ΜΕΓΑΛΕ …ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ

        

 

         Βολεύεσαι όσο πιο αναπαυτικά γίνεται στην πολυθρόνα που έστησες αντικριστά στο αναμμένο τζάκι. Βάζεις σε mp3 - για λίγη ατμόσφαιρα - να παίζει ο Dylan μοναχός χωρίς τη δυνατή τη νικοτίνη, γιατί την έχει απαγορέψει στο σπίτι η γυναίκα σου, και γεμίζεις την παλάμη σου με το μεταχειρισμένο ip6 που αγόρασες στα μουλωχτά από τον πλανόδιο Πακιστανό της γειτονιάς σου. 

Το σκηνικό στήθηκε!

         Στο βάθος παίζει η …TV. Πλάνα από συνωστισμό μεταναστών στην Ειδομένη. Το κράτος απουσιάζει!

         Τι να κάνουν τα φιλαράκια μου; Αναρωτιέσαι. Μπαίνεις στο facebook και ανεβάζεις τη selfie που έβγαλες το ίδιο μεσημέρι με αγκαλιά το μαλτεζάκι μίας φίλης. Τα μαλτεζάκια είναι γεγονός πως έχουν πέραση, είναι πιασάρικα, είναι και trendy! Τραβάν τα «like» όπως η το αναψυκτικό τα έντομα το καλοκαίρι!

         Περιμένεις ανυπόμονα τα πρώτα «like»! Αργούν! Σε πιάνει δυσφορία!

         Στο βάθος παίζει η …TV. Σκηνές από ξυλοδαρμούς στο λιμάνι του Πειραιά. Το κράτος απουσιάζει!

         Αρχίζεις να μπαίνεις με μανία στα profiles των φίλων σου και να τους κάνεις όσα «like» προλαβαίνεις περισσότερα. Όχι γιατί σου αρέσουν οι επιλογές και οι αναρτήσεις τους, που έτσι κι αλλιώς δεν τις διαβάζεις, αλλά για να τραβήξεις πάνω σου την προσοχή τους, τον θαυμασμό, την επιβράβευσή τους για τη selfie που ανάρτησες. Τώρα αρχίζεις να αγχώνεσαι. Παίρνεις βαθιά ανάσα.

         Στο βάθος παίζει η …TV. Συνθήκες πόνου και χαμού. Εκατοντάδες πτώματα προσφύγων σε παραλία της Λέσβου. Το κράτος απουσιάζει!

         Επιστρέφεις στο profile σου. Ακόμα τίποτε, ούτε ένα like! Εκνευρισμός. Αρχίζει να σου φταίει η πολυθρόνα! Ο Dylan το χαβά του «The answer my friend is blowin΄ in the wind…». Σε γυροφέρνει η απελπισία.

         Σηκώνεσαι και ρίχνεις ξύλα στη φωτιά. Βάζεις απ΄ το μπουκάλι του ουίσκι μια ρακή, για να στανιάρης. Θρονιάζεσαι γεμάτος προσδοκίες στην πολυθρόνα σου. Εφτά «like» και τέσσερα «ουάου»! Καλά τα πάμε σκέφτεσαι και το ηθικό σου αρχίζει να επανέρχεται αλματωδώς μαζί με την αυτοεκτίμηση. Ο Dylan συνεχίζει επικριτικός, «the times they are a-changin'».

         Στο βάθος παίζει η …TV. Οι ροές συνέχεια αυξάνονται. Συστάσεις από την Ύπατη Αρμοστεία, αόριστες και γενικές! Ανέλαβαν οι Μ.Κ.Ο.Το κράτος απουσιάζει!

         Τα «like» πιάσανε την κατοστάρα! …Θρύλε Θεέ μου! Έχεις μέσα σε μισή ώρα τέσσερις κοινοποιήσεις!. …Ολυμπιακέ μου! Μα ποιος είσαι επιτέλους! Μεγάλε …δεν υπάρχεις!

         Στο βάθος παίζει η …TV. Σκηνές ντροπής και εξαθλίωσης. Απελπισμένα γεροντάκια, ώρες και ώρες στην ουρά, εξαντλούν την υπομονή και τις αντοχές τους περιμένοντας για το επίδομα αλληλεγγύης.Το κράτος απουσιάζει!

         Και ξαφνικά, σου πέφτει πάλι η διάθεση. Κλείνεις την TV, βάζεις ξύλα στη φωτιά. Παίρνεις βαθιά ανάσα. Αύριο πρωί πρέπει να πας το SUV για πλύσιμο.

         Επιστρέφεις στο profile σου. Διακόσια πενήντα «like»! Έντονος εκνευρισμός. Αρχίζει να σου φταίει η πολυθρόνα! Το μαλτεζάκι! Τί το ήθελες το μαλτεζάκι να το βάλεις μαζί σου στη φωτογραφία και να σου κλέψει αυτό τη δόξα; Πόσα από τα «like» άραγε να χρωστάς  σ΄ εκείνο το μαλλιαρό το «σφουγγαρόπανο»; Πόσα από αυτά είναι κατά δικά σου;

         Κι ο Dylan τώρα πια σε κοροϊδεύει επαναλαμβάνοντας: Πώς αισθάνεσαι; «Like a Rolling Stone».

         Σε κυριεύει απελπισία. Γεμίζεις το ποτήρι με οινόπνευμα!

         Στο βάθος παίζει η …ζωή. Σκηνές απ την πραγματικότητα. Εσύ απουσιάζεις!
Μεγάλε …δεν υπάρχεις.

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

​