ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

            Η παλιοπαρέα, σμίξαμε κατακαλόκαιρο σε ένα μαγαζάκι στις εκβολές του Αχέροντα. Πριν ακουμπήσει η κανάτα με το μπρούσκο στο καθαρό τραπεζομάντιλο, φροντίσαμε να πάρει το τραπέζι την ευθεία με το ποτάμι, για να μπορούμε να αγναντεύουμε όλοι το σημείο που συναντιέται ορμητικό, με το βαθύ γαλάζιο του πελάγους. Μετά τα προκαταρκτικά κι αφού ασπρίσαμε κάμποσο των ποτηριών τους πάτους, αρχίσαμε ν΄ ανασκαλεύουμε τις θύμησες απ΄ τα παλιά τα χρόνια τα ανέμελα, τ΄ αγαπημένα:  

ΙΣΤΟΡΙΑ 1^Η (ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΓΗΣ)

Οι μέθοδοι με τις οποίες μπορεί κάποιος να υπολογίσει μια απόσταση, είναι ομολογουμένως πάρα πολλές. Ίσως είναι το μόνο φυσικό μέγεθος που μπορείς να το μετρήσεις με τόσα μέσα και τρόπους, όπως: Με λέιζερ, με το υποδεκάμετρο, με γωνίες, με όμοια τρίγωνα, με σόναρ, με τον χρόνο ( δέκα λεπτά από το κέντρο), με τσιγάρα (Δυο τσιγάρα δρόμος) κ.ο.κ.  Παλιότερα μάλιστα στην Ήπειρο, υπήρχαν και πινακίδες στους δρόμους που πληροφορούσαν τους οδοιπόρους ή τους οδηγούς των οχημάτων, για την απόσταση μεταξύ χωριών και πόλεων σε ώρες.

Για εμάς που μεγαλώναμε εκείνη την εποχή(60s), παιδιά οκτάχρονα – δεκάχρονα, κάτω από το πάρκο Λιθαρίτσια προς τη μεριά της λίμνης, η απόσταση ανάμεσα από την Μητρόπολη και το κινηματοθέατρο «Παλλάδιον» που βρίσκονταν μετά την κεντρική πλατεία της πόλης σε μια …κατηφόρα, μετριόταν σε …ταξίδι στην άκρη της γης!

Έτσι λοιπόν εκείνο το καλοκαίρι, όταν ο Γιώργος μας έφερε την είδηση, «Παιδιά, στο Παλλάδιο παίζει το έργο ¨Τα Τέκνα του Πλοιάρχου Γκράντ¨. Έχει και θάλασσα! Το είδα στις φωτογραφίες», αυτή ακούστηκε στα παιδικά μας αυτιά, σαν να πυροδοτήθηκαν δεκάδες στρακαστρούκες. Κι αυτό γιατί, πρώτον η ταινία ήτανε κατάλληλη για ανηλίκους άρα θα μας επέτρεπαν να μπούμε. Δεύτερον γιατί οι περισσότεροι από εμάς θα βλέπαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας τη θάλασσα, έστω και στο πανί. Και τρίτον, το πιο σημαντικό και συγκλονιστικό, γιατί ο Γιώργος, κατόρθωσε να φτάσει μόνος του ως εκεί και να δει φωτογραφίες από την ταινία. Με άλλα λόγια, κατόρθωσε να φτάσει στα πέρατα του κόσμου …στο θερινό Παλλάδιον!!!  

            Την επομένη, αφού εξασφαλίσαμε την συγκατάθεση των γονιών μας, πιασμένοι σφιχτά χέρι με χέρι, καμιά δεκαπενταριά κουτσούβελα (Τότε υπήρχανε κουτσούβελα στις γειτονιές, τώρα αποτελούν είδος προς εξαφάνιση), ξεκινήσαμε για τη μεγάλη περιπέτεια. Να πάμε σινεμά, χωρίς καμία απολύτως συνοδεία!

Η ταινία ήταν συναρπαστική! Ήταν μια παραγωγή της Γουώλτ Ντίσνεϋ, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Ιουλίου Βερν και εξιστορούσε τις περιπέτειες δύο μικρών παιδιών που ταξίδεψαν με μια αποστολή στην Νέα Ζηλανδία για να βρουν τον πατέρα τους, τον πλοίαρχο Γκράντ, που είχε αιχμαλωτισθεί από ανθρωποφάγους!

Μαζί μας είχαμε το αντίτιμο του εισιτηρίου, το παγουράκι μας με το νερό και ανά τέσσερις, για οικονομία, από ένα σακουλάκι με ηλιόσπορους. Όλα τα είχαμε λογαριάσει εκείνο το απόγευμα. Όλα; Όλα εκτός από τους θεοσκότεινους κι ερημικούς δρόμους της επιστροφής, και τους τρομακτικούς ανθρωποφάγους που είχαν φυλακίσει τον πλοίαρχο Γκράντ και τώρα απειλούσαν να εμφανιστούν μπροστά μας, ξεπηδώντας μέσα από τη νύχτα!

Από τον φόβο μας κι από ένα έντονο αίσθημα αλληλεγγύης, προχωρούσαμε τώρα σχεδόν αγκαλιασμένοι, ένα κουβάρι. Και τότε ήταν που συνέβη το αναπάντεχο. Ο Γιώργος, είτε για να ξεπεράσει τις φοβίες του είτε για να μας πειράξει, έβγαλε ένα ουρλιαχτό, μία κραυγή τρόμου κι αγωνίας! «Μανούλα μου ανθρωποφάγος»! Σ΄ εκείνο το σημείο εξέπνευσε η σύμπνοια, η αλληλοϋποστήριξη και η αλληλεγγύη. Σκορπίσαμε πανικόβλητοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ευτυχώς που ήδη ήμασταν κοντά στα σπίτια μας κι έτσι …σωθήκαμε!

Αργότερα αποκαλύφθηκε πως ο ανθρωποφάγος δεν ήταν άλλος από την κυρά Νίκη, που είχε βγει από το σπίτι της για να ταΐσει τα γατιά της! Έτσι, από όλη αυτή την ιστορία μας έμεινε το ταξίδι στην άκρη της γης και ο καημός να αντικρίσουμε κάποια στιγμή από κοντά τη θάλασσα!

ΙΣΤΟΡΙΑ 2^Η (Ο ΠΑΠΑΚΙΑΣ)

Το ίδιο καλοκαίρι γινόταν η ανάπλαση του πάρκου στα Λιθαρίτσια και ένα ειδικό συνεργείο κατασκεύαζε με μεράκι το σιντριβάνι του. Η περιέργεια, μας οδήγησε σχεδόν από τα χαράματα εκεί, πεντέξι κουτσούβελα, για να αποκτήσουμε από κοντά εικόνα της κατάστασης!

Σαν φτάσαμε στο σιντριβάνι, μείναμε άφωνοι από έκπληξη. Στον πυθμένα του, αστραποβολούσαν διάσπαρτοι κάτι μεγάλοι πολύχρωμοι γυάλινοι δίσκοι! «Είναι κομμάτια από διαστημόπλοιο», είπε κάποιος από την παρέα και οι υπόλοιποι δεν δείξαμε διάθεση να τον διαψεύσουμε!  

Ο Φάνης που είχε σαν παρατσούκλι το «Παπάκιας», πιο αποφασιστικός, ξεβίδωσε από τη βάση του έναν δίσκο (Στην πραγματικότητα ήταν το γυάλινο κάλυμμα από έναν προβολέα) και τον περιεργαζόταν, όταν από την άλλη άκρη του εργοταξίου εμφανίστηκαν κάτι εργάτες! Μέσα στην αναστάτωση και την αναμπουμπούλα, γλιστράει ο δίσκος απ΄ τα χέρια του Παπάκια και τσαφ, του πέφτει κάτω κι έγινε θρύψαλα!

Δεν προλάβαμε να φτάσουμε αλαφιασμένοι στα σπίτια μας για να κρυφτούμε και τσουφ, εμφανίστηκε γεμάτος αυστηρότητα ένας άνδρας της χωροφυλακής (Άλλοι καιροί), που άρχισε να κάνει ερωτήσεις! Με τα πολλά, φτάνει στον Γιώργο. «Δεν ήμουνα εγώ κύριε πόλισμαν, ομολόγησε εκείνος, ήτανε ο Παπάκιας»! «Και που μένει ο Παπάκιας»; «Εκεί» είπε ο Γιώργος και έδειξε το σπίτι που έμενε ο Φάνης. Μπροστά ο Γιώργος γεμάτος ενοχές κατσουφιασμένος, ακολουθούσε ο χωροφύλακας και πιο πίσω όλη η μαρίδα της γειτονιάς. Την πόρτα άνοιξε η μάνα του!  

-            «Μένει εδώ κάποιος Παπάκιας»; Ρώτησε αυστηρά ο χωροφύλακας. «Όχι, κάνετε λάθος», απάντησε απορημένη η κακομοίρα η μάνα του Φάνη, που φυσικά δεν είχε ιδέα για το παρατσούκλι του γιου της! «Κυρία μου όλοι λένε πως μένει εδώ κάποιος Παπάκιας» επέμενε ο χωροφύλακας εκνευρισμένος! « Μα τι λες άνθρωπέ μου, σου είπα πως δεν μένει εδώ κανείς Παπάκιας». «Κυρία μου θα πάτε φυλακή για υπόθαλψη εγκληματία» εξεμάνη ο χωροφύλακας!

                   Αυτό ήταν! Ο Φάνης εμφανίστηκε «βρεγμένος»! Η μάνα του λιποθύμησε! Το όργανο της τάξης περιέφερε μια γύρα έναν μορφασμό ικανοποίησης που είχε λύσει το μυστήριο. Κι εμείς …ακόμα το θυμόμαστε!  

                 

  Όσο για το σιντριβάνι; Αυτό ύστερα από μια έξαρση «καλαισθησίας» και αδιαφορίας κάποιων «πεφωτισμένων» εγκεφάλων, σήμερα αναπαύεται σκεπασμένο με χώμα ελαφρύ, παριστάνοντας κάτι μεταξύ απότιστης γλάστρας και κάδου ανακύκλωσης απορριμμάτων!  

Γιάννης Β. Δεβελέγκας