Κυριακή 9 Ιουνίου 2019

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΕΝΝΙΣ



          Τις προάλλες, κατέβηκα στο κέντρο της Αθήνας για μερικές δουλειές και με την ευκαιρία, να συναντήσω τον φίλο μου τον Μένιο στο γραφείο του, προκειμένου να με συμβουλεύσει για κάτι συμβόλαια που με ενδιέφεραν.
          «Δεν είμαι στο γραφείο. Έλα να με συναντήσεις στο βιβλιοπωλείο του Public στο Σύνταγμα» μου είπε κοφτά στο τηλέφωνο ο Μένιος. Την πρότασή του την δέχθηκα με ανακούφιση, καθότι, το δικηγορικό του γραφείο είναι κοντά στην 3ης Σεπτεμβρίου. Κάπου δηλαδή ανάμεσα στο Νέο Ισλαμαμπάντ των Αθηνών και την ελληνική Μονμάρτρη, όπου συνηθίζει να πίνει αμέριμνη το καφεδάκι της η υπουργός ¨προστασίας¨ του πολίτη. Και επειδή τυχαίνει να μην είμαι τόσο προοδευτικός - ανέκαθεν κόντρα στο ρεύμα - όποτε βρίσκομαι σε εκείνη την περιοχή, με πιάνει ψυχοπλάκωμα.
          Λίγο μετά, τον συνάντησα στον δεύτερο όροφο του κτιρίου που στεγάζει το Public, να κράτα στο χέρι του ένα βιβλίο. Μέσ’ την τρελή χαρά μου φάνηκε ο Μένιος! Μετά τα τυπικά, με έπιασε από το μπράτσο, ανεβήκαμε στην καφετέρια του τελευταίου ορόφου απέναντι από το ελληνικό κοινοβούλιο, παραγγείλαμε ζεστό καφέ και άρχισε να μου λέει την ιστορία του:
          Που λες αδερφέ μου, μάταια έκανα προχθές, άνω κάτω το πατάρι ψάχνοντας σε κάτι παλιά μπαούλα, για να εντοπίσω έναν οδηγό τέννις άνευ διδασκάλου. Τον είχα παραπετάξει εκεί πριν από καιρό, όταν διαπίστωσα πως δεν τα κατάφερνα με αυτό το άθλημα. Όχι δηλαδή πως δεν είχα τα σωματικά προσόντα, το αντίθετο θα έλεγα, αλλά γιατί νόμιζα πως ήμουν πολύ λαϊκός τύπος για ένα τόσο ¨ντελικάτο¨, αριστοκρατικό σπορ.
          Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, συνέχισε. Όλα άρχισαν τότε που συνάντησα για πρώτη φορά τη Μυρέλλα στο γκολφ της Γλυφάδας. Εκείνη, ήρθε να παίξει με τα ροζέ μπαστούνια της και τον πολύ καλό της φίλο τον Ριρή. Εγώ, δούλευα εκείνη την εποχή γκαρσόνι στην καντίνα του Γκολφ, για να τελειώσω τις σπουδές μου στη Νομική. 
          «Εσύ μου αρέσεις» μου είπε ναζιάρικα  η Μυρέλλα τη δεύτερη φορά που τους σερβίρισα σοκολάτα Βιενουά με κρουασάν Πολωνίας. «Μα ο Ριρής;» τη ρώτησα και λοξοκοίταξα τον συνοδό της που καθόταν παράμερα. «Κουτό παιδί» μου είπε τότε παιχνιδιάρικα η Μυρέλλα και μου έκλεισε το μάτι με νόημα. «Μην ανησυχείς γι αυτόν, είναι ακίνδυνος. Το μόνο πράγμα που ενδιαφέρει τον Ριρή, είναι να παίζει με τα ροζέ μπαστούνια»!
          Εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. Τι δουλειά είχα εγώ, ένας επαναστάτης αριστερός, να μπλέξω στα στέκια της ελίτ και της μπουρζουαζίας; Από την άλλη πάλι, η Μυρέλλα δεν ήταν ένα τυχαίο πλάσμα, δεν έμοιαζε καθόλου με τις άλλες κοπέλες που έκανα παρέα στα Εξάρχεια. Το νάζι της, τα εκφραστικά της μάτια, τα κατάξανθα μαλλιά, η επιδερμίδα της, τα όλα της τέλος πάντων, ασκούσαν επάνω μου μια ακαταμάχητη επιρροή.  
          Μια μέρα, μετά τη δουλειά, με πήρε στο αυτοκίνητό της και πήγαμε οι δυο μας σε ένα παραλιακό μπαράκι. Κάποια στιγμή την ώρα που χορεύαμε τσικ του τσικ, την άκουσα να μουρμουρίζει!  «Τι μονολογεί το μωρό μου»; της ψιθύρισα. «Μαθαίνω απέξω την ορολογία του τέννις», μου είπε εκείνη αδιάφορα και συνέχισε, «ντράιβ, ρεβέρ, νετ, σετ, σερβίς, γκέιμ, ται μπρέικ, λαβ». Όταν καθίσαμε μετά το χορό, μου αποκάλυψε πως μου είχε βγάλει κάρτα εισόδου στην κλειστή λέσχη του τέννις ¨Ακουάριους¨ και πως μου είχε αγοράσει ήδη μια ρακέτα και δυο αλλαξιές από επώνυμα λευκά παντελονάκια. «Από αύριο κιόλας αρχίζουμε μαθήματα παρέα», μου είπε επιτακτικά. «Ένα μοντέρνο ζευγάρι σαν κι εμάς, πρέπει να παίζει απαραίτητα δύο φορές την εβδομάδα τέννις»!  
          Η αλήθεια είναι ότι δεν με σήκωσε για πολύ το κλίμα στο Ακουάριους. Ο κόσμος που σύχναζε εκεί ήταν ξένος σε μένα, ομιλούσαν ολίγον αγγλικά, ολίγον περισσότερον γαλλικά και ακόμη ολιγότερον σωστά ελληνικά. Επιπλέον, είχαν άλλα ενδιαφέροντα, πίνανε άλλα ποτά, φορούσαν τα ρούχα τους αλλιώς, έκαναν άλλες χειρονομίες, βάζανε το ρολόι στο δεξί και είχανε άλλα ακούσματα. «Μυρέλλα θα φύγω της είπα, δεν αντέχω πια εδώ μέσα, αισθάνομαι πως είμαι παρακατιανός! Είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σου και ξέρω πως θα υποφέρουμε κι οι δυο άμα χωρίσουμε, αλλά δεν μπορώ να ακολουθήσω τη ζωή σου, οι κόσμοι μας είναι τελείως διαφορετικοί, ανάμεσά μας υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάος. Ύστερα, δεν πρέπει να ξεχνάς πως ήμουν είμαι και θα είμαι πάντοτε μαχητικός αριστερός»!
          «Κουτό παιδί», μου είπε τότε εκείνη και τίναξε με χάρη το ¨πρασέ¨ μαλλί της προς τα πίσω. «Κι εγώ αριστερή είμαι! Ξέρεις κανέναν πλούσιο που να μην είναι αριστερός; Όσοι δεν δήλωσαν αριστεροί, αντιστασιακοί ή σοσιαλιστές με την μεταπολίτευση, πήγανε σπίτι τους. Πολιτευτές, εργολάβοι, καλλιτέχνες, ακαδημαϊκοί, η σάρα και η μάρα, είναι εδώ μέσα μαζεμένοι! Είναι αυτοί που αύριο μεθαύριο θα τους ψηφίζει ο λαός για να τον κυβερνήσει. Τι να τους κάνει ο λαός όσους δεν έχουν δύναμη, λεφτά και εξουσία; Δεν έχεις ακόμη καταλάβει Μένιο μου, ότι οι αριστερές ιδεολογίες και το διεθνές κεφάλαιο, ήταν ανέκαθεν σε αγαστή συνεργασία»; 
          Τα λόγια της αυτά με πλήγωσαν θανάσιμα. Δεν φανταζόμουνα ποτέ πως ήταν τόσο κυνική! Έκανα πέτρα την καρδιά μου και χωρίσαμε! Είναι αλήθεια όμως πως ποτέ δεν αγάπησα τόσο πολύ άλλη γυναίκα όσο τη Μυρέλλα. Και ενώ μετά από τόσα χρόνια νόμιζα πως την είχα ξεπεράσει, όταν την είδα ξαφνικά την περασμένη Κυριακή στο αεροδρόμιο, πάγωσα. Το ίδιο κομψή, αεράτη! Ο χρόνος δεν είχε περπατήσει πάνω της καθόλου αδερφέ μου. Ίσως σ’ αυτό να βοηθήσανε λιγάκι κάποιες πλαστικές, δε λέω! Τη ρώτησα αν πήγαινε ταξίδι για δουλειές ή κάτι τέτοιο.
          «Κουτό παιδί» μου είπε τότε εκείνη κι ανεμόπαιξε τις βλεφαρίδες της. «Πάω στο open τουρνουά του τέννις στο Λονδίνο να παρακολουθήσω Τσιτσιπά. Βιάζομαι τώρα»! Με φίλησε τρυφερά στο μάγουλο και χάθηκε στο βάθος της φυσούνας!
          Σταμάτησε για λίγο ο Μένιος, ήπιε μια γουλιά καφέ και έβαλε πάνω στους φακέλους μου με τα συμβόλαια που θα έπαιρνε για να τα μελετήσει, το βιβλίο που τόση ώρα κρατούσε στο χέρι του. ¨Απλά Μαθήματά Τέννις για Αρχάριους¨»!
          Στάθηκε λίγο σκεφτικός, κοίταξε το ρολόι του και ύστερα είπε: Τελικά φίλε μου διαπίστωσα κι εγώ μετά από τόσα χρόνια λαϊκούς αγώνες για ισότητα, αλληλεγγύη και δικαιοσύνη, πως η Μυρέλλα είχε δίκιο. Το κεφάλαιο και η οικονομική ελίτ που κυβερνούν τον κόσμο, μας εκμεταλλεύονται όλους. Από τη μια, στηρίζουν εκ του πονηρού για όλο και περισσότερα κέρδη, τον σοσιαλισμό, τον νεοφιλελευθερισμό και τις ιδεολογίες εκείνες που ενθαρρύνουν τις ανοιχτές κοινωνίες, το γκρέμισμα των συνόρων, το δανεισμό από τις αγορές, την παγκοσμιοποίηση και την ομογενοποίηση των πολιτισμών. Και από την άλλη, πολεμάνε αδυσώπητα τις εθνικές συνειδήσεις των λαών και τα θρησκευτικά τους συναισθήματα, γιατί από αυτά νομίζουνε πως απειλούνται!  
          Πριν φύγεις πες μου σε παρακαλώ, τον ρώτησα. Το βιβλίο με τα μαθήματα του τέννις, τι το θέλεις; Μήπως για να μιλάς την ίδια γλώσσα με τις παρέες σου στην καφετέρια τώρα που έγινε το τέννις λαϊκό σπορ, μετά τις επιτυχίες του Τσιτσιπά και της Σάκκαρη;
          «Κουτό παιδί» μου είπε τότε περιπαικτικά ο Μένιος. «Πάω να γίνω μέλος του Ακουάριους». Κι απομακρύνθηκε αμέσως μουρμουρίζοντας: «ντράιβ, ρεβέρ, νετ, σετ, σερβίς, γκέιμ, ται μπρέικ, λαβ, Μυρέλλα… open society»!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου