Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Διά του Παραδείγματος!



          Ο χρόνος βάδιζε τα πρώτα του βήματα στη δεκαετία του ¨70. Στην παγωμένη, χωρίς θέρμανση αίθουσα του εξατάξιου Γυμνασίου Αρρένων, στριμωγμένοι ανά τρεις στα θρανία πενήντα πέντε τελειόφοιτοι του πρακτικού τμήματος, περιμέναμε με δυσφορία τον καθηγητή των αρχαίων ελληνικών. 

          Κανείς μας δεν είχε όρεξη για το μάθημα, αφού το θεωρούσαμε χάσιμο χρόνου. Μες στο μυαλό μας στριφογύριζαν βασανιστικά τα Χ,Ψ,Ζ της αναλυτικής γεωμετρίας και ο εφιάλτης των πανελληνίων εξετάσεων. Έτσι, το συντακτικό και τα συνώνυμα των κειμένων του Λυσίου, τα βλέπαμε σαν αγγαρεία και απειλή για την ψυχική μας ισορροπία. 


          Με μεγάλη μας έκπληξη, αντί για τον ορισμένο για το μάθημα καθηγητή των αρχαίων ελληνικών, εμφανίζεται αυστηρός και επιβλητικός ο γυμνασιάρχης μας. Η παγωμάρα της αίθουσας έγινε αφόρητη στο άκουσμα πως το μάθημα θα το κάναμε μαζί του. Ο Κος Σώμπολος - δεν θυμάμαι πια το μικρό του όνομα - που αντιλήφθηκε στο δευτερόλεπτο την αντίδρασή μας, χαμογέλασε γλυκαίνοντας κάπως το αυστηρό του πρόσωπο, έσυρε το κάθισμα της έδρας κοντά στα πρώτα θρανία, ξεκούμπωσε το σακάκι του και κάθισε.  Ύστερα, έγειρε ελαφρά προς τα πίσω το κορμί του και μας ανακοίνωσε με την βροντερή του φωνή « Παιδιά μου, πριν μελετήσουμε τα κείμενα με τους λόγους του Λυσίου και για δύο με τρείς εβδομάδες  θα γνωρίσουμε την Αθήνα εκείνων των χρόνων».

         Κοιταχτήκαμε! Δεν είχαμε συνηθίσει σε κάτι παρόμοιο και μάταια ερευνούσαμε καχύποπτα, να βρούμε κάπου πάνω του ή στην έδρα, τον βαθμολογικό κατάλογο. Πουθενά!

          Αυτός, αγέρωχος,  αφού σταύρωσε τα πόδια του, άρχισε να μας περιγράφει με γλαφυρότητα τους δρόμους και τα κτίρια της πόλης των Αθηνών, τις γειτονιές, την αγορά, τους ναούς και τα υποστατικά. Την επόμενη μέρα, μας έφερε ορισμένα σκίτσα και μας μίλησε για τα ρούχα που φορούσαν οι αθηναίοι, οι αθηναίες, τα παιδιά , οι άρχοντες  και οι δούλοι, στη δουλειά και στους ναούς. Συνέχισε με το εσωτερικό των σπιτιών των Αθηναίων, τη διάταξη των βοηθητικών χώρων με τα τρόφιμα, μας περιέγραψε τα γεύματα και τις ασχολίες τους με κάθε χρήσιμη λεπτομέρεια και την εκπαίδευση των νέων στο Γυμνάσιο και στους Στίβους. Λίγο πριν περάσουμε στο αρχαίο κείμενο, μας μίλησε για τη διοίκηση, το πολίτευμα και τον τρόπο που απονέμονταν η δικαιοσύνη. 

          Μετά από μερικά μαθήματα είχαμε μια πλήρη εικόνα της ζωής στην αρχαία Αθήνα και ένα τεράστιο ενδιαφέρον για το μάθημα και τα κείμενα με τους λόγους του Λυσίου, που πλέον τα αποζητούσαμε όχι απλώς σαν ευχάριστη παρένθεση και διέξοδο από το άγχος των εξετάσεων, αλλά με ….ανυπομονησία. 


          Δεν θα είχαν περάσει από τότε περισσότερα από εξ ή εφτά χρόνια, όταν κατεβαίνοντας με τον φίλο μου τον Θέμη και παλιό πλέον συμμαθητή προς το κέντρο, συναντήσαμε στην στάση του λεωφορείου τον Γυμνασιάρχη μας.  


          Τον χαιρετήσαμε με σεβασμό και αυτός μας θυμήθηκε και ανταπέδωσε τον χαιρετισμό αγκαλιάζοντάς μας με αγάπη. 


          ¨Παιδιά μου¨, μας εξομολογήθηκε με παράπονο. ¨Μακάρι να γύριζαν τα χρόνια πίσω, ώστε παράλληλα με τη μόρφωση που παίρνατε μέσα από το μάθημα, να αφιέρωνα περισσότερο χρόνο για την αγωγή σας, το ήθος, τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς σας, τη συμπεριφορά και τη στάση σας απέναντι στη ζωή.¨  ¨Καλή είναι η γνώση και η μόρφωση, αλλά από μόνη της …δε φτάνει¨, προσέθεσε ανεβαίνοντας βιαστικά τα σκαλιά του λεωφορείου που είχε φτάσει εν τω μεταξύ. 


          Δεν πρόλαβε να μας χαιρετήσει. Εμείς με τη σκέψη μας στα τελευταία του λόγια τον παρατηρούσαμε να μας κοιτά από το πίσω τζάμι του λεωφορείου, ώσπου χάθηκε μέσα στην κίνηση του δρόμου.   


          Γύρισε τότε ο Θέμης προς το μέρος μου και μου ψιθύρισε έχοντας τα χέρια στη μέση.

           - Ρε Γιάννη! Αν είχαμε αυτόν καθηγητή από την πρώτη Τάξη, σήμερα θα ήμασταν όλοι φιλόλογοι . 

           - Δεν ξέρω αν θα ήμασταν όλοι φιλόλογοι Θέμη, του αποκρίθηκα, είμαι όμως σίγουρος πως θα ήμασταν όλοι καλύτεροι άνθρωποι! 


          Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. 
Μπορεί σήμερα ο καιρός να έσβησε από τη μνήμη μου το μικρό του όνομα, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Του δασκάλου μου η στάση και συμπεριφορά , το ήθος του, η προσωπικότητα και η επαγγελματικότητα, μα πάνω απ όλα το παράδειγμα, όχι λιγότερο από αυτά των γονιών μου, με ακολούθησαν και με ακολουθούν σε όλη μου τη ζωή, σαν ένα κομμάτι του ίδιου μου του εαυτού. 

 Γιάννης Β Δεβελέγκας

Πηγή: www.proinoslogos.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου