Μπορεί να είναι κι έτσι…

       Την ήθελα πολύ αυτή τη δουλειά. Σκοτωμένο ναύλο, δε λέω, αλλά τι να κάνεις; Πενήντα πέντε θέσεων τουριστικό λεωφορείο του κουτιού και να το έχεις να σαπίζει στο υπόστεγο; Αμαρτία! Μετά, ήταν και η καθηγήτρια που με πήρε τηλέφωνο. Πολύ πειστική, δε λέω! «Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά της Τρίτης τάξεως του Γυμνασίου να πάνε στην Αθήνα κύριε οδηγέ», μου είπε. «Η επαρχία βλέπεις πέφτει πολύ μακριά από το κέντρο. Θα δούνε τα παιδιά την Ακρόπολη, θα πάμε και στην Βουλή κι αν είμαστε τυχεροί, θα παρακολουθήσουμε και μια συνεδρίαση! Θα έρθεις κι εσύ μαζί μας. Και στο γυρισμό, θα περάσουμε από το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Μην ανησυχείς όμως, γι αυτό θα πληρωθείς έξτρα»!

Μπορεί να είναι κι έτσι… σκέφτηκα!

Ξεκίνησα λοιπόν από βραδύς για το αγώι! Βόηθησε και ο καιρός, δε λέω, κι έτσι βρέθηκα μετά από κάμποση ώρα σ΄ ένα τεράστιο πάρκινγκ απέναντι από το σχολείο. Είχα φτάσει νωρίτερα απ΄ ότι το είχα υπολογίσει κι έτσι ξάπλωσα στα πίσω καθίσματα του λεωφορείου για να ισιώσει λίγο η μέση μου και να περάσει η ώρα ως το ξημέρωμα που θα μαζεύονταν τα παιδιά για το ταξίδι.

Ο ήλιος βάραγε κατακούτελα όταν φτάσαμε στην Ακρόπολη και έτσι δεν ανέβηκα μαζί τους για να δω τα μάρμαρα. Στη Βουλή όμως η καθηγήτρια επέμενε. «Έλα μαζί μας, θα είναι πολύ όμορφα. Θα δούμε και την έκθεση της αίθουσας Ελευθερίου Βενιζέλου και το γραφείο του πρωθυπουργού και τη βιβλιοθήκη». Αυτή η γυναίκα είχε τον τρόπο της, δε λέω. «Σου εξασφάλισα και άδεια εισόδου που τελευταία έγινε πολύ δύσκολο να βγάλεις, γιατί τώρα με τη νέα κυβέρνηση δε μπαίνει όποιος να ΄ναι εκεί μέσα».

Μπορεί να είναι κι έτσι… σκέφτηκα!

Στην είσοδο μας υποδέχτηκε ένας υπάλληλος της Βουλής. Κύριος με τα όλα του, δε λέω. Με το κουστουμάκι του, το κρεπ το παπουτσάκι του και το ρολεξάκι του στο χέρι. Μετά, μπήκαμε σε μια μεγάλη αίθουσα με πολλές καρέκλες και μας δείξανε και ένα βίντεο με την ιστορία των κτιρίων από τότε που τα φτιάξανε οι Βαυαροί για να μένουνε οι βασιλιάδες, ως και τα τώρα που στεγάζεται το κοινοβούλιο. Τα κάψανε λέει αυτά τα κτίρια κανα δυο φορές και τα αλλάξανε εσωτερικά άλλες τόσες, αλλά τα αρχικά τα σχέδια σωθήκανε και τα φυλάνε λέει στο Μουσείο του Πολυτεχνείου στο Μόναχο. Καλύτερα, γιατί αν ήταν να τα φυλάξουμε εμείς εδώ, θα είχαν γίνει αποκαΐδια. Μετά ήρθε και μας καλωσόρισε ένας βουλευτής, καλό παλικάρι δε λέω, που μας ξενάγησε σε διάφορες αίθουσες. Μας πήγε και στον δεύτερο και στον τρίτο όροφο και στη βιβλιοθήκη, μας είπε και διάφορα ωραία πράγματα για τη Δημοκρατία και τη Λαϊκή Κυριαρχία.

Κάποια στιγμή ήρθε δίπλα μου η καθηγήτρια. «Είχα άδικο που επέμενα να έρθεις;» με ρώτησε. Και συνέχισε χωρίς να περιμένει επιβεβαίωση. «Είμαστε τυχεροί γιατί αυτήν την ώρα έχει μια συζήτηση στην αίθουσα της Ολομέλειας για μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου και το θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον».

Μπορεί να είναι κι έτσι… σκέφτηκα!

Η θέα από τα θεωρεία ήταν απολαυστική. Εκείνο όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση, ήταν η ακουστικότητα που είχε αυτή η αίθουσα από τα θεωρεία. Άκουγες τα πάντα λες και να καθόσουνα κι εσύ δίπλα στα έδρανα. Σπουδαίο πράγμα η τεχνολογία φίλε μου, δε λέω. Κι εκεί που όλα πήγαιναν ωραία και τα παιδιά παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον και ευχαρίστηση, άρχισαν οι βουλευτές να βρίζονται μεταξύ τους με βρισιές που δεν ακούγονται ούτε στο γήπεδο, ούτε στη λαχαναγορά. Μόνο που δεν πιαστήκανε στα χέρια. Και καλά εγώ που είμαι και συνηθισμένος σε τέτοια. Αλλά τα παιδιά; Ντροπή! Μεγάλη ντροπή!

Εκείνη τη στιγμή με ξύπνησε ένα άγριο χτύπημα στην πίσω πόρτα του λεωφορείου: «Σήκω βρε άνθρωπέ μου επιτέλους, εδώ που έβαλες το πούλμαν είναι χώρος για τη Λαϊκή, δε βλέπεις τις πινακίδες;». Ήταν ένας μεροκαματιάρης που στεκόταν δίπλα στο γονατισμένο από τα φρούτα και τα ζαρζαβατικά αγροτικό του. Κοίταξα έξω, δεν είχε φέξει ακόμα. Λίγο πιο πέρα τσακωνόντουσαν δυο μικροπωλητές για μια γωνιακή θέση στην είσοδο της Λαϊκής. Όλα ήταν ένα όνειρο, μουρμούρισα.

Μετακίνησα αμέσως το λεωφορείο και το πάρκαρα μπροστά στο σχολείο. Δεν άργησε να φανεί και η καθηγήτρια. « Καλώς τον» με χαιρέτησε! «Να είσαι πολύ προσεκτικός στο δρόμο και να μη τρέχεις», με συμβούλεψε. « Τα παιδιά είναι πολύ χαρούμενα και ενθουσιασμένα που θα πάμε αυτή την εκπαιδευτική εκδρομή. Τα ίδια ζητήσανε να δούνε την Ακρόπολη και να πάνε και στο κοινοβούλιο για να παρακολουθήσουν μια συνεδρίαση στο ναό της Δημοκρατίας. Θα είναι γι αυτά ένα πολύ σπουδαίο μάθημα».

Μπορεί να είναι κι έτσι… σκέφτηκα! Δε λέω!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Πηγή: www.proinoslogos.gr