Ο ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ «ΛΑΪΚΟΥ ΤΥΠΟΥ»

            Δεν μπορείτε να φανταστείτε με πόση λαχτάρα περίμενα όλο το καλοκαίρι τα πρωτοβρόχια. Όχι, δεν έχω ζωντανά για να τα ταΐσω με φρέσκο χορταράκι! Ούτε τον κήπο μου σπαρμένο με αχόρταγο γκαζόν. Ο λόγος και η αιτία, ήταν άλλος. Ήταν το πρόγραμμα των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων του καλοκαιριού που έφερε στο σπίτι η γυναίκα μου, η Φρόσω!

            Σ΄ αυτό το σημείο, θα πρέπει να σας συστηθώ! Με λένε Τιμολέοντα και κοντεύω αισίως τα πενήντα πέντε. Είμαι ένας άνθρωπος απλός, εργάτης της ζωής. Από αυτούς που λένε, «τύπος λαϊκός», όπως οι περισσότεροι της κλάσης μου! Είμαι και δημοκράτης. Σε όλο μου το βίο, προσπαθούσα να κρατήσω χαμηλούς τόνους για να αποφύγω τη γλωσσοφαγιά και τις τρικλοποδιές της κοινωνίας. Σε αντίθεση με μένα, η γυναίκα μου, η Φρόσω, είναι ένας άνθρωπος εξωστρεφής και πλέον του δέοντος …κινητική!

-            Λεό, μου είπε εκείνο το πρωί χαδιάρικα. Φέτος το καλοκαίρι δεν θα χάσουμε καμιά παράσταση. Θα δούμε θέατρο, θα πάμε σε όλες τις συναυλίες και θα χαρούμε τα υπαίθρια παραδοσιακά χορευτικά! Να, δες, σημειώνω αμέσως τις ημερομηνίες για να τις βάλεις στο μυαλό σου. Κοίτα να κανονίσεις τις δουλειές σου!

Αδιαφόρησα! Χωρίς να ρίξω μια ματιά στο χαρτάκι που μου έδωσε η Φρόσω, το έβαλα στην πίσω τσέπη του παντελονιού μου. Κι εκεί θαρρώ πως θα είναι ακόμα, σταφιδιασμένο απ’ τα πολλά πλυσίματα.  Ωστόσο, δεν άργησε να έρθει η ημέρα που θα πλήρωνα… το μάρμαρο!

-            Ακόμα έτσι είσαι Χριστιανέ μου; μου είπε αυστηρά ένα απόγευμα! Πρέπει να πάμε μια ώρα νωρίτερα στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης για να πιάσουμε θέση. Η είσοδος στη συναυλία της κλασικής μουσικής είναι ελεύθερη και θα γίνει ο κακός χαμός από τους κουλτουριάρηδες!

-          Ας πάμε τότε κάπου αλλού! Τόλμησα να ξεστομίσω!

-           Δεν έχει να πάμε πουθενά αλλού. Σε έχω ενημερώσει εδώ και ένα μήνα, αλλά εσύ, καθόλου δεν με νοιάζεσαι. Ποτέ δε δίνεις προσοχή σε όσα λέω. Αντίθετα, όταν σου ζητήσουν κάτι οι φίλοι σου, τρέχεις αμέσως πίσω τους σαν το σκυλάκι, για να μη τους στεναχωρήσεις. Μόνο εμένα παραμελείς. Εγώ δεν πήρα άντρα, σατράπη πήρα. Καλά μου το έλεγε η μάνα μου πως είσαι ένας χωριάτης. Και να σου πω και το άλλο; Πήγες και έδωσες όλα τα λεφτά για σκυλιά και δίκαννο, για το κυνήγι. Μόνο τον εαυτό σου σκέφτεσαι! Κι εγώ η καημένη, τι σου ζήτησα; Ένα τηλέφωνο της προκοπής. Δεν γίνεται να σου κυκλοφορούν οι άλλες με τα ροζέ τα πανάκριβα τα σμάρτ με τις καρδούλες, και η γυναίκα σου να μη τολμά να βγάλει απ’ την τσάντα το κινέζικο! Μαζεύω ένα χρόνο τώρα ευρουδάκι-ευρουδάκι, για ν’ αγοράσω το καινούριο το «αι φον το έντεκα» που θα κυκλοφορήσει τέλος Σεπτεμβρίου για να τους μπω στο μάτι. Και θα το πάρω, Λεό, ο κόσμος να χαλάσει. Σήκω τώρα να πάμε στη συναυλία της ορχήστρας σύγχρονης μουσικής της ΕΡΤ στο αρχαίο θέατρο, να κάτσουμε πάνω στα κοτρώνια, μόνο και μόνο γιατί είναι τσάμπα! Αχαΐρευτε!

Συμφώνησα! Όχι με το αχαΐρευτε, αλλά με το να πάμε στη συναυλία. Δε βαριέσαι, σκέφτηκα, ορχήστρα σύγχρονης μουσικής θα είναι, τσάμπα είναι, μπορεί να έχει και τίποτε καλό! Σε λίγες μέρες εξάλλου άρχιζε και το κυνήγι για τα ορτύκια τα τρυγόνια και τις τσίχλες… Δε με συμφέρανε οι κόντρες με τη Φρόσω!

…….

Όταν φτάσαμε, βρήκαμε το θέατρο γεμάτο κόσμο. Όπου επιτρεπόταν δηλαδή να κάτσεις, γιατί ολόγυρα γινόταν έργα.  Μας μοίρασαν κι ένα φυλλάδιο που έγραφε για τη χρησιμότητα, την ποιότητα και την αντιπροσωπευτικότητα των παραστάσεων, καθώς και  για τη θετική επίδραση που έχουν αυτές στους νέους και στον πολιτισμό! Εγώ πάντως πολλούς νέους γύρω μου, δεν θα έλεγα ότι είδα! Ούτε την αντιπροσωπευτικότητα αντίκρισα, αφού το πρόγραμμα δεν είχε ούτε λαϊκά, ούτε κλαρίνα! Όπως και να το κάνουμε, εγώ παρέα με τον Γιώργο τον Μαργαρίτη μεγάλωσα και τον Βασίλη τον Καρρά! Αυτή την κλασική και τη νεότερη την ξενέρωτη την καψουριάρικη με τους χλεχλέδες, ποτέ μου δεν τη χώνεψα! Ψέματα να λέμε τώρα;

Μόλις τελείωσε το πρώτο το κομμάτι, άρχισε μια κυρία μέσα από την ορχήστρα να μιλάει στο μικρόφωνο, κάτι σαν ποίηση. Ωραία φωνή είχε, δε λέω, αλλά ανάθεμα αν καταλάβαινα και τίποτε απ’ όσα έλεγε!

Το πρώτο δεκάλεπτο είχα κιόλας κουραστεί. Με ζώσανε τα φίδια! Βγάζω τσιγάρο!

-            Λεό, τρελάθηκες; Ήταν η Φρόσω! Δεν είδες που απαγορεύεται το κάπνισμα; Τι πάς να κάνεις; Θα μας διώξουν!

-          Μα όλοι γύρω καπινίζουν, δεν το βλέπεις;

-          Και τις γόπες τι θα τις κάνεις; Θα τις βάλεις στην τσέπη σου;

-          Ότι κάνουν και οι άλλοι! Θα τις σβήσω πάνω στα λιθάρια!

Ποτέ δεν την κατάλαβα αυτή τη γυναίκα. Όλα μισά μου τα λέει. Δεν φτάνει που απαγορέψανε το κάπνισμα στους χώρους τους κλειστούς, απαγορεύεται λέει τώρα και στην ύπαιθρο. Έλεος πια σ’ αυτόν τον τόπο, με τους νόμους τους και την Ευρώπη τους!

Ευτυχώς που στα μέσα της παράστασης άρχισαν κάποιοι να την… κάνουν, από το πίσω το διάζωμα.

-           Πάμε, της λέω, ώρα να φεύγουμε κι εμείς.

Να πούμε όμως την αλήθεια, λίγο, ντράπηκα όταν είδα τον μαέστρο να γυρνάει και να κοιτάει απορημένος αυτούς που φεύγανε από πίσω. Το ένα τρίτο από τον κόσμο έφυγε στα μέσα της παράστασης.

-          Κάτσε, μου είπε η Φρόσω, σε λίγο έχει πρόγραμμα ελληνικό!

…..

-            Φρόσω με κορόιδεψες, της είπα μετά το τέλος της παράστασης όταν βρεθήκαμε στο αυτοκίνητο. Δεν έκλεισε με ελληνικά η συναυλία!

-      Το πρόγραμμα το ελληνικό αρχίζει τώρα, μου είπε τότε εκείνη αγριεμένη, και έβαλε στο σιντί να παίξει το τραγούδι: «Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ»!

……

Επιτέλους, αρχήσανε οι μπόρες και οι καταιγίδες! Σώθηκα!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας