ΤΟ ΘΑΥΜΑ…

 

            Η θεια μου η Βαγγελιώ γύρισε ανάποδα το φλιτζάνι του καφέ πάνω στο πιατάκι για να στεγνώσουν τα κατακάθια και ύστερα με κοίταξε επίμονα με τα καταπράσινα διαπεραστικά της μάτια!
           -          Τα μάτια σου ήταν κάποτε γαλάζια θειάκω, της είπα αμήχανα!
           -            Και τώρα γαλάζια είναι, μου απάντησε πίσω από το μόνιμα χαραγμένο στα χείλη της μυστηριώδες χαμόγελο! Μόνο όταν κοιτάζω προς τα αριστερά καμιά φορά πρασινίζουν, αλλά αυτές είναι ανταύγειες, κατά βάθος είμαι πάντα γαλανομάτα!
           Η αλήθεια είναι ότι θεωρούσα το ¨φλιτζάνι¨ ανοησία, αλλά κάθε φορά που επισκεπτόμουν τη θεία μου την Βαγγελιώ της έλεγα να μου το πει, γιατί ήξερα πως την ευχαριστούσε να μου προβλέπει τάχα τα… μελλούμενα ενώ στην πραγματικότητα προσπαθούσε να μου αποσπάσει πληροφορίες από την προσωπική μου ζωή γιατί μου είχε αποδεδειγμένα μεγάλη αδυναμία και με νοιάζονταν. Της άρεσε πάντα να με συμβουλεύει και να με καθοδηγεί!  
           Από την άλλη, έβρισκε κάθε φορά την ευκαιρία, μέχρι να στεγνώσουν τα κατακάθια του ελληνικού μέσα στο αναποδογυρισμένο φλιτζάνι, να μου πει διάφορες απολαυστικές ιστορίες, όπως αυτή που μου διηγήθηκε τις προάλλες που πέρασα από το σπίτι της.
           -            Θυμάμαι τα βαφτίσια σου, μου είπε και άφησε έναν ψευτοαναστεναγμό να ξεπηδήσει μέσα από τα σωθικά της. Μπορεί να μην σου τα είχε πει η σχωρεμένη η μάνα σου, αλλά συνέβησαν πολλά και διάφορα τη μέρα που σε βαφτίζαμε.
            «Ήταν δυο μέρες μετά τα Χριστούγεννα όταν έγινε εκείνο το θάμα. Εκείνο το πρωί ο ήλιος δεν βγήκε, τα σύννεφα χαμηλώσανε και η βροχή ήταν έτοιμη να πέσει ράιτ θρου που έλεγε παλιά ένα τραγούδι. Είχαμε όλοι μπει μέσα στην εκκλησία για το μυστήριο και να δείξουμε εμείς οι γυναίκες το παπούτσι, το καινούριο μας ταγέρ και το φρεσκοφτιαγμένο μαλλί! Είχε πολύ κόσμο και δυο τρεις κυρίες είχαν πλαντάξει από τη ζέστη μέσα στο γουναρικό τους!
           Εσύ ήσουν πολύ σκληρό παιδί! Φαινόσουν από τότε πως θα γίνεις κάποια μέρα ο νέος χαρισματικός ηγέτης της Ελλάδας μετά τον Ανδρέα και τον Τσίπρα. Όχι μόνο δεν έβαλες τα κλάματα όπως κάνουν όλα τα συνηθισμένα παιδάκια όταν τα βάζει ο παπάς στην κολυμπήθρα, αλλά εσύ γέλαγες και έδειχνες να το απολαμβάνεις! Σε μια στιγμή μάλιστα, φάνηκε να σχηματίζεται γύρω από το ξανθό σου κεφαλάκι ένα φως, κάτι σαν φωτοστέφανο! Όλοι παγώσαμε, κάποιος από τον γυναικωνίτη φώναξε ¨θαύμα¨!  Εσύ τότε άρχισες να πλατσουρίζεις χτυπώντας τα πόδια σου στην κολυμπήθρα που γέμισε με χιλιάδες μπουρμπουλήθρες.
           Μας κόπηκαν τα ήπατα! Όλοι όσοι ήμασταν μέσα στο ναό αρχίσαμε να σταυροκοπιόμαστε ασταμάτητα. Όχι βέβαια για τα δυνατά σου καλλίγραμμα πόδια, ούτε και για τις μπουρμπουλήθρες, αλλά γιατί, κάθε που έσπαγε μια φουσκάλα, έβγαινε από μέσα της ένας ύμνος αγγέλων, ένα δοξαστικό. Ήταν το δοξαστικό των Αίνων της Κυριακής του Ασώτου, που αναφέρεται στους δίκαιους πλούσιους που εναποθέτουν τους θησαυρούς τους στα χέρια των φτωχών και ταπεινών… Τον ακούσαμε όλοι τον ύμνο! Όχι μόνο οι χριστιανοί, αλλά και οι σκληροί προοδευτικοί που βρέθηκαν στην εκκλησία από κοινωνική υποχρέωση. Τον άκουσαν ακόμη και οι πραγματικοί άθεοι!
           Ο μόνος που κράτησε την ψυχραιμία του εκείνη τη στιγμή, ήταν ο παπά-Αυτιάς. Καμιά σχέση με τον τηλεοπτικό σταρ-δημοσιογράφο. Παρατσούκλι ήταν και όχι επώνυμο. Τον φωνάζαμε έτσι γιατί είχε μεγάλα αυτιά που δεν μπορούσε να τα κρύψει ούτε κάτω από τα πλούσια ακούρευτα μαλλιά του.
           Σου έδωσε στα γρήγορα το όνομά, σε παρέδωσε στη μάνα σου και στη νονά σου, γύρισε προς το ποίμνιο και φώναξε με την στεντόρεια φωνή του και τα χέρια ψηλά στον ουρανό: ¨Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια¨! Κανείς μας δεν κατάλαβε γιατί το είπε αυτό ο παπα-Αυτιάς, αρχίσαμε όμως όλοι μας να ψέλνουμε τον εθνικό μας ύμνο! Τι σου είναι ο Έλληνας βρε παιδάκι μου! Άμα τον χτυπήσεις στο φιλότιμο γίνεται χαλί να τον πατήσεις»!
           Για να δούμε όμως τώρα τι λέει το φλιτζάνι σου:
           -            Μεγάλη πόρτα θα διαβείς, πολύ μεγάλη. Θα φτάσεις στο μάξιμουμ! Το βλέπω καθαρά! Έχεις όμως πολύ δρόμο ακόμα να διανύσεις που πάνω του στέκεται εμπόδιο ένας παπα-Αυτιάς, ένας ακόμα που παίζει το μπεγλέρι του πίσω από τα κάγκελα και κάτι άλλες παλιές καραβάνες που έχουν τον… τρόπο τους. Μα τα χειρότερα εμπόδια για σένα ανιψάκι μου, είναι κάτι μεγάλες δίγλωσσες οχιές που ξεπηδάνε από τον κόρφο σου!
           -            Στα ερωτικά σου βλέπω να τα πάτε μια χαρά εσύ κι ο σύντροφός σου, συνέχισε η θεία Βαγγελιώ που τώρα στόλιζαν τα μάτια της όλα τα χρώματα της ίριδος! Με το καλό βλέπω θα αποκτήσετε και απογόνους! Δύο τυχερά ευτυχισμένα αγοράκια!  
           -            Τίποτε άλλο βλέπεις θειάκω; ρώτησα αδημονώντας…
           -            Είναι ξεκάθαρο, θα γίνουν οσονούπω εκλογές! Στρίγγλισε η θεια μου θριαμβευτικά!
           Και σκάσαμε κι οι δυο στα γέλια… και στα κλάματα!
 
Γιάννης Β. Δεβελέγκας
 

ΚΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΣ ΕΣΥ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

           

 Ευρωεκλογές έρχονται, και μέρα με τη μέρα το πολιτικό θερμόμετρο όλο και πλησιάζει προς το κόκκινο. Άρχισαν ήδη και τα πρώτα μαχαιρώματα μεταξύ των υποψηφίων. Κάτω από τη ζώνη για τους άνδρες, πάνω από τη ζώνη για τις γυναίκες και σε απροσδιόριστα σημεία του σώματος για τα υπόλοιπα φύλα. Όπου πονάει τον καθένα περισσότερο!
            Είναι βλέπεις πολλά τα λεφτά στο Ευρωκοινοβούλιο, εξασφαλισμένο το αραλίκι πολυτελείας και γενικά μια απασχόληση χωρίς ρίσκο και αγκούσες αρκεί να λες το «ΝΑΙ» στα ντόπια και ξένα αφεντικά! Μόνο η αξιοπρέπεια ενίοτε πληγώνεται, όταν καλείσαι να πάρεις θέση αντίθετη με τα πιστεύω σου, αλλά, τι είχαμε τι χάσαμε! Βέβαια, όταν αποδέχεσαι αυτή την πρόκληση και πέφτεις στη μάχη για το χρίσμα του Ευρωπατέρα ή της Ευρωμητέρας, οφείλεις να γνωρίζεις τους κανόνες και να λάβεις υπόψιν σου τόσο τα υπέρ όσο και τα κατά αυτής της υπόθεσης!  
            Αυτό, το τελευταίο, δηλαδή την ανάγκη να κάνεις συμβιβασμούς, δεν το είχε πάρει στα σοβαρά ο Λευτέρης Λευτεράκης, όταν βρέθηκε αναπάντεχα να είναι υποψήφιος σε μια από τις προηγούμενες ευρωεκλογικές διαδικασίες.
           Ακριβώς με αυτή την περίπτωση του Λευτεράκη θα ασχοληθούμε σήμερα. Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή, θα μπορούσε ενδεχομένως να χαρακτηριστεί φανταστική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να συμβεί κάπου αλλού, εκτός δηλαδή της δικής μας ελληνικής επικράτειας!   
          «Να πας Λευτεράκη» του λέγανε οι φίλοι του, «Άμα δεν πας εσύ στο Ευρωκοινοβούλιο που είσαι ηθικό στοιχείο, που είσαι άριστος οικογενειάρχης, που μιλάς τόσες γλώσσες, που έχεις δουλέψει σε τόσα επιστημονικά προγράμματα και  που έχεις τόση εμπειρία από τα επαγγελματικά σου ταξίδια σε όλες σχεδόν τις χώρες της Γηραιάς Ηπείρου, ποιος διάολος τότε θα πάει»;
          Πες –πες τον πείσανε τον Λευτέρη, από τη μια πλευρά η γυναίκα και οι φίλοι του και από την άλλη το κόμμα που με τόση συνέπεια είχε στηρίξει και υποστηρίξει στο παρελθόν ο Λευτεράκης, ακουμπώντας παραδάκι στο αμαρτωλό ταμείο του, που ήταν μονίμως χρεοκοπημένο από τις αλλεπάλληλες σπατάλες, την κακοδιαχείριση και τα χατίρια προς τους ολιγάρχες.
          «Θα αρχίσω την εκλογική μου εκστρατεία από το χωριό μου», δήλωσε με στόμφο, έπαρση και περηφάνια ο Λευτεράκης, «Από τον τόπο που με γέννησε και που οι άνθρωποί του με καταλαβαίνουν όσο κανένας άλλος, γιατί μιλάμε την ίδια γλώσσα και ενδιαφέρονται πάνω απ’ όλα για το κοινό καλό. Για το καλό του τόπου»!
          Έτσι λοιπόν προγραμμάτισε την ομιλία του στο χωριό μια Κυριακή πρωί, μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας και των πεντέξι μνημοσύνων που συνήθως την ακολουθούσαν τις τελευταίες δεκαετίες!  
          «Αγαπητοί Ευρωπαίοι πολίτες»… προσφώνησε ο Λευτεράκης, σκαρφαλωμένος πάνω σε ένα πεζούλι, απευθυνόμενος στους συγχωριανούς του που εκείνη την ώρα απολάμβαναν κάτω από το αιωνόβιο πλατάνι της κεντρικής πλατείας τον ελληνικό καφέ, τη μπυρίτσα με το παραδοσιακό μεζεδάκι και το τσιπουράκι με το αχνιστό από τον φούρνο μικροκυμάτων λουκάνικο!
          «Αν με τιμήσετε με την ψήφο σας»….  
          «Έχουμε και υποβρύχιο για το παιδί»… ακούστηκε η φωνή του καφετζή παραδίπλα.
          «…Μην ακούτε τι σας λένε οι άλλοι, μόνο από εμένα θα ακούσετε την αλήθεια γιατί είμαι ηθικός άνθρωπος και δεν μπορώ να κάνω ατιμίες»…
          «Ωραία τα λέει ο κερατάς»… παρατήρησε ένας μεσήλικας από τα πίσω τραπέζια.
          «…Για να χρηματοδοτήσει η ΕΕ την έξοδο του χωριού από την απομόνωση θα πρέπει πρώτα να αυξήσουμε την οικονομική μας δραστηριότητα, τον τουρισμό ή την παραγωγή»…
          «Έχει ωραία μάτια σαν του Παπακαλιάτη»… συμφώνησαν δυο νεαρές κυρίες από το πλάι.
          «…Δεν εγκρίνεται στο ΕΣΠΑ η χρηματοδότηση του αρδευτικού μας δικτύου, αν πρώτα δεν κατασκευάσουμε την υδατοδεξαμενή  στην πέρα ραχούλα»… συνέχισε απτόητος ο Λευτεράκης.
          «Θα μ’ χαλάσ’ τα μελίσσια ετούτος εδώ με τς ιδέες τ’»… μουρμούρισε ένας άλλος πιο κείθε.  
          Είπε κι άλλα πολλά ο καημένος ο Λευτεράκης. Σοβαρά πράγματα που αν γινόταν πράξη έστω και τα μισά από αυτά θα άλλαζε η φυσιογνωμία του χωριού, όλοι θα είχαν να ωφεληθούν και το κυριότερο θα γύριζε πίσω η νεολαία, που τώρα γυρόφερνε στις καφετέριες και σπαταλούσε τη ζωή της αλλάζοντας πίστες στα βιντεοπαιχνίδια! 
          Κι εκεί που περίμενε το χειροκρότημα και την επιβράβευση ο έρμος ο Λευτέρης Λευτεράκης σηκώνεται από την καρέκλα του ο Καραμπάμπαλης με τη μουστάκα, μια παλιά καραβάνα της πολιτικής και τον ρώτησε σε άπταιστη ντοπιολαλιά:
          «Και τι μπορείς να κανς εσύ για μένα κυρ Λευτέρη μ’ που ‘χω μια κόρη π‘ κάθεται σπιτ’ γιατί δεν τν παίρν στη δλειά ο Σλαβενίτς;
          Ο Λευτεράκης τα ‘χασε, έμεινε άφωνος! Τόση ώρα μάλλιασε η γλώσσα του να τους λέει πώς θα βγει το χωριό από την απομόνωση, πώς θα αποκτούσε αξία η περιουσία τους, πώς θα γύριζαν πίσω οι νέοι και οι νέες, κι ετούτος εδώ σκεφτότανε πώς θα έβαζε την κόρη του υπάλληλο στο σούπερ μάρκετ!
          «Έχουμε υποβρύχιο και για παιδιά και για μεγάλους»… ακούστηκε ξανά η φωνή του καφετζή.
          «Έλα να κάτσεις στο τραπέζ’ να σε κεράσουμε ένα τσίπρου και να δούμε τι μπορείς να κάνς για μας» τον προσκάλεσε ο Καραμπάμπαλης και τράβηξε στο πλάι ένα κάθισμα!
         Μαζεύτηκαν ένα κουβάρι και οι άλλοι γύρω από το τραπέζι του Καραμπάμπαλη, τώρα που θα άκουγαν κάτι πραγματικά ενδιαφέρον...
         Την επομένη ο Λευτέρης Λευτεράκης αφού το χώνεψε καλά πως δεν είχε τα απαραίτητα προσόντα γι αυτή τη δουλειά, απέσυρε την υποψηφιότητά του και τρύπωσε στο πρώτο σούπερ μάρκετ που βρέθηκε μπροστά του. Αγόρασε ένα κουτί βανίλια και πήγε σπιτάκι του να φτιάξει ένα υποβρύχιο και να αναπολήσει τα ξέγνοιαστα, τα ευτυχισμένα παιδικά του χρόνια!  
 
Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Ο SANTA CLAUS ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ

            Στο εργαστήρι του Santa Claus παρατηρείται τις τελευταίες μέρες μεγάλη αναστάτωση. Βέβαια αυτό είναι γνωστό φαινόμενο, καθότι ο Santa με τους βοηθούς του, τα ξωτικά, παλεύουν να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους πριν την ανατολή κάθε νέας χρονιάς. Δηλαδή να προετοιμάσουν το έλκηθρο, να κατασκευάσουν τα παιχνίδια που παρήγγειλαν τα παιδιά και όταν αυτά ζωντανέψουν, να μπουν στον τεράστιο σάκο του Santa, για να αρχίσει το υπέροχο ταξίδι της διανομής στα πέρατα του κόσμου!   

Ωστόσο τη φετινή χρονιά η κατάσταση ξεπέρασε κάθε προηγούμενο! Αφενός τα γράμματα, τα email, τα μηνύματα στο messenger, στο viber, στην προσωπική ιστοσελίδα του Santa και στους λογαριασμούς του facebook του instagram κ.λ.π., είχαν πολλαπλασιαστεί σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές και αφετέρου όλα τα παιχνίδια - κυρίως τα ηλεκτρονικά - που περιείχαν ακραία βία, απρεπή εκφορά λόγου, τρομακτικά τατουάζ και αναφορές σε εξαρτησιογόνες ουσίες, έπρεπε να αντικατασταθούν με παρόμοια παραδοσιακά που να έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα, ώστε να προστατευτούν τα παιδιά από τους κερδοσκόπους.  

-       Απλά, δεν θα προλάβουμε! γκρίνιαξε ένα ξωτικό. Ο πληθυσμός της γης ξεπέρασε εδώ και καιρό τα οκτώ δισεκατομμύρια και πάει για τα εννιά ολοταχώς! Πρέπει να βρούμε μία λύση ή μία δικαιολογία για τα παιδιά που δεν θα πάρουν φέτος δώρο!   

-       Να τα φορτώσουμε στην κλιματική αλλαγή, πρότεινε ένα άλλο!  

-       Να πούμε πως κολλήσαμε covid, πρόσθεσε ένα τρίτο ξωτικό, το πιο τεμπέλικο!

Ο Santa, όσην ώρα τα ξωτικά προσπαθούσαν να βρουν μια πειστική δικαιολογία, έστεκε αμίλητος και σκεπτικός! Τελικά το αποφάσισε!

-       Θα ζητήσουμε βοήθεια από τον ΠΟΕ, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, είπε θριαμβευτικά! Είμαι σίγουρος πως αυτοί θα βρουν τη λύση!

Την επομένη κιόλας, κατέφθασε με την πρωινή ταχυμεταφορά ένα τεράστιο κουτί ίσα με το μπόι του Santa Claus και από μέσα ξεπετάχτηκε ένα ρομπότ ίδιος κι απαράλλαχτος ο Santa! Έγραφε στην κάρτα που κρεμόταν από την άκρη του σκούφου του: «Όνομα: Santa Robot, κατηγορία Α+++, προηγμένης τεχνητής νοημοσύνης με ανθρώπινη σκέψη και ανθρώπινη μορφή. Πατήστε τρεις φορές τη μύτη του για έναρξη»!

Ο Santa Claus το κοίταξε με καχυποψία! Το Santa Robot, πήρε μπροστά με την πρώτη: «Πιάνω αμέσως δουλειά, αρχίζω με την επιθεώρηση των παιχνιδιών! Εσείς μην κάνετε τον κόπο. Χο Χο Χο Χο είπε αυτό και έξυσε δύο φορές με την παλάμη του τη μύτη»!

Ο Santa Claus κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. «Δεν είναι κόπος για μας, είναι καθήκον», του απάντησε αυστηρά, χωρίς να μπορέσει να κρύψει την αντιπάθεια που ένοιωθε για το ρομπότ με την πρώτη. «Αλλά τι ξέρεις εσύ από ευθύνες και καθήκον. Είσαι γεμάτος βίδες, γρανάζια, αλγόριθμους και σιλικόνες»!

-       «Μην ανησυχείς, απλά θέλει να σε βοηθήσει», του απάντησαν την επομένη στο τηλέφωνο από τον ΠΟΕ, όταν τους πήρε να τους ζητήσει να το αντικαταστήσουν με άλλον βοηθό, γιατί το S. Robot έκλεψε από το γραφείο του τα κλειδιά της αποθήκης παιχνιδιών και τα επιθεωρούσε χωρίς να έχει σχετική άδεια. «Άφησέ το να κάνει όπως ξέρει τη δουλεία του και δίνε του πρωτοβουλίες, του είπαν. Ο οργανισμός βασίζει πολλά στα ρομπότ τεχνητής νοημοσύνης της κλάσης του Santa Robot».

Ο Santa Claus όμως δεν ικανοποιήθηκε με την απάντηση των υπευθύνων του ΠΟΕ. Εξακολουθούσε να έχει ενδοιασμούς για τις προθέσεις της μηχανής που του φορτώσανε .

 Ο ίδιο απόγευμα, πήρε το έλκηθρό του και βγήκε στον καθαρό αέρα να σκεφθεί πώς να αντιμετωπίσει την κατάσταση, όταν μια μεγάλη χιονόμπαλα ξεκόλλησε από μια κορυφή και κόντεψε τον γκρεμοτσακίσει μαζί με το έλκηθρο σε μια απόκρημνη ρεματιά!

-       Ένα, Χο! Χο! Χο! Χο! ακούστηκε πίσω από κάτι βράχια!

            Λίγο αργότερα, ο Santa Claus κάθισε στο γραφεί του να γράψει μια αναφορά του συμβάντος προς τον ΠΟΕ και να ζητήσει την άμεση αντικατάσταση αυτού του ύπουλου ρομπότ. Τότε χτύπησε η πόρτα και εμφανίστηκε η μηχανή κρατώντας στα χέρια ένα κουτί μελομακάρονα και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. «Αυτά κέρασμα από μένα, για να πιεις στην υγεία μου αφεντικό», είπε ο S. Robot και έξυσε δύο φορές με την παλάμη του τη μύτη.

            «Αναθεματισμένη μηχανή», είπε από μέσα του ο καλοκάγαθος Santa. Η μηχανή όμως συνέχισε.

-       Τα παιδιά την σήμερον ημέρα είναι πολύ έξυπνα και μπορούν να διακρίνουν τους κινδύνους που κρύβουν τα κακόβουλα παιχνίδια αφεντικό. Κι εμείς θα πρέπει να τα αφήνουμε ελεύθερα να τα αξιολογούν και να αποφασίζουν τα ίδια ποια πρέπει να παίζουν και ποια να παραμερίζουν. Να βγάζουνε και οι κατασκευαστές των παιχνιδιών κάνα φράγκο παραπάνω, για να παράγουν όλο και πιο εντυπωσιακά παιχνίδια και να παίρνουν μεγαλύτερη χαρά τα παιδιά όταν τους τα μοιράζεις κάθε πρωτοχρονιά.

-       Ανάθεμά την ώρα που σε φορτώθηκα εδώ πέρα αναθεματισμένη μηχανή! άστραψε και βρόντηξε o Santa Claus. Αλλά τι ξέρετε εσείς οι μηχανές από ανθρωπιά; Μόνο να μετράτε και να υπολογίζετε με την τεχνητή νοημοσύνη σας, εξισώσεις και λογαρίθμους. Τίποτε δεν ξέρετε από συναίσθημα, από αγάπη, από υψηλές αξίες και ιδανικά! Τίποτε! Ούτε και πρόκειται ποτέ να μάθετε γιατί απλά δεν είστε τίποτε περισσότερο από υπολογιστικές μηχανές. Μηχανές αποθήκευσης πληροφοριών που σας δίνει ο κατασκευαστής σας για να σας εκμεταλλεύεται και να τα κονομάει. Τα παιδιά του κόσμου είναι το αύριο της ανθρωπότητας και όχι οι μηχανές. Και τα παιδιά θα πρέπει να τα προστατεύουμε, γιατί αυτά μόνο μπορούν να δημιουργήσουν ένα αισιόδοξο μέλλον! Αύριο κιόλας το πρωί, θα πάρω τηλέφωνο τον ΠΟΕ να έρθουν να σε παραλάβουν στο πακέτο. Να μου φέρεις αμέσως τα κλειδιά των αποθηκών με τα παιχνίδια. Και σταμάτα επιτέλους αναιδέστατε να ξύνεις όλη την ώρα τη μύτη σου με την παλάμη!

Την επομένη το πρωί ο Διευθύνων σύμβουλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, δέχθηκε από τη Λαπωνία ένα βιντεομήνυμα στο οποίο εμφανιζόταν ο Santa Claus να κάθεται αναπαυτικά στο γραφείο του και να του λέει πίσω από την κατάλευκη γενειάδα του:

-       Καλημέρα από την παγωμένη Λαπωνία, πήρα να σας αναφέρω ότι το ζήτημα που είχε δημιουργηθεί με το ρομπότ που μου στείλατε, διευθετήθηκε σύμφωνα με τις οδηγίες σας. Τα παιχνίδια είναι έτοιμα και θα τα πάρουν τα παιδιά στην ώρα τους, όπως ακριβώς τα ζήτησαν στα γράμματά τους και το επιθυμεί ο ΠΟΕ.

            Ο Διευθύνων σύμβουλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, έτριψε τα χέρια του από χαρά!

            Ο Santa, έξυσε δυο φορές με την παλάμη του τη μύτη και γέλασε μηχανικά! Χο! Χο! Χο! Χο!

 

Καλά Χριστούγεννα, ευτυχισμένο το 2024!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας  

 

ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

 

Ο πρώην υπουργός, πετάχτηκε σαν ελατήριο από το κρεβάτι, αφήνοντας μόνη πάνω στα σατέν σεντόνια τη συντρόφισσα σύντροφό του να ροχαλίζει, με τον τρόπο που μόνο μια συντρόφισσα σύντροφος ξέρει να το κάνει ύστερα από μια εξαντλητική κρεβατομουρμούρα.

«Δεν μου φτάνανε οι εφιάλτες που έχω μετά την ψηφοφορία που έβγαλε τον νέο αρχηγό, έχω και τη γκρίνια της από πάνω», αντήχησε πνιγμένη πίσω από τα σφιγμένα του δόντια, η φωνή του πρώην υπουργού. «Αυτή η γυναίκα δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει ότι είναι άλλο πράγμα να κυβερνάς και άλλο να έχεις την εξουσία. Την κυβέρνηση σου τη δίνει ο κυρίαρχος λαός, ενώ… την εξουσία την παραλαμβάνεις στα χαρτιά από το τους ρεπουμπλικάνους του Τέξας και την παραδίνεις στους δημοκρατικούς της Σίλικον Βάλεϊ, στην Καλιφόρνια»!

Κοίταξε απελπισμένος το ρολόι που φώτιζε στο κομοδίνο! Έγραφε 2:47 μετά τα μεσάνυχτα. «Πάει, πέρασαν ανεπιστρεπτί εκείνες οι ξέγνοιαστες εποχές που κυβερνούσαμε και ρίχναμε ομαδικά τους ύπνους μας πάνω στα έδρανα του κοινοβούλιου», σκέφτηκε.

«Θα πάω στο γραφείο να διαβάσω το “Κεφάλαιο” για να συνέλθω», αποφάσισε τελικά, και κρέμασε πάνω του νωχελικά τη ρόμπα με το σφυροδρέπανο, με τον τρόπο που μόνο οι πρώην υπουργοί της αλλαγής και της προόδου ξέρουν να κρεμάνε. Ύστερα, σύρθηκε προς το γραφείο του στην άλλη άκρη της πολυτελέστατης βίλας που κονόμησε από τους κόπους και τις θυσίες του… κυρίαρχου λαού.

 «Μετά από τις τελευταίες εξελίξεις στο κόμμα, η πιθανότητα να γίνω από “πρώην” ο “επόμενος” όλο και απομακρύνεται», μουρμούρισε αποκαμωμένος και κάθισε βαριά πάνω στην ενισχυμένη πολυθρόνα του, κάτω από τη ξεθωριασμένη από τα χρόνια αφίσα του Τσε.

Αυτή την αφίσα, όπου και να πήγε όπου κι αν βρέθηκε, την έπαιρνε πάντα μαζί του ο πρώην υπουργός, πακέτο, με την κορνιζαρισμένη ακουαρέλα του Ιωσήφ.

Από τα φοιτητικά του ακόμα χρόνια, τον ενέπνεε η ορμή και η επαναστατικότητα του Γκεβάρα και δεν τον αποχωρίστηκε ποτέ. Ούτε και τώρα σκέφτεται να τον προδώσει, παρότι πιέζεται από εκείνους τους εκσυγχρονιστές συντρόφους που τον έχουν αποκηρύξει, υποστηρίζοντας στις κατ΄ ιδίαν ιδεολογικές τους αναζητήσεις ότι θα έπρεπε ο Τσε να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (κατά την αμερικάνικη έκφραση που καθιέρωσε στην Ελλάδα ο Ανδρέας), γιατί οι καιροί και οι καταστάσεις άλλαξαν, και πλέον οι ομοφυλόφιλοι δεν θεωρούνται υποπροϊόν του καπιταλισμού, ούτε διώκονται όπως συνέβαινε παλιά στην εποχή του ορθόδοξου κομμουνισμού, που τους έχωναν μέχρι θανάτου στα μπουντρούμια της Κούβας και της Σοβιετίας.

Έκανε να πιάσει από τη βιβλιοθήκη τον έκτο τόμο από το κεφάλαιο του Μαρξ, αλλά την προσοχή του τράβηξε ένα σημείωμα που του είχε αφήσει πάνω στο γραφείο ο Παύλος, ένας πάντα καλά πληροφορημένος παρατρεχάμενος του πάλαι ποτέ υπουργείου του. Το ξεδίπλωσε όλος περιέργεια. Είχε γραμμένες πάνω στο λευκό χαρτί δυο μόνο λέξεις: «Σκοτεινό Διαδίκτυο».

Τις είχε ακούσει ξανά αυτές τις δύο λέξεις σε μία μάζωξη στο παραθαλάσσιο φτωχόσπιτο που νοίκιαζε ο τέως αρχηγός δίπλα στο ιερόν ακρωτήριον που έλεγε ο Όμηρος. Αυτό το φτωχόσπιτο, παρεμπιπτόντως, έστεκε ακριβώς απέναντι από τα κότερα των εφοπλιστών, με τα οποία μυήθηκαν στο γιώτινγκ οι εκπρόσωποι του ηθικού πλεονεκτήματος.

Τους είχε πει τότε ο παλιός αρχηγός, χωρίς ωστόσο να δώσει κανείς τους την πρέπουσα σημασία, πως εκτός από το διαδίκτυο που ξέρουμε όλοι, υπάρχει παράλληλα κάτω από αυτό, και το «Σκοτεινό Διαδίκτυο». Εκεί, με τη βοήθεια κάποιου ειδικού λογισμικού, συναγελάζονται χωρίς να προδίδεται η ταυτότητά τους, αρρωστημένοι και διεστραμμένοι άνθρωποι που διακινούν παιδική πορνογραφία και ικανοποιούν κάθε άλλου είδους ανώμαλες επιθυμίες. Εκεί, όποιος θέλει, μπορεί να αγοράσει ναρκωτικά και να προμηθευτεί περίστροφα από πεντακόσια δολάρια και πολεμικά όπλα από ένα χιλιάρικο. Εκεί βρίσκεται ο χώρος που επιδίδονται κάποιες περίεργες εταιρείες και ΜΚΟ, στο να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις, να αλλοιώνουν τα εκλογικά αποτελέσματα. Εκεί, τους είχε διαφωτίσει με νόημα ο τέως, μπορεί κάποιος επιχειρηματίας ή πολιτικός να κρύψει χρήματα, χωρίς να εντοπίζεται από τους μηχανισμούς δίωξης του οικονομικού εγκλήματος!

Ο πρώην υπουργός κοίταξε ασυναίσθητα προς την υδατογραφία του Ιωσήφ που έστεκε αγέρωχος στον απέναντι τοίχο. Το άγριο βλέμμα του τον ανατρίχιασε, με τον τρόπο που μόνο το βλέμμα του Στάλιν σε έκανε να ανατριχιάζεις.  

Τους είχε προειδοποιήσει έμμεσα ο τότε αρχηγός, που μάθαινε πολύ σπουδαία πράγματα στα ταξίδια που έκανε στην Κούβα, στη Βενεζουέλα, στα λόμπυ, στο City of London και στους Rothschild και L’Oreal των Παρισίων, πως η ιδεολογία τους είναι πια ξεπερασμένη και πως το κόμμα έπρεπε να μεταλλαχθεί, να πετάξει από πάνω του την σοσιαλιστική ντροπή και την ρετσινιά του ξεπεσμένου υπαρκτού κομουνισμού, που τώρα πια είναι ανύπαρκτος σε όλες τις προοδευμένες κοινωνίες του ελεύθερου Δυτικού κόσμου.

Ο πρώην υπουργός κοίταξε ασυναίσθητα προς την ξεθωριασμένη αφίσα του Τσε. Του φάνηκε απογοητευμένος, με τρόπο που ποτέ κανένας ήρωας των νεανικών του χρόνων δεν ήξερε να απογοητεύεται.   

Και για να το πετύχουν αυτό, θυμήθηκε πως επέμενε ο τότε αρχηγός του, το κόμμα χρειαζόταν έναν νέο αρχηγό! Να είναι αυτοδημιούργητος, πλούσιος, όμορφος, αρρενωπός, καλογυμνασμένος που όμως να αγαπάει - στ’ αλήθεια και όχι στα ψέματα όπως εμείς - τα ασθενή φύλα και να παρουσιάζεται προστάτης των αδύναμων και του περιθωρίου! Να έχει απαραιτήτως εκπαιδευτεί στις ΗΠΑ σύμφωνα με τα αμερικανικά πρότυπα, και να έχει υιοθετήσει συμπεριφορές, στάσεις και αξίες του αμερικανικού πολιτισμού, ώστε να είναι σε θέση να υποστηρίζει αποτελεσματικά τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή!   

Ο πρώην υπουργός κοίταξε ασυναίσθητα προς την ξεθωριασμένη αφίσα του Τσε. Εκείνη όμως είχε πέσει στο πάτωμα και την μασουλούσε ο σκύλος του πρώην υπουργού, με τον τρόπο που μόνο ο σκύλος ενός πρώην υπουργού ξέρει να μασουλάει!

Ο Πρώην υπουργός, παρά το ασήκωτο από τα παραπανήσια κιλά κορμί του, πετάχτηκε σαν ελατήριο από την πολυθρόνα του. Άρπαξε από το γραφείο του το συνδεδεμένο με το ίντερνετ δωρεάν λάπτοπ που του είχε παραχωρήσει η πατρίδα, το πέταξε με λύσσα στο πάτωμα και άρχισε να το ποδοπατάει με τον τρόπο που μόνο ένας πρώην υπουργός ξέρει να ποδοπατάει την εξουσία και τα οφίτσια που του προσφέρει ανοήτως η πατρίδα!   

 Γιάννης Β. Δεβελέγκας

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρόν κείμενο, είναι προϊόν μυθοπλασίας και οπωσδήποτε δεν αναφέρεται σε χώρα πολιτισμένη, αξιοπρεπή και ανεξάρτητη. Τυχόν ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις, αν υπάρχουν, είναι τελείως συμπτωματικές, με τον τρόπο που μόνο σε μια τέτοια χώρα θα μπορούσαν να είναι.

 

ΗΠΕΙΡΟΣ, ΚΟΡΗ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΘΕΩΝ…

            

           Ο Ηπειρώτης ποιητής, Κώστας Τζίμας, σημειώνει σε ένα ποίημά του που υμνεί την απελευθέρωση της πόλεως των Ιωαννίνων από τον τουρκικό ζυγό: «Ήπειρος μάνα της φειδούς και της υπομονής, κόρη ηρώων και Θεών των ημιθέων γης…».
           Κατά πόσον ωστόσο θα μπορούσε η Ήπειρος να χαρακτηρισθεί «κόρη ηρώων και Θεών»; Την απάντηση μου την έδωσε ένας γέροντας με γραμματικές γνώσεις Δευτέρας Τάξεως του Δημοτικού, όταν, πριν πολλά χρόνια, συναντηθήκαμε τυχαία ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στην Αρίστη Ιωαννίνων. Απάντηση που επιβεβαίωσα αργότερα σε ξένη βιβλιογραφία, μιας και ελαχιστότατοι σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς και μελετητές είχαν ασχοληθεί ως τότε με την ελληνική μυθολογία, και οι δικές μου γνώσεις από το σχολείο ήταν ελλιπέστατες:
           «Για να βρούμε πώς πήρε το όνομά της η Ήπειρος, είπε βαθυστόχαστα ο γέροντας, πρέπει να ακολουθήσουμε τα βήματα του Κάδμου, του πρίγκιπα της Φοινίκης! Όλα αρχίζουν τη μέρα που ο Δίας παρουσιάστηκε με την μορφή λευκού ταύρου και έκλεψε την πριγκιποπούλα Ευρώπη από τη Σιδώνα! Ο πατέρας της, βασιλιάς Αγήνωρ, κάλεσε αμέσως τους τέσσερις γιούς του και τους πρόσταξε να τη φέρουν πίσω! Τα τρία αδέρφια γρήγορα εγκατέλειψαν την προσπάθεια και μόνο ο Κάδμος έμεινε αποφασισμένος να παλέψει με θεούς και δαίμονες για να τη φέρει πίσω. Έτσι, περιπλανώμενος, βρέθηκε ένα ξημέρωμα στα πυκνά δάση της Κιλικίας.
           Λίγα μόλις βήματα από εκεί που στεκόταν ανυποψίαστος ο Κάδμος, το φοβερό τέρας Τυφωέας με τα διακόσια χέρια και τα εκατό περιτριγυρισμένα από φίδια κεφάλια του, είχε τυλιχθεί γύρω από τον ανήμπορο να αντιδράσει Δία, καθώς του είχε αφαιρέσει από τα χέρια και τα πόδια τα νεύρα!
           Τι είχε όμως συμβεί;
           Μια μέρα που ο Δίας γυρόφερνε την παρθένα Πλουτώ, η Γή που παραδοσιακά έπαιρνε εκδίκηση για όλα τα θύματα των Ολυμπίων Θεών, φώναξε τον γιο της Τυφωέα - ένα μοχθηρό αρχέγονο πλάσμα - και του είπε ότι είναι ευκαιρία να κλέψει τους κεραυνούς του Δία, καθότι αυτός όταν μπερμπάντευε παρουσιαζόμενος ως ταύρος ή αετός ή κύκνος ή χρυσή βροχή, άφηνε τους κεραυνούς του πίσω από έναν βράχο στον Όλυμπο. Έτσι λοιπόν ο Τυφωέας έκλεψε τους κεραυνούς του Δία, έγινε παντοδύναμος και έσυρε τον πρώτο τη τάξει θεό του Ολύμπου στην σπηλιά του στην Κιλικία.
           Όταν ο Κάδμος αντίκρισε ξαφνικά την φρικιαστική αυτή εικόνα, δεν έχασε την ψυχραιμία του! Εκμεταλλεύτηκε τη γνώση και την πονηριά που είχε για να τιθασεύσει το τέρας. Του υποσχέθηκε πως θα του εκμυστηρευόταν το μυστικό της σωστής μουσικής που του είχε διδάξει ο ίδιος ο Απόλλωνας, αρκεί να του έδινε μερικά νεύρα για να φτιάξει την χαλασμένη του λύρα! Ο υπερόπτης και αφελής Τυφωέας δέχθηκε και έδωσε στον Κάδμο τα νεύρα του Δία για να φτιάξει τη λύρα του!
           Τότε ο Κάδμος έβγαλε από τον σάκο του έναν αυλό και άρχισε να παίζει μια μεθυστική μελωδία που βύθισε το τέρας στην απόλαυση και τον ύπνο. Μόλις το τέρας αποκοιμήθηκε για τα καλά, έδωσε τα νεύρα στον Δία, που με τη δέσμη πλέον των κεραυνών δική του, ανέκτησε τις θεϊκές του δυνάμεις και εκσφενδόνισε τον Τυφωέα στα βάθη της γης κάτω από την Αίτνα.
           Ο Δίας για να ευχαριστήσει τον Κάδμο, του έταξε πως θα έπαιρνε γυναίκα του την Αρμονία και θα γινόταν «σωτήρας της αρμονίας του κόσμου», καθώς, αρμονία, σημαίνει το ζεύξιμο των αντιθέτων! Έτσι τώρα ο Κάδμος, στην νέα του περιπλάνηση, αναζητούσε αντί για μία γυναίκα, δύο! Την αδερφή του Ευρώπη και τη μέλλουσα γυναίκα του, τηνΑρμονία.
           Φθάνοντας μια μέρα στη Σαμοθράκη, φιλοξενήθηκε από τον Βασιλιά Αιμάτιο και τη σύζυγό του Ηλέκτρα. Την ώρα του συμποσίου, και καθώς ο Κάδμος όπως συνηθίζετο αφηγείτο την ιστορία του, πλησίασε την Ηλέκτρα ένας νέος με ξανθά σγουρά μαλλιά. Ήταν ο Ερμής! Την τράβηξε παράμερα και της είπε ότι ήταν επιθυμία του Δία, να δώσει την κόρη της Αρμονία σύζυγο στον φιλοξενούμενο. Η Ηλέκτρα που γνώριζε πως η Αρμονία δεν ήταν δικό της παιδί αλλά ήταν καρπός του έρωτα του Άρεως και της Αφροδίτης (της αγριότητας και της τρυφερότητας) που της την είχαν εμπιστευτεί για να τη μεγαλώσει, έπεισε τον Αιμάτιο, κι έτσι ο Κάδμος φεύγοντας από το νησί πήρε μαζί του και την πανέμορφη Αρμονία!
           Ακολούθησαν οι δυο τους πορεία προς τους Δελφούς για να πάρει ο Κάδμος χρησμό από την Πυθία. Εκείνη του είπε πως είναι μάταιο να αναζητά τον ταύρο που δεν τον γέννησε καμία αγελάδα και πως κανείς θνητός δεν μπορεί να τον συναντήσει. Του είπε επίσης να ακολουθήσει τη δαμάλα που θα βρει έξω από τον ναό, και εκεί που αυτή κατάκοπη θα γονατίσει, να κτίσει μια πόλη και το βασίλειό του.
           Έτσι και έγινε, η αγελάδα σταμάτησε από την κούραση στην περιοχή της Τανάγρας που εκείνη την εποχή καλυπτόταν από παρθένα δάση. Εκεί έκτισε ο Κάδμος τη Θήβα με επίκεντρο το παλάτι του και γύρω από αυτό χαραγμένη την γεωμετρία των ουρανών με πολύχρωμες πέτρες από τον Κιθαιρώνα και τον Ελικώνα που σχημάτιζαν τους πλανήτες! Ακολούθησαν οι γάμοι.
           Στους γάμους του Κάδμου και της Αρμονίας κατέβηκαν όλοι οι θεοί του Ολύμπου και βέβαια πρώτοι και καλύτεροι οι Άρης και Αφροδίτη, οι γονείς της Αρμονίας! Από τον γάμο απέκτησαν τέσσερις κόρες, την Αγαύη, την Σεμέλη, την Ινώ και την Αυτονόη. Η Αγαύη παντρεύτηκε τον σπαρτό Εχίνοα και απέκτησαν τον Πενθέα και την Ήπειρο. Όταν ο Πενθέας έγινε βασιλιάς της Θήβας αμφισβήτησε τον Διόνυσο ως θεό, με αποτέλεσμα να τον σκοτώσουν οι ακόλουθες του Διονύσου, Μαινάδες («Βάκχαι» του Ευριπίδη) και συγκεκριμένα η ίδια του η μητέρα η Αγαύη μέσα στον παραλογισμό των διονυσιακών τελετουργικών.
           Μετά από αυτά τα τραγικά γεγονότα ο Κάδμος με την Αρμονία και την εγγονή τους Ήπειρο, έχοντας μαζί τους την τέφρα του Πενθέα, εγκατέλειψαν τη Θήβα και εγκαταστάθηκαν βόρεια. Η Ήπειρος πέθανε στη Χαονία και έτσι, όλη η ορεινή περιοχή που την κατοικούσαν οι Χάονες, οι Θεσπρωτοί και οι Μολοσσοί, ονομάστηκε ΗΠΕΙΡΟΣ»!
           Μου είπε κι άλλα ο γέροντας για τον Δωδωναίο Δία, για τη Διώνη, για την κοινή καταγωγή των Κρητών (Μίνωες) και Ηπειρωτών (Δωδωναίοι) για την προγιαγιά της Ευρώπης, την Ιώ, που χάρισε το όνομά της στο Ιόνιο πέλαγος!
           Κάποια στιγμή κοίταξε το ρολόι του, η ώρα ήταν περασμένη. Ούτε που καταλάβαμε πως πέρασε! Πριν χωριστούμε, με πήρε από κάτω η περιέργεια και τον ρώτησα από πού είχε αποκτήσει όλη αυτή τη γνώση! Αυτός, τράβηξε με το χέρι που κρατούσε το κεχριμπαρένιο του κομπολόι την κουρτίνα που έκρυβε το διπλανό παράθυρο. Και κοιτάζοντας προς τον καθαρό από σύννεφα ουρανό που εκείνη την ώρα νύχτωνε για να σχηματιστούν επάνω του τ’ άστρα και οι αστερισμοί, ψιθύρισε: «Απ’ τους παλιούς»!
 
Γιάννης Β. Δεβελέγκας              

ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΟΥ

 

                Ο φυσικός θάνατος του τέως βασιλέως των Ελλήνων Κωνσταντίνου και τα επικριτικά - επιτιμητικά σχόλια που ακολούθησαν το γεγονός, από τους πάσης φύσεως κατέχοντες την αποκλειστικότητα της γνώσης και της ορθής γνώμης Ελλήνων του ανύπαρκτου βιογραφικού, έφεραν στο μυαλό μου ένα περιστατικό που εξελίχθηκε πριν αρκετά χρόνια στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.
           Ένα περιστατικό που ποτέ δεν θα απασχολήσει την πολιτική ιστορία του τόπου και που ελάχιστοι από τους παρευρισκόμενους συντελεστές και θεατές εκείνης της παράστασης θα το θυμούνται, καθόσον το έργο του Αριστοφάνη που παιζόταν εκείνο το απόγευμα, ήταν ένας συμβιβασμός των διοργανωτών για να κοπούν εισιτήρια. Να έχουν δηλαδή εισπρακτική επιτυχία, προσελκύοντας το φανατικό κοινό των αστέρων της τηλεόρασης, κάνοντας βέβαια έκπτωση στην αξία του έργου του Αριστοφάνη που σε πολλά σημεία μετατράπηκε από τον σκηνοθέτη σε φαρσοκωμωδία ώστε να καλυφθούν οι υποκριτικές αδυναμίες του πρωταγωνιστή!
           -            Η χυδαιότητα της κίνησης, επικράτησε της ωραιότητας και της δηκτικότητας του αριστοφανικού λόγου, σχολίασε εύστοχα κάποιος θεατής μετά το πέρας της παράστασης!
           -            Προσβολή για τον ιερό χώρο, συμπλήρωσε κάποιος άλλος, μη αποφεύγοντας τη σύγκριση με τις τεράστιες προσωπικότητες του Αλέξη Μινωτή, της Μαρίας Σκούντζου και του Θύμιου Καρακατσάνη που πέρασαν από αυτόν τον χώρο! Ακόμη και του Κώστα Βουτσά, που στις «Σφήκες» είχε δώσει παλιότερα ρεσιτάλ ερμηνείας!
           -            Καλύτερα να αποφεύγονται οι συγκρίσεις, συμπλήρωσε ένας τρίτος που αποχωρούσε με σκυμμένο το κεφάλι.  
           Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, λίγα μόλις λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση, εμφανίστηκε στην είσοδο ο τέως βασιλέας Κωνσταντίνος συνοδευόμενος από άλλους δύο κυρίους. Ήταν η ώρα που το… θεατρόφιλο τηλεκοινό είχε ήδη κατακλύσει τα διαζώματα του υπαιθρίου θεάτρου, είχε στρογγυλοκαθίσει επάνω στις ιερές πέτρες, σχολίαζε μεγαλοφώνως, τσαλάκωνε με θόρυβο τις συσκευασίες από τα φουντούνια, συνέθλιβε μέσα στις παλάμες του τα αλουμίνια από τα αναψυκτικά πριν τα πετάξει… χαμαί και έσβηνε τα αποτσίγαρα πάνω στις πέτρες που καθόταν κάποτε ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής και βέβαια ο ίδιος ο Αριστοφάνης!
           Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο αριστοφανικός (τρομάρα του) πρωταγωνιστής, που προφανώς είχε ενημερωθεί σχετικά, εμφανίστηκε αστραπιαία στο κέντρο της σκηνής και δήλωσε προς τους έκπληκτους αρχικά θεατές, πως ο τέως βασιλεύς ήταν ανεπιθύμητος! Λες και του ανήκε το θέατρο και ο χώρος! Ακολούθησαν, ένα άνευ προηγουμένου υβρεολόγιο εκ μέρους του αστέρα την TV κατά της βασιλείας και του τέως βασιλέως προσωπικώς και βέβαια ο συντονισμένος έξαλλος αλαλαγμός του όχλου των επάνω διαζωμάτων. Της κοινώς λεγόμενης γαλαρίας! Ή αλλιώς κερκίδας… «Άρον άρον σταύρωσον αυτόν».
           Κάποιος παραδίπλα έφτυσε και μετά ρεύτηκε με θόρυβο τον αφρό της μπύρας που κατάπινε. Ίσως εδώ να κάνω λάθος και να αδικώ τον άνθρωπο! Μπορεί πρώτα να ρεύτηκε και μετά να έφτυσε! Να με συγχωρήσετε που δεν θυμάμαι τη σειρά! Απολογούμαι!
           -            Τι συμβαίνει; Με ρώτησε απορημένο ένα ζευγάρι ξένων που κάθονταν ακριβώς πίσω μου.  
           -            Τίποτε το σπουδαίο, τους καθησύχασα,  είναι μέρος της παράστασης!
           Δεν δόθηκε συνέχεια!
           Ο εκλιπών, αγνόησε τις ύβρεις και κάθισε στη θέση του αφού πρώτα χαιρέτησε δια νεύματος της κεφαλής τους ελάχιστους στις θέσεις των επισήμων που τον χειροκρότησαν δειλά. Στο τέλος μάλιστα της παράστασης, παραδίδοντας μαθήματα ήθους και μεγαλοψυχίας, σηκώθηκε και χειροκρότησε θερμά ηθοποιούς και σκηνοθέτη που υποκλίνονταν μπροστά στο κοινό τους. 
            Εάν σε αυτό το σημείο κάποιος έχει απορίες και αναρωτιέται γιατί αυτό το περιστατικό έχει το ενδιαφέρον και τη σημειολογία του, θα πρέπει να ρωτήσει κάποιον «ειδικό», εγώ, αδυνατώ να του απαντήσω! Για την ιστορία μόνο θα αναφέρω πως ο εν λόγω δημοφιλής ηθοποιός (ήθος + ποιός) - που σήμερα σύρεται στα δικαστήρια κατηγορούμενος για κακουργηματικές πράξεις σε βάρος συναδέλφων του - επανήλθε τα τελευταία χρόνια στον ιερό χώρο του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου ως πρωταγωνιστής και ως σκηνοθέτης!

 Γιάννης Β. Δεβελέγκας

   

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ (Τα πέντε κλειδιά)

 

            Αυτή η ιστορία, δεν είναι αληθινή! Είναι προϊόν μυθοπλασίας, ένα παραμύθι για παιδιά και για μεγάλους, όπως όλα τα άλλα παραμύθια που γράφονται και λέγονται αυτές τις γιορτινές μέρες και που, κατά έναν περίεργο τρόπο, ζωντανεύουν μέσα στις καρδιές μας σαν από θαύμα!

            Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό και φτωχικό χωριουδάκι χτισμένο στις όχθες ενός ποταμού που διέσχιζε με τα ήρεμα νερά του μια πανέμορφη καταπράσινη κοιλάδα, ζούσε ο μικρός Λευτέρης, για τον οποίο θα μιλήσουμε στη συνέχεια.

Όπως ακριβώς τα νερά του ποταμού, ήρεμα κυλούσε και η ζωή των ανθρώπων που ήταν όλοι τους χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι. Ήταν ολιγαρκείς και κυρίως ευσεβείς προς τους προγόνους τους και τον Θεό. Ξεχώριζαν από τους άλλους κατοίκους των γύρω χωριών, καθώς αγαπούσαν με πάθος τη μάθηση, την πατρίδα και τις παραδόσεις τους!

Όμως, ο μεγάλος άρχοντας της περιοχής που ήταν άπληστος και θεωρούσε ότι όλοι και όλα πάνω στη γη του ανήκαν, δεν έβλεπε με καλό μάτι αυτό το χωριό γιατί ήταν ανεξάρτητο από τη δική του επιρροή. Αποφάσισε λοιπόν να το υποδουλώσει. Κάλεσε αμέσως σε σύσκεψη τους πιο σκοτεινούς και καταχθόνιους συμβούλους του και τους είπε: «Αυτό το χωριό θα πρέπει να το εξαφανίσουμε»! Όλοι συμφώνησαν.!

Τη δύσκολη αυτή αποστολή την ανέλαβε ο κακός μάγος, ο οποίος έθεσε αμέσως σε εφαρμογή το βδελυρό του σχέδιο, λέγοντας: «Για να τους υποδουλώσουμε, πρέπει να χάσουν οπωσδήποτε την πίστη τους προς τον Θεό. Να χάσουν την αγάπη τους προς την πατρίδα. Να τους διαλύσουμε την παιδεία ώστε να ξεχάσουν την ιστορία, τη γλώσσα και τις παραδόσεις τους. Να γίνουν άπληστοι και να τους σπείρουμε τη διχόνοια και τον φόβο. Μετά, όλα θα είναι εύκολα».

