Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΦΤΕΣ

(Κατηγορία: Σειρά - Σαπουνόπερα Τρόμου. Υποκατηγορία: TV Root, κατάλληλο για γέλια και για κλάματα).

Υπόθεση: Μία ομάδα νεαρών Ρωμιών που κόβουν βόλτες στο δρόμο με τους κόφτες και δεν έχουν ακόμη κόψει πέρα για το εξωτερικό παρότι τους έκοψε από την ανεργία λόρδα, καταδιώκονται και τρομοκρατούνται στον ύπνο τους, από ένα παραμορφωμένο εφιάλτη που αλλάζει όψεις. Τελευταία παρουσιάζεται με πανάκριβα κοστούμια διάσημων οίκων μόδας, δίχως όμως γραβάτα. Στο δεξί χέρι κρατάει πένα Mont Blanc και στο ζερβό, φοράει ένα βρόμικο σιχαμερό γάντι με λεπίδες αυτόματου κόφτη.

Οι νεαροί Ρωμιοί, κινδυνεύουν να εξοντωθούν μυστηριωδώς από τον εφιάλτη, μόλις τους πάρει ο ύπνος, χωρίς ωστόσο να ξέρουν την αιτία αυτού του περίεργου φαινομένου. Αντίθετα, οι γονείς και οι παππούδες τους, γνωρίζουν από πρώτο χέρι ένα σκοτεινό και φρικτό μυστικό, που τους κατατρέχει αμείλικτα!

1^ος Κύκλος - Πλοκή: Το τρομερό αυτό μυστικό χάνεται στα βάθη του χρόνου, στην περίοδο της Αλλαγής. Τότε που οι γονείς Ρωμιοί δεν εκτιμούσαν αυτό που είχαν και εμπιστεύτηκαν με πάθος και φανατισμό το μέλλον τους, σε έναν σύντροφο σπουδαίο οικονομολόγο. Αυτός τους υποσχέθηκε τα πάντα, κάτι σαν …american dream, κάνοντας όμως κόλπα ρωμαίικα σε λαϊκό τσατσά! Οργάνωσε ξέφρενα πάρτυ με τα πακέτα κάποιου κουτόφραγκου Ντελόρ, με την φιλική χρηματοδότηση μιας τράπεζας της Κρήτης και με δανεικά κι «αγύριστα». Την κακή διαχείριση όμως και τα χρέη, τα φορτώθηκαν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Παρόλα αυτά όμως οι Ρωμιοί, δεν λέγανε να κλείσουν μάτι!

-            «Ίσως να φταίει ο πολύς φραπές που τους ποτίζουμε», παρατήρησε ένας παλιός ινστρούχτορας. «Να τους αυξήσουμε τον φόρο για να τον κόψουν», πρότεινε κάποιος άλλος, παρ΄ ολίγον οδοντίατρος. Κανένας όμως τότε δεν τους άκουσε!   

2^ος Κύκλος - Πλοκή: Ο εφιάλτης εμφανίζεται ανήσυχος και νευρικός, γιατί σκουριάζει από την απραξία. Μια μέρα μάλιστα, λίγο έλλειψε να χάσει ένα μάτι στην προπόνηση, την ώρα που πετσόκοβε με τις λεπίδες του, κάτι μεγάλες νεροκολοκύθες!  

Τότε ήτανε που πάρθηκε και η μεγάλη απόφαση. Μάζεψε όλους τους παλιούς συντρόφους, που εν τω μεταξύ είχαν εκσυγχρονιστεί, σήκωσε από το τραπέζι τους προμηθευτές του Δημοσίου, τους εκδότες και τους ιερούς κατασκευαστές των δημοσίων έργων, κάλεσε και μερικά καλόπαιδα της μεγαλομπουρζουαζίας, έβαλε αρχηγό και μια μπιρμπιλομάτα που την έντυνε προσωπικά ο Giorgio Armani, και τους είπε:

 «Αφού ετούτον τον βρομολαό δεν μπορούμε να τον «κοιμίσουμε» μ΄ όλο που του διαλύσαμε, παιδεία, γλώσσα, ιδανικά και ιστορία, του μάθαμε να έχει μόνο δικαιώματα και απαιτήσεις και τον καταντήσαμε διαφθαρμένο, ένα μας μένει τώρα πια να κάνουμε! Να τον ρίξουμε σε λήθαργο, σε «κόμμα». Γι αυτό, θα οργανώσουμε ένα μεγάλο πανηγύρι με κωδικό, Ολυμπιάδα! Θα βγάλουμε κι εμείς το κάτι τι μας»!

Έτσι και έγινε!   Όλοι αυτοί μαζί κατάπιανε τον άμπακο, εκτός από τον φουκαρά εθελοντή – Ρωμιό, που μαζί και τα παιδιά του, πέσανε στη «ντόπα» με καμάρι κι εθνική υπερηφάνεια και ύστερα χρεωθήκανε με μερικές δεκάδες δις που φάγανε οι άλλοι. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τον ξεφτιλίσανε τελείως ως προσωπικότητα, με το να παριστάνει τον τυφλό και τον παράλυτο για ένα ψεύτικο επίδομα, να είναι επιρρεπής στο φακελάκι και στο γρηγορόσημο και να παρακαλάει τον κάθε λιγδιάρη, που κατείχε εξουσία, για μια θεσούλα στο Δημόσιο. Και τότε, έπεσε ο ταλαίπωρος σε λήθαργο βαθύ, σχεδόν σε κώμα!!!

3^ος Κύκλος - Πλοκή: Ο εφιάλτης κάνει την εμφάνισή του μέσα στον βαθύ ύπνο των ανίκανων πια να αντιδράσουν Ρωμιών. Κρατάει στα χέρια του δύο παλιούς αλλά δοκιμασμένους κόφτες και πετσοκόβει αλύπητα τους νέους μέσα στις καφετέριες. Κι όταν οι κόφτες πια αυτοί χαλάσανε, μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο του «ζερβοχέρη». Ο ζερβοχέρης είναι ένας αυτόματος κόφτης που τον φορά ο εφιάλτης αριστερά και παίρνει τα κεφάλια σύριζα!

Κι εκεί που όλα πήγαιναν καλά, το πράμα άρχισε στ΄ αλήθεια να στραβώνει! Ο εφιάλτης ζερβοχέρης αποδείχθηκε ελαττωματικός, πονάει πολύ όταν πετσοκόβει τους Ρωμιούς και υποφέρει. Είναι πολύ πονετικός και δεν το αντέχει η ψυχή του!  Για καλή του όμως τύχη, εκεί που βρισκότανε σε συναισθηματικό αδιέξοδο, παρουσιάζεται μπροστά του ως από μηχανής Θεός, το φάντασμα του ινστρούχτορα, του παιδικού του ινδάλματος:

-            Η μόνη λύση ζερβοχέρη, είναι να κόψεις τα ιδανικά τους!

-            Μα δεν τους έμεινε κανένα! Αυτό το κανονίσατε εσείς από παλιά!

-            Δεν σου κόβει καθόλου; του απαντά εξοργισμένος ο ινστρούχτορας. Μπορεί να μη τους νοιάζει αυτούς τους ηλίθιους όταν τους καίνε τη σημαία, αν όμως τους κοπεί το φραπετσίνο, το στριφτό, το ίντερνετ, η μπύρα και το κινητό, θα ταρακουνηθούν και θα ξυπνήσουν. Κι έτσι για λίγο θα ξεκουραστεί και η ψυχούλα σου! Κόψε λοιπόν αμέσως όσο παίρνει το τιμόνι, πριν να σου κόψει η μαγιονέζα. Πάψε για ένα διάστημα να κόβεις όνειρα και να κοψομεσιάζεσαι, γιατί έτσι που το πας θα κόψεις σασί από τη στεναχώρια και τελικά θα αναγκαστείς να κόψεις πέρα.

-            Κι όταν με το καλό η ένταση περάσει, συνέχισε το φάντασμα του ινστρούχτορα, και ξεπεράσεις τα προβλήματα με τη συνείδησή σου, κόβεις την τράπουλα και την ξαναμοιράζεις με μία πιο «προοδευτική» διακυβέρνηση. Άντε λοιπόν ζερβέ, μιμήσου με, γιατί έτσι που το πας, στο τέλος δε σε κόβω να γλυτώνεις!
Συνεχίζεται...

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ...

Πριν από δύο χρόνια, βρέθηκε ένα στραβόξυλο, ένας γκρινιάρης κι ενοχλητικός πολίτης - υπάρχουν δυστυχώς κι αυτοί – που ξύπνησε ένα πρωινό μέσα στα νεύρα και τη δυστυχία του και επειδή όλα του φταίγανε, έκανε μια καταγγελία. Ανέφερε στου Δήμου τις υπηρεσίες, πως στον ποδηλατόδρομο δίπλα στη λίμνη, ήταν σπασμένη μία πινακίδα. Ήθελε σώνει και καλά ο άνθρωπος, εδώ και τώρα, να επισκευασθεί η εν λόγω πινακίδα, επειδή, λέει, κρέμονταν από αυτήν κάτι καλώδια ηλεκτροφόρα, επειδή δημιουργούσε κάποια  άσχημη εντύπωση στην τουριστική ζώνη, επειδή τάχα εγκυμονούσε κινδύνους για τα παιδιά που παίζανε εκεί γύρω και άλλες τέτοιες παραξενιές!

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πριν λίγες μέρες ο περίεργος αυτός τυπάκος, επανήλθε! Βέβαια για να μην τα ρίχνουμε όλα πάνω του, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πως ως μέσος αστός που είναι, αγνοεί παντελώς τις διαδικασίες. Αν ήξερε με την καταγγελία του σε τι μπελάδες έβαλε το Δημαρχείο, σίγουρα όχι μόνο δεν θα επανερχόταν επί του θέματος αλλά είναι βέβαιο πως θα ζητούσε και συγνώμη!

Κατ΄ αρχάς θα πρέπει η καταγγελία ή η πληροφορία να φτάσει πριν τις μία στο πρωτόκολλο ώστε να πάρει έγκαιρα τον αριθμό της. Στη συνέχεια να την παραλάβει η αρμόδια διεύθυνση και να ενημερώσει τη διοίκηση και τους πολιτικούς προϊσταμένους για το συμβάν. Ύστερα να συγκροτηθεί μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων και εφόσον εξασφαλισθούν τα εκτός έδρας των μελών της, να κάνει επί τόπου αυτοψία. Το πόρισμα της επιτροπής να πάει πάλι στο πρωτόκολλο, να πάρει αριθμό και να γυρίσει στην αρμόδια διεύθυνση.

Ως εδώ θα περάσει τουλάχιστον ένα εξάμηνο γιατί υπάρχει έλλειψη προσωπικού, μεγάλος φόρτος εργασίας και ως εκ τούτου είναι από δύσκολο ως ακατόρθωτο να βρεθούν όλα τα μέλη της επιτροπής διαθέσιμα την ίδια μέρα.

Αφού περάσει το πόρισμα των εμπειρογνωμόνων από το τακτικό Δημοτικό συμβούλιο για να ενημερωθεί και η αντιπολίτευση, θα πρέπει να εγκριθεί και να συγκροτηθεί μια τριμελής επιτροπή μελέτης σκοπιμότητας – αναγκαιότητας, που θα εξετάσει όλες τις πτυχές του προβλήματος, θα κάνει έρευνα αγοράς και θα προσδιορίσει τον προσφορότερο τρόπο επισκευής της πινακίδας. Στη συνέχεια θα πρέπει να μαζευτούν υπογραφές από τις συναρμόδιες υποδιευθύνσεις, να πάει πάλι η μελέτη στο πρωτόκολλο, ώστε να πάρει αριθμό προτεραιότητας και να επιστρέψει στην αρμόδια διεύθυνση.

Ως εδώ θα έχει περάσει τουλάχιστον ακόμα ένα εξάμηνο, γιατί εν τω μεταξύ δεν γίνονται προσλήψεις, υπάρχει έλλειψη προσωπικού, αυξήθηκε ο φόρτος εργασίας και το χειρότερο, δεν έχει προβλεφθεί στο οργανόγραμμα του Δήμου ο απαραίτητος συντονιστικός φορέας, που θα μεριμνούσε για την συνεύρεση των μελών της επιτροπής μελέτης, για το έγκαιρο μάζεμα των υπογραφών, για την έγκριση της μελέτης από την ολομέλεια του Δημοτικού συμβουλίου και για την εν συνεχεία έκθεσή της σε διαβούλευση, και για ενδεχομένως περαιτέρω επεξεργασία.

Όταν με το καλό τακτοποιηθούν όλες αυτές οι απαραίτητες προεργασίες, θα πρέπει να εγκριθούν από τον αντιδήμαρχο - τον επί των οικονομικών - οι προβλεπόμενες πιστώσεις, να εκταμιευθούν τα απαραίτητα ποσά και να ορισθεί ανάλογα με την φύση των εργασιών ο αρμόδιος φορέας υλοποίησης.

Στο επόμενο στάδιο, θα πρέπει να συγκροτηθεί μία δωδεκαμελής τουλάχιστον επιστασία, που θα εξασφαλίσει την εκτέλεση της επισκευής, σύμφωνα με τους κανόνες της τέχνης και της επιστήμης. Τέλος, θα αναζητηθεί και θα επιλεγεί με ομοφωνία, ο υπεύθυνος υπάλληλος που θα αναλάβει την επιδιόρθωση της πινακίδας επί τόπου.Και πάει λέγοντας...

Και επειδή η περίπτωση 

δε λέει να τελειώνει 

και φέρνει την απόγνωση 
και κόσμο αναστατώνει 
και λύση απ΄ ότι φαίνεται 
δε βρίσκεται καμία, 
ας πάρει κάποιος τον τροχό, 
μιας κι είναι δίπλα στο νερό 
και ας της δώσει μία!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΚΙ ΑΡΜΕΝΙΖΑΜΕ ΣΤΑ ΠΕΛΑΓΑ...

            Ένα μικρό παιδάκι, ευγενέστατο, με υποδέχθηκε στην είσοδο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου και μου προσέφερε ένα πλατύ χαμόγελο και το απέριττο φυλλάδιο με το πρόγραμμα της εκδήλωσης. 

-            «Σε ευχαριστώ πολύ νεαρέ μου» του είπα με συμπάθεια και του πρότεινα μια χειραψία. Το πρόσωπό του φωτίστηκε από χαρά και ανταπέδωσε με ικανοποίηση τον χαιρετισμό! 

Έριξα μια ματιά γύρω μήπως και δω κάποιον γνωστό και βολεύτηκα στα μπροστινά καθίσματα, όπως συνηθίζω κάθε φορά που επιλέγω να παρακολουθήσω μια μουσική παράσταση, μια συναυλία! Έπειτα άνοιξα όλος περιέργεια το έντυπο που κρατούσα στα χέρια μου για να πληροφορηθώ τις λεπτομέρειες του μουσικού αφιερώματος στους Μάνο Λοΐζο και Λευτέρη Παπαδόπουλο. Ο τίτλος του αφιερώματος: « Κι αρμενίζαμε στα πέλαγα…».

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν η απουσία από το φυλλάδιο, κάθε διάθεσης να προβληθεί ο φορέας που έλαβε την πρωτοβουλία και οργάνωσε την εκδήλωση, πράγμα σπάνιο σε τέτοιου είδους έντυπα. Αντίθετα, περιελάμβανε μια όμορφη φωτογραφία και δυο λόγια για τους σπουδαίους τιμώμενους καλλιτέχνες και κυρίως όλα τα ονόματα των παιδιών της ορχήστρας και της παιδικής χορωδίας «Μελίσματα». Μέτρησα ογδόντα δύο παιδιά! Ογδόντα δύο μικρούς καλλιτέχνες που σπουδάζουν μουσική κάτω από την σκέπη και την φροντίδα του Πνευματικού Κέντρου του Αγίου Νικολάου ¨ Εις Κοπάνους¨ Ιωαννίνων.

Και βέβαια, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού πίσω από όλο αυτό το θαυμαστό εγχείρημα ήταν η Εκκλησία. Έτσι είναι η Εκκλησία, σκέφτηκα, ποτέ δεν διαφημίζει το έργο της. Δεν έχει ανάγκη να το κάνει! Αποκομίζει μέσα από αυτό δύναμη, αγάπη και σεβασμό. Το έργο της εμφανώς αναγνωρίζεται στη συμπεριφορά, στην παιδεία, στην ευγένεια, στο ήθος, στην προκοπή και στην υγεία των ανθρώπων της και όσων την ακολουθούν ειλικρινώς.

Το ότι δεν έχει την ανάγκη προβολής των δραστηριοτήτων της η Εκκλησία, το έχω νοιώσει όσες φορές βρέθηκα κοντά στο κοινωνικό και εκπαιδευτικό της έργο και είχα την τύχη να συνεργαστώ με τους ανθρώπους της, κληρικούς και κοσμικούς, που εθελοντικά υπηρετούν με διακριτικότητα και σεβασμό τον άνθρωπο, είτε ως μεμονωμένη προσωπικότητα είτε ως κοινωνικό σύνολο, χωρίς να κάνουν εξαιρέσεις. Το έχω αισθανθεί, όσες φορές μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά τους αφανείς της ήρωες, που ανιδιοτελώς προσφέρουν, όχι από υποχρέωση ή από επιβολή, αλλά από αγάπη!

Η παράσταση, που την παρακολούθησε πλήθος κόσμου, ήταν συγκλονιστική. Είχε τη χάρη του αυθεντικού, την ομορφιά του αφτιασίδωτου, την ποιότητα του ανόθευτου. Ταυτότητά της, είχε την αμεσότητα και  τον αφοπλιστικό αυθορμητισμό των παιδιών. Ήταν ένας μοναδικός, ένας ξεχωριστός ύμνος προς τους δύο σπουδαίους καλλιτέχνες και περιελάμβανε τραγούδια από την συνεργασίας τους. Οι θεατές στο τέλος ξέσπασαν δικαίως, σε παρατεταμένα χειροκροτήματα και επευφημίες.

Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας, ο οποίος στο κλείσιμο της συναυλίας έλαβε τον λόγο για να συγχαρεί όλους όσους εργάστηκαν και συνεργάστηκαν για να παρουσιαστεί αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα. Τόνισε ιδιαίτερα τον ρόλο που παίζει η μουσική παιδεία στη ζωή των νέων, λειτουργώντας ως μοναδικής αξίας εργαλείο επικοινωνίας και πνευματικής καλλιέργειας. Δεν παρέλειψε τέλος  να αναφερθεί και στην δική του ενασχόληση με τη μουσική, καθώς και στην προσωπική του σχέση, με τον στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο.

Αποχωρώντας, συνάντησα και πάλι το παιδάκι που μοίραζε στον κόσμο τα προγράμματα! Στεκόταν τώρα κοντά στην πόρτα της εξόδου λες και ήταν ο πραγματικός οικοδεσπότης! Μήπως δεν ήταν;

Γιάννης Β. Δεβελέγκας