ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ (ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ)

 

            Η κυρά Νιόβη, ανασηκώθηκε νωχελικά και κοίταξε μέσα στο μισοσκόταδο το ξυπνητήρι. Ωραία, σκέφτηκε κι έγειρε πάλι στο κρεβάτι για να απολαύσει για μερικά ακόμη λεπτά τη ζεστασιά των σκεπασμάτων και την ηδονή του πρωινού ύπνου!
           Παρότι είχε βγει στη σύνταξη εδώ και κάμποσα χρόνια, δεν είχε εγκαταλείψει τη συνήθεια να βάζει το ξυπνητήρι αποβραδίς, να ξυπνάει πάντα λίγα λεπτά πριν αυτό κουδουνίσει και να χουζουρεύει ώσπου να ξεκινήσει η μέρα.
           -            «Περίεργες συνήθειες έχεις καημένη μου», της είχε πει μια γειτόνισσα. «Και καλά τότε που δούλευες στο λογιστήριο της βιομηχανίας ζυμαρικών και σε έτρωγε το άγχος. Είχες κι από πάνω την έγνοια να φτιάξεις πρωινό, να ετοιμάσεις την κορούλα σου για το σχολείο και όλες τις σκοτούρες του σπιτιού! Είχες να φροντίζεις κι εκείνον τον αχαΐρευτο τον άντρα σου! Τώρα; Τώρα τι λόγο έχεις να ξυπνάς απ’ τ’ άγρια χαράματα καλή μου»; 
……….
            Η κυρά Νιόβη, δεν ήταν από τις τυχερές γυναίκες της ζωής! Γρήγορα μετά το γάμο ο άντρας της εκδήλωσε το πάθος του στον τζόγο και στο πιοτό. Και σαν μα μην έφταναν όλα αυτά, ένα εργατικό ατύχημα τον είχε καθηλώσει στο αναπηρικό καρότσι για κάμποσα χρόνια, μέχρι που το αλκοόλ του έφαγε τα σωθικά και τον έστειλε στους Ουρανούς!  
            Ως μόνη της παρηγοριά, είχε τη μονάκριβη κορούλα της τη Θάλεια, που κι αυτή όμως είχε να τη δει πολλά χρόνια. Από εκείνη τη μέρα που έφυγε για τη Γερμανία μήπως και βρει καλύτερες συνθήκες εργασίας μετά την κατάρρευση της οικονομίας στην Ελλάδα! Εκεί, όμως, αντί για «μέλλον» βρήκε εκείνον τον γερμαναρά με το σκουλαρίκι και τα τατουάζ, που την ξελόγιασε και την πήρε μαζί του σε ένα χωριό κοντά στο παγωμένο Αμβούργο. Όσο κι αν προσπάθησε η κυρά Νιόβη να την μεταπείσει δεν τα κατάφερε και ήρθανε σε ρήξη. Ούτε τηλέφωνο για τη γιορτή της δεν την παίρνει πια η κόρη της. Aποξενώθηκαν τελείως.  
            Ανάθεμα τους ανεπρόκοπους πολιτικούς που καταστρέψανε τη χώρα. Δέκα ολόκληρα χρόνια μιζέρια και ανατροπές! Όχι βέβαια πως την ένοιαζε πολύ για την κόρη της, που στο κάτω - κάτω της γραφής έκανε τις επιλογές της, αλλά για εκείνο το έρμο το κοριτσάκι της, την εγγονή της! Τι της φταίει εκείνο το κακόμοιρο να μεγαλώνει στα ξένα χωρίς το χάδι, τη φροντίδα και τα παραμύθια της γιαγιάς; Με τι ήθη και τι έθιμα να μεγαλώνει άραγε η Φωτεινούλα, που τώρα θα πλησίαζε τα δέκα;
            …….
           -             «Παραμονή πρωτοχρονιάς! Ας απολαύσω σήμερα τη μοναξιά μου», είπε η κυρά Νιόβη αποφασιστικά κι έδωσε μια γερή στο ξυπνητήρι. «Κάποιοι εκεί έξω με χρειάζονται…»!
           Δραστήρια και ανήσυχη καθώς ήταν η κυρά Νιόβη, είχε δώσει νόημα και χαρά στη ζωή της με δημιουργικές δραστηριότητες, φτιάχνοντας με πηλό διάφορα αγαλματίδια με ήρωες της επανάστασης του εικοσιένα, και προσφέροντας βοήθεια - όσο το επέτρεπαν τα οικονομικά της - σε ανθρώπους που η μοίρα τους είχε τσακίσει τα όνειρα.
           «Στην προσφορά, στην καλοσύνη και στην ελπίδα κρύβεται η ομορφιά της ζωής», έλεγε και ξανάλεγε καθώς γέμιζε έναν μεγάλο σάκο με τις συσκευασίες που είχε ετοιμάσει από την προηγουμένη. Τρόφιμα, μικρούς Άι-Βασίληδες και διάφορα άλλα δωράκια, κυρίως για μικρά παιδιά!
           Λίγο μετά, σαν τον Άι-Βασίλη, φορτωμένη με τον σάκο στην πλάτη, πήρε το αστικό και κατέβηκε στο κέντρο της πόλης. Μοίρασε δώρα στους άστεγους που βρέθηκαν στο δρόμο της, χάρισε παιχνίδια σε παιδάκια που είχαν βγει για τα κάλαντα της πρωτοχρονιάς και γέμισε με τροφή και νερό τα δοχεία που είχαν τοποθετηθεί για τα αδέσποτα. Όταν ο σάκος άδειασε τελείως, η ίδια είχε γεμίσει ευτυχία!  
           «Τώρα μου αξίζει μια βόλτα στις βιτρίνες και στα μαγαζιά», είπε και άρχισε την περιπλάνηση στους στολισμένους δρόμους.
           Ήταν όλα τόσο χαρούμενα και γιορτινά! Κι όμως, κατά βάθος όσο περνούσε η ώρα κάτι από μέσα της την έτρωγε. Κάτι απροσδιόριστο ροκάνιζε της ευτυχία που της είχε χαρίσει η προφορά και η χαρά που είχε απλόχερα μοιράσει.
           « Αν ήτανε εδώ η εγγονούλα μου η Φωτεινούλα…»!
           Με αυτή τη σκέψη έφτασε μπροστά στο μεγάλο εμπορικό κέντρο. Στην είσοδο έπεσε πάνω σε έναν μεγαλόσωμο άγιο Βασίλη που υποδεχόταν τα παιδιά με σοκολάτες και ζαχαρωτά, φορώντας την  επιβλητική κατακόκκινη στολή του και χαϊδεύοντας την τεράστια κατάλευκη γενειάδα του! Ήτανε σαν αληθινός! Εκείνος σα να κατάλαβε τις σκέψεις της, χαμογέλασε και της έγνεψε με μια μικρή υπόκλιση του κεφαλιού του χωρίς όμως να πει κουβέντα. «Χο! Χο! Χο!», και να οι σοκολάτες και πάρτε παιδάκια μου μπαλόνια!
           «Αχ και να ήτανε εδώ η εγγονούλα μου η Φωτεινή…»!
           Συνεπαρμένη από τις παιδικές φωνές, τις χριστουγεννιάτικες μελωδίες και τις πολύχρωμες βιτρίνες, ούτε που κατάλαβε η Κυρά Νιόβη πως πέρασε η ώρα! Άρχισε να σκοτεινιάζει έξω από το εμπορικό κέντρο κι ο κόσμος όλο και αραίωνε. «Ήρθε η ώρα να γυρίσω σπίτι» σκέφτηκε, «Ίσα που προλαβαίνω το λεωφορείο».
           Όταν λίγο μετά κατέβηκε από το λεωφορείο, σήκωσε το γιακά από το πανωφόρι της και πήρε το δρόμο για το σπίτι. Το κρύο είχε ήδη γίνει τσουχτερό και το χιόνι που έπεφτε άσπριζε σιγά σιγά την άδεια από κόσμο πλατεία! Και τότε, ξαφνικά, εμφανίστηκε μπροστά της ο επιβλητικός εκείνος Άι-Βασίλης του εμπορικού κέντρου!
           -            Σε περίμενα για την παραγγελία, της είπε αυτός και της έδωσε έναν φάκελο! Αυτό το δώρο είναι για σένα!
           -            Δώρο για μένα; απόρησε η κυρά Νιόβη και άνοιξε τον φάκελο.
           -            Είναι ένα αεροπορικό εισιτήριο στο όνομά σου για το Αμβούργο, με ανοιχτή ημερομηνία, απάντησε εκείνος!
           -            Μοιάζει με ένα πολύ κακόγουστο αστείο, είπε η Νιόβη με καχυποψία και έκανε να γυρίσει πίσω τον φάκελο. Είναι αργά για μένα πια να παίρνω τέτοια δώρα. Πάνε πολλές δεκαετίες από τότε που έγραψα το τελευταίο γράμμα μου στον Άι-Βασίλη για να ζητήσω κάτι!
           -            «Ποτέ δεν παίρνω γράμμα και παραγγελίες από μεγάλους κυρά Νιόβη», απάντησε εκείνος χαμογελώντας με νόημα και χάθηκε μέσ’ στις νιφάδες του χιονιού το ίδιο ξαφνικά όπως πριν λίγο εμφανίστηκε!
            -            «Ποτέ δεν παίρνω γράμματα από μεγάλους»! επανέλαβε η κυρά Νιόβη φέρνοντας τον φάκελο στο μέρος της καρδιάς της και ένα δάκρυ χαράς και ευτυχίας κύλισε ανάλαφρα στο πρόσωπό της.

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΤΣΑΤΡΑ ΠΑΤΡΑ

            «Ελάτε παιδιά… μπαίνουμε στο γήπεδο και νικάμε… θέλω ψηλές μπαλιές στο σέντερ φορ»…

            Δεν είμαι σίγουρος αν η ανοργανωσιά που μας χαρακτηρίζει ως ράτσα οφείλεται στο DNA μας ή είναι ζήτημα παιδείας όπως ισχυρίζονται οι περισσότεροι ειδικοί. Μπορεί να είναι και τα δύο! Μπορεί και κανένα από αυτά! Το αποτέλεσμα ωστόσο είναι το ίδιο, όπως αποκαλύπτεται στην ιστορία που ακολουθεί:
            Δυο κατασκευαστικές εταιρείες είχαν αναλάβει - πριν από όχι και πολλά χρόνια - από ένα κομμάτι ενός υδροηλεκτρικού έργου της ΔΕΗ. Η μία ήταν ελληνική και η άλλη  νορβηγικών συμφερόντων. Πιάσανε ταυτόχρονα δουλειά στα μέσα του Σεπτέμβρη με στόχο ως τις αρχές του επομένου έτους το έργο να έχει παραδοθεί στην δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού προς εκμετάλλευση.
            Εκείνη την εποχή παρακολουθούσα ένα τεχνικό έργο στην ίδια ορεινή και απόκρημνη περιοχή και σχεδόν καθημερινά περνούσα από το εργοτάξιο που είχαν αναπτύξει οι δύο αυτές κατασκευαστικές εταιρείες. Η αίσθηση που είχα στην αρχή, με την πρώτη επιπόλαιη ματιά, ήταν ότι η ελληνική εταιρεία τα πήγαινε πολύ καλύτερα στο κομμάτι που της είχε ανατεθεί, σε αντίθεση με τη νορβηγική που παρουσίαζε  χαρακτηριστικές καθυστερήσεις.
           -            Βρε τους ανόητους τους Νορβηγούς, θα τους πιάσει ο βαρύς χειμώνας και δεν πρόκειται να τελειώσουν ούτε στον αιώνα τον άπαντα! είπε ένας από τους τρεις συνεργάτες μου και οι άλλοι δυο συμφώνησαν μεγαλοφώνως.
         Είναι αλήθεια ότι τα χωματουργικά μηχανήματα, τα τεράστια φορτηγά που μετέφεραν αδρανή υλικά και οι «Έλληνες» τεχνίτες και εργάτες εργάζονταν πυρετωδώς και ως το τέλος Οκτωβρίου το έργο, στον δικό τους τομέα, είχε ολοκληρωθεί στο εξήντα περίπου τοις εκατό, μπορεί και περισσότερο. Αντίθετα στη νορβηγική πλευρά, ακόμη ασχολιόντουσαν με την οργάνωση του εργοταξίου, την κατασκευή υποδομών για τη διαμονή του προσωπικού τους και τη διάνοιξη παράλληλων βοηθητικών δρομολογίων. Ως και δορυφορικές κεραίες είχαν τοποθετήσει για να ψυχαγωγείται το προσωπικό τους στις ώρες αναπαύσεως.
          -            Βρε τους ανόητους τους Νορβηγούς, όλοι εδώ γύρω ξέρουν ότι αρχές Νοέμβρη ασπρίζουν τα πάντα από το χιόνι. Δεν πρόκειται να τελειώσουν ούτε του χρόνου τον Αύγουστο! είπε ο έτερος των συνεργατών μου και αυτή τη φορά συμφωνήσαμε μεγαλοφώνως όλοι!
          Ωστόσο, τις επόμενες μέρες, όταν είχαν τελειώσει όλες οι προκαταρκτικές και οργανωτικές εργασίες των Νορβηγών, όλα τα μέσα και το προσωπικό τους άρχισαν να εργάζονται μεθοδικά και με απίστευτη ταχύτητα πάνω στο κυρίως αντικείμενο της σύμβσης που είχαν υπογράψει. Ταχύτητα, που διόλου δεν επηρεάστηκε από την έντονη χιονόπτωση που ακολούθησε μια εβδομάδα αργότερα.
           Από την άλλη πλευρά, στον τομέα της ελληνικής εταιρείας τα πάντα σταμάτησαν ακαριαία. Τα μεγάλα φορτηγά κολλήσανε στις λάσπες και οι υπεύθυνοι του εργοταξίου πηγαινοέρχονταν εδώ κι εκεί, χωρίς αιτία κι αφορμή, με κολλημένο ένα κινητό τηλέφωνο στ’ αυτί τους!
           -            Βρε τους τυχερούς τους Νορβηγούς, αν κράταγε ακόμη λίγο ο καιρός, η ελληνική εταιρεία θα είχε τελειώσει πρώτη, είπε ο τρίτος των συνεργατών μου που είχε δει το θέμα πατριωτικά!
           -            Ανάθεμά την, την κλιματική την αλλαγή! συμφώνησε ο δεύτερος!
           -            Κάποιος θα τους γρουσούζεψε! συμπλήρωσε ο πρώτος…
           Για την ιστορία τώρα θα πρέπει να αναφερθεί ότι οι Νορβηγοί στα μέσα Ιανουαρίου είχαν παραδώσει το έργο, είχαν πληρωθεί και είχαν ήδη φύγει για την επόμενη εργολαβία! Το προσωπικό της ελληνικής εταιρείας φάνηκε πάλι στο εργοτάξιο στο μισά του μήνα Μάρτη... με το δάχτυλο στο χάρτη!
          «Ελάτε παιδιά ορμάτε… θέλω ψηλές μπαλιές στο σέντερ φορ… με πολύ φάλτσο»!
 
Γιάννης Β. Δεβελέγκας

OI ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΙ (ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΔΙΧΟΝΟΙΑ)

 

            Ο πύργος ελέγχου του παλιού σοβιετικού αεροδρομίου που εξυπηρετούσε ¨τω καιρώ εκείνω¨ τις ανάγκες της κόκκινης πολεμικής αεροπορίας, έδωσε επιτέλους την εντολή απογείωσης για την πτήση με κωδικό 4711. Η θερμοκρασία στις στέπες του Καζακστάν που φιλοξενούσε τον εν λόγω αεροδιάδρομο ήταν ακόμη απαγορευτικά χαμηλή. Ωστόσο, η αποστολή του Enola Gay II, του υπερσύγχρονου ηλεκτρικού αεροσκάφους της Παγκόσμιας Ψεκαστικής Αερολέσχης είχε κριθεί από τον σκιώδη εκπρόσωπο της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, ως άκρως επείγουσα. Έτσι, ο επικεφαλής του πύργου ελέγχου δεν δίστασε και ανέλαβε το ρίσκο της πρόωρης απογείωσης, ελπίζοντας βεβαίως σε μια καλή μετάθεση στα κεντρικά γραφεία της Αστάνα. Της παγκόσμιας πρωτεύουσας.
            Ο Τζο, κυβερνήτης του διθέσιου αεροσκάφους, βεβαιώθηκε ότι προσάρμοσε ερμητικά την αντιασφυξιογόνο μάσκα στο πρόσωπό του και έριξε μια τελευταία ματιά στη χειρόγραφη αποστολή του: «Η φάρα που ζει στο νότιο τμήμα της Βαλκανικής χερσονήσου, παρά την οικονομική της εξουθένωση με το κόλπο του χρηματιστηρίου, την χρυσοπληρωμένη Ολυμπιάδα, τη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων με τα όξυνα ομόλογα, την εκποίηση των αποθεμάτων χρυσού από τον σύντροφο Γιάννο, το άγριο πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου από τα ταμεία των κομμάτων, τα αλλεπάλληλα μνημόνια και τα τσιπάκια που τους μπήξαμε με τα κορονοεμβόλια, παραμένει ο τελευταίος απείθαρχος και ανυπάκουος λαός της Γης! Ακόμα και τους Τούρκους βάλαμε να τους απειλούν και να τους τρομοκρατούν, αλλά αυτοί οι αχρείοι φαίνεται πως τους έχουν ¨αφοδευμένους πατόκορφα¨! Ψεκάστε τους λοιπόν ανελέητα, μέχρι να γονατίσουν! Ολόκληρος ο πλανήτης, η Νέα Τάξη Πραγμάτων, η πράσινη ενέργεια, η κλιματική αλλαγή και η βιώσιμη ανάπτυξη, στηρίζονται πάνω σας»! Ύστερα χτύπησε φιλικά στην πλάτη την συνοφρυωμένη Γερμανίδα συγκυβερνήτη που καθόταν δίπλα του και της είπε αυστηρά: «Άνγκελα, ξεκινάμε για το μεγάλο ταξίδι. Ένα μικρό ψέκασμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο εγκεφαλικό πλύσιμο για την πανανθρωπότητα»!
             Η Άνγκελα, που πλέον των άλλων ήταν και διακεκριμένη επιστήμων της βιοψεκασμοτεχνολογίας, διέκρινε μια υποβόσκουσα ανησυχία στη φωνή του κυβερνήτη, αλλά συνέχισε ανέκφραστη να μασά μια τσίχλα Άνταμς χωρίς να πει κουβέντα! Είχαν ψεκάσει οι δυο τους, όλες σχεδόν τις στεριές και τις θάλασσες του πλανήτη και τον ήξερε καλύτερα κι από τη μάνα του. «Μην ανησυχείς Τζο, του είπε τελικά! Αυτή τη φορά θα χρησιμοποιήσουμε ένα ειδικό κοκτέιλ ψεκαστικών υγρών τελευταίας βιοτεχνολογίας που περιέχει υπερσύγχρονα εισπνεόμενα νανο-τσιπάκια υποταγής! Όλα θα πάνε καλά! Την προαγωγή στην ιεραρχία της παγκόσμιας διακυβέρνησης, την έχουμε στο τσεπάκι! Σήμερα με το Enola Gay II, γράφουμε ιστορία!».
……………
            ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ: Στην αίθουσα συσκέψεων του σκιώδους υπουργικού συμβουλίου της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, επικρατούσε χαλαρότητα και αισιοδοξία. Οι εκπρόσωποι της Τριμερούς και της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, που παρευρίσκοντο ως παρατηρητές, ήταν πλαισιωμένοι από δυο-τρεις πρώην πρωθυπουργούς, τρεις-τέσσερις υπουργούς και ευρωβουλευτές, πεντέξι μάγιστρους των οφφικίων, εξ-εφτά ιεράρχες της ιεράς συνόδου και καμιά δεκαριά τραπεζίτες της ¨χώρας στόχος¨, που έκαναν την ατμόσφαιρα από πανηγυρική, έως και… για τα πανηγύρια. Κι αυτά συνέβαιναν, ως τη στιγμή που έφτασε το πρώτο μήνυμα από το μέτωπο, όπου η κατάσταση εξελισσόταν σε ένα μεγάλο φιάσκο…
………….
            ΛΙΓΟ ΝΩΡΙΤΕΡΑ: Η πτήση 4711 έφτασε πάνω από τη χώρα στόχο. Ο κυβερνήτης Τζο, άνοιξε τον υπερσύγχρονο ψεκαστήρα και έβαλε στον αυτόματο πιλότο το σχέδιο πτήσης. {Δυτική Θράκη / Νοτιοανατολική, Νοτιοκεντρική και Νοτιοδυτική Μακεδονία/ Νότια Ήπειρος… κ.ο.κ.}. «Μα καλά, κανένα εδαφικό τους διαμέρισμα δεν το έχουν ακέριο ετούτοι εδώ οι αναρχικοί; Αναρωτήθηκε ο πιλότος»!
            «Έχουν ψυχοπονιάρηκες κυβερνήσεις, του αντιγύρισε η Άνγκελα και έφτυσε με θόρυβο την τσίχλα στο πάτωμα του πιλοτήριου. Όποιος κακομοίρης γείτονάς τους ζητήσει γλώσσα, ιστορία, πολιτισμό, αέρα, γη και θάλασσα, τους τα παραδίνουν με ευκολία γιατί το θεωρούνε δίκαιο και το κάνουν πράξη»!
Δεν θα είχε ωστόσο περάσει ούτε ένα δίωρο συνεχούς ψεκασμού, όταν το ηλεκτροκίνητο αεροσκάφος της Παγκόσμιας Αερολέσχης που βρισκόταν σε χαμηλή πτήση πάνω από τη χώρα στόχο, άρχισε να ρετάρει επικίνδυνα!
           «Ανάθεμα την ατυχία μου, σιχτίρισε ο Τζό. Με κυνηγάν οι κατάρες του Ντόναλντ, που παρά τις δικαστικές αποφάσεις, πιστεύει ακόμα ότι του έκλεψα τη θέση του κυβερνήτη! Σταμάτα να τσιρίζεις Άνκελα με αυτή την απαίσια φωνή σου και κρατήσου πάνω μου, πέφτουμε! Θα προσπαθήσω να το προσγειώσω πάνω σ’ εκείνο το λιβάδι»!
…………
            ΛΙΓΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ: Στην τεράστια οθόνη της αίθουσας υπουργικού συμβουλίου της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, εμφανίστηκε το πρώτο μήνυμα από το ¨μέτωπο¨. «Η επιχείρηση ¨ΔΙΧΟΝΟΙΑ¨ εξελίσσεται σύμφωνα με σχέδιο ΣΤΟΠ, Προγραμματισμένο βραχυκύκλωμα έριξε αεροσκάφος Θερμοπύλες ΣΤΟΠ, Μισός πληθυσμός ψεκασμένος ΣΤΟΠ, Υπόλοιποι αψέκαστοι ΣΤΟΠ, Τους χωρίσαμε και άρχισαν ήδη να φαγώνονται μεταξύ τους ΣΤΟΠ. Τζό και Άνγκελα αγνοούνται ΣΤΟΠ. Ούτως ή άλλως αναλώσιμοι ΟΒΕΡ»!
            Όλοι στην αίθουσα του σκιώδους υπουργικού συμβουλίου πετάχτηκαν από τις θέσεις τους για να πανηγυρίσουν! «Είμαι βέβαιος πως η διχόνοια θα πετύχει εκεί που απέτυχε η νανο-τεχνολογία μας! Αυτοί σε λίγο θα έχουν μεταξύ τους εξολοθρευτεί»! δήλωσε μέσα από τα σκιώδη μεγάφωνα ο σκιώδης πρωθυπουργός και έπιασε τη σκιώδη γαλλική σαμπάνια που ήταν πάνω στο σκιώδες πρωθυπουργικό τραπέζι!
            Πριν όμως ακουστεί το μπαμ από την εκτόξευση της σκιώδους τάπας της σαμπάνιας, αντήχησε πάλι -ανατριχιαστικά αυτή τη φορά- ο χαρακτηριστικός χτύπος εισερχομένου μηνύματος και εμφανίστηκε στην τεράστια οθόνη της αίθουσας, ένα δεύτερο μήνυμα από κινητό τηλέφωνο άγνωστου αποστολέα:
            «Εδώ κυβερνήτης Τζο ΣΤΟΠ. Enola Gay II βραχυκύκλωσε ΣΤΟΠ. Πέσαμε Θερμοπύλες στάβλο με σβουνιές ΣΤΟΠ. Ψεκασμένοι-αψέκαστοι, εμβολιασμένοι-ανεμβολίαστοι, αρνητές-υποταγμένοι, δικαιωματιστές, αναρχικοί, εθνοφοβικοί και ξενοφοβικοί, γυναικοκτόνοι και ανδροκτόνες, όλοι μαζί μόλις μας είδαν μας περιμάζεψαν παρέα ενωμένοι ΣΤΟΠ. Γελάνε με τα χάλια μας ΣΤΟΠ. Γλεντάνε και χορεύουν ΣΤΟΠ. Μας κέρασαν φέτα τυρί, ελιές, ζεστό ψωμί, σουβλάκια και τσικουδιά ΣΤΟΠ. Άνγκελα έφαγε τρία πεπόνια ΣΤΟΠ. Πονάει κοιλιά της ΣΤΟΠ. Εδώ μαθαίνουμε να ζούμε ΣΤΟΠ. Παραιτούμαστε και μένουμε Ελλάδα ΟΒΕΡ».  
……………….   
            ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ: Στη σκιώδη αίθουσα επικράτησε νεκρική σιγή! Ο σκιώδης πρωθυπουργός της παγκόσμιας διακυβέρνησης έπιασε με τρεμάμενο χέρι το μικρόφωνο και δήλωσε: «Κυρίες, κύριοι και ενδιάμεσοι, δυστυχώς η επιχείρηση «ΔΙΧΟΝΟΙΑ» απέτυχε παταγωδώς ΣΤΟΠ! Παγκοσμιοποίηση σταμάτησε σε κάτι σβουνιές στις Θερμοπύλες ΣΤΟΠ»! Λύεται η συνεδρίασις ΟΒΕΡ»!
 
Γιάννης Β. Δεβελέγκας  

ΜΠΟΛΙΑΣΤΕΊΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΌΜΑΣΤΕ...

Μετά την έκταση που έλαβε στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο η είδηση για την επίθεση έξι Πακιστανών εναντίον μιας 25χρονης Ελληνίδας που έπαιρνε το μπάνιο της στη θάλασσα, και κυρίως μετά τα άκρως επικριτικά έως υβριστικά σχόλια των ιθαγενών που ακολούθησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατά των προσφύγων, αναρωτιέται εύλογα κανείς πώς θα επιβιώσουμε δημογραφικά αν αποφασίσουν, από αγανάκτηση, ξαφνικά οι πρόσφυγες να μας εγκαταλείψουν πριν προλάβουμε να μπολιαστούμε!

Είναι βέβαιο, πως αν συνεχίσουμε με αυτή την άνανδρη και ξενοφοβική συμπεριφορά να προσβάλουμε αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από την πατρίδα τους και άφησαν πίσω όλα τα υπάρχοντά τους για να έρθουν στη χώρα μας χωρίς ταυτότητα και με μόνο εφόδιο ένα κινητό τηλέφωνο στο χέρι, θα το μετανιώσουμε οικτρά!  

Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα τις τελευταίες δεκαετίες, οι πρόσφυγες αποτελούν ίσως την μοναδική ελπίδα για το μέλλον μας, για την ανανέωση του πληθυσμού, για τη διατήρηση του γένους των Ελλήνων. Και θα πρέπει από τον πρώτο έως τον τελευταίο πολίτη, το συντομότερο δυνατόν, να προσαρμοσθούμε με την πραγματικότητα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί την σήμερον ημέρα!

Για παράδειγμα, οι «άπιστες» σ’ αυτή τη χώρα θα πρέπει να μάθουν από εδώ και πέρα να σέβονται τη διαφορετικότητα. Να αποδεχθούν τα νέα ήθη και έθιμα που διαμορφώνει η ομογενοποίηση των πολιτισμών. Θα πρέπει επίσης να λάβουν υπόψη τους, ότι σε κάθε τέτοιου τύπου ομογενοποίηση, επικρατεί με συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό  ο βιολογικά (ηλικιακά) ισχυρότερος και ο πολιτισμικά αδιάλλακτος. Επιτέλους, ας προσαρμοσθούν οι «άπιστες» να παίρνουν το μπάνιο τους στη θάλασσα ντυμένες με τα ρούχα τους, για να μην προκαλούνται θρησκευτικά και ιδεολογικά οι πρόσφυγες. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και τόσο κακό να κάνεις μπάνιο με τα ρούχα, καθώς τα υφάσματα, όπως αναφέρουν δημοσιευμένες μελέτες στα επιστημονικά περιοδικά, σε προστατεύουν από τις επιβλαβείς συνέπειες που επιφέρει η έκθεση στον ήλιο το καλοκαίρι!

Θα πρέπει να αντιληφθούν «χτες» οι ντόπιες, ότι δεν είναι πρέπον την σήμερον ημέρα να γυροφέρνουν τσίτσιδες στις παραλίες και να παρενοχλούν σεξουαλικά τους έρμους τους Πακιστανούς που στο κάτω-κάτω της γραφής έχουν τη δική τους άποψη και οφείλουμε σε μια προοδευτική κοινωνία να αποδεχόμαστε.

Ας δούμε όμως ποιο είναι το συμβάν που αναστάτωσε το διαδίκτυο, όπως αυτό παρουσιάστηκε από έγκριτα μέσα μαζικής επικοινωνίας: «Έξι τον αριθμό άνδρες πακιστανικής καταγωγής, ηλικίας από είκοσι έως τριανταέξι ετών, επιτέθηκαν σε εικοσιπεντάχρονη Ελληνίδα που λίγο πριν έπαιρνε το μπάνιο της στην παραλία της Αγίας Μαρίνας Αττικής, με σκοπό να της αφαιρέσουν τελείως τα ρούχα και μετά… ότι ήθελε προκύψει. Ένας μάλιστα από αυτούς με το κινητό του smart τηλέφωνο, αποθανάτιζε τη σκηνή και την μετέδιδε live στο διαδίκτυο, προς τέρψιν προφανώς ομοϊδεατών, ομόθρησκων ή ομοεθνών του. Η κοπέλα αντιστάθηκε και με ότι από τα ρούχα απέμειναν επάνω της, κατάφερε τελικά να διαφύγει και να βρει προστασία στην αγκαλιά του επίσης  πακιστανικής καταγωγής συζύγου της, που κατέφθασε έντρομος προς βοήθεια. Επενέβη ο εισαγγελέας»!

Σε αυτό το σημείο αρχίζει ο προβληματισμός του κάθε προοδευτικού ατόμου και συλλογικότητας που σέβεται τις αντιλήψεις του! Τι θα απογίνουμε αλήθεια αν κάποια στιγμή αποφασίσουν οι πρόσφυγες να μας εγκαταλείψουν πριν να μπολιαστούμε;  Πώς θα επιβιώσουμε ως έθνος δημογραφικά;

Όλα τα μέτρα που έλαβαν τις τελευταίες δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις για την ηθική, θεσμική και οικονομική στήριξη των νέων ζευγαριών που είναι σε θέση να τεκνοποιήσουν, απέτυχαν παταγωδώς. Κάτι στράβωσε σε αυτό το εγχείρημα της επίλυσης του δημογραφικού ζητήματος, παρότι δαπανήθηκαν τεράστια κονδύλια. Και μάλιστα κονδύλια που εξασφαλίστηκαν από το υστέρημα των κομματικών μηχανισμών που στερήθηκαν μεγαλύτερες κρατικές επιχορηγήσεις. Χρήματα που δόθηκαν ως κίνητρο για τεκνοποίηση ενώ θα μπορούσαν να ενισχύσουν τις μισθολογικές απολαβές και τα οφίτσια των εκπροσώπων του λαού! Πιστώσεις που μπορούσαν να καλύψουν τα εκατοντάδες εκατομμυρίων χρέη των κομμάτων προς τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Εκατομμύρια ευρώ που θα έπρεπε να δοθούν στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων για τα διακόσια χρόνια από την γέννηση του εθνικού μας κράτους, το οποίο, από μια μικρή οθωμανική επαρχία που ήταν κατόρθωσε να γίνει το πρώτο εθνικό κράτος στην Ευρώπη χάριν του ταξικού αγώνα, της κοινωνικής επανάστασης της εργατιάς και της αγροτιάς ενάντια στην ντόπια ολιγαρχία εκείνης της εποχής!  

Και τώρα τι μας μένει να κάνουμε; Αυτό, δεν θα σας το πω εγώ γιατί: 

«Το λεν τα ραδιόφωνα, το λένε τα κανάλια,

δείξτε ανωτερότητα μη γίνεστε ρεμάλια!

Το λένε και οι πρόεδροι το λένε και τα μέλη

μην τους στεναχωρήσουμε γιατί γλιστρούν σαν χέλι

κι αν φύγουνε χαθήκαμε θα μείνουμε πεντέξι

και άσπρη μέρα Έλληνες ποτέ πια δεν θα φέξει

Γι αυτό φερθείτε έξυπνα, πριν εξαφανιστούμε,

μια ευκαιρία έχουμε, μ’ αυτούς να μπολιαστούμε»!

 

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

 

-          -          Μπορείς να πάρεις όποιο αγαλματάκι σου αρέσει, μου είπε!

Απέναντί μου, πίσω από το τεράστιο τραπέζι με τα πανέμορφα αγαλματίδια, στεκόταν όρθιος και χαμογελαστός ο Θεόδωρος Παπαγιάννης! Έμεινα «άγαλμα»! Αυτή η πρόταση ήταν η τελευταία που θα περίμενα να ακούσω από τον σπουδαίο γλύπτη μετά από την ξενάγηση - ενημέρωση που μας έκανε ο ίδιος προσωπικά, κατά τη διάρκεια της έκθεσής του, η οποία πραγματοποιείτο στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων για την συμπλήρωση εκατό χρόνων από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.

Χαμήλωσα το βλέμμα μου και κοίταξα για μια ακόμη φορά εκείνα τα υπέροχα δημιουργήματα που έστεκαν ολοζώντανα μπροστά μου! Στιγμιαία αισθάνθηκα πως αυτά τα μικροσκοπικά  «ανθρωπάκια», κάπου βαθιά μέσα στην ψυχή τους, θα έκρυβαν έναν μοναδικό κώδικα εξευγενισμού της ύλης. Και ίσως, κάποιο μυστικό που θα μοιράζονταν, ενδεχομένως, μόνο με τον δημιουργό τους και με κανέναν άλλον!

Όχι, δεν προσπάθησα να αναγνωρίσω ποιο αγαλματάκι θα ταίριαζε καλύτερα στη βιβλιοθήκη πίσω από το γραφείο μου!

Στάθηκα ωστόσο για λίγο αναποφάσιστος, αναζητώντας ανάμεσα στο δέος, την τύχη, τα θέλω, τα πρέπει και το πρέπον, ένα κίνητρο, μια δικαιολογία για να πω το μεγάλο ναι! Έκανα, νοερά, μερικά βήματα προς τον πειρασμό και αμέσως μετά έκανα πίσω! Ευτυχώς τελικά δεν ξεκόλλησα από τη θέση μου! Ο δημιουργός τους με κοίταξε αινιγματικά! Τον ευχαρίστησα ευγενικά και του είπα πως αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω, χωρίς να του εξηγήσω το λόγο. Εξάλλου, δεν ήμουν σε θέση εκείνη τη στιγμή να δικαιολογήσω την άρνησή μου! 

Ποιος είμαι εγώ; αναρωτήθηκα καθώς απομακρυνόμουν. Θυμήθηκα την τύχη των θησαυρών της Μεσοποταμίας (γλυπτά 3.000 ετών) που «διασώθηκαν» από τους Γερμανούς κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και μεταφέρθηκαν στο Μουσείο Τελ Χαλάφ στο Βερολίνο, για να καταστραφούν ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων το 1943. Τα έργα τέχνης πρέπει να βρίσκονται στον τόπο που γεννήθηκαν, κοντά στον δημιουργό τους, ο οποίος θα αποφασίζει εάν, που, πότε και με ποιες προϋποθέσεις θα πρέπει να εκτίθενται!

Στην προκειμένη περίπτωση, ο δάσκαλος Θεόδωρος Παπαγιάννης έχει εξασφαλίσει για το έργο του μια ζεστή αγκαλιά, ένα φιλόξενο σπίτι, που δεν είναι άλλο από το ομώνυμο Μουσείο - Σχολείο, στο Ελληνικό Ιωαννίνων! Και οι δημιουργίες του δεν θα έπρεπε να βρίσκονται αλλού, αφού εκεί εκπληρώνεται και ο βασικός σκοπός του, που όπως ο ίδιος ομολογεί, είναι να τοποθετεί την τέχνη δίπλα στον άνθρωπο, στην κοινωνία.

Από την άλλη, εκείνο το έρμο το ελληνικό κράτος της ντροπής, που φέτος γιορτάζει(;) τα διακόσια χρόνια από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα του έθνους των Ελλήνων, είχε την ατυχία να διοικηθεί ως επί το πλείστον (με εξαιρετικά ολίγες εξαιρέσεις) από ανάξιες και ελεγχόμενες από ξένες δυνάμεις ηγεσίες. Ηγεσίες που δεν κατάφεραν να αναδείξουν στον βαθμό που θα έπρεπε τον μεγαλύτερο πλούτο της χώρας, που δεν είναι άλλος από τον πολιτισμός της. Δεν μπόρεσε να κρατήσει ή να επαναφέρει στην αγκαλιά του, κοντά στον τόπο που γεννήθηκαν, παγκόσμιας αξίας αριστουργήματα που δυστυχώς κοσμούν με το αζημίωτο τα μουσεία των πλούσιων ευρωπαϊκών χωρών! Δεν κατάφερε να ιδρύσει πανεπιστήμια κλασικών σπουδών δίπλα σε αρχαιολογικούς χώρους, που θα προσέλκυαν σπουδαστές και κορυφαίους πνευματικούς ανθρώπους από όλη την υφήλιο! 

Πριν μερικά χρόνια επισκέφτηκα το μουσείο του Λούβρου και μπαίνοντας στην αίθουσα των ελληνικών αρχαιοτήτων βρέθηκα ξάφνου μπροστά στο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, που παρεμπιπτόντως συμπλήρωσε και αυτό πρόσφατα τα διακόσια χρόνια από την ημέρα που ανακαλύφθηκε σε έναν αγρό στη νήσο Μήλο! Ειδικός με την τέχνη της γλυπτικής δεν είμαι, το αντίθετο θα έλεγα. Ωστόσο, θα πρέπει να παρέμεινα για αρκετή ώρα εκεί ακίνητος στη θέση μου, αποσβολωμένος από την απίστευτη ομορφιά, τη θηλυκότητα και την αρμονία του αγάλματος, γιατί η ξεναγός που μας συνόδευε, με επανέφερε στην πραγματικότητα διαμαρτυρόμενη έντονα ότι εξαφανίστηκα για αρκετή ώρα από το γκρουπ και με αναζητούσαν.

Όταν τελείωσε η ξενάγηση πλησίασα τη Γαλλίδα ξεναγό για να της ζητήσω συγνώμη για την συμπεριφορά μου. Αυτή χαμογέλασε και μου είπε ότι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Πως δηλαδή, πολλοί είναι οι επισκέπτες που ξεχνιούνται μπροστά στα εκθέματα, κυρίως στην αίθουσα των ελληνικών αρχαιοτήτων. Και συμπλήρωσε:

-            Είναι κρίμα που το άγαλμα της Αφροδίτης βρίσκεται τόσο μακριά από την Ελλάδα!

-            Γιατί; Τη ρώτησα απορημένος που το έλεγε μία Γαλλίδα.

-            Γιατί μόνο εκεί το φωτίζει το φως που το γέννησε, μου αντιγύρισε με νόημα και ολοφάνερη συγκίνηση!

            Εμάς να δούμε πότε θα μας φωτίσει ο Θεός της Ελλάδας να αντιδράσουμε, αναρωτήθηκα!  Γιατί δυστυχώς, αφεθήκαμε στους μικρούς και στις μικρότητες να μας οδηγήσουν στη βαρβαρότητα. Μακριά από τις ηθικές και της πνευματικές αξίες της κληρονομιάς μας.   

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

                  

 

 

«ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ»

Αλήθεια, υπάρχουν επιπτώσεις από την έλλειψη δημογραφικής πολιτικής στη χώρα μας και από την τρομακτική υπογεννητικότητα του ελληνικού πληθυσμού; Βεβαίως υπάρχουν! Ιδού μερικές:

α.    Οι δημογραφικές εξελίξεις επηρεάζουν ολόκληρο τον εθνικό οργανισμό και την κοινωνική συνοχή!

β.    Οι δημογραφικές διαφορές γειτονικών κρατών (ή εθνοτήτων που συμβιούν στη χώρα μας) δημιουργούν προβλήματα με βαθμιαία επικράτηση των ισχυρότερων δημογραφικών δυνάμεων.

γ.    Ο λαός είναι το πιο πολύτιμο κεφάλαιο του κράτους που προωθεί την παραγωγή, την οικονομική και κοινωνική πρόοδο και εγγυάται την ύπαρξη και την ασφάλειά του.

δ.    Η χώρα διατρέχει μεγάλους κινδύνους λόγω της γεωγραφικής της θέσης και της έλλειψης συγγενικών λαών.

ε.    Τα πληθυσμιακά κενά που δημιουργούνται στα νησιά και σε παραμεθόρια διαμερίσματα υπάρχει κίνδυνος να καλυφθούν από αλλοδαπούς κυρίως μουσουλμάνους, με εξαιρετικά δυσμενή απώτερα επακόλουθα.

στ.  Στις ένοπλες δυνάμεις θα δημιουργηθεί σοβαρό πρόβλημα λόγω της μείωσης του αριθμού των στρατευσίμων.

ζ.    Οι δαπάνες για την υγεία διαρκώς θα πολλαπλασιάζονται. Οκτώ φορές υψηλότερες στους ηλικιωμένους, 12-15 φορές υψηλότερες στους υπερήλικες!

η.    Εργατικό δυναμικό για χειρονακτικές εργασίες και βαριά επαγγέλματα δεν θα υπάρχει και καθιστά ευχερέστερη την είσοδο ξένων μεταναστών με ότι αυτό συνεπάγεται.

θ.    Εάν για την ανανέωση του εργατικού δυναμικού και γενικά την πορεία της οικονομίας και των ασφαλιστικών ταμείων στηριχθούμε στους μετανάστες της Ασίας και της Αφρικής, πολύ γρήγορα θα δημιουργηθούν σοβαρά προβλήματα με κοινωνικές και εθνικές προεκτάσεις Οι μουσουλμάνοι έχουν άλλα πρότυπα άλλα ιδανικά και διαμορφώνουν άλλες κοινωνίες διαφορετικές του δυτικού πολιτισμού.

Εδώ σταματώ γιατί μερικοί (πολυεργαλεία του μεγάλου διεθνούς κεφαλαίου), ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, «ευαίσθητοι» αριστεροί, συμπάσχοντες ανθρωπιστές, δυναμικοί ακτιβιστές, καλοπληρωμένοι εθνομηδενιστές και πάσης φύσεως και τύπου «προοδευτικοί», (όσοι άντεξαν να διαβάσουν ως εδώ το κείμενο χωρίς να βγάλουν εξανθήματα), θα αναζητούν ενδεχομένως τον πιο απεχθή χαρακτηρισμό στο πονηρό τους μυαλουδάκι για να με «στολίσουν»! Και είναι κρίμα!

Είναι κρίμα γιατί αυτά δεν είναι δικές μου διαπιστώσεις αλλά της διακομματικής κοινοβουλευτικής επιτροπής που συγκροτήθηκε πριν τριάντα χρόνια, όταν άρχιζε το πρόβλημα,  με σκοπό τον προσδιορισμό των επιπτώσεων και την υποβολή προτάσεων (αγνοήθηκαν παντελώς) αναφορικά με το δημογραφικό ζήτημα που γιγαντώθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα και εντεύθεν. Υπόψιν ότι σε αυτή την επιτροπή πρωτοστάτησαν και συνυπογράφουν πρωτοκλασάτα - ακόμη και σήμερα - στελέχη όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων και πολιτικών παρατάξεων.

Τριάντα χρόνια μετά, αφού εν τω μεταξύ δεν λάβαμε κανένα μέτρο και οι προτάσεις του πορίσματος αγνοήθηκαν ή λοιδορήθηκαν, προστέθηκε στο πρόβλημα και η μεταναστευτική κρίση η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη.  

Αν συγκρίνουμε τώρα τις επισημάνσεις του πορίσματος που αναφέρονται στους κινδύνους από
τα δημογραφικά κενά των νήσων και της παραμεθόριας ζώνης, με τον πανελλαδικό χάρτη εγκατάστασης προσφύγων και μεταναστών οι οποίοι παράνομα, βίαια και κατόπιν παροτρύνσεων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) εισήλθαν στη χώρα μας, θα διαπιστώσουμε ότι, ή είμαστε πολύ αφελείς ή παντελώς αδιάφοροι και ανίκανοι.

Δεν είναι δυνατόν να εγκαθιστούμε όλους αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους εκεί ακριβώς που υπάρχουν πιο έντονα τα δημογραφικά μας κενά και να προσπαθούμε, οργανώνοντας τοπικές επιτροπές και εκλιπαρώντας επιχορηγήσεις από το διεθνές κεφάλαιο, δήθεν να τους ενσωματώσουμε στις τοπικές κοινωνίες. Πράγμα που δεν έχει καταφέρει καμία ευρωπαϊκή χώρα. Ούτε οι πιο ισχυρές πολιτισμικά και οικονομικά!  

Εκτός και αν υπάρχει απόφαση και σχεδιασμός -ερήμην του ελληνικού λαού- για δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) σε Ήπειρο, Μακεδονία (βλέπε λιμάνι Θεσσαλονίκης «Βόρεια Μακεδονία») μέσα στις οποίες, με ειδικό φορολογικό καθεστώς, με ευνοϊκούς όρους χρηματοδοτήσεις, με φτηνή αιολική και ηλιακή ενέργεια και φυσικά με φτηνό και χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις εργατικό αφροασιατικό δυναμικό, θα παράγονται ανταγωνιστικά απέναντι στις νέες αγορές ευρωπαϊκά προϊόντα.

Θα μου πεις… βρίσκουν και κάνουν!

Αυτό είναι αλήθεια!

 

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

 

ΤΙΤΙ – ΒΥΣΜΑΤΑ

  

             Ο Μπάμπης, πρώην κνίτης και νυν ερημοσπίτης, τα τελευταία χρόνια ταλανίζονταν από περίεργα ονείρατα που εξελίσσονταν πολλές φορές σε εφιάλτες! Η κατάσταση μάλιστα εσχάτως είχε επιδεινωθεί επικίνδυνα, με αφορμή τις καραντίνες και τις μεταλλάξεις του ιού της κορόνας. Ως και η συντρόφισσα και για πολλά χρόνια συμβία του, η Φωφώ, δεν άντεξε άλλο αυτή την κατάσταση και μια μέρα του είπε:
            -          Μπαμπίνο μου, πρέπει να σε δει ένας ειδικός!
            -          Τι να τον κάνω εγώ τον ειδικό βρε Φωφάκι μου, της απάντησε εκείνος βαριεστημένα. Ένα καλό κουπόνι χρειάζομαι στο στοίχημα, και μάλιστα επειγόντως.
           Τόσους και τόσους συνοδοιπόρους είχε διορίσει το κόμμα τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά ο Μπάμπης επέμενε στο όνειρό του να γίνει διάσημος σκηνογράφος του «θέατρου» και του προοδευτικού «κινηματόγραφου», όπως χαρακτηριστικά καμάρωνε ο ίδιος. Έτσι, αρνήθηκε πεισματικά τη σιγουριά του ευρύτατου δημόσιου τομέα που είχε βολέψει κόσμο και κοσμάκη! Μόνο κάτι κρατικές επιχορηγήσεις είχε εξασφαλίσει, όπως και μερικές συμμετοχές σε ταινίες και ντοκιμαντέρ που χρηματοδοτούσε το υπουργείο πολιτισμού. Από εκείνες δηλαδή τις παραγωγές, που δεν τις έβλεπαν ούτε οι ίδιοι!
            Είχε ωστόσο κάνει ένα καλό κομπόδεμα ο Μπάμπης ως την ημέρα που ξέσπασε η κρίση και μπήκαν στη ζωή μας τα μνημόνια. Ένα κομπόδεμα, που τους εξασφάλιζε ως τώρα τα προς το ζειν, παρότι είχαν κατασπαταλήσει τις καλές εποχές μια ολόκληρη περιουσία για να ξεβλαχέψουν, ακολουθώντας τις οδηγίες του Πέτρου του Κωστόπουλου!
            Ώσπου χθες, κοντά στα ξημερώματα και πριν να βγει ο ήλιος, ο εφιάλτης χτύπησε την πόρτα:
            «Η ωραία μέρα απ’ το πρωί φαίνεται», τιτίβισε ο Πλανητάρχης και του κατέβασαν το παντελόνι! Κάποιοι γέλασαν, άλλοι απλά προβληματίστηκαν και κάποιοι άλλοι το ευχαριστήθηκαν δεόντως! Λίγο πιο πέρα μια σκιά χαμογελούσε πονηρά, την ώρα που αντηχούσε ένα μελαγχολικό τραγούδι «Παγιδευμένος τώρα πια χωρίς Θεό, χωρίς πατρίδα και ταυτότητα, χωρίς να ξέρεις ποιος σε κυβερνά…»! Στα μηνύματα όμως που προσπαθούσε να περάσει αυτό το τραγούδι, άλλοι καμώνονταν πως δεν ακούγανε, και άλλοι πάλι, ούτε που δίνανε καθόλου σημασία!  
            Ο Μπάμπης πετάχτηκε σαν ελατήριο από το καπιτονέ του στρώμα. «Τι όνειρο κακό ήταν πάλι ετούτο», τραύλισε!
            -            Σου έχω πει χίλιες φορές Μπαμπίνο μου να μη σερφάρεις όλη νύχτα στο διαδίκτυο γιατί μετά σε ζώνουν εφιάλτες, ελάλησε νυσταγμένα η Φωφώ δίπλα του και μάζεψε το γυμνό της πόδι κάτω από το χρυσαφί μεταξωτό σεντόνι. Αλήθεια τι σε τρόμαξε τόσο πολύ Μπαμπέτο μου; Τον ρώτησε χαδιάρικα από καθαρή περιέργεια.
            -            Είδα λέει Φωφώ μου, πως τα κανάλια φίμωσαν τον Τραμπ. Τα Τουίτερ και τα Φέισμπουκ τον άφησαν με το έτσι θέλω χωρίς τοίχο!
            -            Και δε χάρηκες για το εθνίκι; Αυτό που είδες δεν είναι εφιάλτης Μπάμπη μου, είναι αφορμή για γλέντια και χορούς στο Σύνταγμα! Του είπε η Φωφώ κι ανακλαδίστηκε.
            -            Φωφώκα μη το κοροϊδεύεις, τα πράγματα είναι σοβαρά. Τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» είναι χουντικές και αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις! Όταν μιλάμε για αυθαίρετη λογοκρισία στον ίδιο τον πρόεδρο των ΗΠΑ χωρίς κανείς να αντιδρά, τι θα προκύψει αύριο μεθαύριο; Όπως η χούντα των συνταγματαρχών έκλεισε με το έτσι θέλω τις εφημερίδες, έκαψε βιβλία, σκότωσε αθώους, φίμωσε κάθε ελεύθερη φωνή και έστειλε στα ξερονήσια όσους πολιτικούς δεν πρόλαβαν να φύγουν στο εξωτερικό, έτσι γίνεται και τώρα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι ακόμη χειρότερα. Οι ηγεσίες και οι λαοί, δεν φτάνει που δέχονται αδιαμαρτύρητα αυτές τις πρακτικές, αλλά πανηγυρίζουν κι από πάνω!
            -            Μπάμπη, ακόμα δεν ξημέρωσε κι εγώ νυστάζω. Αν θέλεις ξύπνα με στις έντεκα που έχω ραντεβού για τα νυχάκια μου στης Γεωργίας. Κι εσύ επιτέλους να πας για αποτρίχωση στο στήθος, γιατί οι τρίχες σου με γαργαλάνε. Άσε που κρύβουν το ταττού που χάραξες με τ’ όνομά μου κι αρχίζω κάτι να υποψιάζομαι!
            -            Κι εγώ υποψιάζομαι Φωφώ, πως κατάντησες συντηρητικούρα και της άποψης «κλείνουμε πίσω μας σχολαστικά την πόρτα και μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλείς». Αλλά σου το λέω, πως αν κόψουν με το έτσι θέλω το τιτίβισμα από τους δικούς μας τους πολιτικούς και τους φιμώσουνε, θα βγω και πάλι στο βουνό να κάνω αντίσταση, να υπερασπιστώ τις δημοκρατικές ελευθερίες!
            -            Μπάμπη με εκνεύρισες αφόρητα, του είπε η Φωφώ σε έξαλλη κατάσταση. Σου είπα θέλω να κοιμηθώ γιατί έχω μπροστά μια δύσκολη μέρα γεμάτη click away και click inside… Αν θέλεις εσύ να βγεις στο βουνό, να πας με την ευχή μου και να με αφήσεις εμένα στα σεντόνια μου να απολαύσω την επιχείρηση «ελευθερία»! Τώρα που γέμισε η Ελλάδα άντρες και νταβραντισμένα ασυνόδευτα, όλο και κάποιος επενδυτής θα βρεθεί να με… μπολιάσει! Εσένα πια δεν σε χρειάζομαι, Μπαμπίνο!   
 
Γιάννης Β. Δεβελέγκας