Την άλλη μέρα κιόλας, μεταμφιεσμένος ο μάγος σε μια όμορφη κοπέλα, έφτασε στο χωριό κρατώντας ένα καλάθι με χρυσά μήλα. Κανείς δεν μπόρεσε από τους κατοίκους να αντισταθεί στον πειρασμό και όλοι σχεδόν έσπευσαν να πάρουν ένα μήλο για το σπιτικό τους. Μόλις όμως το άφησαν πάνω στο τραπέζι, χάθηκε από μέσα τους η πίστη στον Θεό. Την επόμενη μέρα ήρθε πάλι η ίδια κοπέλα με το καλάθι γεμάτο χρυσά μήλα που όσοι πήραν και το έβαλαν στο τραπέζι τους μετατράπηκαν με έναν μαγικό τρόπο σε αλαζόνες και εγωιστές. Το ίδιο συνέβη και τις επόμενες μέρες με αποτέλεσμα να γίνουν οι περισσότεροι κάτοικοι δύσπιστοι, φθονεροί, καχύποπτοι, αγενείς, σκληροί. Σιγά – σιγά, όλους τους κυρίευσε η απληστία, ο φόβος, η απόγνωση και η απελπισία.

Ο μάγος τότε παρουσιάστηκε στον μεγάλο άρχοντα και ανέφερε:  «Άρχοντά μου η επιθυμία σου έγινε πραγματικότητα. Αυτοί οι χωριάτες τώρα είναι έτοιμοι να σε προσκυνήσουν».

Του φθονερού όμως αυτού μάγου, του διέφυγαν δυο σημαντικές λεπτομέρειες! Πρώτον ότι πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και δεύτερον ότι τα μαγικά χρυσά του μήλα δεν είχαν μπει σε όλα τα σπίτια. Κάποιοι είχαν βαθιά πίστη στον Θεό και στις σταθερές αξίες τους, και αντιστάθηκαν στους πειρασμούς. Ανάμεσα σε αυτούς, ήταν και η οικογένεια του Λευτέρη.  

Την παραμονή των Χριστουγέννων, την ώρα που οι χωρικοί είχαν γεμίσει τον κεντρικό δρόμο γύρω από την πλατεία για να μεριμνήσουν για το γιορτινό τραπέζι, συνέβη κάτι το ασυνήθιστο! Ένας παράξενος γεράκος, θεάθηκε να κατηφορίζει προς το χωριό, ακολουθώντας το μονοπάτι που έφτανε από το ξωκλήσι της Παναγιάς της Γλυκοφιλούσας. Τα παιδία, είπαν πως θα ήταν ο Αϊ-Βασίλης, οι μεγάλοι τον πέρασαν για ζητιάνο, ο αστυνόμος του χωριού τον περιεργάστηκε καχύποπτα από την κορυφή ως τα νύχια, ο τσαγκάρης πρόσεξε τις φαγωμένες από την πεζοπορία σόλες του, ο μπαρμπέρης την απεριποίητη γενειάδα του, ο φούρναρης έβαλε μέσα στον φούρνο τα καλάθια με τις φρατζόλες και τις λιχουδιές που είχε για πούλημα και οι νοικοκυρές σχολίασαν απαξιωτικά τα παλιομοδίτικα και φθαρμένα από τον καιρό ρούχα του.

Ο γεράκος, όταν έφτασε στο κέντρο της πλατείας, κοντοστάθηκε κάτω από τον πελώριο πλάτανο, έβγαλε από τον σάκο που κουβαλούσε στην πλάτη μια μικρή φάτνη με πέντε κλειδαριές στη βάση της, και κάθισε στη ρίζα να ξαποστάσει. Κανείς δεν τον πλησίασε να του μιλήσει, ούτε τον ρώτησαν από πού έρχεται και αν είχε κάποια ανάγκη. Μόνο ο μικρός Λευτέρης πήγε μέσα στο καφενείο, αγόρασε ένα μπουκαλάκι με δροσερό νερό και το προσέφερε στον ηλικιωμένο ταξιδιώτη.

Καθίσανε εκεί οι δυο τους και μιλούσαν μέχρι που σουρούπωσε. Πριν πέσει για τα καλά το σκοτάδι, ο γέρος - που όπως είπε στους γονείς του αργότερα ο Λευτεράκης ήτανε πολύ σοφός - ευχαρίστησε τον μικρό και του έδωσε στο χέρι ένα δερμάτινο σακουλάκι. Του εξήγησε ότι μόνον σε αυτόν θα μπορούσε να το εμπιστευτεί, γιατί είχε αγνή καρδιά. Ύστερα, του ψιθύρισε κάτι στο αυτί και συνέχισε την πορεία του προς άγνωστη κατεύθυνση.

Το σακουλάκι είχε μέσα πέντε κλειδιά, όσες δηλαδή ήταν και οι κλειδαριές στη βάση της μικρής φάτνης. Σύμφωνα με τις οδηγίες, θα έπρεπε ο Λευτέρης να τις ξεκλειδώνει μία-μία πριν να φέξει η άλλη μέρα, ανήμερα των Χριστουγέννων.  

Έτσι κι έγινε. Λίγο πριν τα χαράματα, ο Λευτεράκης, γύρισε στην πρώτη κλειδαριά της φάτνης το κλειδί που έγγραφε «Πίστη». Και τότε, ξαφνικά, άρχισαν μόνες τους οι καμπάνες της εκκλησίας να χτυπάνε χαρμόσυνα. Οι χωρικοί, βγήκαν έντρομοι στο δρόμο, απορημένοι και αγριεμένοι που διακόπηκε ο ύπνος τους. Τότε ο Λευτεράκης έβαλε στην επόμενη κλειδαριά το δεύτερο κλειδί που έγραφε «Ταπεινότητα» και ως δια μαγείας, μια γλυκιά αγγελική μελωδία ακούστηκε από τον ουρανό και γιάτρεψε την ψυχή των χωρικών από την έπαρση, τον εγωισμό και την αλαζονεία. Με το τρίτο κλειδί, που έγραφε «Ελπίδα», ένα αστέρι σαν εκείνο της Βηθλεέμ φώτισε τον ουρανό και σκόρπισε τις τελευταίες σκιές της νύχτας. Και μαζί μ’ αυτές, τον φόβο, την απελπισία και την απόγνωση που είχε φωλιάσει στις καρδιές τους. Με το τέταρτο κλειδί που έγραφε «Αλληλεγγύη», ακούστηκε από αγγέλους το «Δόξα εν υψίστοις θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» και σκόρπισαν στα πέρατα, η αντιζηλία και η διχόνοια που τους είχε κυριεύσει από την ημέρα που δέχτηκαν τα χρυσά μήλα που τους έδωσε ο κακός μάγος. 

Με το που γύρισε στην κλειδαριά το πέμπτο και τελευταίο κλειδί που έγραφε «Αγάπη», ακούστηκε στην αρχή μέσα από το πλήθος ένας ψίθυρος που στη συνέχεια όλο και δυνάμωνε και στο τέλος έγινε χαρούμενες φωνές: «Ξημέρωσε Χριστούγεννα! Γεννήθηκε για να μας σώσει ο Χριστός»! Ξεχείλισε τότε μέσα στις καρδιές τους η αγάπη και γύρισε πίσω η χαμένη τους ελπίδα που με τους ήχους της καμπάνας εξαπλώθηκε με μιας από το μικρό αυτό χωριό σε ολόκληρη την οικουμένη!

Ο μικρός μας ήρωας, έτρεξε και χώθηκε ευτυχισμένος στην αγκαλιά της υπερήφανης γι αυτόν μανούλας του.

            Αυτή η ιστορία, δεν είναι αληθινή! Είναι προϊόν μυθοπλασίας για παιδιά και για μεγάλους. Ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι, που όμως, κρύβει μέσα του την μία και μοναδική μεγάλη Αλήθεια! «Το θαύμα των Χριστουγέννων»…

Καλά Χριστούγεννα

 

Γιάννης Β. Δεβελέγκας