ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ!

            Η διεξαγωγή των αγώνων του Μουντιάλ, ήταν η χρυσή ευκαιρία που περίμεναν όλοι στο σπίτι, προκειμένου να με πείσουν να συνεισφέρω γενναιόδωρα στην αγορά μιας γιγαντιαίας τηλεόρασης 55 ιντσών! Για να πετύχουν μάλιστα εύκολα τον στόχο τους, δεν δίστασαν να εκμεταλλευτούν την αδυναμία που έχω στον εντεκάχρονο εγγονό μου, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν αποχωρίζεται ούτε στον ύπνο του τη φανέλα του Λιονέλ Μέσι με το νούμερο δέκα! Κατόπιν τούτου, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η πιθανότητα να προστατεύσω την πιστωτική μου κάρτα από το φόρτωμα των εικοσιτεσσάρων άτοκων μηνιαίων δόσεων, εκμηδενίστηκε!

Σαν έφτασε λοιπόν η πολυπόθητη στιγμή, θρονιαστήκαμε ο αντρικός πληθυσμός μπροστά στο τελευταίο επίτευγμα της τεχνολογίας - όπως μας διαβεβαίωσε ο πωλητής ηλεκτρικών συσκευών του πολυκαταστήματος - για να παρακολουθήσουμε το εναρκτήριο λάκτισμα!

Βλέποντας δίπλα μου στον καναπέ τον εντεκάχρονο πιτσιρικά να παρακολουθεί το ποδόσφαιρο ενθουσιασμένος, αποσπάστηκε η προσοχή μου από τον αγώνα και βρήκε την ευκαιρία ο νους μου να φέρει στην επιφάνεια ένα περιστατικό που μου συνέβη την εποχή του «Γουέμπλεϊ» στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας! Τότε που έμενα με τους γονείς μου στο τέρμα των Αμπελοκήπων στην Αθήνα και είχα περίπου την ηλικία που έχει σήμερα ο εγγονός μου!  

Πίσω ακριβώς από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, υπήρχε τότε μια μεγάλη αλάνα, όπου τα απογεύματα μαζευόμασταν ένα τσούρμο αγόρια και παίζαμε ποδόσφαιρο. Την αλάνα τη χώριζε από το γήπεδο ένας σχετικά στενός ασφαλτοστρωμένος δρόμος, στον οποίο άφηναν συνήθως τα αυτοκίνητά τους οι ποδοσφαιριστές, μεταξύ των οποίων ο πανύψηλος Αντωνιάδης που πάρκαρε εκεί το μικροσκοπικό του οτομπιάνκι και ο βραχύσωμος Δομάζος που άραζε την πελώρια μερσεντές του!

Δεν είχαμε προλάβει καλά-καλά εκείνη την ημέρα να συγκροτήσουμε τις αντίπαλες εντεκάδες για το μεγάλο ντέρμπυ που θα γίνονταν ανάμεσα στο 10^ο  Γυμνάσιο Αρρένων και το 16^ο αντίστοιχο του Ζωγράφου, όταν παρουσιάστηκε πίσω από μια πόρτα του γηπέδου καταϊδρωμένος, ένας μεσόκοπος κύριος που μας έκανε νόημα να πλησιάσουμε.

«Παιδιά», μας είπε. «Είμαι ο επιστάτης του κυλικείου και χρειάζομαι έξι μπρατσωμένους από εσάς, για να με βοηθήσουν να μεταφέρω κάτι ξύλινα τελάρα με αναψυκτικά, πριν να αρχίσει ο αγώνας του Παναθηναϊκού με την Έβερτον. Μέσα στο γήπεδο γίνεται ο μεγάλος ο χαμός και ο κόσμος… διψάει. Όποιοι έρθουν να βοηθήσουν, θα τους αφήσω να δούνε τσάμπα τον αγώνα και να πιούν όσες λεμονίτες τραβάει η ψυχή τους»!

