ΣΤΗ ΔΕΘ ...ΧΩΡΙΣ ΔΕΚΑΡΑ

                Έξω ακριβώς από το «Αλεξάνδρειον Αθλητικόν Μέλαθρον» τον Σεπτέμβριο του 1974, έρρεε δωρεάν από κάτι τεράστια γυάλινα δοχεία, η γερμανική μαύρη μπύρα που συνόδευε το παραδοσιακό σαλονικιώτικο σάντουιτς  με το πασαλειμμένο νερωμένη μουστάρδα λουκάνικο. Πιο πέρα, στον ίδιο χώρο των εγκαταστάσεων της Διεθνούς Εκθέσεως, ένα πρόχειρα στημένο πανί, προσέφερε στο ξέγνοιαστο πλήθος εντυπωσιακά κινηματογραφικά στιγμιότυπα από τα δύο τελευταία μουντιάλ του ¨66 και του ¨70. Λίγο πιο κάτω σε μια πλατειούλα που απλώνονταν ανάμεσα στα εμπορικά περίπτερα, ένας σχοινοβάτης προκαλούσε στα ίσια τον πανύψηλο πύργο του ΟΤΕ. Φτωχά πράγματα, μα πλούσιες ελπίδες για το αύριο!

-             Κάποιος είπε: «Έξω πάμε καλά»!

                Την ίδια ώρα, μέσα στο Αλεξάνδρειον Μέλαθρον, τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου άσχημα. Ο κόσμος είχε πολύ κέφι και απολάμβανε το καθιερωμένο φεστιβάλ ελαφρού τραγουδιού και τη νεότατη τότε τραγουδίστρια Ελένη Βιτάλη, που αποσπούσε κόντρα στην κριτική επιτροπή το βραβείο του κοινού, με το τραγούδι «Χωρίς δεκάρα, πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου…»!

                Σήμερα, σαράντα τόσα χρόνια μετά, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης συνεχίζει υποτονικά την πορεία και τον αναπτυξιακό της ρόλο, μέσα σε κλίμα αβεβαιότητας, άρρωστης και πληγωμένης βαριά οικονομίας και βαθύ κοινωνικό αδιέξοδο. Στους γύρω δρόμους που είναι στολισμένοι με άπειρα κινέζικα φαναράκια και δράκους, για να θυμίζουν το γεγονός πως η Κίνα είναι η τιμώμενη για φέτος χώρα, οι οργανωμένοι διαδηλωτές εκφράζουν με τον δικό τους τρόπο τις αντιρρήσεις τους απέναντι στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική και πλαισιώνουν με τα συνθήματά τους τη μιζέρια, που πολιορκεί τη ζωή μας μέσα από την καθημερινότητα.

-            «Ποιος να ξέρει στο βλέμμα Του πίσω, τι κρύβει ο Θεός για μας…» αναρωτιόταν κάποτε, παίρνοντας το Α΄ βραβείο στο φεστιβάλ της ΔΕΘ ο Τώνης Βαβάτσικος! «Ποιός να ξέρει τι κρύβει ο Θεός για μας;» πλανάται και σήμερα το ερώτημα γύρω από την Έκθεση. Ένα ερώτημα που άθελά του διαβρώνει τη χαρά που φτάνει στ’ αυτιά μας μέσα από τις συχνότητες των παιδικών φωνών!  

Μέσα η  Έκθεση λάμπει, ακολουθώντας τα σύγχρονα εφέ και τις εξελίξεις της τεχνολογίας και η προσπάθεια των διοργανωτών είναι αξιόλογη και σε ορισμένες περιπτώσεις εντυπωσιακή. Ωστόσο από τα πρόσωπα των επισκεπτών απουσιάζει η ανεμελιά. Είναι φανερό πως κάτι δεν τους επιτρέπει να απολαύσουν, όσο θα περίμενε κανείς, το όμορφα στολισμένο και πλέριο σε χρώματα και φωτισμό περιβάλλον. Πλούσια πράγματα, μα φτωχές ελπίδες για το αύριο!

Το Αλεξάνδρειον Αθλητικόν Κέντρον ή Παλέ ντε Σπόρ ή Σάλα Νίκος Γκάλης ή καλύτερα Nick Galis Hall όπως αναφέρεται στα σύγχρονα ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες, δεν περιλαμβάνεται πλέον στο πρόγραμμα της εκθέσεως και η μουσική των συναυλιών, ακούγεται από μια φτηνιάρικη υπαίθρια και εκτεθειμένη στις καιρικές συνθήκες σκηνή, στο χώρο μπροστά από τη ΧΑΝΘ.

Το ενδιαφέρον τις τελευταίες δεκαετίες, μετακινήθηκε στη μεγάλη αίθουσα του Βελλίδειου Συνεδριακού Κέντρου, όπου παρελαύνουν σημαιοφόροι με τη σειρά που βγάζει η …κληρωτίδα, η φρούδα ελπίδα, η πολιτική σκοπιμότητα και ο καιροσκοπισμός!

Το πανηγύρι στο υπέροχο αυτό συνεδριακό κέντρο συνεχίζεται δυστυχώς πιο έντονα τα επτά τελευταία μίζερα χρόνια, με πρωταγωνιστές αρχηγούς πολιτικών κομμάτων που συνοδεύονται από στρατιά καλοπληρωμένων από τον ελληνικό λαό οικονομικών συμβούλων. Μιας θλιβερής κουστωδίας δηλαδή, που επειδή έτυχε κάποτε να πάρει ξώφαλτσα το αυτί τους, στα πανάκριβα κολέγια του εξωτερικού που τους έστειλε ο μπαμπάς τους ή στα συμπαθητικά ταβερνάκια των Εξαρχείων μεταξύ τυρού και αχλαδιού και οίνου παρεμβαλλομένου, τη θεωρία πως η ψυχολογία παίζει  καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη μιας οικονομίας, βαλθήκανε να μας πουλάνε συστηματικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες και απίστευτα ψεύδη και υπερβολές, με σκοπό δήθεν να μας τονώσουν το ηθικό, ενώ στην πραγματικότητα ο στόχος τους είναι να αποκομίσουν πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη. Όλοι αυτοί, γνωρίζουν πολύ καλά πως …χωρίς δεκάρα γάμος δεν γίνεται, ούτε μπαίνει το στεφάνι στου Αι Γιάννη!

Αυτή η κατάσταση έχει σοβαρές συνέπειες και υψηλό κόστος που καλείται να το πληρώσει πάλι ο ελληνικός λαός. Μετά από τόσες και τόσες υποσχέσεις που απέχουν δραματικά από την αλήθεια, ακολουθεί μοιραία η απογοήτευση, η απαξίωση των θεσμών και η απουσία κάθε ίχνους ελπίδας. Ελπίδας, που μαζί με την ανάπτυξη, τη δουλειά, τη νομιμότητα, την αξιοπρέπεια και την ευημερία, είναι οι μόνοι παράγοντες που θα μπορούσαν να κρατήσουν όρθιο τον λαό μας αυτή τη δύσκολη περίοδο και να τον θωρακίσουν απέναντι σε εκείνους που επενδύουν στον φανατισμό...  

-          Κάποιος είπε: «Στα τσακίδια el dorado»!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας