μάλιστα καθόταν πίσω από το βολάν του αυτοκινήτου του, αισθάνονταν Θεός… Άντε ημίθεος!

Μ’ αυτές τις σκέψεις έφτασε εν τέλει στη δουλειά. Αφού βέβαια κατά τη διαδρομή είχε πρώτα μουντζώσει, είχε βρίσει, είχε νουθετήσει με μορφασμούς και χειρονομίες υποδεικνύοντας τον σωστό τρόπο οδήγησης, τους άλλους οδηγούς, παριστάνοντας ο ίδιος τον σπουδαίο!  

Έφτασε! Πάρκαρε με καμάρι δίπλα από το φιατάκι του διευθυντή και βάδισε φουσκωμένος σαν διάνος προς την είσοδο του κτιρίου που στέγαζε την ασφαλιστική εταιρεία που δούλευε! Λίγο πριν φτάσει, γύρισε και έριξε μια τελευταία ματιά στην … αμαξάρα του! Ύστερα έσκυψε το κεφάλι και μπήκε στο κτίριο σαν κλέφτης φοβούμενος μήπως του αστράψουν καμία καρπαζιά που καθυστέρησε…

Εν κατακλείδι, έτσι είναι η κοινωνία της σήμερον κύριοι, άτιμη! Άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει, που έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες στις ταινίες του σινεμά!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

 

 

ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ ΣΕ… ΚΑΛΑ ΧΕΡΙΑ

            Πολύ με προβλημάτισε αυτό που μου συνέβη τις προάλλες νυχτιάτικα, χωρίς προφανή λόγο και αιτία. Να πάρω δηλαδή ανεξήγητα τους πλακόστρωτους δρόμους της κάτω πόλης με κατεύθυνση προς το άγνωστο! Μυστήρια πράματα!

Όλα άρχισαν την ώρα που είχα βυθιστεί στον γωνιακό καναπέ του σαλονιού μου και είχα συμβιβαστεί με τη μιζέρια του τηλεοπτικού προγράμματος. Σαν κάτι το απόκοσμο να με ταρακούνησε εκείνη τι στιγμή. Σηκώθηκα ασυναίσθητα, έριξα κάτι στην πλάτη, βγήκα από το σπίτι, και χωρίς καλά - καλά να το συνειδητοποιήσω βρέθηκα να στέκομαι όρθιος στο ξέφωτο του πάρκου Κατσάρη, από την πίσω μεριά του κάστρου της πόλης, προς την παλιά ιχθυόσκαλα.

            Το παγωμένο αεράκι που κατέβαινε από το απέναντι βουνό και έσμιγε με την υγρασία της λίμνης στο ξέφωτο του πάρκου, με επανέφερε στην πραγματικότητα! «Α, μπα, δε λέει, θα πουντιάσω, σκέφτηκα. Καλύτερα να γυρίσω στο σπίτι».

Και τότε, συνέβη το αναπάντεχο! Με έλουσε μια δέσμη ολόλευκου φωτός, κάτι σαν εκείνο που περιγράφουν όσοι βίωσαν τη μεταθανάτια εμπειρία! Στην αρχή υπέθεσα πως η λάμψη ερχόταν είτε από τα παρακείμενα μπαράκια που εκείνη την ώρα ήταν ασφυκτικά γεμάτα με φοιτητές, είτε από κάποιο αυτοκίνητο με αρρύθμιστους προβολείς που προσπαθούσε να παρκάρει. Σύντομα όμως αντιλήφθηκα πως δεν συνέβαινε ούτε το ένα ούτε το άλλο! Καθώς σήκωσα το βλέμμα προς τα πάνω, διαπίστωσα πως βρισκόμουν στη μέση μιας κατακόρυφης φωτεινής στήλης που συνέδεε το έδαφος με έναν τεράστιο ιπτάμενο δίσκο! Ανατρίχιασα! «Πού να το πεις και ποιος να σε πιστέψει», αναρωτήθηκα! Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Τέτοια λαχτάρα δεν είχα ξαναματανοιώσει ποτέ! Κοκάλωσα!

            Σιγά – σιγά όμως, άρχισε να με κυριεύει μια ηδονική ζεστασιά και να υπερίπταμαι χωρίς να μπορώ να προβάλω την παραμικρή αντίσταση! Κάποια δύναμη με τραβούσε προς το αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενο αντικείμενο που περιστοιχίζονταν από πολύχρωμα λαμπάκια, σαν εκείνα τα κινέζικα που βάζουμε στα δένδρα και στα μπαλκόνια τα Χριστούγεννα! Έχασα τις αισθήσεις μου…

            Όταν συνήλθα, άγνωστο πόση ώρα μετά, καθόμουν σε ένα οβάλ γραφείο ίδιο με του προέδρου των ΗΠΑ και αντίκρυ μου στο ίδιο γραφείο, κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον, τρεις σκοτεινές φιγούρες! Τρία σκιάχτρα!

-          Μη κοιτάς πώς καταντήσαμε τώρα, είπε το σκιάχτρο που κάθονταν στη μέση. Πριν μερικά χρόνια ήμασταν κι εμείς ανθρώπινα όντα σαν κι εσάς. Ζούσαμε ήσυχα χωρίς πολέμους σε έναν πανέμορφο πλανήτη ακριβώς σαν τον δικό σας. Κάποια στιγμή όμως, η παγκόσμια διακυβέρνηση του πλανήτη μας, υποκύπτοντας σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, αποφάσισε πως το μεθάνιο που ρεύονται και πέρδονται οι αγελάδες, δημιουργεί κλιματική αλλαγή που αργότερα βαφτίστηκε κλιματική κρίση. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δημιουργήθηκε και υπουργείο κλιματικής κρίσης, με υπουργό, υφυπουργό, αναπληρωτή υπουργό και καμιά διακοσαριά παρατρεχάμενους χαραμοφάηδες.

-          Κι εμείς ταΐζουμε καμιά εξηνταριά από δαύτους και είμαστε μια τόσο δα μικρούλα χώρα, ψιθύρισα δειλά και κοίταξα τριγύρω μήπως και με κατασκόπευε κανένα πονηρό αυτί!

                   Το σκιάχτρο σε άπταιστα ελληνικά και με αμερικάνικη προφορά, συνέχισε σαν να μην άκουσε όσα είπα…

-          Έτσι σκοτώσαμε τις αγελάδες και βάλαμε στη διατροφή μας το συνθετικό κρέας, τα πρωτεϊνούχα άλευρα από αλευροσκώληκες, τριζόνια, σκαθάρια, βρωμούσες, κατσαρίδες και στρουμπουλές σαρανταποδαρούσες!

-          Αμάν! Αυτό κάτι μου θυμίζει, ψέλλισα.

-          Επειδή όμως κάναμε και αλόγιστη χρήση σε καταραμένους υδρογονάνθρακες που αφενός επιταχύνουν επικίνδυνα την αύξηση των συντελεστών της εντροπίας και της ενθαλπίας και αφετέρου γιγαντώνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, στήσαμε ως αντίδοτο παντού ανεμογεννήτριες.

-          Μήπως ήρθατε από την Εύβοια και μου κάνετε πλάκα; Ρώτησα χαζά.

-          Την Εύβοια την έχουν κουτουπώσει άλλοι, και ειδικά τώρα που κάηκε έγινε περιζήτητη νύφη… Εμείς όμως ήρθαμε από τον πλανήτη Μαδιάμ που βρίσκεται κατεστραμμένος σε έναν πολύ μακρινό Γαλαξία, είπε το σκιάχτρο σοβαρά.

-          Δηλαδή τον κάνατε «Γης Μαδιάμ», πέταξα την εξυπνάδα μου!

            Το σκιάχτρο κοίταξε τα άλλα δύο σκιάχτρα δίπλα του! Εκείνα ένευσαν, σαν να του έλεγαν: «Μη του δίνεις και πολύ σημασία…».

-          Οι ολιγάρχες του πλανήτη μας όμως, συνέχισε απτόητο το σκιάχτρο με γερμανική αυτή τη φορά προφορά, έπεισαν τους υπουργούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης - με τον τρόπο που μόνο οι ολιγάρχες ξέρουν να πείθουν υπουργούς - να συγκροτήσουν εικοσιοκτώ  επιτροπές με μέλη επιρρεπή στο λάδωμα, ώστε λόγω μεγάλης διάρκειας έκδοσης των αποφάσεων και του τεράστιου κόστους του λαδιού, να αποκλείονται από αυτή τη χρηματοδοτούμενη επένδυση οι κοινοί θνητοί και μόνο οι πέντε - δέκα ολιγάρχες να καπελώνουν εύκολα και αποκλειστικά τις άδειες των αιολικών πάρκων. Και μάλιστα σε περιοχές που τις είχαν εξασφαλίσει εκ των προτέρων μπιρ παρά και με σκανδαλωδώς ευνοϊκές για αυτούς δικαστικές αποφάσεις!

-          Μετά τους άνοιξε η όρεξη, συνέχισε το σκιάχτρο, και βάλλανε ανεμογεννήτριες παντού, ακόμη και σε πλαγιές που στόλιζαν παρθένα δάση πριν καούνε. Με εντολή των ολιγαρχών, θεσπίστηκαν νόμοι που έτρεφαν τη λαιμαργία τους. Απέκτησαν το μονοπώλιο της αιολικής ενέργειας, με αποτέλεσμα από αυτή τους την απληστία, να γίνει ο πλανήτης μας Γης Μαδιάμ όπως σωστά παρατήρησες κι εσύ ανθρωπάκο…    

-          Δεν ξέρω τι κάνατε εσείς στον πλανήτη σας, ξεσπάθωσα, αλλά εμείς, με ευαισθησία προς το περιβάλλον, αντιστεκόμαστε σθεναρά!

-          Και στον δικό μας πλανήτη υπήρξαν μερικοί ευαίσθητοι αφελείς που ακολούθησαν τις ελεγχόμενες και στοχευμένες από τα συμφέροντα διαμαρτυρίες, κάγχασε με αγένεια το σκιάχτρο! Στο τέλος όμως επικρατεί παντού και πάντα η ασυδοσία των δυνατών. Όπως λέτε κι εσείς: «Όποιος έχει μαχαίρι, τρώει πεπόνι». Δεν έχεις αναρωτηθεί ανόητε Γήινε, γιατί αποκρύπτονται επιμελώς τα συμπεράσματα από την εικοσαετή και πλέον χρήση των ανεμογεννητριών που είναι φυτεμένες στα βουνά και στα νησιά σας;

-          Βρε παιδιά, γιατί με κουβαλήσατε νυχτιάτικα σ’ αυτό το άθλιο διαστημόπλοιο και μου τσακίζετε τα νεύρα με τα δικά σας προβλήματα; Όρθωσα το ανάστημα και τη φωνή μου εκνευρισμένος!

-          Γιατί κοιμάσαι με τα μάτια ανοιχτά μπροστά στην τηλεόραση, με επανέφερε στην πραγματικότητα η φωνή της γυναίκας μου. Φόρεσε χριστιανέ μου τις πιτζάμες σου και πήγαινε μέσα να κοιμηθείς σαν άνθρωπος!

          Υπάκουσα!

 Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ

Τον παλιό εκείνο τον καιρό που ήμασταν παιδαρέλια, είχαμε όλη τη ζωή μπροστά, δεν λογαριάζαμε τίποτα, ούτε φοβόμασταν να αντικρίσουμε κατάματα τις προκλήσεις, ήταν φυσικό να αντιμετωπίζουμε τη δοκιμασία της τελικής μεγάλης άσκησης του προγράμματος της θερινής εκπαιδεύσεως της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων στο στρατόπεδο των Κεχριών, με χιούμορ και αισιοδοξία! Δευτεροετείς Ευέλπιδες βλέπεις… όχι παίζουμε!!! Και με την άδεια του καλοκαιριού να πλησιάζει… «Οσονούπω» που έλεγε με στόμφο και ο διμοιρίτης μας υπολοχαγός Κόκκινος.

Στο σενάριο της άσκησης προβλεπόταν μια ομάδα υπεύθυνη για τις επικοινωνίες να κάνει κάποιες τυπικές δοκιμές στα ασύρματα μέσα. Τους φορητούς ασυρμάτους πλάτης.

Επικεφαλής της ομάδας ορίστηκε από τον Λοχαγό, ο Μιχάλης, άριστος μαθητής, εκκολαπτόμενος επιλοχίας και φανατικός διαβιβαστής.

Βοηθοί του και παρατρεχάμενοι της ομάδας, οριστήκαμε ο Μπάμπης, ο Γιώργος και η αφεντιά μου. Και οι τέσσερις συμμαθητές.

Απομακρυνθήκαμε από την έδρα του Λόχου και φτάσαμε μετά από μια επίπονη πορεία στην περιοχή της άσκησης όπου θα έπρεπε να κάνουμε τους ελέγχους.

Ιούλιος μήνας, ντάλα μεσημέρι, άυπνοι, ζωσμένοι από έναν ασύρματο ο καθένας, το όπλο, το σακίδιο και σιδερένιο κράνος που μετά τις έντεκα το πρωί κάτω από τον ήλιο γινόταν φούρνος μικροκυμάτων και σου έψηνε τον εγκέφαλο! 

Ο Μιχάλης, έριξε μια διαβολική «διαβιβαστική» ματιά στις γύρω βουνοκορφές. Το βλέμμα κοντοστάθηκε στην ψηλότερη… οι υπόλοιποι κοιταχτήκαμε!  Εγώ ήμουν ανήσυχος έτσι κι αλλιώς, ο Γιώργος (άλλος εκκολαπτόμενος διαβιβαστής) φαινόταν προβληματισμένος, ο Μπάμπης χαμογελούσε πονηρά!

Γύρισε ο Μιχάλης προς το μέρος μας, …έκοψε φάτσες, και εξέδωσε της προβλεπόμενη διαταγή: «Κανονικά θα έπρεπε να κάνουμε το τεστ σε εκείνη την κορυφή (έδειξε την πιο ψηλή), αλλά και η άλλη δίπλα ( η δεύτερη σε ύψος) εκτιμώ πως θα μας δώσει τις μετρήσεις που χρειαζόμαστε! Εσύ Γιάννη θα πας στην κορυφή από την αριστερή πλευρά, εσύ Γιώργο από τη δεξιά και εσύ Μπάμπη από πίσω μεριά του βουνού για να δω αν θα έχω σήμα από εδώ που θα παραμείνω εγώ! Μέχρι να ανεβείτε στο βουνό θέλετε περίπου τρία τέταρτα, οπότε σε πενήντα λεπτά από τώρα θα σας καλέσω στον ασύρματο! Συνθηματικό «ΑΡΗΣ». Δεν το συζητάω, εγώ έχω την ευθύνη απέναντι στον Λοχαγό! Ο χρόνος μετράει από τώρα»!

Οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη διάθεση κι αν είχαμε για να εκτελέσουμε την διαταγή και να κάνουμε τον έλεγχο των ασυρμάτων, μας εγκατέλειψε ακαριαία! Πήγαμε καμιά δεκαριά μέτρα πιο κάτω κρυφτήκαμε πίσω από κάτι θάμνους για να το συζητήσουμε! Να δούμε τι θα κάνουμε! Με τον Γιώργο μετρούσαμε το συν και τα πλην, ο Μπάμπης ήταν πιο αποφασιστικός: «Όταν αποφασίσετε τι θα κάνουμε να μου το πείτε κι εμένα», μας είπε, έβγαλε την εξάρτυση  και ξάπλωσε στη σκιά των θάμνων. Λίγα λεπτά αργότερα μας είχε πάρει ο ύπνος και τους τρεις!

Λίγο αργότερα και μέσα στον βαθύ τον ύπνο, ακούσαμε τη φωνή του Μιχάλη. Στην αρχή σιγά, ίσα που γαργαλούσε τα αυτιά μας: «Εδώ ΑΡΗΣ εδώ ΑΡΗΣ». Στη συνέχεια πιο δυνατά, μια και δεν έπαιρνε απάντηση: «Εδώ ΑΡΗΣ εδώ ΑΡΗΣ». Καμία απάντηση! Στο τέλος ανήσυχος κι αυτός που δεν έπαιρνε απάντηση είχε σηκωθεί όρθιος και ωρυόταν, μας τρύπησε τ΄ αυτιά: «Εδώ ΑΡΗΣ εδώ ΑΡΗΣ….». Οπότε πήρε την απάντηση μόλις από λίγα μέτρα κοντά του και μάλιστα διά ζώσης…: «Σκύψε να τον …ρεις, Μιχάλη».

Ήρθε και ο Μιχάλης εκεί που ήμασταν ξαπλωμένοι: Ρε …καλόπαιδα εδώ είστε; 

Πεθάναμε στο γέλιο! Ξάπλωσε και ο Μιχάλης δίπλα μας και το ρίξαμε και οι τέσσερις στον ύπνο. Την επομένη με καινούργιες μπαταρίες οι ασύρματοι και …ξεκούραστοι, πιάνανε τα σήματα καμπάνα! Πήραμε και έπαινο!

Αχ, βρε Μπάμπη, μια άσκηση είναι η ζωή, μια δοκιμασία! Να είσαι καλά εκεί που πήγες και να μας περιμένεις να κάνουμε ξανά μαζί τις τρέλες μας!  Όπως και να έχει η κατάσταση εκεί, θα βρούμε τρόπο να την φέρουμε στα μέτρα μας!!! Αυτό είναι σίγουρο!!!

 Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ

 

            Δεν θα είχα απομακρυνθεί περισσότερο από μερικά μέτρα από το ξενοδοχείο, όταν μου συνέβη κάτι το αναπάντεχο!

Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων! Μετά από  το πλούσιο γεύμα που προσέφερε η διεύθυνση του ξενοδοχείου αισθανόμουν βαρύ το στομάχι μου. Ήταν και το ρεβεγιόν της παραμονής που μου είχε αφήσει κατάλοιπο ένα ελαφρύ βουητό στο κεφάλι. Έτσι, για να συνέλθω, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στα καλντερίμια του όμορφου ορεινού χωριού που μας φιλοξενούσε... Και τότε τον είδα!

Σκαλωμένος στα χαμηλά κλαδιά ενός καταπράσινου έλατου έστεκε ένας φάκελος, ένα γράμμα, μια επιστολή! Τον κατέβασα με προσοχή από το δένδρο! Αποστολέας: Αϊ-Βασίλης, αποδέκτης: Επιτροπή Δ.Α.Σ.Α./Παράδεισος! Υπέθεσα πως θα το έγραψε κάποιος από τους γονείς των οικογενειών που περνούσαν τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές τους στο Black Oak Hotel ή κάποιο από τα ευφάνταστα παιδάκια του χωριού. Το άνοιξα από περιέργεια! Χειρόγραφο. Χαρτί πολυτελείας! Διαβάζω:

«Χωριό Αϊ-Βασίλη, Λαπωνία, 24 Δεκ 2024

            Προς: Επιτροπή διάδοσης Αγάπης, Συμπόνιας και Ανθρωπιάς / Παράδεισος!

Σήμερα έλαβα και πάλι χιλιάδες γράμματα από τα παιδάκια που μου ζητούν τα Χριστουγεννιάτικα δωράκια τους! Γράμματα, τρόπος του λέγειν! Στην πραγματικότητα είναι φωνητικά και βίντεο-μηνύματα που καταχωρούνται στις ιστοσελίδες και στα προφίλ που διαθέτουμε κι εμείς ως εταιρεία Santa-infomail.com, σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μερικά γράμματα, ελάχιστα, που φτάνουν με το κλασικό ταχυδρομείο, τα αξιολογούν οι βοηθοί μου τα ξωτικά και αργά το βράδυ μου φέρνουν στο σπίτι μόνο τα γραμματόσημα για να εμπλουτίσω τη συλλογή μου. Ήδη έχουν ενδιαφερθεί πολλοί φιλοτελιστές για να την αγοράσουν, καθώς μερικά από αυτά τα γραμματόσημα θεωρούνται πολύ σπάνια. Όπως ήδη σας έχω ενημερώσει με προηγούμενη επιστολή μου, τα έξοδά μας έχουν αυξηθεί λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και της κλιματικής αλλαγής. Με τα χρήματα από την πώληση της συλλογής θα μπορούσαν να καλυφθούν μερικές έκτακτες ανάγκες, όπως διάφορα νεοσύστατα τμήματα.

Από φέτος για παράδειγμα, τα ξωτικά, οργάνωσαν ένα ειδικό τμήμα που ξεδιαλύνει ποια είναι εκείνα τα γράμματα που απευθύνονται σε μένα και ποια στην τεχνητή νοημοσύνη. Βλέπετε υπάρχει σύγχυση στους ανθρώπους και γίνονται λάθη! Μας μπερδεύουν καθότι το λογότυπό μας διαφέρει μόνο στα διαλυτικά! Τα διαλυτικά δηλαδή που μπαίνουν πάνω από το γιώτα. ΑΪ (Αϊ-Βασίλης) που είμαι εγώ και ΑΙ (Artificial Intelligence) που είναι η τεχνητή νοημοσύνη!  

Τα παιδάκια βέβαια που είναι αγνά και έξυπνα, δεν κάνουν ποτέ λάθος αφού γνωρίζουν καλά ότι εγώ, ο πραγματικός Αϊ-Βασίλης, δεν θα τα εξαπατήσω ποτέ γιατί φυλάω βαθιά μέσα στην καρδιά μου αγάπη, ελπίδα και στοργή. Και αν καμιά φορά δεν προλάβω λόγω φόρτου εργασίας να ικανοποιήσω σε όλα τα παιδάκια τις επιθυμίες τους, ξέρουν πως την επόμενη χρονιά θα τα αποζημιώσω και με το παραπάνω! Κι έτσι, δεν απευθύνονται ποτέ στην τεχνητή νοημοσύνη.

            Αντίθετα οι μεγάλοι κάνουν τις περισσότερες φορές λάθος στη διεύθυνση γιατί δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η τεχνητή νοημοσύνη είναι γρανάζια, κυκλώματα και άψυχα τσιπάκια, χωρίς καρδιά και κατανόηση. Όταν την χρησιμοποιούν αισθάνονται μικροί Θεοί και ακουμπάνε πάνω σε αυτές τις μηχανές την πλεονεξία και την ματαιοδοξία τους, πιστεύοντας πως τους εξασφαλίζουν λύσεις και απαντήσεις σε όλα τους τα προβλήματα, τις ορέξεις και τις φιλοδοξίες ! Πέραν των άλλων, αφήνουν, σε ανεξέλεγκτες «νοημοσύνες», την πρωτοβουλία να επιλέξουν ακόμη και τα Χριστουγεννιάτικα δώρα των παιδιών τους!  

            Έχουν μείνει ελάχιστες ημέρες ως την πρωτοχρονιά και αισθάνομαι κουρασμένος, αλλά συνάμα και πολύ χαρούμενος που και φέτος θα τα καταφέρουμε να εκπληρώσουμε με επιτυχία τον ιερό μας σκοπό ! Να δώσουμε δηλαδή χαρά και ελπίδα σε όλα τα παιδάκια του κόσμου!

Μόνο ένα αγκάθι έχω στην καρδιά μου, γιατί στο τέλος αυτού του χρόνου, εκτός από τα παιδιά που χάθηκαν από πείνα, δίψα, φτώχεια, αρρώστιες, δυστυχία και δεν θα πάρουν το δώρο που τόσο πολύ ποθούσαν, έχουν προστεθεί και τα δεκάδες χιλιάδες παιδάκια που έχασαν τη ζωή τους στη Γάζα και την Ουκρανία. Τους πήραν τη ζωή αρρωστημένοι παλιάνθρωποι που έχουν στην υπηρεσία τους τις νέες τεχνολογίες (ΑΙ). Χρησιμοποιούν αυτήν την τεχνολογία όχι για καλό σκοπό, αλλά για να σχεδιάζει και να εκτελεί εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας προκειμένου να αποκτήσουν ακόμη περισσότερα πλούτη και εξουσία.  

            Ωστόσο, είμαι για το μέλλον αισιόδοξος. Η αισιοδοξία μου απορρέει από τα χιλιάδες μηνύματα που λάβαμε στο χωριό μας στη Λαπωνία από τα παιδάκια που επέζησαν από αυτούς τους πολέμους και τις συμφορές. Τα παιδιά αυτά που νιώθουν καθημερινά γύρω τους το φρικτό άγγιγμα του θανάτου, αντί να ζητήσουν παιχνίδια, μου ζητούν να σταματήσουν οι πόλεμοι για να μην χαθούν άδικα άλλα παιδάκια, να είναι καλά οι γονείς τους για να μην μείνουν ορφανά. Και κυρίως να βοηθήσει ο Θεός με ένα θαύμα του, να μην φωλιάσει το μίσος στις καρδούλες τους!

            Πιστεύω πως στο τέλος  θα πάνε όλα καλά και η ανθρωπότητα θα βρει ξανά τον δρόμο της, ακολουθώντας το μήνυμα των Αγίων ημερών των Χριστουγέννων! Ο Ιωσήφ και η Μαρία αναγκάστηκαν να διανυκτερεύσουν κάτω από αντίξοες συνθήκες σε μια καλύβα μέσα στο κρύο, αλλά εκεί, σε αυτή την καλύβα, γεννήθηκε ένα υγιέστατο μωρό! Ο Χριστός! Τα πράγματα δεν είναι πάντα όμορφα και όπως τα περιμένουμε, αλλά στο τέλος η ζωή κερδίζει!!!

Αϊ- Βασίλης»!

            Δεν ξέρω αν υπάρχει ή αν δεν υπάρχει ο Αϊ-Βασίλης… Ίσως και να μην έχει σημασία! Για καλό και για κακό όμως έκλεισα πάλι τον φάκελο προσεκτικά και τον έβαλα στη θέση του πάνω στο έλατο. Ύστερα γύρισα πάλι στο ξενοδοχείο και κάθισα δίπλα στο παράθυρο που έβλεπε στο δρόμο. Άρχισε πάλι να χιονίζει! Ποιος ξέρει για πόση ώρα θα κοίταζα το έλατο που είχε για στολίδι του το γράμμα του Αϊ-Βασίλη. Ίσως να του παράπεσε, σκέφτηκα, πάνω στη βιάση του να προλάβει το μοίρασμα των δώρων! Ποτέ δεν ξέρεις…

Καλή χρονιά

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΤΟ ΘΑΥΜΑ…

 

            Η θεια μου η Βαγγελιώ γύρισε ανάποδα το φλιτζάνι του καφέ πάνω στο πιατάκι για να στεγνώσουν τα κατακάθια και ύστερα με κοίταξε επίμονα με τα καταπράσινα διαπεραστικά της μάτια!
           -          Τα μάτια σου ήταν κάποτε γαλάζια θειάκω, της είπα αμήχανα!
           -            Και τώρα γαλάζια είναι, μου απάντησε πίσω από το μόνιμα χαραγμένο στα χείλη της μυστηριώδες χαμόγελο! Μόνο όταν κοιτάζω προς τα αριστερά καμιά φορά πρασινίζουν, αλλά αυτές είναι ανταύγειες, κατά βάθος είμαι πάντα γαλανομάτα!
           Η αλήθεια είναι ότι θεωρούσα το ¨φλιτζάνι¨ ανοησία, αλλά κάθε φορά που επισκεπτόμουν τη θεία μου την Βαγγελιώ της έλεγα να μου το πει, γιατί ήξερα πως την ευχαριστούσε να μου προβλέπει τάχα τα… μελλούμενα ενώ στην πραγματικότητα προσπαθούσε να μου αποσπάσει πληροφορίες από την προσωπική μου ζωή γιατί μου είχε αποδεδειγμένα μεγάλη αδυναμία και με νοιάζονταν. Της άρεσε πάντα να με συμβουλεύει και να με καθοδηγεί!  
           Από την άλλη, έβρισκε κάθε φορά την ευκαιρία, μέχρι να στεγνώσουν τα κατακάθια του ελληνικού μέσα στο αναποδογυρισμένο φλιτζάνι, να μου πει διάφορες απολαυστικές ιστορίες, όπως αυτή που μου διηγήθηκε τις προάλλες που πέρασα από το σπίτι της.
           -            Θυμάμαι τα βαφτίσια σου, μου είπε και άφησε έναν ψευτοαναστεναγμό να ξεπηδήσει μέσα από τα σωθικά της. Μπορεί να μην σου τα είχε πει η σχωρεμένη η μάνα σου, αλλά συνέβησαν πολλά και διάφορα τη μέρα που σε βαφτίζαμε.
            «Ήταν δυο μέρες μετά τα Χριστούγεννα όταν έγινε εκείνο το θάμα. Εκείνο το πρωί ο ήλιος δεν βγήκε, τα σύννεφα χαμηλώσανε και η βροχή ήταν έτοιμη να πέσει ράιτ θρου που έλεγε παλιά ένα τραγούδι. Είχαμε όλοι μπει μέσα στην εκκλησία για το μυστήριο και να δείξουμε εμείς οι γυναίκες το παπούτσι, το καινούριο μας ταγέρ και το φρεσκοφτιαγμένο μαλλί! Είχε πολύ κόσμο και δυο τρεις κυρίες είχαν πλαντάξει από τη ζέστη μέσα στο γουναρικό τους!
           Εσύ ήσουν πολύ σκληρό παιδί! Φαινόσουν από τότε πως θα γίνεις κάποια μέρα ο νέος χαρισματικός ηγέτης της Ελλάδας μετά τον Ανδρέα και τον Τσίπρα. Όχι μόνο δεν έβαλες τα κλάματα όπως κάνουν όλα τα συνηθισμένα παιδάκια όταν τα βάζει ο παπάς στην κολυμπήθρα, αλλά εσύ γέλαγες και έδειχνες να το απολαμβάνεις! Σε μια στιγμή μάλιστα, φάνηκε να σχηματίζεται γύρω από το ξανθό σου κεφαλάκι ένα φως, κάτι σαν φωτοστέφανο! Όλοι παγώσαμε, κάποιος από τον γυναικωνίτη φώναξε ¨θαύμα¨!  Εσύ τότε άρχισες να πλατσουρίζεις χτυπώντας τα πόδια σου στην κολυμπήθρα που γέμισε με χιλιάδες μπουρμπουλήθρες.
           Μας κόπηκαν τα ήπατα! Όλοι όσοι ήμασταν μέσα στο ναό αρχίσαμε να σταυροκοπιόμαστε ασταμάτητα. Όχι βέβαια για τα δυνατά σου καλλίγραμμα πόδια, ούτε και για τις μπουρμπουλήθρες, αλλά γιατί, κάθε που έσπαγε μια φουσκάλα, έβγαινε από μέσα της ένας ύμνος αγγέλων, ένα δοξαστικό. Ήταν το δοξαστικό των Αίνων της Κυριακής του Ασώτου, που αναφέρεται στους δίκαιους πλούσιους που εναποθέτουν τους θησαυρούς τους στα χέρια των φτωχών και ταπεινών… Τον ακούσαμε όλοι τον ύμνο! Όχι μόνο οι χριστιανοί, αλλά και οι σκληροί προοδευτικοί που βρέθηκαν στην εκκλησία από κοινωνική υποχρέωση. Τον άκουσαν ακόμη και οι πραγματικοί άθεοι!
           Ο μόνος που κράτησε την ψυχραιμία του εκείνη τη στιγμή, ήταν ο παπά-Αυτιάς. Καμιά σχέση με τον τηλεοπτικό σταρ-δημοσιογράφο. Παρατσούκλι ήταν και όχι επώνυμο. Τον φωνάζαμε έτσι γιατί είχε μεγάλα αυτιά που δεν μπορούσε να τα κρύψει ούτε κάτω από τα πλούσια ακούρευτα μαλλιά του.
           Σου έδωσε στα γρήγορα το όνομά, σε παρέδωσε στη μάνα σου και στη νονά σου, γύρισε προς το ποίμνιο και φώναξε με την στεντόρεια φωνή του και τα χέρια ψηλά στον ουρανό: ¨Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια¨! Κανείς μας δεν κατάλαβε γιατί το είπε αυτό ο παπα-Αυτιάς, αρχίσαμε όμως όλοι μας να ψέλνουμε τον εθνικό μας ύμνο! Τι σου είναι ο Έλληνας βρε παιδάκι μου! Άμα τον χτυπήσεις στο φιλότιμο γίνεται χαλί να τον πατήσεις»!
           Για να δούμε όμως τώρα τι λέει το φλιτζάνι σου:
           -            Μεγάλη πόρτα θα διαβείς, πολύ μεγάλη. Θα φτάσεις στο μάξιμουμ! Το βλέπω καθαρά! Έχεις όμως πολύ δρόμο ακόμα να διανύσεις που πάνω του στέκεται εμπόδιο ένας παπα-Αυτιάς, ένας ακόμα που παίζει το μπεγλέρι του πίσω από τα κάγκελα και κάτι άλλες παλιές καραβάνες που έχουν τον… τρόπο τους. Μα τα χειρότερα εμπόδια για σένα ανιψάκι μου, είναι κάτι μεγάλες δίγλωσσες οχιές που ξεπηδάνε από τον κόρφο σου!
           -            Στα ερωτικά σου βλέπω να τα πάτε μια χαρά εσύ κι ο σύντροφός σου, συνέχισε η θεία Βαγγελιώ που τώρα στόλιζαν τα μάτια της όλα τα χρώματα της ίριδος! Με το καλό βλέπω θα αποκτήσετε και απογόνους! Δύο τυχερά ευτυχισμένα αγοράκια!  
           -            Τίποτε άλλο βλέπεις θειάκω; ρώτησα αδημονώντας…
           -            Είναι ξεκάθαρο, θα γίνουν οσονούπω εκλογές! Στρίγγλισε η θεια μου θριαμβευτικά!
           Και σκάσαμε κι οι δυο στα γέλια… και στα κλάματα!
 
Γιάννης Β. Δεβελέγκας
 

ΚΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΣ ΕΣΥ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

           

 Ευρωεκλογές έρχονται, και μέρα με τη μέρα το πολιτικό θερμόμετρο όλο και πλησιάζει προς το κόκκινο. Άρχισαν ήδη και τα πρώτα μαχαιρώματα μεταξύ των υποψηφίων. Κάτω από τη ζώνη για τους άνδρες, πάνω από τη ζώνη για τις γυναίκες και σε απροσδιόριστα σημεία του σώματος για τα υπόλοιπα φύλα. Όπου πονάει τον καθένα περισσότερο!
            Είναι βλέπεις πολλά τα λεφτά στο Ευρωκοινοβούλιο, εξασφαλισμένο το αραλίκι πολυτελείας και γενικά μια απασχόληση χωρίς ρίσκο και αγκούσες αρκεί να λες το «ΝΑΙ» στα ντόπια και ξένα αφεντικά! Μόνο η αξιοπρέπεια ενίοτε πληγώνεται, όταν καλείσαι να πάρεις θέση αντίθετη με τα πιστεύω σου, αλλά, τι είχαμε τι χάσαμε! Βέβαια, όταν αποδέχεσαι αυτή την πρόκληση και πέφτεις στη μάχη για το χρίσμα του Ευρωπατέρα ή της Ευρωμητέρας, οφείλεις να γνωρίζεις τους κανόνες και να λάβεις υπόψιν σου τόσο τα υπέρ όσο και τα κατά αυτής της υπόθεσης!  
            Αυτό, το τελευταίο, δηλαδή την ανάγκη να κάνεις συμβιβασμούς, δεν το είχε πάρει στα σοβαρά ο Λευτέρης Λευτεράκης, όταν βρέθηκε αναπάντεχα να είναι υποψήφιος σε μια από τις προηγούμενες ευρωεκλογικές διαδικασίες.
           Ακριβώς με αυτή την περίπτωση του Λευτεράκη θα ασχοληθούμε σήμερα. Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή, θα μπορούσε ενδεχομένως να χαρακτηριστεί φανταστική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να συμβεί κάπου αλλού, εκτός δηλαδή της δικής μας ελληνικής επικράτειας!   
          «Να πας Λευτεράκη» του λέγανε οι φίλοι του, «Άμα δεν πας εσύ στο Ευρωκοινοβούλιο που είσαι ηθικό στοιχείο, που είσαι άριστος οικογενειάρχης, που μιλάς τόσες γλώσσες, που έχεις δουλέψει σε τόσα επιστημονικά προγράμματα και  που έχεις τόση εμπειρία από τα επαγγελματικά σου ταξίδια σε όλες σχεδόν τις χώρες της Γηραιάς Ηπείρου, ποιος διάολος τότε θα πάει»;
          Πες –πες τον πείσανε τον Λευτέρη, από τη μια πλευρά η γυναίκα και οι φίλοι του και από την άλλη το κόμμα που με τόση συνέπεια είχε στηρίξει και υποστηρίξει στο παρελθόν ο Λευτεράκης, ακουμπώντας παραδάκι στο αμαρτωλό ταμείο του, που ήταν μονίμως χρεοκοπημένο από τις αλλεπάλληλες σπατάλες, την κακοδιαχείριση και τα χατίρια προς τους ολιγάρχες.
          «Θα αρχίσω την εκλογική μου εκστρατεία από το χωριό μου», δήλωσε με στόμφο, έπαρση και περηφάνια ο Λευτεράκης, «Από τον τόπο που με γέννησε και που οι άνθρωποί του με καταλαβαίνουν όσο κανένας άλλος, γιατί μιλάμε την ίδια γλώσσα και ενδιαφέρονται πάνω απ’ όλα για το κοινό καλό. Για το καλό του τόπου»!
          Έτσι λοιπόν προγραμμάτισε την ομιλία του στο χωριό μια Κυριακή πρωί, μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας και των πεντέξι μνημοσύνων που συνήθως την ακολουθούσαν τις τελευταίες δεκαετίες!  
          «Αγαπητοί Ευρωπαίοι πολίτες»… προσφώνησε ο Λευτεράκης, σκαρφαλωμένος πάνω σε ένα πεζούλι, απευθυνόμενος στους συγχωριανούς του που εκείνη την ώρα απολάμβαναν κάτω από το αιωνόβιο πλατάνι της κεντρικής πλατείας τον ελληνικό καφέ, τη μπυρίτσα με το παραδοσιακό μεζεδάκι και το τσιπουράκι με το αχνιστό από τον φούρνο μικροκυμάτων λουκάνικο!
          «Αν με τιμήσετε με την ψήφο σας»….  
          «Έχουμε και υποβρύχιο για το παιδί»… ακούστηκε η φωνή του καφετζή παραδίπλα.
          «…Μην ακούτε τι σας λένε οι άλλοι, μόνο από εμένα θα ακούσετε την αλήθεια γιατί είμαι ηθικός άνθρωπος και δεν μπορώ να κάνω ατιμίες»…
          «Ωραία τα λέει ο κερατάς»… παρατήρησε ένας μεσήλικας από τα πίσω τραπέζια.
          «…Για να χρηματοδοτήσει η ΕΕ την έξοδο του χωριού από την απομόνωση θα πρέπει πρώτα να αυξήσουμε την οικονομική μας δραστηριότητα, τον τουρισμό ή την παραγωγή»…
          «Έχει ωραία μάτια σαν του Παπακαλιάτη»… συμφώνησαν δυο νεαρές κυρίες από το πλάι.
          «…Δεν εγκρίνεται στο ΕΣΠΑ η χρηματοδότηση του αρδευτικού μας δικτύου, αν πρώτα δεν κατασκευάσουμε την υδατοδεξαμενή  στην πέρα ραχούλα»… συνέχισε απτόητος ο Λευτεράκης.
          «Θα μ’ χαλάσ’ τα μελίσσια ετούτος εδώ με τς ιδέες τ’»… μουρμούρισε ένας άλλος πιο κείθε.  
          Είπε κι άλλα πολλά ο καημένος ο Λευτεράκης. Σοβαρά πράγματα που αν γινόταν πράξη έστω και τα μισά από αυτά θα άλλαζε η φυσιογνωμία του χωριού, όλοι θα είχαν να ωφεληθούν και το κυριότερο θα γύριζε πίσω η νεολαία, που τώρα γυρόφερνε στις καφετέριες και σπαταλούσε τη ζωή της αλλάζοντας πίστες στα βιντεοπαιχνίδια! 
          Κι εκεί που περίμενε το χειροκρότημα και την επιβράβευση ο έρμος ο Λευτέρης Λευτεράκης σηκώνεται από την καρέκλα του ο Καραμπάμπαλης με τη μουστάκα, μια παλιά καραβάνα της πολιτικής και τον ρώτησε σε άπταιστη ντοπιολαλιά:
          «Και τι μπορείς να κανς εσύ για μένα κυρ Λευτέρη μ’ που ‘χω μια κόρη π‘ κάθεται σπιτ’ γιατί δεν τν παίρν στη δλειά ο Σλαβενίτς;
          Ο Λευτεράκης τα ‘χασε, έμεινε άφωνος! Τόση ώρα μάλλιασε η γλώσσα του να τους λέει πώς θα βγει το χωριό από την απομόνωση, πώς θα αποκτούσε αξία η περιουσία τους, πώς θα γύριζαν πίσω οι νέοι και οι νέες, κι ετούτος εδώ σκεφτότανε πώς θα έβαζε την κόρη του υπάλληλο στο σούπερ μάρκετ!
          «Έχουμε υποβρύχιο και για παιδιά και για μεγάλους»… ακούστηκε ξανά η φωνή του καφετζή.
          «Έλα να κάτσεις στο τραπέζ’ να σε κεράσουμε ένα τσίπρου και να δούμε τι μπορείς να κάνς για μας» τον προσκάλεσε ο Καραμπάμπαλης και τράβηξε στο πλάι ένα κάθισμα!
         Μαζεύτηκαν ένα κουβάρι και οι άλλοι γύρω από το τραπέζι του Καραμπάμπαλη, τώρα που θα άκουγαν κάτι πραγματικά ενδιαφέρον...
         Την επομένη ο Λευτέρης Λευτεράκης αφού το χώνεψε καλά πως δεν είχε τα απαραίτητα προσόντα γι αυτή τη δουλειά, απέσυρε την υποψηφιότητά του και τρύπωσε στο πρώτο σούπερ μάρκετ που βρέθηκε μπροστά του. Αγόρασε ένα κουτί βανίλια και πήγε σπιτάκι του να φτιάξει ένα υποβρύχιο και να αναπολήσει τα ξέγνοιαστα, τα ευτυχισμένα παιδικά του χρόνια!  
 
Γιάννης Β. Δεβελέγκας