ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΤΑΣ

            Τις πρωινές ώρες που έχω μαζεμένη περισσότερη ενέργεια, όλο και κάτι θα συμμαζέψω καλοκαιριάτικα. Έτσι σήμερα αποφάσισα να ξεσκαρτάρω τη σοφίτα του σπιτιού μου από τα άχρηστα!

            Ανοίγω το πρώτο μπαούλο και βρίσκω μέσα έναν απόγονο της μακεδονικής δυναστείας. «Άσε», λέω μέσα μου, «αυτό το κρατάμε, είναι κομμάτι μιας μεγάλης συλλογής. Και πού ξέρεις, μπορεί κάποτε να αποκτήσει αξία»!

Ανοίγω με δυσκολία το δεύτερο και βρίσκω πάνω-πάνω έναν γόνο της πελοποννησιακής δυναστείας. Ανατρίχιασα! «Έχε γούστο να πεταχτεί έξω κανένας καινούριος από δαύτους», πρόλαβα να σκεφτώ πριν το κλείσω με πάταγο και το σφραγίσω καλά με δέκα τόμους Ελευθερουδάκη από πάνω!

«Ας κάνω ακόμα μια προσπάθεια», είπα, και έπιασα το τρίτο το μπαούλο, το… μεγαλύτερο! Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή που το άνοιξα! Έπεσα φάτσα κάρτα με το ηθικό πλεονέκτημα! Κάνω μία έτσι, και κάτω από αυτό βρίσκω τον Ρασπούτιν να συναγελάζεται με ένα τσούρμο ζάμπλουτους κηφήνες, όλων των αποχρώσεων. Βρίσκω γόνους, από την εποχή του Πάγκαλου που ήταν μακριές οι φούστες και στο Μοναστηράκι αράζανε οι σούστες. Βρήκα στενούς συγγενείς μεγαλοεργολάβων της επταετίας. Προστάτες εμποροκαλλιεργητών, ευνοούμενους εφοπλιστών και λογής-λογής τσιράκια μεγαλοεκδοτών σπουδαγμένα με υποτροφίες του ΔΝΤ. Απελπίστηκα!

«Όλοι αυτοί μας κάθισαν για τα καλά στο σβέρκο», σκέφτηκα μεγαλόφωνα! «Ξεφτίλισαν τη χώρα μου. Μας είπανε διεφθαρμένους. Μας κατάντησαν περίγελο της ανθρωπότητας. Ξεπούλησαν το όνομά μας, την εθνική μας ταυτότητα και την ανεξαρτησία. Μας βάζουν και πληρώνουμε με αίμα τα λάθη τους, αντί να γίνει δέσμευση της δικής τους της προσωπικής περιουσίας και εξοστρακισμός τους, όπως γινόταν στην αθηναϊκή, την πραγματική δημοκρατία». 

            Άρχισε να ανεβαίνει το αίμα μου στο κεφάλι, με έπιασε φαγούρα στις παλάμες και με τσάκισε εκείνος ο άτιμος ο πόνος στην πλάτη. Ο πόνος που μου έμεινε κουσούρι, από τη νύχτα της συγκέντρωσης των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος!   

Επαναστάτησα μέσα μου! Πόσο μας κοροϊδεύουν; Πως είναι δυνατόν να ψηφίζουμε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα που μας κατέστρεψαν; Αγρίεψα! Μου ήρθε η επιθυμία να βγω στο δρόμο με σφιγμένη τη γροθιά και να τα σπάσω όλα, κρατώντας ρόπαλο, καλάσνικοφ, μολότοφ, σφυροδρέπανο. Να κάψω ότι βρεθεί κι ότι σταθεί μπροστά μου! Και πρώτα απ’ όλα αυτά τα τρία τα μπαούλα!

Βρήκα καταφύγιο στο παραθύρι της σοφίτας και κοίταξα προς την μπροστινή πλευρά του σπιτιού μου. Είδα την μπέμπα μου έξω από το κλειστό γκαράζ και θυμήθηκα πως έπρεπε να παραλάβω από την αντιπροσωπεία τα καινούρια της ζαντολάστιχα. Λίγο πιο πέρα έπαιζαν με τα κινητά τους τα μικρά μου, ο Γιαννάκης και η Κρινούλα μου. Ηρέμισα κάπως.

Το επίχρυσο Blancpain, δώρο της Νοβάρτις σε ένα συνέδριο τον περασμένο χειμώνα, έδειχνε ήδη δέκα και μισή. Με όλες αυτές τις αηδίες πέρασε η ώρα στη σοφίτα και ούτε που το κατάλαβα. Κατέβηκα με προσοχή τη σκάλα, κάθισα λίγο στο υδρομασάζ και μετά φρεσκαρίστηκα στο wc της κρεβατοκάμαρας! Ύστερα χτύπησα δύο φορές παλαμάκια και το έξυπνο σύστημα που μας έχει εγκαταστήσει πρόσφατα η Ζήμενς, έδωσε εντολή στο στερεοφωνικό να παίζει το τελευταίο σουξέ του Αντώνη Ρέμου μέχρι να ρίξω κάτι πάνω μου.

-            Θρασύβουλε, μην το ξεχάσω, πήρανε πάλι τηλέφωνο από την τράπεζα για εκείνο το κόκκινο το δάνειο. Τους είπα ότι λείπεις στο εξωτερικό!

Ήτανε η γυναίκα μου.

-            Καλά έκανες αγάπη μου. Σιγά μην το πληρώσω. Στο τέλος να δεις και πάλι πως θα μας τα χαρίσουν. Πρέπει να είναι κάποιος πολύ ηλίθιος, για να πληρώνει τις υποχρεώσεις του σ’ αυτή τη χώρα.

-            Μπαμπά, τώρα που θα βγεις, μη ξεχάσεις να μου πάρεις εκείνο που σου είπα!

            Ήταν η μεγάλη μας η κόρη.

-          Μήπως κατέβασε κύριος βρομιές για πέταμα από σοφίτα;

Ήταν το δουλικό από την Ταϊλάνδη.

-            Όχι Τουραντό, δεν είχε τίποτε για πέταμα εκεί πάνω! Τα βρήκα στη σοφίτα όλα τέλεια!

           «Τα βρήκα στη σοφίτα όλα τέλεια»; μουρμούρισα βαδίζοντας προς το αμάξι μου …κι έσκυψα το κεφάλι.

Γιάννης Β. Δεβελέγκας