ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Πριν από μερικά χρόνια είχα την τύχη να συνεργαστώ με μια μεγάλη εταιρεία διεθνών τηλεοπτικών παραγωγών και να αποκτήσω νέες εμπειρίες κοντά στους ανθρώπους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Εργαζόμενους που με τις ικανότητές τους, την εφευρετικότητα, την ανάληψη ρίσκου, και την ατέρμονα εργατικότητά τους, τροφοδοτούν την οικονομία και συντηρούν το αδηφάγο ελληνικό κράτος.

Ένα από εκείνα τα πρωινά, παρουσιάστηκε στη αίθουσα συσκέψεων της εταιρείας ένα επιχειρηματικό σχέδιο που αφορούσε σε μια φιλόδοξη παραγωγή διεθνούς επιστημονικού ενδιαφέροντος. Όταν τελείωσε η παρουσίαση και όλοι οι συντελεστές του σχεδίου περιμέναμε την τελική απόφαση, άκουσα με μεγάλο ενδιαφέρον τον Διευθύνοντα Σύμβουλο και μεγαλομέτοχο της εταιρείας, να λέει:

-            Και τώρα αγαπητοί μου συνεργάτες αρχίζει ο υπέρ πάντων αγώνας! Αγώνας για την αξιοποίηση της εξαιρετικής αυτής εργασίας που παρουσιάσατε σήμερα στο διοικητικό συμβούλιο. Το αργότερο σε μια βδομάδα από τώρα θα πρέπει να έχουν προσδιοριστεί οι κοστολογημένες παροχές και οι διευκολύνσεις προς τους υποψήφιους επενδυτές, ώστε να κάνουμε την πρότασή μας πιο ελκυστική και ενδιαφέρουσα, απαλλαγμένη από γραφειοκρατικές διαδικασίες. Στη συνέχεια, δεν θα περιμένουμε να έρθουν οι επενδυτές να μας βρουν γιατί αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, αλλά θα πάρουμε τον φάκελο με την πρότασή μας παραμάσχαλα και θα χτυπήσουμε πόρτες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, μέσα και έξω από την Ελλάδα. Στη διπλανή αίθουσα έχει δυνατό καφέ για όσους επιθυμούν. Καλημέρα σας. 

Την ίδια ώρα σε έναν περιφερειακό τηλεοπτικό σταθμό, ο Δήμαρχος επαρχιακής πόλης αναφερόμενος στην για πολλά χρόνια καθυστέρηση των εργασιών αναβάθμισης του τοπικού αεροδρομίου, η ολοκλήρωση της οποίας θα ενίσχυε αποτελεσματικά την αναπτυξιακή δραστηριότητα της περιοχής, ακούστηκε να λέει:

-            Εμείς, η Δημοτική Αρχή δηλαδή, ετοιμάσαμε τον φάκελο με όλα τα στοιχεία που χρειάζονταν για την αναβάθμιση του αεροδρομίου και τον στείλαμε στον αρμόδιο υπουργό. Κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε. Από εκεί και πέρα ήταν δική του ευθύνη να προχωρήσουν οι διαδικασίες αλλά αυτός δεν έκανε τίποτε.   

Η διαφορά αντιλήψεων, η μεθοδολογία και ο τρόπος που διεκδίκησαν την επίτευξη του στόχου τους, ο Δήμαρχος από τη μια και ο Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας από την άλλη, είναι καταφανής. Ο μεν Δήμαρχος δεν κατέστη αποτελεσματικός καθότι θεώρησε ότι η αποστολή του και το χρέος του απέναντι στους δημότες περατώθηκε με τη σύνταξη του φακέλου της αναβάθμισης του αεροδρομίου και την διαβίβασή του στον «αρμόδιο» υπουργό, ο δε Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας επέτυχε του στόχου του, αγωνιζόμενος με πάθος και σύστημα μέχρι την ολοκλήρωσή του, χωρίς εφησυχασμό.

Νομίζω πως τα δυο αυτά πραγματικά περιστατικά δεν αντέχουν σε περισσότερη κριτική. Ωστόσο και στην περίπτωση ακόμη του αεροδρομίου θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι: «Βρε αδερφέ, τουλάχιστον έγινε μία προσπάθεια. Έγινε κάτι».

Τι θα μπορούσε όμως να πει κάποιος για την αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών οι οποίες επαναπαύθηκαν στις γενικές κατευθύνσεις και οδηγίες την ΕΕ, κατασπατάλησαν τα κονδύλιά της στο όνομα της κάλυψης του «Δημοκρατικού ελλείμματος» και δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο ως σήμερα (Ομολογία των ίδιων των υπουργών), να καταρτίσουν ένα αναπτυξιακό σχέδιο βασισμένο στις ανάγκες, τις προοπτικές και τις ευκαιρίες που παρουσιάζει διαχρονικά η ελληνική οικονομία; Πώς θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει την κατ΄ ουσίαν απουσία, ενός έστω και υποτυπώδους αναπτυξιακού νόμου την τελευταία διετία; Ποιος θα μπορούσε να κατανοήσει την αφαίρεση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ από τα προγράμματα των δημοσίων επενδύσεων προκειμένου να καλυφθούν ταμειακές ανάγκες όταν, όπως από όλους ομολογείται, η μόνη διέξοδος από την κρίση είναι η ενίσχυση της παραγωγής και η ολοκλήρωση της κατασκευής των προγραμματισμένων εδώ και πάρα πολλά χρόνια, έργων υποδομής;

Η Ελλάδα έχει απολέσει σε μεγάλο βαθμό την εθνική της ανεξαρτησία και ο μόνος τρόπος να την ανακτήσει ξανά, είναι να αρχίσει πάλι να παράγει πλούτο. Να ενισχύσει με σχεδιασμένα αναπτυξιακά προγράμματα και έργα υποδομής όλα τα στάδια παραγωγής, επενδύοντας ιδιαίτερα στην ποιότητα τη διαφορετικότητα και τη δημιουργική καινοτομία.  

Έχει φτάσει πλέον ο κόμπος στο χτένι. Οι κοινωνία δεν αντέχει άλλο. Απαιτείται διακομματική συνεργασία για τον έλεγχο της εφαρμογής συγκεκριμένου σχεδίου. Κατ αυτόν τον τρόπο θα διασφαλισθεί, αφενός η απρόσκοπτη διάθεση των διατιθεμένων κονδυλίων προς την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και τις Δημόσιες επενδύσεις και αφετέρου η βεβαιότητα, ότι δεν θα «οδεύσουν» οι πιστώσεις - όπως συνέβαινε παλαιότερα, μέσα από υπόγειες διαδρομές - για την κάλυψη αναγκών των κομματικών μηχανισμών και τη διατήρηση της εξουσίας, με την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Επιτέλους ας καθίσουν όλοι μαζί να καταρτίσουν ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο βασισμένο στις προτάσεις των Περιφερειακών Διοικήσεων που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τις ανάγκες και τις δυνατότητες του τόπου, δίδοντας παράλληλα προτεραιότητα στα εγκαταλελειμμένα αναπτυξιακά έργα υποδομής και την αξιοποίηση της Δημόσιας περιουσίας, των Ολυμπιακών ακινήτων κ.α.

Μόνο τότε θα μπορέσουμε να πούμε όπως ακριβώς έκανε και ο Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας:  «Ο αγώνας τώρα αρχίζει»! Και με τον φάκελο του εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου παραμάσχαλα, η κυβέρνηση με την συμπαράσταση όλων των πολιτικών κομμάτων, να απαιτήσει από τους εταίρους – θεσμούς την άμεση χρηματοδότησή του.

Αυτή θα πρέπει να είναι η πρώτιστη κόκκινη γραμμή.

Η εθνική κόκκινη γραμμή και όχι η κομματική.  

Γιάννης Β. Δεβελέγκας