Τον παλιό εκείνο τον καιρό που ήμασταν παιδαρέλια, είχαμε όλη τη ζωή μπροστά, δεν λογαριάζαμε τίποτα, ούτε φοβόμασταν να αντικρίσουμε κατάματα τις προκλήσεις, ήταν φυσικό να αντιμετωπίζουμε τη δοκιμασία της τελικής μεγάλης άσκησης του προγράμματος της θερινής εκπαιδεύσεως της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων στο στρατόπεδο των Κεχριών, με χιούμορ και αισιοδοξία! Δευτεροετείς Ευέλπιδες βλέπεις… όχι παίζουμε!!! Και με την άδεια του καλοκαιριού να πλησιάζει… «Οσονούπω» που έλεγε με στόμφο και ο διμοιρίτης μας υπολοχαγός Κόκκινος.
Στο σενάριο της άσκησης προβλεπόταν μια ομάδα υπεύθυνη για τις επικοινωνίες να κάνει κάποιες τυπικές δοκιμές στα ασύρματα μέσα. Τους φορητούς ασυρμάτους πλάτης.
Επικεφαλής της ομάδας ορίστηκε από τον Λοχαγό, ο Μιχάλης, άριστος μαθητής, εκκολαπτόμενος επιλοχίας και φανατικός διαβιβαστής.
Βοηθοί του και παρατρεχάμενοι της ομάδας, οριστήκαμε ο Μπάμπης, ο Γιώργος και η αφεντιά μου. Και οι τέσσερις συμμαθητές.
Απομακρυνθήκαμε από την έδρα του Λόχου και φτάσαμε μετά από μια επίπονη πορεία στην περιοχή της άσκησης όπου θα έπρεπε να κάνουμε τους ελέγχους.
Ιούλιος μήνας, ντάλα μεσημέρι, άυπνοι, ζωσμένοι από έναν ασύρματο ο καθένας, το όπλο, το σακίδιο και σιδερένιο κράνος που μετά τις έντεκα το πρωί κάτω από τον ήλιο γινόταν φούρνος μικροκυμάτων και σου έψηνε τον εγκέφαλο!
Ο Μιχάλης, έριξε μια διαβολική «διαβιβαστική» ματιά στις γύρω βουνοκορφές. Το βλέμμα κοντοστάθηκε στην ψηλότερη… οι υπόλοιποι κοιταχτήκαμε! Εγώ ήμουν ανήσυχος έτσι κι αλλιώς, ο Γιώργος (άλλος εκκολαπτόμενος διαβιβαστής) φαινόταν προβληματισμένος, ο Μπάμπης χαμογελούσε πονηρά!
Γύρισε ο Μιχάλης προς το μέρος μας, …έκοψε φάτσες, και εξέδωσε της
προβλεπόμενη διαταγή: «Κανονικά θα έπρεπε
να κάνουμε το τεστ σε εκείνη την κορυφή (έδειξε την πιο ψηλή), αλλά και η άλλη
δίπλα ( η δεύτερη σε ύψος) εκτιμώ πως θα μας δώσει τις μετρήσεις που
χρειαζόμαστε! Εσύ Γιάννη θα πας στην κορυφή από την αριστερή πλευρά, εσύ Γιώργο
από τη δεξιά και εσύ Μπάμπη από πίσω μεριά του βουνού για να δω αν θα έχω σήμα
από εδώ που θα παραμείνω εγώ! Μέχρι να ανεβείτε στο βουνό θέλετε περίπου τρία
τέταρτα, οπότε σε πενήντα λεπτά από τώρα θα σας καλέσω στον ασύρματο!
Συνθηματικό «ΑΡΗΣ». Δεν το συζητάω, εγώ έχω την ευθύνη απέναντι στον Λοχαγό! Ο
χρόνος μετράει από τώρα»!
Οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη διάθεση κι αν είχαμε για να εκτελέσουμε την διαταγή και να κάνουμε τον έλεγχο των ασυρμάτων, μας εγκατέλειψε ακαριαία! Πήγαμε καμιά δεκαριά μέτρα πιο κάτω κρυφτήκαμε πίσω από κάτι θάμνους για να το συζητήσουμε! Να δούμε τι θα κάνουμε! Με τον Γιώργο μετρούσαμε το συν και τα πλην, ο Μπάμπης ήταν πιο αποφασιστικός: «Όταν αποφασίσετε τι θα κάνουμε να μου το πείτε κι εμένα», μας είπε, έβγαλε την εξάρτυση και ξάπλωσε στη σκιά των θάμνων. Λίγα λεπτά αργότερα μας είχε πάρει ο ύπνος και τους τρεις!
Λίγο αργότερα και μέσα στον βαθύ τον ύπνο, ακούσαμε τη φωνή του Μιχάλη. Στην αρχή σιγά, ίσα που γαργαλούσε τα αυτιά μας: «Εδώ ΑΡΗΣ εδώ ΑΡΗΣ». Στη συνέχεια πιο δυνατά, μια και δεν έπαιρνε απάντηση: «Εδώ ΑΡΗΣ εδώ ΑΡΗΣ». Καμία απάντηση! Στο τέλος ανήσυχος κι αυτός που δεν έπαιρνε απάντηση είχε σηκωθεί όρθιος και ωρυόταν, μας τρύπησε τ΄ αυτιά: «Εδώ ΑΡΗΣ εδώ ΑΡΗΣ….». Οπότε πήρε την απάντηση μόλις από λίγα μέτρα κοντά του και μάλιστα διά ζώσης…: «Σκύψε να τον …ρεις, Μιχάλη».
Ήρθε και ο Μιχάλης εκεί που ήμασταν ξαπλωμένοι: Ρε …καλόπαιδα εδώ είστε;
Πεθάναμε στο γέλιο! Ξάπλωσε και ο Μιχάλης δίπλα μας και το ρίξαμε και οι τέσσερις στον ύπνο. Την επομένη με καινούργιες μπαταρίες οι ασύρματοι και …ξεκούραστοι, πιάνανε τα σήματα καμπάνα! Πήραμε και έπαινο!
Αχ, βρε Μπάμπη, μια άσκηση είναι η ζωή, μια δοκιμασία! Να είσαι καλά εκεί που πήγες και να μας περιμένεις να κάνουμε ξανά μαζί τις τρέλες μας! Όπως και να έχει η κατάσταση εκεί, θα βρούμε τρόπο να την φέρουμε στα μέτρα μας!!! Αυτό είναι σίγουρο!!!
