VIRTUAL REALITY GAMING

        ««Ο Ρούλης, τράβηξε την ταμπακέρα με τον αφορολόγητο καπνό από την κωλότσεπη και έστριψε ένα τσιγάρο. «Το αστικό αργεί» σκέφτηκε, «προλαβαίνω μια δυο τζούρες». Εν τω μεταξύ, η καλοντυμένη και περιποιημένη κυρία που είχε καταλάβει το διπλανό κάθισμα της στάσης του λεωφορείου, τον κοίταξε με δυσφορία. Ύστερα ξεδίπλωσε νευρικά την βεντάλια της και ράπισε τα σύννεφα του καπνού που εγκατέλειπαν με περισσή αδιακρισία τα σκουλαρικοτρυπημένα ρουθούνια του ατημέλητου νεαρού.

Η μεταξύ τους ρήξη φάνταζε αναπόφευκτη, όταν, στην απέναντι πλευρά του δρόμου συνέβη κάτι το αναπάντεχο που τους τράβηξε την προσοχή! Ένας μικρόσωμος άνδρας χειρονομώντας και αλαλάζοντας ακατανόητα, κυνηγούσε με πάθος, δυο άλλους πανύψηλους και γεροδεμένους άντρες, που έτρεχαν ο ένας πίσω από τον άλλον να του ξεφύγουν. Ο Ρούλης και η παχουλή κυρία, αλληλοκοιτάχτηκαν. Ένα αίσθημα συμφιλίωσης περικύκλωσε την καρδιά τους. Ξέχασαν τις διαφορές τους και εντελώς αυθόρμητα, άρχισαν να χειροκροτούν και να ενθαρρύνουν τον μικροκαμωμένο άνδρα που ηρωικά και παλικαρίσια, είχε πάρει στο κατόπι τα μεγαλόσωμα θηρία!

Έχουν όμως έτσι τα πράγματα ή μήπως κάτι άλλο συνέβαινε;  

Στην πραγματικότητα, οι δύο μεγαλόσωμοι άνδρες είχαν λογομαχήσει για κάποιες μεταξύ τους οικονομικές διαφορές και κυνηγιόντουσαν να αλληλοσπαραχθούν, ενώ ο μικρόσωμος που τους ακολουθούσε δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το μια προσπάθεια να τους προλάβει, με σκοπό να τους συνετίσει και να αποτρέψει την μεταξύ τους συμπλοκή!»».

Ένα πρώτο συμπέρασμα που θα μπορούσε κάποιος να εξάγει διαβάζοντας αυτήν την ιστορία είναι ότι ο αγώνας του αδύναμου και μικρού απέναντι στους ισχυρούς και μεγάλους, συναρπάζει και ενώνει τους ανθρώπους. Ένα δεύτερο, λιγότερο εμφανές συμπέρασμα, είναι ότι οι δύο πρωταγωνιστές (κοινή γνώμη) κρίνουν τα γεγονότα από την εικόνα που παρουσιάζεται μπροστά τους, με κίνδυνο να παραπλανηθούν.

Κάπως έτσι εξελίσσονται τελευταία και τα πράγματα στην πολιτική σκηνή, όπου το προφανές δεν είναι απαραίτητα και αληθές!

Το προφανές: Από τον περασμένο Ιανουάριο ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, ο κυβερνητικός συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Το εξάμηνο που ακολούθησε, διαπραγματεύτηκε κοντράροντας στα ίσα την τρόικα (όπως δεν τόλμησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις). Διέπραξε τεράστια λάθη τακτικής κατά τις διαπραγματεύσεις. Μετέτρεψε σε εχθρική την συμπεριφορά παραδοσιακών φίλων ένθα κακείθεν του Ατλαντικού. Απευθύνθηκε χωρίς επιτυχία σε Ρωσία και Κίνα για να εξασφαλίσει  διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα απέναντι στους δανειστές.  Σπατάλησε πολύτιμο χρόνο, δεν εξασφάλισε πιστώσεις και περιήλθε η χώρα σε οικονομική ασφυξία. Δεν προώθησε μεταρρυθμίσεις. Απέρριψε τις προτάσεις των δανειστών και κατέφυγε σε δημοψήφισμα, όπου και κατήγαγε συντριπτική νίκη απέναντι στην αντιπολίτευση. Στη συνέχεια λόγω ελλείψεως χρόνου και συμμάχων υπέκυψε στις απαιτήσεις των δανειστών και αποδέχθηκε μια συμφωνία εξαιρετικά επώδυνη για την κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό. Ένα τρίτο μνημόνιο!

Το αληθές: Η αλήθεια κρύβεται πίσω από διαπιστώσεις και ερωτήματα.

Διαπιστώσεις: Η ελληνική πολιτική ηγεσία, όταν παρουσιάζονται πριν οκτώ περίπου χρόνια σοβαρά ελλείμματα στην οικονομία και συσσωρεύεται μη εξυπηρετούμενο δημόσιο χρέος, δηλώνει αδυναμία διακυβέρνησης της χώρας και είτε εγκαταλείπει την προσπάθεια παραδίδοντας την εξουσία σε άλλο κόμμα (Νέα Δημοκρατία) είτε αναζητά βοήθεια από την ΕΕ και το ΔΝΤ (ΠΑΣΟΚ). Ακολουθεί υψηλότατος δανεισμός της χώρας με πολύ αυστηρούς όρους αποπληρωμής (μνημόνια) και προτείνονται – επιβάλλονται από τους δανειστές, μεταρρυθμίσεις και προγράμματα εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους και προσαρμογής της οικονομίας στα ευρωπαϊκά πρότυπα.

Ενώ όμως εξασφαλίζεται η αποπληρωμή των δανείων και η λειτουργία του κράτους με άδικη και ισοπεδωτική φορολόγηση των πολιτών και των επιχειρήσεων, δεν γίνονται οι απαραίτητες γενναίες μεταρρυθμίσεις που θα απελευθέρωναν την αγορά και θα δημιουργούσαν πλούτο. Με αυτές τις προϋποθέσεις και με δεδομένο ότι η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου δεν έδειχνε ιδιαίτερο ζήλο να προχωρήσει στην αξιολόγηση και την ολοκλήρωση του δευτέρου μνημονίου, διαφαίνετο η σοβαρή πιθανότητα να απαιτηθεί και ένα τρίτο πρόγραμμα χρηματοδότησης. Ένα τρίτο μνημόνιο που μόνο με μια αριστερή κυβέρνηση είχε πιθανότητες να επιβληθεί στον ελληνικό λαό. Μια κυβέρνηση που θα ήταν σε θέση να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για να το περάσει με κατά το δυνατόν μικρότερες αντιδράσεις. Μια κυβέρνηση που τα στελέχη της δεν συμμετείχαν άμεσα στο «πάρτι» των προηγούμενων δεκαετιών.

Ερωτήματα: Ήταν συνειδητές οι καθυστερήσεις στις διαπραγματεύσεις για να εξαντληθεί ο χρόνος και να φτάσει στα όρια αντοχής του ο ελληνικός λαός; Ήταν εσκεμμένα υπερβολική η αντιπαράθεση μεταξύ των υπουργών των οικονομικών Ελλάδος-Γερμανίας; Ήταν απαραίτητη η δημιουργία πολεμικού κλίματος μεταξύ της Ελλάδος και των υπολοίπων κρατών της ευρωζώνης; Είχε νόημα το δημοψήφισμα; Ήταν τυχαία ασαφή τα ερωτήματά του; Μήπως ήταν απαραίτητο να γίνει για να αποφορτιστεί ο ελληνικός λαός που είχε συσσωρεύσει τεράστια πίεση την τελευταία πενταετία;  Πιστεύει κανείς πως η κυβέρνηση χρειάστηκε μόνο δύο μέρες με την συνδρομή «Γάλλων εμπειρογνωμόνων» για να παρουσιάσει στο γιούρογκρουπ μια ολοκληρωμένη και σαφέστατη πρόταση μέτρων; Πως η πρόταση αυτή δεν είχε προετοιμαστεί και συναποφασιστεί με τους δανειστές πολύ νωρίτερα, στα βασικά της τουλάχιστον σημεία; Πιστεύει κανείς πως δεν είχε προβλεφθεί το κλείσιμο των τραπεζών και ο έλεγχος των αναλήψεων; Πως θα μπορούσε να υπάρξει συνεννόηση των πολιτικών αρχηγών με την παρουσία του κ Σαμαρά; Πως θα είχε ευτυχή έκβαση η χθεσινή σύσκεψη κορυφής της Ευρωζώνης αν δεν είχε απομακρυνθεί ο κ Βαρουφάκης;

Τα ερωτήματα τα απαντά ο καθένας με τον τρόπο του και βρίσκει την δική του αλήθεια.  

Η δική μου άποψη είναι, ότι δεν ήταν όλα προσχεδιασμένα με κάθε λεπτομέρεια και πως δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο συνωμοσίας. Απλά τα πράγματα οδηγήθηκαν εδώ που είναι σήμερα γιατί έτσι το επέβαλε το κοινό συμφέρον. Και σύντομα ο κάθε Ρούλης, η κάθε περιποιημένη κυρία, όλοι μας, θα έχουμε μπροστά μας μια πιο καθαρή εικόνα και θα ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο με μια κυβέρνηση ευρείας αποδοχής και γιατί όχι διακομματική, που θα αποδειχθεί επιτέλους αποτελεσματική.   

Γιάννης Β. Δεβελέγκας