Η Ιστορία είναι με το μέρος μας!

          Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της εισόδου του Οικονομικού Πανεπιστημίου των Αθηνών, για να συμμετάσχω στην πρώτη σύσκεψη για την προώθηση της διαδικτυακής σύνδεσης των πανεπιστημίων στις αρχές του 2002, αναζήτησα στους δείκτες του ρολογιού μου το άλλοθι  των ορίων του ¨ακαδημαϊκού τετάρτου¨.  Ωστόσο, η ανησυχία για την καθυστέρησή μου με εγκατέλειψε, όταν στην ευρύχωρη αίθουσα των συσκέψεων, με υποδέχθηκε μια χαλαρή και άνετη ατμόσφαιρα, τέτοια,  που μόνο οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ξέρουν  να συνθέτουν.  

          Η σύσκεψη δεν είχε ακόμη αρχίσει και οι συζητήσεις έπαιρναν και έδιναν. Απόθεσα το πανωφόρι και την τσάντα μου και κρατώντας ένα μισογεμάτο πλαστικό ποτήρι καφέ, που άρπαξα απ τον μπουφέ, έκλεισα τον κύκλο σε ένα από τα πηγαδάκια που είχαν εν τω μεταξύ σχηματιστεί. Η κουβέντα, είχε ήδη ανάψει για τα καλά και περιεστρέφετο γύρω από τους προδρόμους της απελευθερώσεως των Ιωαννίνων, τη δράση της Ηπειρωτικής Εταιρείας, την άσκηση της ιταλικής, αλβανικής, αυστριακής και ρουμανικής προπαγάνδας σε βάρος της Ηπείρου και του Ελληνισμού, καθώς και για την εκμετάλλευση της Ηπείρου από το καλά οργανωμένο τραπεζικό σύστημα και την ιταλοαυστριακή οικονομική εισβολή.   

           Μια κατάσταση, που εύκολα θα μπορούσε να παραλληλιστεί με την σημερινή:

           « Όλα άρχισαν το 1878 με την υπογραφή της συνθήκης του Βερολίνου. Σύμφωνα με αυτή, πλέον των άλλων, επιδικάστηκε και η προώθηση των συνόρων της Ελλάδας στον Άραχθο ποταμό, αφήνοντας προσωρινά έξω τα Γιάννενα μετά από παρέμβαση της Βρετανίας. Η τουρκική κυβέρνηση, αντιλαμβανόμενη τον αυξανόμενο κίνδυνο να χάσει την Ήπειρο και τα Γιάννινα, επιδίωξε  άμεσα να σβήσει κάθε εθνικό παλμό και να εκριζώσει την ελπίδα της εθνικής αποκατάστασης, οργανώνοντας και εφαρμόζοντας με επιτυχία, πολύ σκληρά μέτρα κατά του ελληνικού πληθυσμού. Τα μέτρα αφορούσαν, αφενός στη βαρύτατη φορολογία, ούτως ώστε μόλις και μετά βίας να μπορεί να ζει ο λαός από τα προϊόντα του μόχθου του, και αφετέρου στην τρομοκράτηση των Ελλήνων με την αθρόα έγκλειση στις φυλακές, όσων δεν συμμορφώνονταν με την απάνθρωπη νομοθεσία. Τον ρόλο της εφαρμογής των μέτρων ανέλαβαν οι περιβόητοι στρατιωτικοί - αστυνομικοί σταθμοί, που ονομάζονταν Κουλούκια ή Καρακόλια, και είχαν αναπτυχθεί σε όλες τις πόλεις της Ηπείρου. Η οικονομική εξαθλίωση και η τρομοκράτηση του πληθυσμού είχαν σαν αποτέλεσμα τη φυγή πολλών νέων από την Ήπειρο προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για αναζήτηση καλύτερης τύχης και για την οικονομική ενίσχυση των οικογενειών τους.

          Απέναντι σ αυτήν την κατάσταση που δημιουργήθηκε στην περιοχή της Ηπείρου, το ελεύθερο ελληνικό κράτος δυστυχώς δεν αντέδρασε. Είχε να ασχοληθεί πρωτίστως με τις κομματικές διενέξεις, τις πολιτικές και ιδεολογικές έριδες και  τα εξαθλιωμένα οικονομικά του. Οι ασκούντες την εξουσία αυτή την περίοδο στην Ελλάδα, πλην σπανίων εξαιρέσεων, ήταν άνθρωποι που ενδιαφέρονταν μόνο για τον μισθό τους, στερούνταν αξιοπρέπειας και ενθουσιασμού και είχαν ελλιπή έως καθόλου γνώση του ηπειρωτικού ζητήματος.  

          Έτσι λοιπόν, ήταν φυσιολογικό το ηθικό και το εθνικό φρόνημα των Ηπειρωτών να καταπέσει σε τέτοιο βαθμό, που κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 όχι μόνο δεν πήραν τα όπλα, αλλά καταγράφηκε το απίστευτο φαινόμενο, να μη βρεθεί ούτε ένας άνθρωπος να ειδοποιήσει το Ελληνικό Στρατηγείο ότι, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα του πολέμου ο τουρκικός στρατός είχε διαλυθεί και είχε εγκαταλείψει τα Γιάννενα.  

          Σ΄ αυτή όμως την κρίσιμη στιγμή, σ αυτό το σημείο καμπής της ιστορίας, συνέβη το αναπάντεχο. Από τη σπίθα που φρόντισαν να παραμένει κρυμμένη κάτω από τη στάχτη τολμηροί  Έλληνες πατριώτες, ορθώθηκε η τρομερή φλόγα της ελληνικής ψυχής και άλλαξε τη ροή των γεγονότων. Εμφανίζονται στις αρχές του περασμένου αιώνα, στην Ήπειρο, στη Μακεδονία και την ελεύθερη Ελλάδα, νεαροί αξιωματικοί, νέοι επιστήμονες, φοιτητές, εργάτες, γεωργοί και άνθρωποι του λαού, που με τον ενθουσιασμό τους, παρασύρουν και αναγκάζουν τον πολιτικό κόσμο να υιοθετήσει πανεθνική πολιτική. Η αφύπνιση της ελληνικής συνείδησης και η αναδιοργάνωση του κράτους είχαν σαν αποτέλεσμα τα έπη των βαλκανικών πολέμων και τον διπλασιασμό της Ελλάδας». 

          Τέλειωσε η κουβέντα, ολοκληρώθηκε και η σύσκεψη με τις πρώτες διαπιστώσεις για τις ανεξάντλητες δυνατότητες που προσφέρει η νέα τεχνολογία στην παιδεία. Και τότε, άκουσα έκπληκτος τον ηλικιωμένο πρώην πρύτανη του πανεπιστημίου που καθόταν δίπλα μου να μονολογεί. «Τα πράγματα αλλάξανε, αυτά τα συστήματα είναι για τους νέους»!  Ύστερα γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε και συνέχισε απολογητικά: « Οι νέοι μας, που με τόση ευκολία τους χρεώνουμε αδυναμίες και… τόσα άλλα, αυτοί θα πάνε τον τόπο μπροστά»!

          Ποιος θα το φανταζόταν εκείνη την εποχή πως μετά από επτά περίπου χρόνια θα ξέσπαγε η κρίση και θα φτάναμε στο σημείο σήμερα  να αντιμετωπίζουμε από τους δανειστές μας καταστάσεις παρόμοιες με αυτές που έζησε η Ήπειρος επί Τουρκοκρατίας;

          Η Ιστορία όμως επαναλαμβάνεται και είναι βέβαιο πως η Ελλάδα θα βρει πάλι τον δρόμο της. Ας μη ξεχνάμε πως έχουμε την Ιστορία με το μέρος μας, όσο κανένας άλλος λαός στον κόσμο. 

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Πηγή: www.proinoslogos.gr