Τρυπώσαμε λοιπόν με αυτόν τον τρόπο στο γήπεδο, εγώ και άλλα πέντε φιλαράκια από το σχολείο. Ήμασταν ξετρελαμένοι από την χαρά μας που θα βλέπαμε τον προημιτελικό αγώνα του Παναθηναϊκού στο κύπελλο των πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης!

Όταν τελειώσαμε τη δουλειά, ο επιστάτης κράτησε τον λόγο του. Μας έδωσε από μία λεμονίτα που ανέσυρε μέσα από ένα βαρέλι με θρυμματισμένο πάγο, μας στρίμωξε σε μια γωνιά στο πέταλο και κάθισε κι εκείνος παραδίπλα.

Ο αγώνας ήταν πραγματικά συγκλονιστικός και πολύ μεγάλης σημασίας, όχι μόνο για τον σύλλογο, αλλά και για ολόκληρη την Ελλάδα, που παρακολουθούσε την εξέλιξή του με κομμένη την ανάσα! Η κερκίδα είχε έναν απίστευτο παλμό και οι λιποθυμίες των κάπως ηλικιωμένων οπαδών του Τριφυλλιού, πήγαιναν και έρχονταν. Ωστόσο, δεν θα είχε συμπληρωθεί το πρώτο εικοσάλεπτο του αγώνα, όταν ένας από την τυχερή μας παρέα, πρότεινε: «Ρε παιδιά, δεν πάμε καλύτερα έξω να παίξουμε μπάλα, να ματώσουμε και κανένα γόνατο! Θα μας κερδίσει το Δέκατο έκτο του Ζωγράφου και θα γίνουμε ρεζίλι»!

Δε χρειάστηκε να ακούσουμε δεύτερη κουβέντα. Σηκωθήκαμε αμέσως όρθιοι και ζητήσαμε από τον επιστάτη να μας ανοίξει την πόρτα για να βγούμε πίσω στην αλάνα! «Τρελαθήκατε; Θα χάσετε αυτόν τον αγώνα;» μας είπε εκείνος που δεν πίστευε στ’ αυτιά του, στα μάτια του και σε όλη του την ύπαρξη, με αυτό που του συνέβαινε! Εμείς όμως επιμέναμε!

Και τότε ακούστηκε η φωνή ενός καλοντυμένου θεατή με περιποιημένο γενάκι και χοντρά γυαλιά, που παρακολουθούσε το επεισόδιο από το πίσω κάθισμα: «Βγάλε άνθρωπέ μου τα αγόρια έξω να παίξουν τη δική τους μπάλα! Τα παιδιά όταν τους δίνεται η ευκαιρία, προτιμούν αντί για θεατές, να είναι αυτά οι πρωταγωνιστές… και στο παιχνίδι τους και στη ζωή τους»!

Με επανέφεραν από την ονειροπόλησή μου οι φωνές της κόρης μου, που εισέβαλε εκείνη τη στιγμή στο σαλόνι, κρατώντας έναν δίσκο με αναψυκτικά: «Τι κάνεις εκεί παιδάκι μου;» παρατήρησε τον εγγονό! «Άσε στην άκρη αυτήν την παιχνιδομηχανή επιτέλους! Τόσα λεφτά δώσαμε για τούτη τη ρημαδο-τηλεόραση και το Μουντιάλ! Τώρα βρήκες να παίξεις ποδόσφαιρο στο ίντερνετ με τους φίλους σου»;

Την κοίταξα τότε με συμπάθεια και της είπα: «Άσε το παιδί να παίξει μπάλα με τους φίλους του. Σήμερα η δική τους αλάνα, βρίσκεται μέσα στην οθόνη του υπολογιστή! Τα παιδιά όταν τους δίνεται η ευκαιρία, προτιμούν αντί για θεατές, να είναι αυτά οι πρωταγωνιστές... και στο παιχνίδι τους και στη ζωή τους»!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας