Η ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΦΥΓΑΔΕΣ

           «Αγαπητοί μου φίλοι, η πόλη σας βομβαρδίζεται», ακούστηκε να λέει σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό ο φιλοξενούμενος διακεκριμένος καλλιτέχνης, σε μια συζήτηση για τον θεσμό της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης. «Βομβαρδίζεται με πολιτισμό φυσικά», διευκρίνισε, περιγράφοντας με θαυμασμό όσα συμβαίνουν αυτόν τον καιρό στις αίθουσες, στους υπαίθριους χώρους και στους δρόμους της πόλης μας.

           Μπορεί για τους περαστικούς από την πόλη μας, διάσημους και μη, η έντονη πολιτιστική και καλλιτεχνική δραστηριότητα να προξενεί κατάπληξη και θαυμασμό, ωστόσο για τους κατοίκους των Ιωαννίνων είναι κάτι το συνηθισμένο. Κι αυτό, γιατί παραδοσιακά οι Δημοτικές αρχές, το Πανεπιστήμιο, η Εκκλησία, οι πολιτιστικοί σύλλογοι, τα Σχολεία και τόσοι άλλοι φορείς, αγωνίζονται με πάθος για τη διατήρηση της ιδιαιτερότητας και της πολυμορφικότητας του πολιτισμού μας ενώ παράλληλα φροντίζουν να ανοίγονται νέοι ορίζοντες, επενδύοντας στην καλλιέργεια των νέων, που αποτελούν τη συνέχεια και την ελπίδα μας.

          Αυτές τις μέρες είχα την τύχη, να παρακολουθήσω από κοντά, όλα τα στάδια προετοιμασίας και εκτέλεσης ενός παιδικού μιούζικαλ ιδιαιτέρων απαιτήσεων. Έπρεπε όλοι οι συντελεστές να δοκιμάσουν και να ξεπεράσουν τα όριά τους αφού το έργο συνεδύαζε  υποκριτική, κίνηση, μπαλέτο, χορωδία, μουσική και κλασικό τραγούδι, εκτελεσμένα από μικρά παιδάκια του Δημοτικού Σχολείου που πλαισιώθηκαν από νεαρούς καλλιτέχνες της junior όπερας του «Τσακάλωφ».

          Στην αρχή, θα πρέπει να ομολογήσω πως ήμουν ιδιαίτερα επιφυλακτικός για το αποτέλεσμα αυτού του εγχειρήματος και δεν συμμεριζόμουν την αισιοδοξία του Διευθυντή του 5ου Δημοτικού Σχολείου και της Προέδρου του Πνευματικού Κέντρου Τσακάλωφ που πήραν αυτήν την πρωτοβουλία. Όσο όμως γνώριζα καλύτερα τους συντελεστές και τους πρωταγωνιστές του έργου, δηλαδή τους δασκάλους, τα παιδιά και τους μικρούς και νεαρούς καλλιτέχνες του Τσακάλωφ, τόσο μου δημιουργείτο η πεποίθηση πως το τελικό αποτέλεσμα θα είναι εξαιρετικό. Ωστόσο, στο τέλος  αυτοί με διαψεύσανε! Το αποτέλεσμα δεν ήταν απλώς εξαιρετικό, ήταν κάτι το μαγευτικό. Ήταν πράγματι συγκλονιστικό!

          Ο τίτλος του μιούζικαλ;  «Οι μικροί φυγάδες» των Παπαδάκη – Μουζακίτη. Δύο εξαίρετων καλλιτεχνών που παραχώρησαν τα αποκλειστικά δικαιώματα του έργου για την Ελλάδα ( Έχει παιχθεί από μεγάλους παραγωγούς στο εξωτερικό) στην πρόεδρο του «Τσακάλωφ» την κα Ασπασία Ζέρβα.    

          Οι μικροί φυγάδες είναι ένα παραμύθι! Ένα παραμύθι με ονοματεπώνυμο. Το ονοματεπώνυμο του καθενός μας, μικρού και μεγάλου. Κι αυτό γιατί διαβάζοντάς το ο καθείς, αναγνωρίζει στους τέσσερις μικρούς πρωταγωνιστές του τον εαυτό του, να ξεπερνά τους σκοπέλους και τις προκλήσεις της ζωής.

          Είναι μια συναρπαστική περιπέτεια φυγής τεσσάρων μικρών παιδιών, προς την αναζήτηση του αγνώστου και του διαφορετικού, που στο τέλος γίνεται αιτία και αφορμή να εκτιμήσουν οι άδολες αυτές ψυχούλες τις πατρογονικές αξίες, την ασφάλεια και τη σιγουριά της οικίας και κατ΄ επέκταση της πατρίδας. Μια περιπέτεια, που όμως, δεν οδηγείται στο αίσιο τέλος και στη λύτρωση των πρωταγωνιστών της ύστερα από την παρέμβαση κάποιας καλής νεράιδας ή με το χτύπημα ενός μαγικού ραβδιού, αλλά με τη δύναμη του χαρακτήρα, με τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, τον αλτρουισμό, τη φιλία και εν τέλει με την ανακάλυψη εκείνων των αστείρευτων δυνάμεων που περιμένουν μέσα μας υπομονετικά, για να εκδηλωθούν εκείνη τη στιγμή που θα χρειαστεί να υπερβούμε τα όριά μας. 

          Και επιτέλους έφτασε η μεγάλη στιγμή να ανεβεί η παράσταση μπροστά στο κοινό που κατέκλυσε την αίθουσα. Παρά τις επιτυχημένες  πρόβες τα Σαββατοκύριακα που προηγήθηκαν, η αγωνία και το άγχος του Διευθυντή του Σχολείου, της διευθύντριας της χορωδίας και της υπεύθυνης της μουσικής διδασκαλίας, της σκηνοθέτιδας, της νεαρής σοπράνο και τενόρου του Τσακάλωφ και του τεχνικού της κονσόλας του ήχου, δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Μόνο τα παιδιά της χορωδίας, του μπαλέτου και οι τέσσερις μικροί πρωταγωνιστές έδειχναν να χαίρονται και να απολαμβάνουν το γεγονός χωρίς άγχος. Και βέβαια μαζί τους, η εμπειρότατη πρόεδρος του «Τσακάλωφ» που φαινόταν να διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης, έχοντας εμπιστοσύνη σε όλους τους συντελεστές του έργου. Η ίδια μάλιστα, καταχειροκροτήθηκε όταν κατά την εναρκτήρια σύντομη ομιλία της, απευθυνόμενη προς τους γονείς και ιδιαίτερα στις μητέρες, ανέφερε: «Τα παιδιά μετά την δύσκολη γέννα, χρειάζονται σωστή ανατροφή και παιδεία»!

          Το τι ακολούθησε αμέσως μετά το τέλος της παράστασης δεν περιγράφεται. Οι θεατές που κατά την διάρκειά της, παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι ένα θέαμα που ποτέ ξανά δεν είχε παρουσιαστεί στην πόλη μας και ίσως και σε ολόκληρη την Ελλάδα, ξέσπασαν αυθόρμητα σε παρατεταμένα χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. «Είναι κρίμα αυτή η παράσταση να μην παιχθεί σε μεγάλες αίθουσες» μου εκμυστηρεύτηκε ο Διευθυντής του Σχολείου στο τέλος, όταν μετά από πολύ ώρα ο κόσμος άρχισε κατενθουσιασμένος να αποχωρεί. Γιατί όχι, του απάντησα και δανείστηκα τα λόγια του εκλεκτού μας επισκέπτη: «Τα Γιάννενα βομβαρδίζονται από πολιτισμό όλον τον χρόνο»! Κι ένας ηλικιωμένος κύριος που άκουγε τον διάλογο προσέθεσε: «Μόνο στα Γιάννενα συμβαίνουν αυτά τα πράγματα»!

         Η Ήπειρος ανέπτυξε από την αρχαιότητα ως και σήμερα, έναν από τους σπουδαιότερους πολιτισμικούς και πολιτιστικούς πλούτους. Εδώ βρίσκονται οι ρίζες του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Εδώ τροφοδοτείται με απαράμιλλη πολυμορφία ένα τεράστιο πολιτισμικό κεφάλαιο που μπορεί να ενώσει όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς. Η πόλη μας αξίζει μετά την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την Πάτρα να κερδίσει τον τίτλο της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης, για το 2021. Ορισμένες ελλείψεις που παρουσιάζονται σε σύγχρονες κτιριακές υποδομές θα πρέπει να γίνει προσπάθεια να ξεπεραστούν.

         Αυτός ο τίτλος έχει έναν θετικότατο κοινωνικό, πολιτιστικό και οικονομικό αντίκτυπο που πρέπει να εκμεταλλευτούμε. Ας ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις και την επιρροή που διαθέτουμε ώστε ξεπερνώντας τους εαυτούς μας, όπως οι «Μικροί Φυγάδες», να υπερισχύσουμε του ανταγωνισμού και να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς την αυστηρότατη διαδικασία της αξιολόγησης, αποδίδοντας στην πόλη μας την τιμή που της αξίζει.

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΜΕ ΣΤΟΛΗ Ή ΜΕ …ΜΑΓΙΩ;

     Όλα ξεκίνησαν τέλη Γενάρη, όταν ο κος Μπρους, ο επικεφαλής ασφάλειας της κας Ζήνας, επισκέφτηκε με την παρέα του το χειμερινό Pindos Resort για τις διακοπές του. Φαίνεται πως εκτίμησε δεόντως τις υπηρεσίες μου σαν υπεύθυνου του ΣΠΑ, γιατί την ημέρα της αναχώρησής του  με ρώτησε αν θα ήθελα να δουλέψω το ερχόμενο καλοκαίρι, που κλείνει το χιονοδρομικό, για την κα Ζήνα. Η κα Ζήνα, μου εξήγησε, τα καλοκαίρια που σφίγγουν οι ζέστες στην Αθήνα, εγκαταλείπει το σπίτι της στο Κολωνάκι και μετακομίζει στην εξοχική της κατοικία στο Λαγονήσι.

-          Και τι θα κάνω εγώ εκεί;

-          Τίποτε το σπουδαίο, μου απάντησε. Ότι κάνεις περίπου και σε τούτο εδώ στο Ξενοδοχείο. Το πρωί θα περνάς την ώρα σου στην ιδιωτική πλαζ που έχουμε κάτω ακριβώς από την βίλα, και μετά το μεσημέρι που θα επιστρέφει η κυρία Ζήνα από το γραφείο της, θα αναλαμβάνεις την ασφάλειά της, την προσωπική.

-          Με στολή ή με μαγιώ; τον ρώτησα.

Με κοίταξε λοξά και κάτι πήγε να πει, αλλά εκείνη τι στιγμή κουδούνισε το κινητό του. Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο, του είπα:

-          Ενδιαφέρον μου ακούγεται. Αν και ήδη έχω κλείσει σε μια παραλία της Χαλκιδικής για το καλοκαίρι, να δουλέψω σαν ναυαγοσώστης.

-          Μα τι λες παιδί μου, μου απάντησε ο κύριος Μπρους. Όλοι οι ιδιωτικοί αστυνομικοί έχουν όνειρο να δουλέψουν σε μια βίλα σαν της κας Ζήνα. Θα κάνεις και του κόσμου τις γνωριμίες. Όλη η αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας περνάει από εκεί και όχι μόνο! Υπουργοί, βουλευτές, επιχειρηματίες διάφοροι, πρόεδροι ποδοσφαιρικών συλλόγων και καλλιτέχνες. Τέτοια ευκαιρία δεν θα σου ξαναπαρουσιαστεί. Θα έχεις μάλιστα την τύχη, όλους αυτούς να τους υποδέχεσαι αυτοπροσώπως.  

-          Με στολή ή με μαγιώ; τον ρώτησα.

-          Τι σημασία έχει αυτό; Με κοίταξε απορημένος.

-          Να! Όταν είμαι με στολή αισθάνομαι καλύτερα.

            Ο κος Μπρους ετοιμάστηκε κάτι να πει, ίσως το ίδιο που θα ήθελε να πει προηγουμένως, αλλά εκείνη τη στιγμή ήρθε να τον αποχαιρετήσει ο διευθυντής του ξενοδοχείου. Όταν έφυγε ο διευθυντής τον ρώτησα:

-          Το πρωί όταν θα είμαι στην θάλασσα μπορώ να φέρνω και την φιλενάδα μου;

Ο κος Μπρους ετοιμάστηκε και πάλι κάτι να πει, αλλά τον πρόλαβε η ερώτησή μου:

-          Και τα ποτά στην παραλία; Και το φαγητό το μεσημέρι; Θα είναι όλα δωρεάν;

-          Αυτά τα κανονίζει η κα Ζήνα προσωπικώς. Για το φαγητό θα ανεβαίνεις στα εστιατόρια υπηρεσίας και θα τρως με το υπόλοιπο προσωπικό γύρω στις δύο το μεσημέρι.

-          Με στολή ή με μαγιώ; Τον ρώτησα.

-          Αυτό πάλι που κολλάει; Με ξανακοίταξε αγριεμένος.

-          Να! Όταν τρώω τα καλοκαίρια με μαγιώ, αισθάνομαι καλύτερα.

            Ο κος Μπρους, ανοιγόκλεισε νευρικά τις παλάμες του που είχαν αρχίσει να ιδρώνουν.

-          Κοίταξε να δεις νεαρέ μου, μου είπε τελικά την ώρα που έφτανε το ταξί για να τον πάρει. Θα σου πω κάτι και αυτό να το βάλεις καλά στο μυαλό σου. Η κα Ζήνα απεχθάνεται τις στολές και περισσότερο σιχαίνεται αυτούς που τις φοράνε. Έχει δώσει εντολές σε όλους, πως όταν κάποιος εμφανίζεται με στολή, είτε είναι αστυνομικός, είτε δύτης, είτε θυρωρός ξενοδοχείου, να μη του επιτρέπεται η είσοδος στη βίλα ούτε για κατούρημα. Έγινα αντιληπτός;

-          Καλά, θα το σκεφτώ και θα σε πάρω τηλέφωνο, φώναξα στον κύριο Μπρούς, την ώρα που το ταξί του απομακρυνόταν.

Για να είμαι ειλικρινής, με όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες και με τη σιγουριά της δουλειάς που με περίμενε στην Χαλκιδική, τους είχα ξεχάσει τον κο Μπρους και την κα Ζήνα, ως τα χθες το βράδυ που είδα στην τηλεόραση το επεισόδιο με τους αστυνομικούς που φυλάνε μέρα νύχτα σκοπιά στη Βουλή και που τους απαγορεύτηκε κατόπιν εντολής της προέδρου της, να χρησιμοποιήσουνε τις τουαλέτες για την ανάγκη τους, επειδή φορούσανε στολές.

Παίρνω λοιπόν σήμερα το πρωί τηλέφωνο τον κ Μπρούς να τον ρωτήσω ποιος θα είναι ο μισθός μου.

-          Για πες μου εσύ; μου αποκρίθηκε, με πόσα θα ήσουνα ικανοποιημένος;

-          Νομίζω πως και με χίλια ευρώ τον μήνα …θα ήτανε καλά.

-          Και πως σου ήρθε αυτό το νούμερο; μου είπε.

-          Να! Όλη τη νύχτα χθες το σκεφτόμουνα καθώς καθόμουν στο κρεβάτι, απάντησα.

-          Με στολή ή με μαγιώ; Με ρώτησε εκείνος, κι έκλεισε το τηλέφωνο απότομα. 

 

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

                

Ας Επιλέγουμε τους Εκλεκτούς!

Οι κάτοικοι του Καταρράκτη  Τζουμέρκων και των γύρω χωριών, κάθε χρόνο με συνέπεια, ανήμερα της γιορτής των Αγίων  Αποστόλων, μαζεύονται στου ¨σκοτωμένου¨ για να λειτουργηθούν, να γιορτάσουν και να κάνουν ένα τρισάγιο στη μνήμη του Κωνσταντίνου Χρ.  Δεβελέγκα. Αυτό το πρωινό, διαμορφώνεται μια μαγική εικόνα μέσα και έξω από τον πανέμορφο πέτρινο ιερό ναό, που δεσπόζει στη θέση Δίστρατο (Σκοτωμένου), πλαισιωμένη με το εικόνισμα των Δώδεκα Αποστόλων στολισμένο με λουλούδια, τα κεράκια που σώνονται στο φτωχικό μανουάλι, την ευλογία των άρτων, δυο λόγια του παπά για τους Αγίους  κι άλλα δυο για τις ανθρώπινες αξίες, τον εθνικό ύμνο κι ένα απλό δάφνινο στεφάνι αποθεμένο  στη βάση του απέριττου και όμορφου μνημείου που στέκει στο προαύλιο. Η ολοκλήρωση του τελετουργικού, γίνεται αφετηρία για το γιορτινό μέρος της εκδήλωσης, με σουβλάκι, παγωμένη μπύρα και δυο τρεις πάγκους με τοπικά προϊόντα και χρήσιμα αγροτικά εργαλεία, απομεινάρια μιας πάλαι ποτέ λαμπρής για τα δεδομένα της περιοχής, εμποροπανήγυρης.

Άδραξα και φέτος την ευκαιρία και βρέθηκα στον Καταρράκτη για να δω τους συγγενείς μου και δυο τρεις καλούς φίλους.  Να απολαύσω το τοπίο και τα χωριουδάκια που με τόση επιμέλεια φρόντισαν οι Τζουμερκιώτες τα τελευταία δέκα- δεκαπέντε χρόνια να αναδείξουν, και βεβαίως για να παραβρεθώ στην εκδήλωση. Πολύς κόσμος  μέσα και έξω από την εκκλησία, ωραία μέρα και το φυσικό περιβάλλον γενναιόδωρο.

Κύριο θέμα συζήτησης των παρευρισκομένων, τα όσα συνέβησαν πριν από το χάραμα της  22ας Ιουνίου του 1948. Της μάχης δηλαδή που δόθηκε σ αυτή τη ράχη, ανάμεσα σε τρεις άνδρες του Σταθμού της  Χωροφυλακής του  Καταρράκτη με επικεφαλής τον Ενωμοτάρχη Κωνσταντίνο Δεβελέγκα και τους κατά πολύ περισσότερους αντάρτες, με σκοπό να ανασχεθεί η προέλαση των τελευταίων και να προλάβουν να απομακρυνθούν οι ανυπεράσπιστοι πολίτες. Η ηρωική αυτή πράξη  έγινε αφορμή να χτιστεί το εκκλησάκι και το μνημείο με δαπάνη της Ελληνικής Χωροφυλακής και του Δήμου και την εθελοντική εργασία τεχνιτών και εργατών από τα γύρω χωριά. Έτσι απλά και άδολα,  ο τόπος αυτός, κρυμμένος στα παραλειπόμενα του χάρτη, στέλνει εδώ και εξήντα πέντε χρόνια χωρίς καμιά πλευρά  να κατορθώσει να τον καπηλευθεί κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μηνύματα συμφιλίωσης και προβολής αξιών όπως είναι ο  αλτρουισμός, η  αυτοθυσία, η αφοσίωση στο καθήκον, ο σεβασμός στον άνθρωπο και η προσφορά.

Δεν είναι στις προθέσεις μου να καταγράψω σ αυτό το κείμενο το συμβάν, που έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό με λεπτομέρειες, αλλά να υπογραμμίσω τα μηνύματα που στέλνει και τα οποία αποκτούν στις μέρες μας ιδιαίτερη σημασία. Εξάλλου σε έναν εμφύλιο σπαραγμό δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, νικητές και ηττημένοι. Υπάρχουν μόνο θύματα. Τα θύματα στην προκειμένη περίπτωση ήταν οι αντάρτες που κινήθηκαν εναντίων των αδελφών τους, οι άνδρες της Χωροφυλακής που έμειναν να υπερασπίσουν με τα όπλα το χωριό από οδυνηρό καθήκον και κυρίως τα γυναικόπαιδα και οι ανήμποροι, που έσπευδαν όπως όπως μες στο σκοτάδι να χωθούν πανικόβλητοι στα μονοπάτια που οδηγούσαν προς τα Γιάννενα και την Άρτα.  Ένας μόνο άντρας στάθηκε ψηλά στο ¨Δίστρατο¨ - αφού έδιωξε τους άλλους δύο -  ορθώνοντας το ανάστημά του, έτσι που μόνο αυτοί που  το λέει η καρδιά τους  ξέρουν να το ορθώνουν. Σταμάτησε με την ανδρεία, το υψηλό αίσθημα καθήκοντος και τη ζωή του το χρόνο, τόσο, όσο χρειαζόταν για να σωθούν οι κυνηγοί από τις τύψεις και τον εξευτελισμό και οι κυνηγημένοι από την ταπείνωση και τον θάνατο.

Τον Ενωμοτάρχη Κωνσταντίνο Δεβελέγκα, γιό δασκάλου από το Μεγάλο Περιστέρι Ιωαννίνων, στα τριάντα οχτώ του, νιόπαντρο με την πανέμορφη Τρομπούκη- Δεβελέγκα Παρασκευούλα, τον έκλαψαν όλοι. Τον έκλαψε η γυναίκα του που ποτέ της ως σήμερα, δεν έπαψε να τον τιμά. Τον έκλαψαν όλοι οι κάτοικοι από τα γύρω χωριά γιατί  τον αγαπούσαν για τη λεβεντιά του και τον σέβονταν γιατί ήταν δίκαιος και πάνω απ όλα άνθρωπος. Τον έκλαψαν κι αυτοί που του αφήρεσαν τη ζωή, όταν τον αναγνώρισαν μες στο σκοτάδι, γιατί τον ήξεραν.  Ήξεραν τον τρόπο που διαχειρίζονταν  την εξουσία, ήξεραν πως  τον μισθό του τον μοιράζονταν με όσους είχαν ανάγκη και πως την ισχυρή του προσωπικότητα την χρησιμοποιούσε μόνο για να αισθάνονται οι κάτοικοι ασφάλεια, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω τους.

Όταν ήρθε η ώρα της επιστροφής προς τα Γιάννενα ο φίλος μου ο Παναγιώτης που είχε έρθει μαζί μου για πρώτη φορά, μου εκμυστηρεύτηκε τον θαυμασμό του για όσα άκουσε για τον ξεχωριστό αυτόν άνδρα και για τα αγνά αισθήματα των ανθρώπων του Καταρράκτη της Μικροσπηλιάς, του Γραικικού και των άλλων χωριών, που αποδεικνύουν έμπρακτα για πάνω από εξήντα χρόνια, πως ξέρουν να αναγνωρίζουν μεγαλόψυχα τους άξιους και τις αξίες. Ίσως αυτό να τους βοήθησε και πρόκοψαν τόσο. Συμπλήρωσε όσο περνούσαμε μέσα από τους περιποιημένους οικισμούς.

Είναι αλήθεια πως σήμερα όσο ποτέ, η Ελλάδα έχει ανάγκη από ηγέτες με αυτά τα ιδανικά.  Ηγέτες που έχουν στις προτεραιότητές τους την παιδεία, την υγεία, την εθνική άμυνα, την ασφάλεια και τη δημογραφική μας ανάταξη, χωρίς συμβιβασμούς και με οποιοδήποτε προσωπικό ή πολιτικό κόστος.  Ηγέτες που να έχουν σαν μόνη τους φιλοδοξία, να γίνουν φωτεινό  παράδειγμα και να αφήσουν  παρακαταθήκες.

Οι προκλήσεις και οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουμε σαν έθνος είναι μεγάλοι. Η οικονομική κατάσταση έχει γίνει αφόρητη για πολλούς, ενώ ταυτόχρονα άρχισε να κατακερματίζεται ο κοινωνικός ιστός. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να οδηγηθούμε σε διχασμούς - οι οποίοι μπορεί να υπερβούν σε αγριότητα και πολυπλοκότητα τους αντίστοιχους του 1915 και 1944 - ανάμεσα σε πολύ πλούσιους και πεινασμένους, σε ακραίες αριστερές και δεξιές παρατάξεις και σε κατήγορους και κατηγορούμενους.

Ας είμαστε κι εμείς προσεκτικοί στις επιλογές μας. Ας επιλέγουμε τους εκλεκτούς για να μας κυβερνήσουν. Αυτούς που εμπιστευόμαστε και όχι αυτούς που τάζουν. Η Ελλάδα έχει παράδοση σπουδαίων προσωπικοτήτων με τεράστια ιστορική διαδρομή και είναι βέβαιο πως ούτε σήμερα θα λείψουν τέτοιες προσωπικότητες από τον δημόσιο βίο.   

Γιάννης Β. Δεβελέγκας
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Πρωινό Λόγο Ιωαννίνων τον Ιούλιο του 2013.