ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

    

Ο Λαλάκης είναι ένας ιδιωτικός υπάλληλος χωρίς σπουδαία επαγγελματική εξέλιξη. Στην πραγματικότητα έχει παραμείνει στο ίδιο πόστο από την ημέρα που προσελήφθη, με μέσον, σε μια ασφαλιστική εταιρεία της πρωτεύουσας την εποχή της μεγάλης σπατάλης των εν Αθήναις ολυμπιακών αγώνων. Δηλαδή εν έτει 2004.

Δεν θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις ούτε όμορφο ούτε άσχημο, ούτε ψηλό ούτε κοντό, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Γενικά είναι ένας τύπος, «ούτε»! Από εκείνους δηλαδή τους κοινούς θνητούς που περνούν απαρατήρητοι. Που δεν τους δίνει κανένας σημασία! Εν ενί λόγω, μια μετριότητα!

Κι όμως, είχε κάτι για  το οποίο ο ίδιος καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι καθώς πίστευε ότι αυτό τον έκανε ξεχωριστό και συνεπώς αποδεκτό στην κοινωνία! Ήταν ένα σπορ κατακόκκινο αυτοκίνητο, με δύο εντυπωσιακές πλαστικές αεροτομές, δύο εξατμίσεις (Η μία εκ των οποίων ήταν εικονική, κάτι σαν το ζωγραφισμένο σε μουσαμά μετρό της Θεσσαλονίκης που εγκαινίασε ο Αλέξης) και τέσσερις σούπερ ντούπερ ουάου μεταχειρισμένες ακτινωτές ζάντες αλουμινίου μαϊμού! 

Εκείνο το πρωί, τον βρήκε η μάνα του να κοιμάται μπρούμυτα στο μονό του κρεβάτι, εν είδει μωρού!

«Ξύπνα Λαλάκη, πάλι θα αργήσεις στη δουλειά»! του φώναξε εν διεγέρσει η δόλια η μάνα του. «Και μη ξεχάσεις να μου αφήσεις τα λεφτά για να πληρώσω τη δόση του αυτοκινήτου», συμπλήρωσε μέσα από έναν βαθύ αναστεναγμό που δεν κατάφερε να κρύψει!

Ο Λαλάκης σηκώθηκε βαριεστημένα, και σχεδόν εν υπνώσει, ντύθηκε, σενιαρίστηκε, παρφουμαρίστηκε και μπήκε στην κατακόκκινη αμαξάρα του που τον περίμενε φρεσκοπλυμένη στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Φωτίστηκε το πρόσωπό του! Αισθάνθηκε πολύ σπουδαίος ο Λαλάκης μόλις στρογγυλοκάθισε στο δερμάτινο θερμαινόμενο κάθισμα του οδηγού! «Αυτό είναι» κραύγασε, και γύρισε εν εκστάσει το κλειδί της μηχανής!

Στο δρόμο είχε κίνηση, αυτό όμως δεν τον ενόχλησε καθόλου. Εν αντιθέσει μάλιστα, το εύρισκε πολύ διασκεδαστικό γιατί του δινόταν η ευκαιρία να δείξει στην άσφαλτο, αφενός τις δυνατότητες του δικού του αυτοκινήτου και αφετέρου να επιδείξει τις απαράμιλλες οδηγικές του ικανότητες, απέναντι στα ανθρωπάκια που οδηγούσαν γύρω του τα παρακατιανά σαραβαλάκια τους.

Και τότε συνέβη κάτι το απίστευτα εκνευριστικό, αν και εν δυνάμει πιθανό στη νέα εποχή της ηλεκτροκίνησης που ζούμε! Εντελώς αθόρυβα εμφανίστηκε ακριβώς δίπλα του καθώς περίμενε στο φανάρι, ένα μεγαλοπρεπές ηλεκτρικό αυτοκίνητο μάρκας Τέσλα! Αισθάνθηκε να υποχωρεί το έδαφος κάτω από τις ρόδες του, ότι βρισκόταν εν διωγμώ. Ένοιωσε εντελώς ξαφνικά μικρός κι ασήμαντος, όπως συνέβαινε συχνά στο χώρο της δουλειάς όταν δεχόταν αδιαμαρτύρητα τις παρατηρήσεις των προϊσταμένων του! Βρισκόταν πλέον εν αμύνη!

Κάρφωσε εν θερμώ την πρώτη στο σασμάν και μισοσήκωσε το πόδι από τον συμπλέκτη μαρσάροντας ταυτόχρονα ελαφρά, για να είναι έτοιμος με το που θα ανάψει το πράσινο να φύγει πρώτος! «Θα σε φτιάξω εγώ απατεώνα» μουρμούρισε πίσω από το σφιγμένα του δόντια. «Όλα τα λαμόγια και οι κομπλεξικοί αγόρασαν, ποιος ξέρει με τι κομπίνες, τα ηλεκτρικά του φασίστα του Ίλον Μασκ και μας παριστάνουν τον σπουδαίο». Ο…  Ίλον Μασκ, απλά τον άφησε να προσπεράσει…

Ο Λαλάκης δεν αναγνώριζε επ’ ουδενί την επιτυχία των άλλων. Αμφισβητούσε όποιον παρουσίαζε κάποια οικονομική άνεση ή είχε δημιουργήσει κάτι στη ζωή με τις ικανότητές του και δουλεύοντας σκληρά! Απατεώνες τους ανέβαζε, λαμόγια και κομπιναδόρους τους κατέβαζε. Μόνο αυτός ήταν άψογος και αψεγάδιαστος! Όταν μάλιστα καθόταν πίσω από το βολάν του αυτοκινήτου του, αισθάνονταν Θεός… Άντε ημίθεος!

Μ’ αυτές τις σκέψεις έφτασε εν τέλει στη δουλειά. Αφού βέβαια κατά τη διαδρομή είχε πρώτα μουντζώσει, είχε βρίσει, είχε νουθετήσει με μορφασμούς και χειρονομίες υποδεικνύοντας τον σωστό τρόπο οδήγησης, τους άλλους οδηγούς, παριστάνοντας ο ίδιος τον σπουδαίο!  

Έφτασε! Πάρκαρε με καμάρι δίπλα από το φιατάκι του διευθυντή και βάδισε φουσκωμένος σαν διάνος προς την είσοδο του κτιρίου που στέγαζε την ασφαλιστική εταιρεία που δούλευε! Λίγο πριν φτάσει, γύρισε και έριξε μια τελευταία ματιά στην … αμαξάρα του! Ύστερα έσκυψε το κεφάλι και μπήκε στο κτίριο σαν κλέφτης φοβούμενος μήπως του αστράψουν καμία καρπαζιά που καθυστέρησε…

Εν κατακλείδι, έτσι είναι η κοινωνία της σήμερον κύριοι, άτιμη! Άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει, που έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες στις ταινίες του σινεμά!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

 

 

ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ ΣΕ… ΚΑΛΑ ΧΕΡΙΑ

            Πολύ με προβλημάτισε αυτό που μου συνέβη τις προάλλες νυχτιάτικα, χωρίς προφανή λόγο και αιτία. Να πάρω δηλαδή ανεξήγητα τους πλακόστρωτους δρόμους της κάτω πόλης με κατεύθυνση προς το άγνωστο! Μυστήρια πράματα!

Όλα άρχισαν την ώρα που είχα βυθιστεί στον γωνιακό καναπέ του σαλονιού μου και είχα συμβιβαστεί με τη μιζέρια του τηλεοπτικού προγράμματος. Σαν κάτι το απόκοσμο να με ταρακούνησε εκείνη τι στιγμή. Σηκώθηκα ασυναίσθητα, έριξα κάτι στην πλάτη, βγήκα από το σπίτι, και χωρίς καλά - καλά να το συνειδητοποιήσω βρέθηκα να στέκομαι όρθιος στο ξέφωτο του πάρκου Κατσάρη, από την πίσω μεριά του κάστρου της πόλης, προς την παλιά ιχθυόσκαλα.

            Το παγωμένο αεράκι που κατέβαινε από το απέναντι βουνό και έσμιγε με την υγρασία της λίμνης στο ξέφωτο του πάρκου, με επανέφερε στην πραγματικότητα! «Α, μπα, δε λέει, θα πουντιάσω, σκέφτηκα. Καλύτερα να γυρίσω στο σπίτι».

Και τότε, συνέβη το αναπάντεχο! Με έλουσε μια δέσμη ολόλευκου φωτός, κάτι σαν εκείνο που περιγράφουν όσοι βίωσαν τη μεταθανάτια εμπειρία! Στην αρχή υπέθεσα πως η λάμψη ερχόταν είτε από τα παρακείμενα μπαράκια που εκείνη την ώρα ήταν ασφυκτικά γεμάτα με φοιτητές, είτε από κάποιο αυτοκίνητο με αρρύθμιστους προβολείς που προσπαθούσε να παρκάρει. Σύντομα όμως αντιλήφθηκα πως δεν συνέβαινε ούτε το ένα ούτε το άλλο! Καθώς σήκωσα το βλέμμα προς τα πάνω, διαπίστωσα πως βρισκόμουν στη μέση μιας κατακόρυφης φωτεινής στήλης που συνέδεε το έδαφος με έναν τεράστιο ιπτάμενο δίσκο! Ανατρίχιασα! «Πού να το πεις και ποιος να σε πιστέψει», αναρωτήθηκα! Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Τέτοια λαχτάρα δεν είχα ξαναματανοιώσει ποτέ! Κοκάλωσα!

            Σιγά – σιγά όμως, άρχισε να με κυριεύει μια ηδονική ζεστασιά και να υπερίπταμαι χωρίς να μπορώ να προβάλω την παραμικρή αντίσταση! Κάποια δύναμη με τραβούσε προς το αγνώστου ταυτότητος ιπτάμενο αντικείμενο που περιστοιχίζονταν από πολύχρωμα λαμπάκια, σαν εκείνα τα κινέζικα που βάζουμε στα δένδρα και στα μπαλκόνια τα Χριστούγεννα! Έχασα τις αισθήσεις μου…

            Όταν συνήλθα, άγνωστο πόση ώρα μετά, καθόμουν σε ένα οβάλ γραφείο ίδιο με του προέδρου των ΗΠΑ και αντίκρυ μου στο ίδιο γραφείο, κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον, τρεις σκοτεινές φιγούρες! Τρία σκιάχτρα!

-          Μη κοιτάς πώς καταντήσαμε τώρα, είπε το σκιάχτρο που κάθονταν στη μέση. Πριν μερικά χρόνια ήμασταν κι εμείς ανθρώπινα όντα σαν κι εσάς. Ζούσαμε ήσυχα χωρίς πολέμους σε έναν πανέμορφο πλανήτη ακριβώς σαν τον δικό σας. Κάποια στιγμή όμως, η παγκόσμια διακυβέρνηση του πλανήτη μας, υποκύπτοντας σε μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, αποφάσισε πως το μεθάνιο που ρεύονται και πέρδονται οι αγελάδες, δημιουργεί κλιματική αλλαγή που αργότερα βαφτίστηκε κλιματική κρίση. Και σαν να μην έφτανε αυτό, δημιουργήθηκε και υπουργείο κλιματικής κρίσης, με υπουργό, υφυπουργό, αναπληρωτή υπουργό και καμιά διακοσαριά παρατρεχάμενους χαραμοφάηδες.

-          Κι εμείς ταΐζουμε καμιά εξηνταριά από δαύτους και είμαστε μια τόσο δα μικρούλα χώρα, ψιθύρισα δειλά και κοίταξα τριγύρω μήπως και με κατασκόπευε κανένα πονηρό αυτί!

                   Το σκιάχτρο σε άπταιστα ελληνικά και με αμερικάνικη προφορά, συνέχισε σαν να μην άκουσε όσα είπα…

-          Έτσι σκοτώσαμε τις αγελάδες και βάλαμε στη διατροφή μας το συνθετικό κρέας, τα πρωτεϊνούχα άλευρα από αλευροσκώληκες, τριζόνια, σκαθάρια, βρωμούσες, κατσαρίδες και στρουμπουλές σαρανταποδαρούσες!

-          Αμάν! Αυτό κάτι μου θυμίζει, ψέλλισα.

-          Επειδή όμως κάναμε και αλόγιστη χρήση σε καταραμένους υδρογονάνθρακες που αφενός επιταχύνουν επικίνδυνα την αύξηση των συντελεστών της εντροπίας και της ενθαλπίας και αφετέρου γιγαντώνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, στήσαμε ως αντίδοτο παντού ανεμογεννήτριες.

-          Μήπως ήρθατε από την Εύβοια και μου κάνετε πλάκα; Ρώτησα χαζά.

-          Την Εύβοια την έχουν κουτουπώσει άλλοι, και ειδικά τώρα που κάηκε έγινε περιζήτητη νύφη… Εμείς όμως ήρθαμε από τον πλανήτη Μαδιάμ που βρίσκεται κατεστραμμένος σε έναν πολύ μακρινό Γαλαξία, είπε το σκιάχτρο σοβαρά.

-          Δηλαδή τον κάνατε «Γης Μαδιάμ», πέταξα την εξυπνάδα μου!

            Το σκιάχτρο κοίταξε τα άλλα δύο σκιάχτρα δίπλα του! Εκείνα ένευσαν, σαν να του έλεγαν: «Μη του δίνεις και πολύ σημασία…».

-          Οι ολιγάρχες του πλανήτη μας όμως, συνέχισε απτόητο το σκιάχτρο με γερμανική αυτή τη φορά προφορά, έπεισαν τους υπουργούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης - με τον τρόπο που μόνο οι ολιγάρχες ξέρουν να πείθουν υπουργούς - να συγκροτήσουν εικοσιοκτώ  επιτροπές με μέλη επιρρεπή στο λάδωμα, ώστε λόγω μεγάλης διάρκειας έκδοσης των αποφάσεων και του τεράστιου κόστους του λαδιού, να αποκλείονται από αυτή τη χρηματοδοτούμενη επένδυση οι κοινοί θνητοί και μόνο οι πέντε - δέκα ολιγάρχες να καπελώνουν εύκολα και αποκλειστικά τις άδειες των αιολικών πάρκων. Και μάλιστα σε περιοχές που τις είχαν εξασφαλίσει εκ των προτέρων μπιρ παρά και με σκανδαλωδώς ευνοϊκές για αυτούς δικαστικές αποφάσεις!

-          Μετά τους άνοιξε η όρεξη, συνέχισε το σκιάχτρο, και βάλλανε ανεμογεννήτριες παντού, ακόμη και σε πλαγιές που στόλιζαν παρθένα δάση πριν καούνε. Με εντολή των ολιγαρχών, θεσπίστηκαν νόμοι που έτρεφαν τη λαιμαργία τους. Απέκτησαν το μονοπώλιο της αιολικής ενέργειας, με αποτέλεσμα από αυτή τους την απληστία, να γίνει ο πλανήτης μας Γης Μαδιάμ όπως σωστά παρατήρησες κι εσύ ανθρωπάκο…    

-          Δεν ξέρω τι κάνατε εσείς στον πλανήτη σας, ξεσπάθωσα, αλλά εμείς, με ευαισθησία προς το περιβάλλον, αντιστεκόμαστε σθεναρά!

-          Και στον δικό μας πλανήτη υπήρξαν μερικοί ευαίσθητοι αφελείς που ακολούθησαν τις ελεγχόμενες και στοχευμένες από τα συμφέροντα διαμαρτυρίες, κάγχασε με αγένεια το σκιάχτρο! Στο τέλος όμως επικρατεί παντού και πάντα η ασυδοσία των δυνατών. Όπως λέτε κι εσείς: «Όποιος έχει μαχαίρι, τρώει πεπόνι». Δεν έχεις αναρωτηθεί ανόητε Γήινε, γιατί αποκρύπτονται επιμελώς τα συμπεράσματα από την εικοσαετή και πλέον χρήση των ανεμογεννητριών που είναι φυτεμένες στα βουνά και στα νησιά σας;

-          Βρε παιδιά, γιατί με κουβαλήσατε νυχτιάτικα σ’ αυτό το άθλιο διαστημόπλοιο και μου τσακίζετε τα νεύρα με τα δικά σας προβλήματα; Όρθωσα το ανάστημα και τη φωνή μου εκνευρισμένος!

-          Γιατί κοιμάσαι με τα μάτια ανοιχτά μπροστά στην τηλεόραση, με επανέφερε στην πραγματικότητα η φωνή της γυναίκας μου. Φόρεσε χριστιανέ μου τις πιτζάμες σου και πήγαινε μέσα να κοιμηθείς σαν άνθρωπος!

          Υπάκουσα!

 Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ

Τον παλιό εκείνο τον καιρό που ήμασταν παιδαρέλια, είχαμε όλη τη ζωή μπροστά, δεν λογαριάζαμε τίποτα, ούτε φοβόμασταν να αντικρίσουμε κατάματα τις προκλήσεις, ήταν φυσικό να αντιμετωπίζουμε τη δοκιμασία της τελικής μεγάλης άσκησης του προγράμματος της θερινής εκπαιδεύσεως της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων στο στρατόπεδο των Κεχριών, με χιούμορ και αισιοδοξία! Δευτεροετείς Ευέλπιδες βλέπεις… όχι παίζουμε!!! Και με την άδεια του καλοκαιριού να πλησιάζει… «Οσονούπω» που έλεγε με στόμφο και ο διμοιρίτης μας υπολοχαγός Κόκκινος.

Στο σενάριο της άσκησης προβλεπόταν μια ομάδα υπεύθυνη για τις επικοινωνίες να κάνει κάποιες τυπικές δοκιμές στα ασύρματα μέσα. Τους φορητούς ασυρμάτους πλάτης.

Επικεφαλής της ομάδας ορίστηκε από τον Λοχαγό, ο Μιχάλης, άριστος μαθητής, εκκολαπτόμενος επιλοχίας και φανατικός διαβιβαστής.

Βοηθοί του και παρατρεχάμενοι της ομάδας, οριστήκαμε ο Μπάμπης, ο Γιώργος και η αφεντιά μου. Και οι τέσσερις συμμαθητές.

Απομακρυνθήκαμε από την έδρα του Λόχου και φτάσαμε μετά από μια επίπονη πορεία στην περιοχή της άσκησης όπου θα έπρεπε να κάνουμε τους ελέγχους.

Ιούλιος μήνας, ντάλα μεσημέρι, άυπνοι, ζωσμένοι από έναν ασύρματο ο καθένας, το όπλο, το σακίδιο και σιδερένιο κράνος που μετά τις έντεκα το πρωί κάτω από τον ήλιο γινόταν φούρνος μικροκυμάτων και σου έψηνε τον εγκέφαλο! 

Ο Μιχάλης, έριξε μια διαβολική «διαβιβαστική» ματιά στις γύρω βουνοκορφές. Το βλέμμα κοντοστάθηκε στην ψηλότερη… οι υπόλοιποι κοιταχτήκαμε!  Εγώ ήμουν ανήσυχος έτσι κι αλλιώς, ο Γιώργος (άλλος εκκολαπτόμενος διαβιβαστής) φαινόταν προβληματισμένος, ο Μπάμπης χαμογελούσε πονηρά!

Γύρισε ο Μιχάλης προς το μέρος μας, …έκοψε φάτσες, και εξέδωσε της προβλεπόμενη διαταγή: «Κανονικά θα έπρεπε να κάνουμε το τεστ σε εκείνη την κορυφή (έδειξε την πιο ψηλή), αλλά και η άλλη δίπλα ( η δεύτερη σε ύψος) εκτιμώ πως θα μας δώσει τις μετρήσεις που χρειαζόμαστε! Εσύ Γιάννη θα πας στην κορυφή από την αριστερή πλευρά, εσύ Γιώργο από τη δεξιά και εσύ Μπάμπη από πίσω μεριά του βουνού για να δω αν θα έχω σήμα από εδώ που θα παραμείνω εγώ! Μέχρι να ανεβείτε στο βουνό θέλετε περίπου τρία τέταρτα, οπότε σε πενήντα λεπτά από τώρα θα σας καλέσω στον ασύρματο! Συνθηματικό «ΑΡΗΣ». Δεν το συζητάω, εγώ έχω την ευθύνη απέναντι στον Λοχαγό! Ο χρόνος μετράει από τώρα»!

Οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη διάθεση κι αν είχαμε για να εκτελέσουμε την διαταγή και να κάνουμε τον έλεγχο των ασυρμάτων, μας εγκατέλειψε ακαριαία! Πήγαμε καμιά δεκαριά μέτρα πιο κάτω κρυφτήκαμε πίσω από κάτι θάμνους για να το συζητήσουμε! Να δούμε τι θα κάνουμε! Με τον Γιώργο μετρούσαμε το συν και τα πλην, ο Μπάμπης ήταν πιο αποφασιστικός: «Όταν αποφασίσετε τι θα κάνουμε να μου το πείτε κι εμένα», μας είπε, έβγαλε την εξάρτυση  και ξάπλωσε στη σκιά των θάμνων. Λίγα λεπτά αργότερα μας είχε πάρει ο ύπνος και τους τρεις!

Λίγο αργότερα και μέσα στον βαθύ τον ύπνο, ακούσαμε τη φωνή του Μιχάλη. Στην αρχή σιγά, ίσα που γαργαλούσε τα αυτιά μας: «Εδώ ΑΡΗΣ εδώ ΑΡΗΣ». Στη συνέχεια πιο δυνατά, μια και δεν έπαιρνε απάντηση: «Εδώ ΑΡΗΣ εδώ ΑΡΗΣ». Καμία απάντηση! Στο τέλος ανήσυχος κι αυτός που δεν έπαιρνε απάντηση είχε σηκωθεί όρθιος και ωρυόταν, μας τρύπησε τ΄ αυτιά: «Εδώ ΑΡΗΣ εδώ ΑΡΗΣ….». Οπότε πήρε την απάντηση μόλις από λίγα μέτρα κοντά του και μάλιστα διά ζώσης…: «Σκύψε να τον …ρεις, Μιχάλη».

Ήρθε και ο Μιχάλης εκεί που ήμασταν ξαπλωμένοι: Ρε …καλόπαιδα εδώ είστε; 

Πεθάναμε στο γέλιο! Ξάπλωσε και ο Μιχάλης δίπλα μας και το ρίξαμε και οι τέσσερις στον ύπνο. Την επομένη με καινούργιες μπαταρίες οι ασύρματοι και …ξεκούραστοι, πιάνανε τα σήματα καμπάνα! Πήραμε και έπαινο!

Αχ, βρε Μπάμπη, μια άσκηση είναι η ζωή, μια δοκιμασία! Να είσαι καλά εκεί που πήγες και να μας περιμένεις να κάνουμε ξανά μαζί τις τρέλες μας!  Όπως και να έχει η κατάσταση εκεί, θα βρούμε τρόπο να την φέρουμε στα μέτρα μας!!! Αυτό είναι σίγουρο!!!

 Γιάννης Β. Δεβελέγκας