ΣΤΟ ΦΩΣ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΥΚΛΕΙΔΗ

Αγαπημένη μου Άνγκελα,

Αν και είμαι βαθιά πληγωμένος από τις αποφάσεις που πήρες για το μέλλον μας, θα ήθελα να ξέρεις πως είμαι γεννημένος μεγάλος αγωνιστής και δεν θα εγκαταλείψω ποτέ την προσπάθεια να κερδίσω, έστω και μια σταγόνα συμπάθειας, μια τρυφερή σου ματιά. Δεν θα εγκαταλείψω ποτέ τον αγώνα μου για σένα, μέχρι να τον δω να δικαιώνεται!  

Πολλοί είναι εκείνοι που με κατηγορούν ότι μάταια επιμένω σε μια τόσο καταστροφική σχέση μαζί σου, αφού, όπως είναι γνωστό, ανάμεσά μας υπάρχουν ανυπέρβλητα ιδεολογικά και υπαρξιακά εμπόδια και θα χρειαστεί να κάνω απανωτούς επώδυνους συμβιβασμούς. Όμως εγώ δεν τους ακούω, γιατί - όπως είπε κάποτε ο μεγάλος συμπατριώτης σου Νίτσε στην αγαπημένη του - είμαι ο μοναδικός άνθρωπος σε ολόκληρο τον κόσμο, που νιώθει όλα τα σκιρτήματα της ανώτερης ψυχής μέσα σου!

Σε αγαπώ ολοκληρωτικά γλυκέ μου τύραννε και είμαι διατεθειμένος να θυσιάσω τα πάντα για να σε κατακτήσω. Όχι μόνο όλον τον πλούτο της πατρίδας μου και τα εδάφη της θα σου προσφέρω, όχι μόνο την αξιοπρέπειά μου και την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου λαού, αλλά ακόμη και αυτά τα ίδια τα ποσοστά του κόμματός μου είμαι διατεθειμένος να τα στρώσω χαλί για να πατήσεις πάνω του και να σε καμαρώσω!

 Έρωτά μου συγκλονιστικέ! Θα ήθελα να ξέρεις πως δεν είμαι ούτε σπάταλος ούτε επιπόλαιος όπως κάποιοι καλοθελητές με κατηγόρησαν τελευταία, επειδή έριξα μερικά κέρματα σε κάτι ξυπόλυτους ζητιάνους της πλατείας Συντάγματος. Αυτή αγαπημένη μου, ήταν μία εφάπαξ πληρωμή - και αυτό το έχω ξεκαθαρίσει δημόσια – και δεν υπάρχει πρόθεση να επαναληφθεί. Δεν θα το ξανακάνω αγάπη μου στο ορκίζομαι σε ότι έχω ιερό! Δηλαδή, στην καρέκλα και στον αφορολόγητο μισθό μου! Αν μάλιστα δεν ήμουν άθεος, θα φιλούσα ακόμη και σταυρό για να με πιστέψεις.

Όπως διαπιστώνεις άγγελέ μου, είμαι μαζί σου βαθιά και πλατιά ερωτευμένος και ταυτόχρονα τρομακτικά δυστυχισμένος. Πόσο θα αντέξω ακόμη την παγερή σου αδιαφορία και τη σκληράδα της καρδιάς σου; Κάθε ξημέρωμα που με βρίσκει έξω από την αγκαλιά σου με κυριεύει η αγωνία, πως δεν θα τα καταφέρω μέχρι το τέλος της ημέρας.

Οι κακές οι γλώσσες, σου είπαν τις προάλλες λατρεμένη μου, πως σε κάτι τουριστικές επιχειρήσεις που έχω στα νησιά του Αιγαίου υποσχέθηκα να πληρώσω εγώ αντί γι αυτές τους φόρους τους για έναν ολόκληρο χρόνο και πως έτσι δεν θα μπορέσω να σου αγοράσω εκείνο το χρυσό κολιέ με τα μπριλάντια και τα ζαφείρια, που τόσο σου άρεσε και θέλεις να στολίζει το λαιμό σου. Θέλω να σε διαβεβαιώσω όμως, πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Συγκεκριμένα, πρέπει να ξέρεις,  πως στην περίπτωση που τα οικονομικά μου πέσουν έξω, εγώ θα κρατήσω τον λόγο μου και τα συμφωνημένα, και εν ανάγκη - αν και το θεωρώ εξαιρετικά απίθανο -  δεσμεύομαι να λάβω αντισταθμιστικά μέτρα και να εξοικονομήσω ζεστό χρήμα, από τους μισθούς και τις συντάξεις των ανθρώπων της δούλεψής μου για να καλύψω τη διαφορά.  

Και εν πάση περιπτώσει, αν έγινε κάτι χωρίς την θέλησή μου για μία και μοναδική φορά, συγχώρα με έρωτά μου και μην ανησυχείς για το κολιέ σου. Θα σου το πάρω ο κόσμος να χαλάσει! Ακόμα κι αν χρειαστεί να πάρω τον μεγάλο μου τον κόφτη!!!

Τέλος, αγάπη μου μεγάλη, υπόσχομαι, αναγνωρίζω και δηλώνω, πως από εδώ και πέρα δεν θα ξανακάνω έξοδα και σπατάλες αν δεν εξασφαλίσω και τη σύμφωνη γνώμη σου. Επίσης θα ήθελα να ξέρεις αγαπημένη μου πως η αφοσίωσή μου θα είναι διαρκής εις τους αιώνας των αιώνων. Θα είμαι το σκυλάκι σου!

Εύχομαι, ο πόνος που σου προξένησα λατρεία μου, να γίνει αφετηρία για μια νέα περίοδο στη θυελλώδη σχέση μας!

Ο ταπεινός σου, αφοσιωμένος δούλος!

Ευκλείδης Ούβελης!

Δια του λόγου το ασφαλές 
Γιάννης Β. Δεβελέγκας

...ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

                  -       Κύριε… αυτή είναι για σένα!

Γύρισα απορημένος το κεφάλι μου προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή και το βλέμμα μου σκάλωσε σε ένα κοριτσάκι, όμορφο σαν αγγελούδι, που στεκόταν όρθιο πίσω από τον αυτοσχέδιο πάγκο του καστανά!

                  -       Σε μένα μίλησες; της ένευσα.

-        Αυτή είναι για σένα! επανέλαβε με μελωδική φωνή και μου έδειξε στη γωνιά του πάγκου μια σακουλίτσα χάρτινη, λευκή, γεμάτη κάστανα.

-         Είναι πληρωμένα! με πρόλαβε σαν είδε πως αναζήτησα το πορτοφόλι μου, και υποδέχθηκε τον επόμενο πελάτη με ένα πλατύ χαμόγελο.

            Δεν έδωσα συνέχεια στο περιστατικό, υποθέτοντας πως τα είχε πληρώσει κάποιος συνάδελφος από το γραφείο. Άλλωστε, όλοι γνώριζαν στο μεσιτικό για την αδυναμία μου στα κάστανα, αφού δυο από αυτά, ήταν μονίμως ακουμπισμένα πάνω στο γραφείο μου, δίπλα στις φωτογραφίες των γονιών μου.  Μέχρι εκεί όμως! Κανείς δε γνώριζε ολόκληρη την ιστορία. Μόνο στην Ελενίτσα κάποτε την είχα διηγηθεί, πριν από χρόνια, όταν σκαρώναμε για τη ζωή μας όνειρα, κοινά. Αλλά κι αυτή, δεν ξέρω τώρα πια που βρίσκεται. Είχε φύγει νωρίς για την Αλεξανδρούπολη, ακολουθώντας τον πατέρα της που ήταν στρατιωτικός. Αργότερα, πληροφορήθηκα πως πέρασε στην ιατρική …χαθήκαμε. Από τότε προσπάθησα πολλές φορές να βρω τα ίχνη της και τη διαδρομή της, να μάθω νέα της, αλλά δεν τα κατάφερα. Θα είναι πάντα όμως για μένα, η μεγάλη μου αγάπη, η πρώτη, η απροσπέραστη.

            Η μητέρα μου, σαν ήμασταν ακόμα παιδιά με την αδερφή μου, μας έδειχνε πολύ μεγάλη αδυναμία. Σε κάθε βήμα μας ήταν παρούσα για να μας προστατεύσει, για να μας δείξει την σωστή κατεύθυνση, να μας καθοδηγήσει. Κι εμείς την αγαπούσαμε πολύ. Μας είχε βλέπεις αποκούμπι, καθώς, τον πατέρα δεν τον βλέπαμε συχνά στο σπίτι, γιατί ήταν αντιπρόσωπος εμπορικός και έλλειπε συνήθως σε ταξίδι.    

            Όλα άρχισαν εκείνη τη μαύρη μέρα της παραμονής των Χριστουγέννων, κοντά στο μεσημέρι. Θυμάμαι πως παίζαμε με την αδερφή μου μπροστά από το σπίτι μας, όταν ξαφνικά, φάνηκε στη διασταύρωση του δρόμου το φορτηγάκι του πατέρα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή, ήταν να αναγγείλω τα ευχάριστα νέα στη μάνα μας. Όμως, σαν έφτασα λαχανιασμένος στο σαλόνι, τη βρήκα άρρωστη βαριά, να κάθεται κατάχαμα κοντά στο στολισμένο δένδρο. Ποτέ πριν δεν την είχα δει έτσι την μητέρα, ανήμπορη, αποκαμωμένη. Μου ζήτησε να πάω κοντά της και μου έβαλε μια χούφτα κάστανα στην τσέπη. « …είναι για σένα αγόρι μου», ψιθύρισε με δυσκολία. «Ήταν να σου τα δώσω το πρωί πριν φύγεις για τα κάλαντα, να μη πεινάσεις».

            Μετά από λίγο ήρθε ο γιατρός, την πήραν στο νοσοκομείο. Δεν γύρισε ποτέ ξανά στο σπίτι η μητέρα. Εμάς, μας φρόντισε στο σπιτικό της η γιαγιά μας και μας μεγάλωσε με αγάπη και μας σπούδασε. Η αδερφή μου μετά τις σπουδές έμεινε στην πρωτεύουσα, παντρεύτηκε και έχει κιόλας δυο γιους και μία κόρη, την Αννούλα, που πήρε το όνομα της μακαρίτισσας της μάνας μας. Εγώ γύρισα πίσω και έπιασα δουλειά στο μεσιτικό.   

            Έβαλα τη σακουλίτσα με τα κάστανα στη τσέπη μου και κατευθύνθηκα προς το γραφείο. Κανείς ωστόσο από το προσωπικό δεν γνώριζε κάτι σχετικό για τα κάστανα που μου προσέφερε το κοριτσάκι. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και τις επόμενες μέρες, αλλά παρά τις επίμονες ερωτήσεις μου δεν μπόρεσα να λύσω το μυστήριο. Κάποια στιγμή το κοριτσάκι χάθηκε και δεν το ξαναείδα. Κι ο πάγκος έμεινε εκεί, στη θέση του, ορφανεμένος!

            Πέρασε ο καιρός και το επεισόδιο ξεχάστηκε καθώς ζύγωναν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, που για τους περισσότερους ανθρώπους έρχονται στο σπιτικό και στην καρδιά τους, σαν μια ανάπαυλα φωτός και χαράς, μέσα στην μουντάδα του χειμώνα. Δυο μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, με κάλεσε ο διευθυντής της εταιρείας στο γραφείο του, για να με ενημερώσει σχετικά με μια προσφορά που αφορούσε σε ένα μεγάλο ακίνητο που το διαπραγματευόταν κάποιος όμιλος, προκειμένου να το μετατρέψει σε ιατρικό κέντρο ή κάτι παρόμοιο. «Ξέρω πως εσύ, ποτέ δεν γιορτάζεις την ημέρα των Χριστουγέννων» μου είπε κυνικά ο διευθυντής και μου ανέθεσε χρονιάρες μέρες την υπόθεση.

            Έτσι λοιπόν, την επομένη, κουστουμαρισμένος και γραβατωμένος, βρέθηκα στην αίθουσα αναμονής του Grand Hotel να περιμένω τον ενδιαφερόμενο εκπρόσωπο. Αυτός αργούσε να κατέβει κι έτσι κάθισα σε ένα τραπεζάκι κοντά στην είσοδο του ξενοδοχείου, δίπλα σε ένα τεράστιο, όμορφα στολισμένο δένδρο. Παρήγγειλα καφέ και χάζευα την κίνηση στον δρόμο. «Παραμονή των Χριστουγέννων», σκέφτηκα, καθώς παρατηρούσα τα παιδαρέλια με τα τρίγωνα να στριμώχνονται στις εισόδους  των καταστημάτων για να πούνε το κάλαντα.  

            Δεν ξέρω τι με έπιασε εκείνη την ώρα. Ήμουν ανάμεσα σε τόσο κόσμο κι όμως αισθάνθηκα τελείως μόνος. Σιγά – σιγά, ένα νοσταλγικό συναίσθημα πλημύρισε την καρδιά μου. Εικόνες από πανέμορφες Χριστουγεννιάτικες στιγμές των παιδικών μου χρόνων σχηματίστηκαν ξαφνικά μπροστά στα μάτια μου, ξεπηδώντας μέσα από τα καταπράσινα κλαδιά και τα λαμπερά στολίδια του δένδρου. Αναμνήσεις παιδικές και παραπεταμένα όνειρα. Νοστάλγησα το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι με όλη την οικογένεια τριγύρω και το στολισμένο δέντρο με τα μικρά δωράκια στις ρίζες του, να σε περιμένουν υπομονετικά να τα ανοίξεις για να σου προσφέρουν μια μικρή στιγμή ευτυχίας και μια τεράστια επιβεβαίωση αγάπης.   

            Αισθάνθηκα ξανά μετά από πολλά χρόνια εκείνη τη Θεία ζεστασιά που ακτινοβολεί το Χριστουγεννιάτικο σπιτικό με τα στολίδια και τις μυρωδιές του και αναρωτήθηκα, αν ήταν σήμερα εδώ η μητέρα μου, πόσο θα ήθελε να με έβλεπε ευτυχισμένο!

            Και τότε, ξαφνικά, αντίκρισα το κοριτσάκι με την αγγελική μορφή, που μου προσέφερε τα κάστανα! Στεκόταν αντίκρυ μου, ακριβώς έξω από την μεγάλη τζαμαρία του ξενοδοχείου, έδειχνε προς τη μεριά μου με το χεράκι της και προσπαθούσε κάτι να μου πει! Μου φάνηκε πως διάβασα στα χείλη της: «…είναι για σένα». Ύστερα χάθηκε. Σηκώθηκα γεμάτος περιέργεια από τη θέση μου και ετοιμάστηκα να βγω να την αναζητήσω μέσα στο πλήθος, όταν, ακριβώς πίσω μου, ακούστηκε μια απαλή, γνώριμη, γυναικεία φωνή.

-       Εμένα περιμένετε κύριε;

            Γύρισα μαγεμένος και την κοίταξα. Ήταν η Ελενίτσα…

Γιάννης Β. Δεβελέγκας                      

ΚΟΜΑΝΤΟ 1011, ΣΕ …ΠΑΓΙΔΑ

     

 

       Την ώρα που το κομάντο 1011, της εφορίας, ετοιμαζόταν να βουτήξει μια κόρα ζυμωτό ψωμί μέσα στην λίγδα του σπληνάντερου, δονήθηκε συθέμελα το υπηρεσιακό του smart-κινητό, στο ρυθμό του remix της Έφης Θώδη: «Μπήκαν τα Γίδια στο Μαντρί»! …Ήταν ο αρχηγός!

       -   Μα είμαι στο Καματερό αρχηγέ μου!

       -   Και τι κάνεις εκεί; Πίνεις νερό;

       -   Όχι αρχηγέ μου, κάνω διατροφή και γυμνάζομαι, είπε το κομάντο και σήκωσε δύο φορές νευρικά τον αριστερό του ώμο.

       -   Άσε τις πολυτέλειες κομάντο.  Μάζεψέ τα και έλα γρήγορα στα κεντρικά για εντολές. Η υπόθεση είναι πολύ σοβαρή και δε χωράει άλλη αναβολή! Η κυβέρνηση πρέπει να βρει αμέσως τα χρήματα για να πληρώσει τα… χρωστούμενα! Και η μόνη πλέον διαθέσιμη πηγή πλούτου, είναι η πρώτη κατοικία. Από αυτή τη στιγμή, τρέχει η επιχείρηση με κωδικό όνομα «ΠΡΩ.ΚΑ». Αυτή η συνομιλία σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα θα διαγραφεί!

       Εν τω μεταξύ, στην Ελλάδα της κρίσης, η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Η ελληνική κυβέρνηση, αφού «ξέχασε» σε κάποιο συρτάρι το στικάκι της Christine Madeleine Odette Lagarde, αφού άλλαξε τα φώτα στη φτωχολογιά με την έμμεση φορολογία, αφού υπέβαλε σε «χημειοθεραπεία» τα υπερήφανα γηρατειά που διαμαρτυρήθηκαν για τις συντάξεις πείνας, αφού ξαπέστειλε τους νέους επιστήμονες στο εξωτερικό, αφού έβαλε τους υπουργούς της - με πρώτους και καλύτερους τους άθεους - να κάνουν ευχέλαια για να βρεθούν επενδυτές ανάμεσα στους «πρόσφυγες». Αφού εν πάση περιπτώσει δεν κατάφερε να κάνει τίποτε από αυτά που υποσχέθηκε στον λαό, κατέφυγε σε πιο δυναμικές μεθόδους για να εισπράξει τα χρήματα που … υπάρχουν. Συγκρότησε στην εφορία την υπηρεσία κρούσης, «Καθαρά Σπίτια», που είχε στις τάξεις της, το καλύτερο κομάντο όλων των εποχών, το κομάντο 1011, τον φόβο και τον τρόμο της μεγαλομπουρζουαζίας!

       Σκοπός της υπηρεσίας «Καθαρά Σπίτια», ήταν αρχικά ο εντοπισμός και η φορολόγηση όλων των παράνομων και αδήλωτων κινητών περιουσιακών στοιχείων αμύθητης αξίας, που εικάζετο πως είχε κρύψει η βδελυρή πλουτοκρατία στις επαύλεις της. Όμως αυτό το σχέδιο κατέληξε σε φιάσκο, καθότι η πλουτοκρατία είχε προλάβει, όπως μόνο η πλουτοκρατία ξέρει να προλαβαίνει, και τα είχε βγάλει όλα σε φορολογικούς παραδείσους του εξωτερικού!

       Ύστερα από αυτό, η κυβέρνηση, αφού διαβουλεύτηκε και ξανα ματα διαβουλεύτηκε, και παρότι δεν το ήθελε, τελικά κατέληξε σε έναν επώδυνο γι αυτήν(;) συμβιβασμό, που συνοψίζεται στο δόγμα: « Όταν δεν μπορούμε να τα αρπάξουμε από τους λίγους που έχουν τα πολλά, τότε ρεφάρουμε γδύνοντας τους πολλούς, που έχουνε τα λίγα».

Έτσι λοιπόν η επίλεκτη υπηρεσία της εφορίας «Καθαρά Σπίτια», σε εφαρμογή του σχεδίου Πρώτη Κατοικία (ΠΡΩΚΑ) έπιασε δουλειά το ίδιο βράδυ. Ο κομάντο 1011 και ο  βοηθός του Λαλαούνης, που πλέον των χρυσαφικών και άλλων τινών τιμαλφών, ήταν και εκτιμητής ακίνητης περιουσίας, βρέθηκαν να ξεροσταλιάζουν στο κατασκόταδο, έξω από μια μονοκατοικία, στο Μεταξουργείο.  

       -   Νομίζω πως τώρα που έκοψε κάπως η κίνηση, ήρθε η στιγμή να εφορμήσουμε Λαλά, είπε το κομάντο και σήκωσε ανήσυχα δύο φορές τον αριστερό του ώμο! Άμα αυτή η πρώτη κατοικία έχει καλές τοιχογραφίες, όπως ισχυρίζονται από τα κεντρικά, θα πιάσει καλά λεφτά στον πλειστηριασμό και θα «τσεπώσει» και η εφορία τα σχετικά. Προχώρα πρώτος!

       -   Αφεντικό, είσαι σίγουρος πως πήρες τον σωστό φάκελο της ΠΡΩΚΑ από το οβάλ γραφείο του αρχηγού και όχι κάποιον άλλο; Βλέπω στην πόρτα του σπιτιού ένα κόκκινο φωτάκι αναμμένο.

       -   Μη γίνεσαι αναιδής Λαλά. Ένα κομάντο της εφορίας, δεν μπερδεύει ποτέ τους φακέλους. Όσο για το κόκκινο φωτάκι, αυτό πρέπει να είναι λέιζερ που ανιχνεύει τα «κοράκια» που έρχονται στα μουλωχτά, να πάρουν πληροφορίες για το ακίνητο. Πάρε αυτό το σπρέι που βάζουν οι γυναίκες στα μαλλιά και κάνε φςς για να φανούνε οι ακτίνες. Μη καθυστερείς όμως άλλο, γιατί όπου να ΄ναι θα έρθει και ο αρχηγός να μας θαυμάσει. 

       -   Αφεντικό έχω κακή προαίσθηση, θα φάμε ξύλο!

       -   Μην ανησυχείς, εδώ είμαι εγώ, θα σε καλύπτω, είπε το κομάντο και ανασήκωσε δυο φορές νευρικά τον αριστερό του ώμο!

       Ο Λαλαούνης, προχώρησε τρεμάμενος από τον φόβο του. 

       -   Αφεντικό, έριξα όλο το σπρέι που μου έδωσες, αλλά δεν φάνηκαν ακτίνες λέιζερ. Η πόρτα είναι ανοιχτή. Πεδίο ελεύθερο!

Το κομάντο έφτασε αθόρυβα ως την πόρτα, βαδίζοντας με το βάδισμα της γάτας των Ιμαλαΐων, έριξε μια φευγαλέα ματιά στο κόκκινο λαμπάκι και μπούκαρε στο σπίτι. Έδεσε χειροπόδαρα και φίμωσε μια Ασιάτισσα γριά που τη βρήκε να κάθεται κοντά στην είσοδο και έστειλε τον Λαλαούνη να ελέγξει τα δωμάτια για τον «κρυμμένο θησαυρό»! 

       Ύστερα από λίγο:

       -   Εδώ μέσα δεν έχει ούτε ψηφιδωτά ούτε τοιχογραφίες, ούτε και έπιπλα αντίκες αφεντικό, όπως μας είπαν από τα κεντρικά. Κάτι παλιό μωσαϊκά έχει για δάπεδο, τα έπιπλά του είναι παλιατζούρες και όλα τα δωμάτια είναι βυθισμένα στο μισοσκόταδο και βρομοκοπάνε. Αυτό δε μοιάζει με κανονική οικία αφεντικό, αλλά με …οίκο, κακόφημο! Πρέπει να ακυρώσουμε την επιχείρηση!  

       -   Αυτό δεν μπορεί να γίνει τώρα, είπε το κομάντο και ανασήκωσε δύο φορές ανήσυχα τον ώμο του. Είναι πολύ αργά για να κάνουμε πίσω! Σε λίγο φτάνει ο αρχηγός!

       -   Ο αρχηγός είναι ήδη μέσα αφεντικό. Τον πήρε το μάτι μου σε ένα δωμάτιο, και είχε και …παρέα!

       Δεν πρόλαβε να αποσώσει τη φράση του ο Λαλαούνης και εμφανίστηκε αναστατωμένος ο αρχηγός.

       -   Τι κάνετε εδώ κομάντο; Ρώτησε αυστηρά ο αρχηγός, με εκείνη την αυστηρότητα που μόνο οι αρχηγοί ξέρουν να ρωτάνε! Εσύ πήρες τον φάκελο ανόητε που είχε τις διευθύνσεις με τις μόνες κερδοφόρες επιχειρήσεις που έχουν απομείνει στην Ελλάδα; Κι εγώ έφαγα τον τόπο να τον ψάχνω;  

       -   Η επιχείρηση εδώ έλαβε τέλος κύριοι, μπορείτε να πηγαίνετε,  συνέχισε στον ίδιο αυστηρό τόνο ο αρχηγός και ύστερα έσκυψε και κάτι ψιθύρισε εμπιστευτικά στο αυτί του 1011.  

       -   Τι σου είπε στα κρυφά ο αρχηγός αφεντικό; ρώτησε ο Λαλαούνης όλος περιέργεια, μόλις απομακρύνθηκαν από το «σπίτι».

       -   Πως και οι δυο τα πήγαμε …περίφημα Λαλά. Ο αρχηγός φαίνεται πως μας έστησε επίτηδες παγίδα, για να μας δοκιμάσει.

       Τάδε έφη κομάντο 1011 και ανασήκωσε δύο φορές ανήσυχα τον ώμο.

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Το επεισόδιο: «Κομάντο 1011 εναντίον πλουτοκρατίας» θα το βρείτε ΕΔΩ.

ΟΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

Αν και πολλοί αναλυτές, σκοπίμως ή όχι, συνδύασαν αποκλειστικά και μόνο, την επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ στην Ελλάδα,  με την κατάσταση της οικονομίας μας και την προοπτική ρύθμισης του χρέους, θα ήταν άστοχο να παραβλέψουμε το γεωπολιτικό ενδιαφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και τη Μέση Ανατολή, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ενέργεια και τα ζωτικά τους συμφέροντα.

Και επειδή στην πολιτική τίποτε δεν συμβαίνει τυχαία, ούτε αξιολογούνται οι συμπτώσεις, η επίσκεψη του Ομπάμα στην Ελλάδα, - χωρίς να επισκεφθεί ταυτόχρονα και την Τουρκία όπως συνέβαινε πάντοτε στο παρελθόν – η σχεδόν ταυτόχρονη άφιξη του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα, καθώς και το εσπευσμένο τηλεφώνημα του πρωθυπουργού στον Ερντογάν, έχουν την σημασία τους.

Ένα άλλο σημείο το οποίο δεν θα πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας, είναι οι συνεχείς αναφορές του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών κατά την παραμονή του στη χώρα μας, στα πλεονεκτήματα του Δημοκρατικού πολιτεύματος και στο «μεταναστευτικό». Και επειδή όταν ομιλεί ο πλανητάρχης προφανώς δεν απευθύνεται μόνο στο κοινό της αιθούσης του Κέντρου Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος»,  ούτε μόνο στους Έλληνες τηλεθεατές, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη, η εστίασή του σε αυτά τα δύο ζητήματα εύλογα αναδεικνύει και την ανησυχία του.

Ανησυχεί όντως ο Πρόεδρος των ΗΠΑ για τα δύο αυτά ζητήματα; και πώς; Ως απερχόμενος πρόεδρος; Ως άνθρωπος με δημοκρατική παιδεία; Ως έγχρωμος πολίτης μιας χώρας που αντιμετώπισε ρατσιστικά προβλήματα; Ως επισκέπτης στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία;

Μήπως εκτός από αυτές τις ανησυχίες του, προσπαθεί να μας προϊδεάσει για κάτι που αυτός τυχαίνει(;) να γνωρίζει και εμείς το αγνοούμε;

Είναι τυχαία η επίσκεψή του στην Ελλάδα, που είναι η κύρια πύλη εισόδου των μεταναστών στην Ευρώπη από την Μέση Ανατολή, και στην Γερμανία που είναι το ισχυρότερο οικονομικά και πολιτικά κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Μήπως αυτές οι «κινήσεις» και «ανησυχίες» του προέδρου των ΗΠΑ, είναι μέρος ενός σχεδίου προετοιμασίας της κοινής γνώμης ή ενός σεναρίου που θα προέβλεπε δυναμικές στρατιωτικές επεμβάσεις στην Μέση Ανατολή και κυρίως στο ΙΡΑΝ, μετά από κάποιο «ατύχημα», και που θα είχαν ως συνέπεια την ανεξέλεγκτη αύξηση των μεταναστευτικών ροών προς τις ευρωπαϊκές χώρες, με ότι αυτό συνεπάγεται;  

Αν συμβαίνει το τελευταίο, θα το μάθουμε πολύ αργότερα και δεν είναι δυνατόν αυτή την στιγμή να προβλεφθεί. Ωστόσο η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να το λάβει σοβαρά υπόψιν της στους σχεδιασμούς της (Αν υφίσταται σχεδιασμός) ώστε να ενισχύσει τους τομείς εκείνους, τους φορείς, τα μέσα και τις υποδομές, που θα κληθούν να αποτρέψουν ένα τεράστιο μεταναστευτικό κύμα προς την Ευρώπη, το οποίο ενδεχομένως θα ισοπέδωνε τη χώρα μας!   

Το βέβαιο αυτή τη στιγμή είναι - και δεν το έκρυψε καθόλου ο απερχόμενος πρόεδρος - ότι οι ΗΠΑ ανησυχούν ιδιαίτερα από την άνοδο του εθνικισμού στην Ευρώπη, σε συνδυασμό με τις εκεί κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις. Η μεγάλη άνοδος του εθνικισμού θα είχε ως αποτέλεσμα την διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα οδηγούσε την αμερικανική και κατ΄ επέκταση και την παγκόσμια οικονομία, σε περιπέτειες. Σε αυτήν την περίπτωση, ακόμη και η ανατροπή των συσχετισμών ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή (Κίνα, Ρωσία), θα μπορούσε να θεωρηθεί από πιθανή έως βεβαία.  

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Τι καν’ς ουρέ χαμένε! Είναι άνθρωπος!

          Ο νεαρός τεχνικός του ΟΤΕ, κοίταξε ανήσυχος για μια ακόμη φορά τον γενικό τηλεφωνικό πίνακα που είχε γίνει ξάφνου κατακόκκινος, και έσπευσε να ενημερώσει τον προϊστάμενό του, που ήταν αραχτός στον τετραθέσιο καναπέ του γραφείου υπηρεσίας.

-       Αφεντικό συμβαίνει κάτι περίεργο! Έτσι, στα καλά καθούμενα, πεντέμισι η ώρα το πρωί, πήρε φωτιά ο πίνακας απ’ τα πολλά τηλεφωνήματα. Πρέπει να συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό στην πόλη!

-       Τίποτε δε συμβαίνει «νέος», είπε ο προϊστάμενος βαριεστημένα, θα έπεσε φαίνεται χιόνι, όπως προέβλεψε αποβραδίς η ΕΜΥ, και όλα τα χαζοχαρούμενα ετοιμάζονται να πάρουν τα δίκαννα του μπαμπά τους και να βγούνε στο κυνήγι, γιατί τώρα τα καημένα τα τσιροπούλια θα κατέβουν χαμηλά για να βρούνε τροφή και είναι ανυπεράσπιστα και παγωμένα.

           

Την ίδια ώρα, δύο τετράγωνα πιο κάτω, χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι του Γιωργάκη του Λέπουρα που μόλις είχε απολυθεί από φαντάρος.

-          Σήκω Γιωργάκη, ο Ριρής είμαι, ερχόμαστε μαζί με τον Λαλάκη τον τουμπανάτο, να σε πάρουμε για το κυνήγι! Σε ένα τέταρτο από τώρα να είσαι έτοιμος, γιατί έξω γίνεται χαμός. Χιόνισε και γέμισε ο τόπος αγριοπούλια που κάθονται φρόνιμα - φρόνιμα και περιμένουνε να τα σκοτώσουμε!

Αυτά είπε ο Ριρής στο τηλέφωνο και έσφιξε με δύναμη τα κορδόνια από τα ολοκαίνουρια άρβυλα που είχε πληρώσει ένα σκασμό λεφτά στην Woodland για να τα αποκτήσει και βιαζόταν τώρα να τους πάρει την παρθενιά! Μετά, ξεκρέμασε το παλιό σούπερ ποζέ δίκαννο του μπαμπά του, με τα περίτεχνα σκαλίσματα, το έβαλε στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του παρέα με ένα φθηνό ρώσικο μονόκαννο που το προόριζε για τον Γιωργάκη, και «μαστίγωσε» γεμάτος ικανοποίηση τα 165 άλογα του 4Χ4 που …κάλπαζαν πάνω σε τέσσερα λιωμένα από την πολυκαιρία λάστιχα!

Έτσι λοιπόν, λίγο πριν φέξει, ο Γιωργάκης, ο Λαλάκης κι ο Ριρής βγήκαν στους γύρω από την πόλη λόφους παγανιά, για να συντρίψουν με τη σκοπευτική τους δεινότητα τον …εχθρό!

Αφού περιπλανήθηκαν με τις ώρες, σαν τους γενναίους του Μπραγκαλεόνε, χωρίς να πέσει τουφεκιά, «περιποιήθηκαν» με κάμποσες βολές τις πινακίδες της τροχαίας που είχαν την ατυχία να βρεθούν στον δρόμο τους και στάθηκαν να ξαποστάσουν σε ένα ξέφωτο, δίπλα σε κάτι μεγάλους θάμνους.

-    Ρε μάγκες δεν είναι δουλειά αυτή, είπε ο Λαλάκης. Συναντήσαμε δεκάδες κυνηγούς εδώ γύρω, αλλά δεν είδαμε ούτε ένα πετούμενο για δείγμα.

-    Καλά λες βρε Λαλάκη, μεγάλη γκαντεμιά, συμφώνησε αμέσως ο Ριρής. Πήρε ο κάθε άσχετος από ένα όπλο στην πλάτη και βγήκε να μας χαλάσει το κυνήγι!

-    Εσύ Ριρή γιατί κουτσαίνεις; μπήκε στην κουβέντα και ο Γιωργάκης.

-    Δεν είναι τίποτε μωρέ, απάντησε εκείνος. Με σακάτεψαν αυτά τα παλιό άρβυλα και μάλλον έβγαλα φουσκάλες! Ας πάρουμε εδώ στους θάμνους μια ανάσα κι ύστερα φεύγουμε γιατί μας έσκισε το κρύο.          

          

          Κι εκεί που καθόντουσαν όρθιοι κι ανέμελοι, για να ξαποστάσουν από την πεζοπορία, ακούστηκε ένα σούρσιμο κι ένα κλαδί να σπάει πίσω απ’τους μεγάλους θάμνους.

            

         Ο Ριρής, γύρισε τότε ασυναίσθητα το κεφάλι του και αντίκρισε σε μια απόσταση δέκα - δεκαπέντε μέτρων πίσω απ’ τους θάμνους, δύο άνδρες  με τις καραμπίνες στα χέρια. Ο ένας μάλιστα από αυτούς, είχε σηκώσει ήδη το όπλο του και τον σημάδευε στο δόξα πατρί! Του κόπηκαν τα ήπατα! Έμεινε άφωνος! Έγινε στήλη άλατος κι αφέθηκε να έρθει το μοιραίο!

                        

          Και τότε έγινε το θαύμα! Ο άλλος άνδρας, που στεκόταν δίπλα στον σκοπευτή, ενήργησε σαν από μηχανής Θεός και φώναξε στον σύντροφό του: «Τι κάν’ς ουρέ χαμένε, είναι άνθρωπος», και του τράβηξε με δύναμη το χέρι προς τα πάνω, ένα δέκατο του δευτερολέπτου πριν ακουστεί η εκπυρσοκρότηση!

            

          Ο Ριρής χλόμιασε και έπεσε λιπόθυμος στο έδαφος. Συνήλθε λίγο αργότερα στο σπίτι του και από τότε μήτε που έπιασε ξανά όπλο στα χέρια του, μήτε που ήθελε να ξανακούσει για κυνήγι.

            

          Δυο χρόνια αργότερα, διορίστηκε τεχνικός στον ΟΤΕ και ένα βράδυ που τον βάλανε υπηρεσία άκουσε τον προϊστάμενό του να του λέει:

-       «Νέος», έξω άρχισε να χιονίζει, κοίτα μη με ξυπνήσεις το πρωί, άμα θα δεις τον γενικό πίνακα να κοκκινίζει από τα πολλά τηλεφωνήματα. Θα είναι όλα τα χαζοχαρούμενα που ετοιμάζονται να πάρουν το δίκαννο του μπαμπά τους και συνεννοούνται για να βγούνε στο κυνήγι. Γιατί ξέρουν, πως τα καημένα τα τσιροπούλια θα κατέβουν χαμηλά για να βρούνε τροφή και είναι ανυπεράσπιστα και παγωμένα!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Υ.Γ.: Η παραπάνω ιστορία βασίζεται σε πραγματικό γεγονός που διαδραματίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του '80, δοσμένη με μια σχετικά μικρή δόση υπερβολής που είναι απαραίτητη σε κάθε σατιρικό κείμενο. Γράφτηκε με αφορμή τα πρόσφατα θανατηφόρα ατυχήματα που έγιναν στην ελληνική επικράτεια από «οπλοφόρους» που παριστάνουν τους κυνηγούς, και χωρίς οι ίδιοι να το επιδιώκουν, γίνονται υπαίτιοι τραγικών περιστατικών, πληρώνοντας την ελαστικότητα των μέτρων που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις επειδή δεν επιθυμούν να στεναχωρήσουν τους «ψηφοφόρους» τους. Καθώς και την αδυναμία (;) των κυνηγετικών συλλόγων να επιβάλλουν στην πολιτεία τη θέσπιση ενός πιο αυστηρού πλαισίου κανόνων οπλοκατοχής, οπλοχρησίας και ελέγχου, ώστε να προστατεύονται τα μέλη τους από παρόμοια περιστατικά που σε αρκετές περιπτώσεις εξελίσσονται σε προσωπικές και σε οικογενειακές τραγωδίες.

ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ; ΔΕΝ ΑΚΟΥΣ;

          Έφτασα ασθμαίνοντας στο φανάρι της κεντρικής πλατείας. Κοίταξα το ρολόι μου, προλάβαινα οριακά!

-       Πού πάτε κύριε να περάσετε, δεν βλέπετε πως ο δρόμος είναι κλειστός για την περιφορά; Με σταμάτησε αυστηρά η φωνή του αξιωματικού της τροχαίας! 

Κοίταξα πάλι ανήσυχος το ρολόι μου. Οκτώ και τριάντα πέντε! Άργησα! Η υπάλληλος του καταστήματος ετοίμων ενδυμάτων στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ετοιμαζόταν να κατεβάσει τα ρολά και να κλείσει για το βράδυ. Έπρεπε να περάσω! 

-       Το πρόσωπό Της λάμπει! Δεν το βλέπεις; Ακούστηκε τότε μια γλυκιά φωνή δίπλα μου! Γύρισα και είδα έναν ηλικιωμένο ιερέα! Δεν έδωσα σημασία. 

Με έτρωγε η αγωνία. Αναζήτησα την κάρτα αλλαγής στο βάθος της σακούλας! Ήταν απίστευτη η επιπολαιότητα αυτής της υπαλλήλου να μου βάλει ένα νούμερο μικρότερο πουκάμισο, από εκείνο που της ζήτησα! Και να σκεφτείς, ότι το είχα πληρώσει μια ολόκληρη περιουσία, γιατί ταίριαζε με το πολυτελές καινούριο μου κοστούμι και τη μεταξωτή πικέ γραβάτα. Είχα εκνευρισθεί αφάνταστα! 

-       Το πρόσωπό Της, λάμπει, δεν το βλέπεις; Επανέλαβε ο ηλικιωμένος ιερέας δίπλα μου και μου χαμογέλασε!

         Υπάκουσα αυτή τη φορά και κοίταξα προς την πλευρά του δρόμου. Εκείνη τη στιγμή εξελισσόταν η περιφορά της εικόνας της Παναγιάς. Στέκονταν ψηλά η Παναγιά, πολύ ψηλά! Έκανα μηχανικά τον σταυρό μου και δίπλωσα με μεγάλη προσοχή τη σακούλα, για να μη τσαλακωθεί το καινούριο μου πουκάμισο. Το μαγαζί εν τω μεταξύ απέναντι είχε  κλείσει και η υπάλληλος έγινε άφαντη.    

         Η πομπή προχωρούσε αργά. Μπροστά πήγαινε η μπάντα του δήμου, ακολουθούσε η Αγία εικόνα πάνω στα γερά μπράτσα τεσσάρων τσολιάδων, η εκκλησιαστική χορωδία, δεκάδες ιερείς και άνθρωποι της εκκλησίας, κι ανάμεσά τους ο Δεσπότης. Πιο πίσω έσερναν το βήμα τους βαριεστημένα μερικοί πολιτικοί, πλαισιωμένοι από τα νεαρά αγόρια και τα κορίτσια των χορευτικών συλλόγων με τις παραδοσιακές τους στολές, και τέλος, μια ουρά μεγάλη οι πιστοί, κόσμος πολύς!

          Η Αγία εικόνα,  μόλις είχε προσπεράσει. Αποκαμωμένος και απογοητευμένος καθώς ήμουν που δεν πρόλαβα ανοιχτό το κατάστημα, τελείως ασυναίσθητα, ακολούθησα κι εγώ ουραγός το γκρίζο πλήθος με σκυμμένο το κεφάλι. 

-       Ακούς την ψαλμωδία; Επέμενε ο ηλικιωμένος ρασοφόρος, που με είχε πάρει από κοντά.

Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και αφουγκράστηκα. Οι θόρυβοι του δρόμου είχαν τώρα απομακρυνθεί και αντηχούσαν πεντακάθαρα οι ύμνοι προς τη Θεοτόκο.

Όταν τελείωσαν οι ψαλμωδίες, η πομπή στάθηκε μπροστά στο Δημαρχείο. Η Άγια εικόνα, η θαυματουργή, σηκώθηκε στα χέρια των τσολιάδων ακόμη πιο ψηλά και μια ευωδιά πλημμύρισε τον τόπο. Τα φλογερά και ενθαρρυντικά λόγια του Μητροπολίτη ακούμπησαν στις καρδιές των πιστών, που έψαλλαν τους δύο εθνικούς μας ύμνους, σύμφωνα με το κάλεσμά του! Τον Εθνικό μας ύμνο και τον Ακάθιστο: «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ».

Κοίταξα γύρω μου. Τα ρούχα των πιστών δεν ήταν πλέον γκρίζα, αλλά χαρούμενα και γιορτινά. Και τα πρόσωπά τους άστραφταν, φεγγοβολούσαν, όμοια με Εκείνο της εικόνας!  

-       Τώρα βλέπεις; Ακούστηκε, αυτή τη φορά θριαμβευτικά, η φωνή του ηλικιωμένου ιερέα.

         Γύρισα να του μιλήσω και να ρωτήσω το όνομά του. Δεν ήταν όμως πια εκεί, είχε χαθεί μέσα στο πλήθος!  

Συγκλονίστηκα! Όταν αργότερα επέστρεψα στο σπίτι, άφησα την σακούλα με το πολυτελές πουκάμισο και την κενοδοξία μου να πέσουν στο πάτωμα και στάθηκα μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη της παλιάς σερβάντας. Παρέμεινα εκεί ακίνητος για πολύ ώρα και αναζήτησα, πίσω από το «είδωλο» …τον εαυτό μου.

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΟΛΟΙ ΟΜΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΛΑ…

            Η καταιγίδα που ξέπλυνε πριν λίγες ώρες την πόλη, απομακρυνόταν τώρα γρήγορα μέσα στο σκοτάδι, εγκαταλείποντας στην πλατεία «Μεταπολίτευσης» εκείνη την ύπουλη υγρασία που σου τρώει τα κόκκαλα και σου κονταίνει την ανάσα.  

Μάταια το μεγαλοπρεπές ρολόι της πλατείας προσπαθούσε με τα εκκωφαντικά του χτυπήματα να αποδυναμώσει την αίσθηση της απόλυτης ερημιάς που επικρατούσε στους γύρω δρόμους καθώς πλησίαζε το χάραμα.          

Ξαφνικά, μία μυστηριώδης σκιά εμφανίστηκε από την μεριά του άχρωμου μεγάρου της Κεντρικής Τράπεζας και κινήθηκε στα μουλωχτά προς την κατεύθυνση που κείτουνταν αραδιασμένοι, βρόμικοι, ξεχειλισμένοι, οι κάδοι των απορριμμάτων. Πριν φτάσει εκεί, κοντοστάθηκε για λίγο κάτω από την πινακίδα που ανέφερε το όνομα της πλατείας, χαμογέλασε χαιρέκακα και ύστερα συνέχισε επιταχύνοντας το βήμα.

Θα έλεγε κανείς πως βιάζονταν να φτάσει στους κάδους για να ανασκαλέψει τις σακούλες με τα αποφάγια. Αυτή ωστόσο προσπέρασε αδιάφορα τον κάδο τον απορριμμάτων, άφησε πίσω της τον κάδο ανακύκλωσης και στάθηκε μπροστά στον τελευταίο κάδο που έγραφε: «Εδώ πετάμε ΗΘΗ-ΙΔΑΝΙΚΑ-ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΑΞΙΕΣ».

Κανείς ποτέ δε νοιάστηκε ούτε ενδιαφέρθηκε να μάθει σε ποιον ανήκε αυτή η σκιά. Κι όσοι κάποια στιγμή ρωτήσανε, χλευάστηκαν και λοιδορήθηκαν από τους άλλους. Όλοι όμως γνώριζαν καλά, πως τη γεννούσε η νύχτα, το σκοτάδι, και πως συναγελάζονταν με τα «σκουπίδια»!  

Η σκιά, στάθηκε για λίγο σκεφτική μπροστά στον κάδο και ύστερα έσκυψε και κοίταξε βαθιά κοντά στον πάτο, για να βεβαιωθεί πως ήτανε ακόμα εκεί η αξιοκρατία, η φιλοπατρία, η δικαιοσύνη, η ελληνική γλώσσα, ο ελληνικός πολιτισμός, η παιδεία, οι θεσμοί, η αξιοσύνη, τα ήθη, τα έθιμα, οι παραδόσεις, η ένδοξη ελληνική ιστορία, τα ιερά και όσια των Ελλήνων, η λίστα των ηρώων που χύσανε το αίμα τους για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία, ο σεβασμός προς τα εθνικά σύμβολα και τη σημαία, το εθνικό φρόνημα, η εθνική κυριαρχία, η ελπίδα , τα όνειρα…οι ρίζες του Ελληνισμού.  

Όταν σιγουρεύτηκε πως όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο, τράβηξε από τον κόρφο της ένα μεγάλο δέμα που έγραφε, «ΕΛΛΑΔΑ»! Το δέμα περιείχε τα κομμάτια της, που ξεπουλήθηκαν σιγά- σιγά στους τοκογλύφους! Έκανε δυο βήματα πίσω και ετοιμάστηκε να το πετάξει με όση μανία και μίσος διέθετε, μέσα στον κάδο!

Κι ενώ φαινότανε πως όλα είχανε τελειώσει, συνέβη τότε κάτι το αναπάντεχο. Ξύπνησε αίφνης του Έλληνα η ψυχή από το λήθαργο, κι έγινε αέρας τρομερός που όλο δυνάμωνε καθώς περνούσε πάνω από τα δύσβατα βουνά και τ΄ άγια της Ελλάδας χώματα, και έγινε μεγαλοσύνη και μεγαλοπρέπεια καθώς αγκάλιασε τα ερείπια του Παρθενώνα και την Αγια-Σοφιά, κι έγινε κύμα αγριεμένο καθώς περιπλανήθηκε στις θάλασσες του Οδυσσέα.  

Και ύστερα μεταμορφώθηκε σε φως και πνεύμα, για να σκορπίσει τις σκιές του άκρατου υλισμού, που οδηγεί στην υποδούλωση και στον ολοκληρωτισμό της παγκοσμιοποίησης.  

Η σκιά κοίταξε αλαφιασμένη προς τον ουρανό. Ζύγωνε το ξημέρωμα και η ατμόσφαιρα είχε τελείως καθαρίσει. Το λαμπερό φως της Ελλάδας που ξεπρόβαλε δεν θα αργούσε να την καταπιεί, να την αφανίσει.   

Στην θέση που στεκόταν πρώτα η σκιά, είχανε μείνει τώρα σκόρπια κάποια έγγραφα. Ένας περαστικός τα είδε και πλησίασε. Έκανε έτσι με το πόδι. Ήταν διάφορα τραπεζικά χρεόγραφα κι ένα χαρτί κιτρινισμένο που του κίνησε την περιέργεια κι έσκυψε να το πάρει. Ήταν ένα μικρό ιδιόχειρο σημείωμα που έφερε την υπογραφή του Νίκου Καζαντζάκη:

«Ότι αλαφρώνει κι εξαϋλώνει τα βουνά, τα χωριά της Ελλάδας, είναι το φως. Το φως της Ιταλίας είναι μαλακό, γυναικίσιο. Το φως της Ιωνίας γλυκό πολύ, γεμάτο ανατολίτικες λαχτάρες, στην Αίγυπτο φιλήδονο. Το φως στην Ελλάδα είναι όλο πνέμα. Μέσα στο φως αυτό κατόρθωσε ο άνθρωπος να δει καθαρά, να βάλει τάξη στο χάος και να το κάνει κόσμο. Και κόσμος σημαίνει αρμονία».

Χαμογέλασε ικανοποιημένος και φούσκωσαν τα στήθια του από υπερηφάνεια…

Κανείς ποτέ δε νοιάστηκε ούτε ενδιαφέρθηκε να μάθει σε ποιον ανήκε εκείνη η σκιά. Κι όσοι κάποια στιγμή ρωτήσανε, χλευάστηκαν και λοιδορήθηκαν από τους άλλους. Όλοι όμως ξέρουμε καλά, πως τη γεννάει η νύχτα, το σκοτάδι, και πως συναγελάζεται με τα «σκουπίδια»! 

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΜΑΖΕΨΤΕ ΤΑ ΚΑΙ ΦΥΓΕΤΕ …ΖΑΓΑΡΙΑ

            Ο μεσίτης ο Αγοραστός, με τα χίλια ζόρια κρατούσε σταθερό το τιμόνι του Ναβάρα που σκαρφάλωνε σαν αγριοκάτσικο στα κατσάβραχα, πάνω από την παραλιακή οδό που συνέδεε τον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας με την Πάλαιρο, απέναντι ακριβώς απ΄ την Ιθάκη!

-            Λίγο ακόμα και φτάνουμε στο βοσκοτόπι που σου έλεγα κύριε Ρόκο μου, είπε ο μεσίτης στον πρωτευουσιάνο δικηγόρο, που έστεκε μαραμένος στο κάθισμα του συνοδηγού και ήταν έτοιμος να «βγάλει» τη σφυρίδα που είχε περιδρομιάσει νωρίτερα σε μια «πενταπίρουνη» κοσμική ψαροταβέρνα στην παραλία του Αστακού. 

-            Στάσου σε τούτη την πηγή με το νερό να πάρουμε μία ανάσα, ψέλλισε κάποια στιγμή ο δικηγόρος. 

-            Πολύ καλή η ιδέα σου να σταματήσουμε εδώ, συνέχισε απτόητος ο μεσίτης χωρίς να αποχωριστεί το ψεύτικο χαμόγελό του. Αυτή εδώ η πηγή που βλέπεις, είναι ιστορική. Χρονολογείται από την επανάσταση του εικοσιένα! Ενέπνευσε μάλιστα τον Γεώργιο Ζαλοκώστα και έγραψε  το ποίημα «Μια βοσκοπούλα αγάπησα», που μελοποιήθηκε αργότερα και έγινε το σπουδαιότερο παραδοσιακό τραγούδι όλων των εποχών. Λέγεται μάλιστα πως ο Κώστας Μακεδόνας, πριν μπει στο στούντιο για να το ηχογραφήσει, ήρθε και ήπιε από εδώ νερό, για να ανοίξει η φωνή του…

            Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πριν από λίγους μήνες η κυβέρνηση, υπακούοντας τυφλά στους δανειστές, αποφάσισε να «αξιοποιήσει» τον αρχαίο ναό του Ολυμπίου Διός για τα επόμενα 99,99 χρόνια.

            Ο Βουτυροδάχτυλος, ένας από τους πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες στον τομέα του «παράτυπου» εμπορίου πετρελαίου, παρά τις αντιρρήσεις των συμβούλων του, είχε φαγωθεί να λάβει μέρος στον διαγωνισμό και ν΄ αποκτήσει τον ναό!   

            Ο Ρόκο λοιπόν, που ήταν το δεξί του χέρι και ο νομικός του σύμβουλος, αφού πρώτα «καθάρισε» το ποινικό μητρώο του Βουτυροδάχτυλου και «έσβησε» τα χρέη του στην εφορία, ανέλαβε την υποχρέωση να βρει τα χρήματα για την επένδυση, γιατί βέβαια το αφεντικό του δεν ήταν διατεθειμένο να βάλει από τα δικά του. Έτσι λοιπόν, αποφασίστηκε να κάνουν ότι και οι άλλοι. Να βρούνε δηλαδή ένα βοσκοτόπι αξίας εκατό εκατομμυρίων και πάνω κι έναν τσοπάνο πρόθυμο να τους το «δανείσει»!  

            Αρχικά, ο Ρόκο, έψαξε στην Ιθάκη γιατί είχε ακούσει πως οι πλαγιές που έβοσκε τα πρόβατά του ο Οδυσσέας πριν φύγει για την Τροία, αξίζανε ένα σκασμό λεφτά! Τα βοσκοτόπια όμως αυτά, τα είχαν ήδη καπαρώσει άλλοι. Έτσι λοιπόν κατέφυγε απέναντι από την Ιθάκη, στις παραλίες της Αιτωολοακαρνανίας όπου υπήρχαν διαθέσιμα βοσκοτόπια με μαντριά μεγάλης αξίας. Μάλιστα σε ορισμένα από αυτά, κυκλοφορούσε η  φήμη πως είχαν βρεθεί τενεκέδες με λίρες χρυσές Αγγλίας, παλαιάς κοπής!

            Η παρέα μας τώρα, αφού ταλαιπωρήθηκε λιγάκι,  έφτασε επιτέλους στο βοσκοτόπι που είχε προτείνει ο μεσίτης ο Αγοραστός. Σαν πλησιάσανε στην είσοδο από το μαντρί, ο δικηγόρος στάθηκε κοιτώντας προς την ανατολή, έπιασε τη μέση του με το αριστερό του χέρι και με το δεξί έβγαλε από την τσέπη του ένα σταυρόλεξο από αυτά που λύνουν στην Βουλή για να περάσει η ώρα. Πάνω στο σταυρόλεξο είχε μία χειρόγραφη προφητεία που είχε κάνει πρόσφατα ο προφήτης αρχηγός ενός κόμματος. Η προφητεία έλεγε πως από την είσοδο ενός μαντριού, όποιος μετρούσε έξι βήματα κεντροαριστερά, μετά έξι βήματα κεντροδεξιά και στο τέλος έκανε ένα μεγάλο βήμα για πρώτη φορά αριστερά, θα εύρισκε ένα μεγάλο θησαυρό!   

-             Σκάβε τώρα μόνος σου μεσίτη σ΄ αυτό εδώ το σημείο, γιατί εμένα με πέθανε η μέση μου, είπε ο δικηγόρος! Εγώ θα ρίξω εν τω μεταξύ μια ματιά εδώ γύρω, μήπως και συναντήσω τον τσοπάνη!

            Δεν πέρασαν λίγα λεπτά κι ενώ ο Ρόκο ενημέρωνε από το κινητό του τον Βουτυροδάχτυλο για τα καθέκαστα, ακούστηκε ο μεσίτης να ουρλιάζει.

-          Τι έγινε Αγοραστέ, σε τσίμπησε κανένα φίδι;

-            Όχι κύριε Ρόκο μου, βρήκα τον τενεκέ! Μόνο που αντί για λίρες, έχει μέσα έναν φάκελο από το stoiximan που γράφει «ΤΖΑΚ ΠΟΤ»! 

-            Ωχ! και τώρα τι θα πω στο αφεντικό μου; Αναρωτήθηκε ο Ρόκο κι έκανε να πιάσει πάλι το κινητό του!

-            Αφεντικό, είπε τελικά κομπιάζοντας, ο τενεκές δεν είχε τίποτε μέσα, όμως μην ανησυχείς το βοσκοτόπι με το μαντρί, αξίζουν πάνω από εκατό εκατομμύρια ευρώ. Πιο κάτω έχει την πηγή που ενέπνευσε τον Ζαλοκώστα κι έγραψε το ποίημα «Μια βοσκοπούλα αγάπησα»… Ναι αφεντικό, αυτό που τραγούδησε κι ο Μακεδόνας! Έχει και κάτι μεγάλες πέτρες εδώ κοντά που λένε ότι είναι αυτές που πέταξε ο Κύκλωπας στον Οδυσσέα μια μέρα που μαλώσανε… Ναι αφεντικό, ο Οδυσσέας, όπως έμαθα, έρχονταν σε αυτό το βοσκοτόπι τα Σαββατοκύριακα μαζί με την Πηνελόπη και πίνανε ελληνικό καφέ στη χόβολη παρέα με τον Πολύφημο. Είναι βέβαιο πως το βοσκοτόπι αυτό πιάνει τα εκατό εκατομμύρια στην ψύχρα!

-            Α! Να, αφεντικό, περίμενε, μη κλείνεις! Φάνηκε και ο τσοπάνος που θα μας το δανείσει! Μόνο που …είναι περίεργα ντυμένος αφεντικό, σαν αρχαίος Έλληνας μου φαίνεται κι έχει και το βλέμμα του αγριεμένο! Φοράει και …περικεφαλαία αφεντικό! Κάτι δεν πάει καλά αφεντικό εδώ πέρα! Τώρα τραβάει απ΄ τη φαρέτρα του τα βέλη κι έρχεται καταπάνω μας κραδαίνοντας το τόξο! Αμάν αφεντικό την βάψαμε, ακολουθούνε κι άλλοι πίσω του. Ο Αριστείδης, ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης με τον Μάρκο Μπότσαρη, κι ένας τσολιάς με περασμένη στ΄ όπλο του την ξιφολόγχη… Αφεντικό καλύτερα να φεύγουμε…

-            «Άιντε τσακίδια απ΄ την πατρίδα μου ζαγάρια», άστραψε και βρόντηξε το πνεύμα του Οδυσσέα και σείστηκε συθέμελα ο τόπος! «Μαζέψτε τα και φύγετε ανάξια ανθρωπάκια. Εσείς, οι όμοιοί σας και τ΄ αφεντικά σας, κι όσοι σας προσκυνούν και σας ανέχονται! Δρόμο απ΄ εδώ, έχετε καταστρέψει την Ελλάδα»!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ

    

 -          Μια στιγμή κύριε υπουργέ, ακούω βήματα στην είσοδο, νομίζω πως ήρθε!

 -          Δόξα τω Γιαραμπή, μου αντιγύρισε εκείνος ανακουφισμένος και κατέβασε το ακουστικό!

Αν απομονωθεί το τελευταίο μέρος της τηλεφωνικής συνομιλίας που είχα με τον υπουργό απασχόλησης του πολίτη, δημιουργείται η εντύπωση πως το πρόσωπο που στέκεται αυτή τη στιγμή έξω από την πόρτα του γραφείου μου, είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την κυβέρνηση! Κι όμως…

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πριν από τέσσερις μήνες με προσέλαβε η υπεράκτια (offshore) εταιρεία «Ασιατικά Κεφάλαια Επενδύσεων LTD», προκειμένου να οργανώσω το τμήμα δημοσίων σχέσεων των νεοσύστατων γραφείων της. Στόχος της εταιρείας είναι να διευκολύνει τους μετανάστες επενδυτές που φιλοξενούνται αυτή την περίοδο στην Ελλάδα, να τοποθετήσουν τα χρήματά τους σε προσοδοφόρες, αναπτυξιακές επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Η αλήθεια είναι πως η εταιρεία μου είχε αρχικά ορισμένες επιφυλάξεις, αναφορικά με το επενδυτικό ενδιαφέρον των μεταναστών, αλλά μετά από τις διαβεβαιώσεις υψηλόβαθμων κυβερνητικών στελεχών πως ανάμεσα στους μετανάστες, που γλύτωσαν από τον πνιγμό στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, εντοπίστηκαν πολλοί εν δυνάμει επενδυτές, οι επιφυλάξεις ήρθησαν και ανοίξαμε γραφεία στην Αθήνα.

Πριν από δέκα περίπου μέρες, δέχθηκα τελείως αναπάντεχα ένα τηλεφώνημα από το γραφείο του υπουργού απασχόλησης του πολίτη.

-            Τι θα λέγατε αγαπητέ μου να «συμφάγωμεν» το ...βραδάκι; ...Πολύ ωραία ευχαριστώ!  Ήταν ο ίδιος ο κ. υπουργός, αυτοπροσώπως!

Έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα και τώρα βρίσκεται αντίκρυ στο γραφείο μου, μια περιποιημένη, εκθαμβωτικά όμορφη κυρία, προσεγμένα ντυμένη, γεμάτη ενέργεια και αυτοπεποίθηση!

-      Καθίστε παρακαλώ. Σε τι έχω την τιμή; 

-      Όπως σας ενημέρωσε ήδη ο κύριος υπουργός, μίλησε ανέκφραστα η κυρία, αντιπροσωπεύω έναν μεγάλο επενδυτή από το Αφγανιστάν, ο οποίος τυχαίνει να βρίσκεται αυτήν την εποχή στην χώρα μας. Ενδεχομένως θα γνωρίζετε, πως για λόγους τακτικής, μυστικότητας και ασφαλείας αλλά και ένεκα του σφοδρού αναπτυξιακού οργασμού και της πληθώρας ιδιωτικών κεφαλαίων που επενδύονται αυτόν τον καιρό στην Ελλάδα, ο Αφγανός επενδυτής, επέλεξε να διαμένει σε μια σκηνή στον καταυλισμό προσφύγων «Κατσικάς» Ιωαννίνων!  

-      Ο εργοδότης μου, συνέχισε η εντυπωσιακή κυρία, ενδιαφέρεται να αγοράσει μια ποδοσφαιρική ομάδα και να κατασκευάσει γι αυτήν ένα σύγχρονο γήπεδο ευρωπαϊκών προδιαγραφών, ώστε να αγωνίζεται η ομάδα του στην έδρα της, όταν συμμετέχει σε διεθνείς διοργανώσεις!

-      Κυρία μου να διαβεβαιώσετε τον εργοδότη σας, πως βρίσκεστε σε καλά χέρια! Αυτή ακριβώς είναι η ειδικότητά μας, ο τομέας μας. Έχουμε με το μέρος μας, τους δύο μεγαλύτερους ιδιοκτήτες ΜΜΕ! Πέραν αυτού, ο πρώτος δραστηριοποιείται στον χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και θα φροντίζει για την συμμετοχή της ομάδας σας στα ευρωπαϊκά κύπελλα ανελλιπώς και ο δεύτερος είναι κατασκευαστής δημοσίων έργων και θα σας εξασφαλίσει την υπερτιμολόγηση του γηπέδου. Έτσι η ομάδα σας θα αποκτήσει αυτομάτως, πολλαπλάσια αξία από αυτήν που θα την αγοράσετε!

Δεν πρόλαβε να φύγει η ωραία κυρία από το γραφείο μου και ντριν, ακούστηκε το τηλέφωνο.

-      Τι έγινε αγαπητέ μου; ήταν ο υπουργός!

-      Εντάξει κύριε υπουργέ το θέμα τακτοποιήθηκε. Επειδή μάλιστα πρόκειται για αλλοδαπό δεν θα απαιτηθεί να δικαιολογηθούν τα χρήματα της επενδύσεως!

-      Ω! …Μα αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα αγαπητέ μου.

-      Γιατί κύριε υπουργέ! απόρησα!

-      Γιατί του δώσαμε ήδη την ελληνική υπηκοότητα. Νομίζω και την ιθαγένεια!

-      Μην σας ανησυχεί αυτό καθόλου κύριε υπουργέ. Σε αυτή την περίπτωση θα κάνουμε ότι γίνεται και με τους δικούς μας μεγαλοεπιχειρηματίες που έχουν μαύρο, παράνομο ή αδήλωτο χρήμα στο εξωτερικό.

-      Δηλαδή;

-      Θα πουληθεί το πακέτο (ομάδα-γήπεδο) στην πραγματική του τιμή και θα κρατήσει η κατασκευαστική τα καθαρά της υπερκέρδη συν την εφορία της. Ο αέρας της υπερτιμολόγησης - ένα σκασμό εκατομμύρια - θα ξεπλυθεί. Από τα ξεπλυμένα θα πάρει ο άνθρωπος του ποδοσφαίρου την αμοιβή του, η «Ασιατικά Κεφάλαια Επενδύσεων LTD» την προμήθειά της, θα λαδωθεί η κρατική μηχανή όσο χρειάζεται για τις ανάγκες της, και τέλος, θα μείνει κάτι τις και για τον κύριο …Αφγανόπουλο! Καταλάβατε κύριε υπουργέ!

-            Δόξα τω Γιαραμπή κατάλαβα, μου αντιγύρισε εκείνος ανακουφισμένος και κατέβασε το ακουστικό!

Αν απομονωθεί το τελευταίο μέρος της τηλεφωνικής συνομιλίας που είχα με τον υπουργό απασχόλησης του πολίτη, δημιουργείται η εντύπωση πως το πρόσωπο που μόλις αποχώρησε από το γραφείο μου, είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την κυβέρνηση! Κι όμως…

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Υ.Γ.: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, μεθοδεύσεις, γεγονότα ή καταστάσεις ήθελε παρουσιαστεί εις το εγγύς ή το απώτερο μέλλον, θα είναι εντελώς συμπτωματική.