ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

«Άσε τον Τσίπρα να ασχολείται με τις πλατφόρμες του, τον Σόιμπλε να ζει με τις εμμονές του και την Κυρία Πρόεδρο να κάνει τα …δικά της και πιάσε καμιά παραλία, γιατί μου φαίνεσαι πολύ κουρασμένος τώρα τελευταία». Αυτά τα λίγα λόγια του γιατρού μου, στάθηκαν η αφορμή να βρεθώ μεσοβδόμαδα στη θάλασσα και να συναντηθώ με δυο πολύ καλούς μου φίλους.  

Τριάντα χρόνια και βάλε είχα να τους δω! Και παρότι πάντα είχα την έγνοια τους, όλο και κάτι θα τύχαινε την τελευταία στιγμή κι έτσι, ποτέ δεν έγινα αιτία να επικοινωνήσω μαζί τους. Αυτοί μετά το σχολείο έμειναν στη Θεσσαλονίκη, εγώ έφυγα για σπουδές στην Αθήνα. Αυτό ήταν, χαθήκαμε.

-                      Βρε Φώντα εσύ δεν άλλαξες καθόλου, είπα όταν τους είδα. Κι εσύ Τέλη, μια χαρά μου φαίνεσαι και καλοζωισμένος, παρατήρησα στον δεύτερο τον φίλο μου και χάιδεψα περιπαικτικά την κοιλίτσα του, που είχε αρχίσει να ξεφεύγει!

Συμμαθητές οι τρεις μας στην τελευταία τάξη του Λυκείου και σε διπλανά θρανία. Δυνατή παρέα στο φροντιστήριο, στο γήπεδο και στα μπιλιάρδα. Ο Τέλης και ο Φώντας, ο Φώντας και ο Τέλης, τα καλύτερα καρντάσια της Θεσσαλονίκης. Ομοιότης, καμία! Διαφορές, ατέλειωτες!

Ο Τέλης, πάντοτε τυπικός, επιμελής, αμετακίνητος στις απόψεις του, με υψηλότατο δείκτη ευφυΐας, μέτριος στο ανάστημα και ελαφρώς γεματούλης από τότε. Ο Φώντας, επιπόλαιος και φωνακλάς, ψηλός και κοκαλιάρης, επιβίωνε πάντα παρασιτικά, εκμεταλλευόμενος - με την καλή την έννοια - τις «δυνατότητες» των άλλων.  Ωστόσο, παρέμειναν οι δυο τους πάντα καλοί φίλοι, κολλητοί. Μαζί τελείωσαν και το πολυτεχνείο, ο Τέλης με άριστα, ο Φώντας με τα χίλια ζόρια. Παντρεύτηκαν και δυο δίδυμες αδελφές. Και τα γραφεία τους; Αρχικά, στην ίδια πολυκατοικία.

-                      Εγώ τα παράτησα κάποια στιγμή, άρχισε να λέει την ιστορία του ο Τέλης ο αμετακίνητος. Το έκλεισα το γραφείο. Δεν έκανα για αυτή τη δουλειά. Το ποτήρι ξεχείλισε εκείνο το απόγευμα, που ένα νεαρό ζευγάρι μπούκαρε φουριόζο στο γραφείο μου. Ο άντρας λιγομίλητος, ντυμένος συντηρητικά. Η γυναίκα υπερβολικά φτιασιδωμένη και γλωσσού! Ανυπόφορη! Κάθισαν να τους παρουσιάσω κάτι σχέδια για το εξοχικό που ήθελαν να χτίσουν στη Χαλκιδική. Ο κύριος τσιμουδιά. Η κυρία αν και τελείως άσχετη και ελαφρόμυαλη, παρίστανε την ειδική και μου την έδινε στα νεύρα. Αυτή φίλε μου δεν ήθελε σπίτι να μείνει, ήθελε να μπει στο μάτι κάποιας φιλενάδας της. «Μα κυρία μου η επιστήμη…» Αυτός τσιμουδιά. Αυτή τον κοίταζε στα μάτια. « Δεν γίνεται κουζίνα και λουτρό χωρίς παράθυρα…». Αυτός τσιμουδιά. Αυτή τον κοίταζε στα μάτια. «Το κόστος της κατασκευής…». Αυτός τσιμουδιά! Αυτή με κοίταξε στα μάτια. Αυτό ήταν, φύγανε! Πέρασαν δίπλα στο γραφείο του Φώντα κι εγώ βγήκα στον απέναντι πεζόδρομο να ηρεμήσω.

-                      Τον ξέρεις τώρα τον Τέλη, μια ζωή υπερβολικός και ζοχάδας, πήρε τον λόγο ο Φώντας. Μια χαρά ήταν οι άνθρωποι. Καθωσπρέπει ζευγάρι. Ο νεαρός ευγενέστατος, κιμπάρης, ιππότης σε λέω. Ζωζώ μου την ανέβαζε την κυρία, μπουμπού μου την κατέβαζε. Κι όλο την κοίταζε στα μάτια. Αυτή, υπέροχη! Ήξερε τι ήθελε η γυναίκα. Τέτοιους πελάτες δεν τους αφήνεις να φύγουν ακόμα κι αν σου πετάξουν και την μεγαλύτερη κοτσάνα. «Μα κυρία μου πώς το σκεφτήκατε αυτό; Σπουδάσατε στο πολυτεχνείο;» Αυτή άπλωσε πάνω στο σχέδιο ένα ατέλειωτο χαμόγελο. Αυτός την κοίταζε στα μάτια. ...Προσέφερα τσιγάρο. « Αυτό που λέτε αποκλείεται να είναι δική σας ιδέα κυρία μου, σίγουρα θα την κλέψατε από κάποιον σπουδαίο αρχιτέκτονα»! «Μα τι λέτε τώρα κύριε Φώντα, εγώ το σκέφτηκα». «Τι να σας πω κυρία μου, μένω έκπληκτος, με σκλαβώσατε». Αυτή πλατύ χαμόγελο, αυτός την κοίταζε στα μάτια... Προσέφερα καραμελίτσα.

-                      « Ομορφότερο εξοχικό, δεν θα υπάρχει σε ολόκληρη την Χαλκιδική ωραία μου κυρία», συνέχισε ο Φώντας. «Μα τι λέω, θα το θαυμάζει όλη η Ελλάδα. Θα το έχουν πρωτοσέλιδο τα μεγαλύτερα αρχιτεκτονικά περιοδικά της Ευρώπης και της Αμερικής κι εσείς θα ξέρετε, πως η ιδέα ήταν δική σας! Βέβαια όπως καταλαβαίνετε η τιμή του θα είναι κάπως …τσιμπημένη». Σιωπή ολίγων δευτερολέπτων. Αγωνία. Αυτή χαμογέλασε. Αυτός με κοίταξε στα μάτια! Ύστερα υπέγραψε την επιταγή... Προσέφερα σοκολατάκι.

-                      Έτσι κλείνονται οι καλές δουλειές, είπε ο Φώντας και μου έκλεισε το μάτι θριαμβευτικά.

-                      Κι εσύ βρε Τέλη, τι έκανες τελικά; Ρώτησα τον φίλο μου με ενδιαφέρον.

-                      Τι να έκανα; Αυτό που ήξερα καλύτερα. Δεν θυμάσαι που σας διόρθωνα τα λάθη στα διαγωνίσματα; Ε, με δέχτηκαν στο πανεπιστήμιο και ακολούθησα ακαδημαϊκή καριέρα.  Μπορώ να πω, πως είμαι τώρα στο στοιχείο μου!

-                      Έτσι ήταν πάντα φίλε μου ο Τέλης και παρόλο το υψηλό του το IQ, ποτέ δεν θέλησε να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, παρατήρησε ο Φώντας. Περιμένει μια ζωή οι άνθρωποι να αλλάξουν αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Ο κόσμος έχει ανάγκη να ζει μες στις ψευδαισθήσεις και κάποιος πρέπει να τους τις προσφέρει. Δεν βλέπεις πώς λατρεύουν εκείνους τους πολιτικούς που τους φλομώνουν στο ψέμα και τους τάζουν λαγούς με πετραχήλια και τους άλλους που τους λένε την αλήθεια, πώς τους αγνοούν και τους εχθρεύονται;

           Αυτά μου είπε φεύγοντας ο Φώντας και μου …προσέφερε καραμελίτσα!!

Γιάννης Β Δεβελέγκας