ΔΕΙ(Η)ΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ

            Πενθήμερες ή μεγάλες εκδρομές, πήγαιναν οι τελειόφοιτοι του Λυκείου και στην προ Βέρτη, Ρέμου ή Ζήνας εποχή. Μόνο που τότε, λόγω του χαμηλού κατά κεφαλήν εισοδήματος των γονέων και των κηδεμόνων, στην καλύτερη των περιπτώσεων η επιλογή για την καθιερωμένη βραδινή έξοδο θα γινόταν, αναλόγως του προορισμού, σε καμιά ψαροταβέρνα της Θάσου, σε κάποιο λαϊκό κέντρο στο Καραμπουρνάκι ή ακόμη και σε μια γνωστή Πλακιώτικη ταβέρνα με κιθάρες και επτανησιακή χορωδία.

            Μια τέτοια βραδιά, συναντήθηκαν ένα Λύκειο Θηλέων κι ένα αντίστοιχο Αρρένων από δύο επαρχιακές πόλεις στον ΒΑΚΧΟ, μια κοσμική ταβέρνα της παλιάς Αθήνας που ήταν στολισμένη με τοιχογραφίες των κλασικών μπεκρήδων της εποχής και με το αγιόκλημα σκαρφαλωμένο στην ξύλινη περίφραξη του κήπου του παλιού αρχοντικού που τη φιλοξενούσε.

            Κουβέντα στην κουβέντα, ποτηράκι στο ποτηράκι, όχι μετά από πολύ ώρα ο Φώτης και η Μαριώ, βρέθηκαν ο ένας πλάι στον άλλον να τραγουδούν το ρεφρέν: «Έβαλε ο διαβολάκος την ουρά του πάλι…». Επειδή όμως η τεχνολογία εκείνης της εποχής δεν περιελάμβανε στο μενού της, ΜΜS, SMS, Facebook, Selfie και άλλες τέτοιες σημερινές επικοινωνιακές ευκολίες, συμφώνησαν στο τέλος της βραδιάς και πριν να αποχωριστούν,  να ανταλλάξουν διευθύνσεις και να αλληλογραφούν με την ελπίδα το ερχόμενο Φθινόπωρο να τους βρει παρέα σε κάποιο από τα πανεπιστήμια της χώρας και πάντως να μην χαθούνε, γιατί η μεταξύ τους συμπάθεια και έλξη ήταν αναμφισβήτητη.  

            Ο Φώτης ήταν αυτός που αποφάσισε πρώτος να γράψει γράμμα. Ωστόσο είχε την αφέλεια να συμβουλευτεί κάποιους από τους συμμαθητές του, που τον παρότρυναν σκοπίμως να αφήσει στην άκρη τις ευγένειες και να χρησιμοποιήσει στο γράμμα του φράσεις και άσεμνες προτάσεις, που ήταν βέβαιο πως θα ενοχλούσαν μια σοβαρή κοπέλα που σεβότανε τον εαυτό της. Έτσι ο φουκαράς ο Φώτης εξετέθη ανεπανόρθωτα. 
           Μετά από δύο εβδομάδες έλαβε απάντηση στο γράμμα του, που δεν ήταν καθόλου κολακευτική. Στην πραγματικότητα η Μαριώ, του επέστρεψε το γράμμα που της είχε εκείνος στείλει, κατακοκκινισμένο, με διορθωμένα τα ορθογραφικά και τα συντακτικά του λάθη και με ένα υστερόγραφο επίσης γραμμένο με κόκκινο στυλό που έλεγε: 

            Υ.Γ.: «Αγαπητέ μου. Το δείγμα γραφής σου, δεν είναι καθόλου καλό. Δεν φτάνει που είσαι αναιδής είσαι και αστοιχείωτος».

            Αυτή την αστεία και διδακτική συνάμα ιστοριούλα, μου την είχε διηγηθεί κάποτε με πόνο ψυχής, ο ίδιος ο παθών.

Γιάννης Β. Δεβελέγκας