ΚΙ ΟΜΩΣ, ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΩΣ ...ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ!

Το περιστατικό που ακολουθεί, το διηγήθηκε ένας εξαίρετος καθ’ όλα φίλος, και περιέχει όσα στοιχεία κρίθηκαν απαραίτητα για να μην αμφισβητηθεί η αυθεντικότητά του! Ως αφορμή για να ακουστεί αυτή η ιστορία, στάθηκε η πρόσφατη δήλωση διευθύντριας ενός Γενικού Λυκείου της Κρήτης, σύμφωνα με την οποία, η διεύθυνση του σχολείου αμελούσε επί μία τριετία να εφαρμόσει το νόμο που αφορά στην ανάρτηση της ελληνικής σημαίας σε κατάλληλο ιστό! Και το χειρότερο; Η κυρία αυτή, περιέγραφε αυτό το γεγονός στην τηλεόραση, αφήνοντας την αίσθηση ότι το θεωρούσε, ως …απολύτως φυσιολογικό:

 «Εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό του ¨88, δεν είχε περάσει ούτε ένας πελάτης το κατώφλι του μαγαζιού μου, όταν ξαφνικά, η σιωπή που πλημμύριζε το χώρο ανάμεσα στα μικροέπιπλα, διαταράχτηκε από το διαπεραστικό κουδούνισμα του τηλεφώνου…». Έτσι άρχισε την ιστορία του ο κυρ Στέφανος που διατηρούσε τότε στην Αθήνα, κοντά στο «Παίδων», ένα μικρό επιπλοποιείο. Και συνέχισε: «…η είδηση που έφτασε από το σπίτι μου, δεν ήταν και τόσο ευχάριστη και έτσι αναγκάστηκα εκτάκτως να κλείσω, προκειμένου να πάρω τον μεγάλο μου το γιο από το σχολείο, πριν το τέλος του μαθήματος. Διέσχισα την πλατεία του Αγίου Θωμά και έφτασα μπροστά στη σιδερένια αυλόπορτα του σχολικού συγκροτήματος. Ήταν ώρα μαθήματος και αναζήτησα κάποιο από τα παιδιά που κάνανε γυμναστική λίγο πιο πέρα, για να ειδοποιήσει αυτό με τη σειρά του την επιστάτρια να μου ανοίξει. Προς μεγάλη μου όμως έκπληξη, όπως στηρίχθηκα πάνω στη σιδερένια μπάρα ασφαλείας, η πόρτα υποχώρησε και άνοιξε διάπλατα!

Προχώρησα προς το κεντρικό κτίριο που φιλοξενούσε τα γραφεία και τις αίθουσες του Δημοτικού Σχολείου και δρασκέλισα ανενόχλητος την είσοδο. Μάταια προσπάθησα να βρω κάποιον στα γραφεία του διδακτικού προσωπικού για να ρωτήσω που βρίσκεται η αίθουσα της πρώτης Τάξεως. Τελικά, αφού περιπλανήθηκα για λίγο στους διαδρόμους, την εντόπισα στον επάνω όροφο. Έκανα να χτυπήσω, αλλά μέσα από την αίθουσα ακούγονταν αλαλαγμοί, γέλια και τρεχαλητό. Σκέφτηκα πως θα έλειπε η δασκάλα τους και άνοιξα!

Το θέαμα που αντίκρισα με άφησε άφωνο! Κάποια παιδιά είχαν σκαρφαλώσει στα παράθυρα και χάζευαν την κίνηση στον απέναντι δρόμο που οδηγούσε στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Μερικά άλλα, στρίγκλιζαν με τον τρόπο που μόνο τα παιδιά ξέρουν να στριγκλίζουν όταν κυνηγιούνται ανάμεσα από τα θρανία, και στο βάθος, μια άλλη ομάδα από αγόρια επιδίδονταν στον βιβλιο-χαρτοπόλεμο μετά μανίας. Στο μπροστινό θρανίο, ανοιγόκλειναν μηχανικά τα άδεια στοματάκια τους δύο κοριτσάκια που κοίταζαν με τα ματάκια τους την δασκάλα τους, στρογγυλοκαθισμένη στην έδρα, να καταβροχθίζει λαίμαργα τα σνακ που έκρυβε σε μια τεράστια χαρτοσακούλα!   

«Θα ήθελα να πάρω τον γιο μου», της αποκρίθηκα αμήχανα. Αυτή έμεινε ατάραχη στη θέση της, σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Ύστερα, γύρισε προς τη μεριά μου φανερά ενοχλημένη και χωρίς να πει κάτι, μου έδωσε την έγκριση γνέφοντας ελαφρά με την κακοβαμμένη ξανθοκόκκινη αφάνα της! Συμμάζεψα στα γρήγορα τη σάκα του παιδιού μου, το πήρα από το χέρι κι έφυγα!

 Κατεβαίνοντας όμως τα σκαλιά, με έλουσε κρύος ιδρώτας όταν συνειδητοποίησα πως με αυτόν τον τρόπο, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να πάρει το παιδί μου από το σχολείο και να το χάσω! Κατόπιν τούτου, κατευθύνθηκα προς το γραφείο του διευθυντού, όπου και τον βρήκα να καπνίζει αρειμανίως. Όταν του είπα ότι έχω να του εκφράσω κάποια παράπονα, σηκώθηκε από τη θέση του και αφού έριξε μια ερευνητική ματιά προς το διάδρομο, έκλεισε πίσω του την πόρτα!   

-                      Κύριε διευθυντά έχω να σας καταγγείλω πως η αυλόπορτα δεν ασφαλίζει, έφτασα ανενόχλητος στην αίθουσα διδασκαλίας του γιου μου, όπου, όχι μόνο δεν γίνεται μάθημα, αλλά η δασκάλα τους κάθεται στην έδρα της και τρώει πατατάκια. Χωρίς μάλιστα να με γνωρίζει, με άφησε και πήρα τον γιό μου. Ούτε ταυτότητα δεν ζήτησε, ούτε ενδιαφέρθηκε καθόλου. Με άλλα λόγια θα μπορούσε οποιοσδήποτε να μπει στο σχολείο, να πάρει το παιδί μου και να φύγει!

-                      Και αυτό που με προβληματίζει περισσότερο όσο το σκέφτομαι, συνέχισα, είναι ότι η δασκάλα τους, όλη αυτή την κατάσταση και την συμπεριφορά της, μου έδωσε την εντύπωση πως τη θεωρούσε ως απολύτως φυσιολογική!

-                      Κύριέ μου, μου αποκρίθηκε φανερά ανήσυχος ο διευθυντής του Σχολείου, ηρεμήστε! Στην περιοχή μας δεν έχουμε εγκληματικότητα και δεν έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο να κλέβουν παιδιά από τα σχολεία! Θεωρώ πως οι ανησυχίες σας είναι λιγάκι υπερβολικές. Όσο για τη δασκάλα, αφότου καταργήθηκαν οι έλεγχοι και οι αξιολογήσεις του προσωπικού και των Σχολείων, ο καθένας κάνει ότι του κατέβει! Σας παρακαλώ να μην το κάνετε θέμα γιατί αυτή και ο άντρας της είναι του κόμματος και θα δημιουργήσουν προβλήματα. Σας υπόσχομαι όμως, πως θα χειριστώ το θέμα σας εγώ προσωπικά, με τη διακριτικότητα που πρέπει!   

Αυτά μου είπε ο διευθυντής και μέχρι που έφυγα, δεν σήκωσε τα μάτια του από το πάτωμα! Ο κακομοίρης…».

Εννοείται ότι αυτό το περιστατικό δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως αντιπροσωπευτικό και να χαρακτηρίσει συλλήβδην τους εκπαιδευτικούς μας, οι πλειονότητα των οποίων τιμούν τον όρκο και το λειτούργημά τους. Είναι ωστόσο ενδεικτικό, για να μπορέσει κάποιος να κατανοήσει, πως από την αυταρχικότητα των δεκαετιών που προηγήθηκαν, φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση της παιδείας μας, που από τους περισσότερους ειδικούς χαρακτηρίζεται ως αποκαρδιωτική!

Κι εμείς; Δάσκαλοι και γονείς, τι κάνουμε;

Αποδεχόμαστε ως φυσιολογικό, η παιδεία μας να μην είναι η πρώτη μας προτεραιότητα. Το εκπαιδευτικό μας προσωπικό αντί να αμείβεται σύμφωνα με την υψηλή επιστημονική του κατάρτιση, να οδηγείται στην εργασιακή χαλαρότητα με αποτέλεσμα να συνθλίβεται το κύρος του και να μετακυλίεται τελικά η υποχρέωση της πολιτείας για δωρεάν παιδεία, στις τσέπες των γονέων. Αποδεχόμαστε οι συνελεύσεις του διδακτικού προσωπικού να πραγματοποιούνται σε ώρες που θα έπρεπε να βρίσκονται μαζί με τους μαθητές τους στα θρανία. Έχουμε δεχθεί ως φυσιολογική την κατάσταση που επικρατεί στην τελευταία τάξη του λυκείου, όταν οι μαθητές εγκαταλείπουν μαζικά τα μαθήματα στο Δημόσιο σχολείο προσκομίζοντας πλαστά πιστοποιητικά ασθένειας, προκειμένου να προετοιμαστούν αρτιότερα στα φροντιστήρια και να διεκδικήσουν με αξιώσεις την είσοδό τους στα πανεπιστήμια. Και τόσα άλλα!

 Έχουμε συμβιβαστεί και υποκύπτουμε αδιαμαρτύρητα στις επιδιώξεις των δυναμικών μειοψηφιών και των σαλτιμπάγκων της πολιτικής. Πορευόμαστε χωρίς σταθερό και μακρόπνοο, δημοκρατικά σχεδιασμένο και γενικά αποδεκτό, σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, τη στιγμή που το περιβάλλον γύρο μας είναι πολύ ρευστό και ενώ γνωρίζουμε ότι μόνο με  υγιή εθνική παιδεία, έχουμε πιθανότητες να περισώσουμε αναλλοίωτα, τον πολιτισμό μας, τις αξίες της φυλής μας, τα ήθη και τα έθιμά μας.  Και εν κατακλείδι, την εθνική μας ταυτότητα!

Έχουμε δυστυχώς αγνοήσει παντελώς, την παρακαταθήκη που μας άφησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ότι:

 «Πρέπει να διαπαιδαγωγείται έτσι ο Ελληνικός Λαός, ώστε στον αγώνα που διεξάγεται μεταξύ των λαών για επικράτηση, να προπαρασκευάζεται αρτιότερα από τους άλλους, ώστε έχοντας υπέρ του το λαμπρό παρελθόν, να καταστήσει το παρόν ανάλογο προς τον σημερινό πολιτισμό και να παρασκευάσει κρείσσον το μέλλον, για να αναδειχθεί η Ελλάς άξια των ελπίδων και των προσδοκιών εκείνων, οι οποίοι δι απαράμιλλων αγώνων την ανέστησαν»!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας