ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

                                                                                    Αθήνα, Μάρτιος 1987

            Αγαπητέ, άγνωστε.

          Την ιστορία αυτή που κρατάς στα χέρια σου, πριν τη βάλω στο μπουκάλι και την ρίξω στην θάλασσα, την έστειλα σε όλες τις Αθηναϊκές εφημερίδες και τα περιοδικά, καθώς και σε όλους  τους σταθμούς της κρατικής και της ελεύθερης  ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, αλλά κανείς τους δεν την κοινοποίησε. Είναι μια καταγγελία κατάφωρης ιδεολογικής τρομοκρατίας που ασκείται τα τελευταία χρόνια από τραμπούκους φοιτητές(;), που αλωνίζουν ανενόχλητοι στους χώρους του πανεπιστημίου. Το περίεργο είναι ότι την αγνόησαν ακόμη και εκείνα τα μέσα ενημέρωσης, που κατηγορούν κάποια άλλα δημοσιογραφικά έντυπα, ότι δημοσιεύουν δήθεν στο όνομα της ελευθεροτυπίας τις προκηρύξεις τρομοκρατικών οργανώσεων, αποκαλώντας μάλιστα τους τρομοκράτες ως εκτελεστές, ενώ στην πραγματικότητα είναι κοινοί δολοφόνοι!

          Το περιστατικό που αναφέρεται σε αυτήν την επιστολή είναι απολύτως αληθινό, συνέβη πριν μερικές εβδομάδες και παρότι ενσυνείδητα αποσιωπήθηκε, έγινε ευρέως γνωστό στην πανεπιστημιακή μας κοινότητα. Το παρουσιάζω όπως ακριβώς το έζησα εγώ, αφού πρώτα συστηθώ:

            Είμαι ένα φτωχό παιδί πολύτεκνης αγροτικής οικογένειας. Σπουδάζω δουλεύοντας τα βράδια σε ένα σουβλατζίδικο στο τέρμα Αμπελοκήπων στην Αθήνα για να συμπληρώνω τα λίγα λεφτουδάκια που μου στέλνει ο πατέρας μου. Την φρικτή οικονομική μου κατάσταση, την έχει επιβαρύνει δραματικά και η παράταση του χρόνου των σπουδών μου, αφού ήδη έχω χάσει δύο εξάμηνα, όχι επειδή δεν περνάω τα μαθήματά μου, αλλά από τις απεργίες και τις καταλήψεις που γίνονται κάθε τρεις και λίγο στη Σχολή.

          «Ήταν ένα βαρύ χειμωνιάτικο πρωινό του 1987. Πριν πάω στο μάθημα, πέρασα από τη Γραμματεία για να πάρω μερικά ενημερωτικά φυλλάδια και το πρόγραμμα των εξετάσεων του πέμπτου εξαμήνου. 
         
          Η υπάλληλος της Γραμματείας, μου έδωσε πρόθυμα μερικές φωτοτυπίες στις οποίες περιλαμβανόταν και το βιογραφικό του καθηγητή που θα μας έκανε το πρώτο του μάθημα στον τομέα της Διαχείρισης των Τεχνικών Έργων. Τις πέρασα μέσα από τη λαστιχένια ζώνη που κρατούσε τα βιβλία μου και κατευθύνθηκα προς το αμφιθέατρο. Στα έδρανα εκείνη την ώρα δεν θα καθόταν περισσότεροι από είκοσι - εικοσιπέντε σπουδαστές.  Έπιασα θέση και βάλθηκα να διαβάσω το βιογραφικό του νέου μας καθηγητή: «…Ηλεκτρολόγος – Μηχανολόγος του ΕΜΠ… υποτροφίες... μεταπτυχιακά και διδακτορικό στη Γερμανία, Σύμβουλος στο ΥΠΕΧΩΔΕ, ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου κλπ, κλπ, κλπ ».Ένα πραγματικά εντυπωσιακό βιογραφικό σημείωμα που από μόνο του σε έκανε να σέβεσαι αυτόν τον άνθρωπο!

          Μετά από μερικά λεπτά καθυστέρηση, ο καθηγητής πέρασε το κατώφλι της αίθουσας. Προς μεγάλη μας όμως έκπληξη, αντικρίσαμε έναν άνθρωπο σε κακή κατάσταση. Είχε ένα μεγάλο αιμάτωμα και εκχυμώσεις στο μάτι, μώλωπες σε ολόκληρο το πρόσωπο και μπαταρισμένο το αριστερό του χέρι που το συγκρατούσε κολλημένο στο στήθος ένας φαρδύς επίδεσμος. Ο κατά τα άλλα, ευγενέστατος και επιβλητικός καθηγητής, δείχνοντας να αδιαφορεί για την εξωτερική του εμφάνιση και την κατάσταση της υγείας του, μας εξήγησε, πως την προηγούμενη μέρα του συνέβη κάποιο ατύχημα. Ύστερα μας συστήθηκε, μας καλωσόρισε και προχώρησε στην εισαγωγική διαδικασία του μαθήματος, επισημαίνοντας παράλληλα την αξία που έχει για την προσωπική, την επαγγελματική και την κοινωνική ζωή του ανθρώπου, η προσήλωση στο καθήκον. 

          Εν τω μεταξύ, τα νέα είχαν κυκλοφορήσει αστραπιαία μέσα στους φοιτητικούς κύκλους . Σύμφωνα με αυτά, ενώ βρισκόντουσαν σε εξέλιξη απεργιακές κινητοποιήσεις και είχαν καταληφθεί από μερίδα φοιτητών ορισμένα κτίρια του πανεπιστημίου, ο εν λόγω καθηγητής «διανοήθηκε» να περάσει από το γραφείο του, για να παραλάβει μια δική του, πρωτοποριακή για τα παγκόσμια επιστημονικά χρονικά εργασία. Μια εφαρμογή επιχειρησιακής οργάνωσης, για την οποία είχε εκδηλώσει εντονότατο ενδιαφέρον η τουρκική κυβέρνηση, προκειμένου να την αξιοποιήσει στο υπό κατασκευή τεράστιο υδάτινο φράγμα «Κεμάλ Ατατούρκ».

          Δυστυχώς όμως γι αυτόν, η παρουσία του στο γραφείο έγινε αντιληπτή από ορισμένους  ρυπαρούς καταληψίες, οι οποίοι τον καθύβρισαν χυδαία, τον έδεσαν πιστάγκωνα σε μια καρέκλα, τον φίμωσαν και τον κλείδωσαν στο γραφείο του. Όταν μετά από πολύωρη προσπάθεια ο καθηγητής κατόρθωσε να λυθεί και σπάζοντας την κλειδωμένη πόρτα να βρεθεί στον δρόμο πίσω από το πολυτεχνείο, αυτοί τον ακολούθησαν και τον ξυλοκόπησαν άγρια, μπροστά στα φοβισμένα βλέμματα των περαστικών, που δεν αντέδρασαν καθόλου».

          Αγαπητέ άγνωστε, όταν θα διαβάζεις αυτό το γράμμα ελπίζω και εύχομαι η Ελλάδα μας να μην έχει χρεοκοπήσει, ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά.

Φιλάρετος. 

Για την ιστορία, ο ευρών το μπουκάλι στη θάλασσα:

Γιάννης Β. Δεβελέγκας